ห้องพยาบาลของโรงเรียนซึวะบุกิ สถานที่หลบภัยที่เคยต้อนรับนักเรียนผู้มีปัญหาและไม่มีปัญหามานับไม่ถ้วนผู้ที่เพิ่งเดินออกมาผ่านประตูที่เปิดออกคือ สึคิโนะกิ โคโตะ เธอหันกลับไปและโค้งเบา ๆ[ งั้นรบกวนเซนเซดูแลเธอด้วยนะคะ อาการเลือดกำเดาของบาโซริซังไม่เป็นไรใช่มั้ย? ][ ไม่ต้องห่วง เด็กคนนั้นเป็นแบบนี้ประจำอยู่แล้ว ]โคนุกิ ซาโยะ พยาบาลของโรงเรียนตอบอย่างสดใส แม้ว่าคำตอบของเธอจะฟังดูไม่น่าเชื่อถือเลยก็ตามโคโตะปิดประตูด้วยรอยยิ้ม[ ยุ่งจนถึงวันสุดท้ายเลยนะ-อดีตรองประธาน ][ อย่าแซวมากสิ ฉันคิดทบทวนเรื่องนั้นมานานแล้วนะ ]โคโตะพูดด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ โคะนุกิเอื้อมมือมาช่วยจัดผมหน้าม้าให้เธอ[ เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ สึคิโนะกิซัง เริ่มสนิทกับบาโซริซังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ][ อืม สักพักแล้วล่ะค่ะ เธอเพิ่งมาหาฉันวันนี้ด้วยนะ ]ใช่ ตอนที่บาโซริเดินมาหาโคโตะที่แถวต้นไม้ในสภาพเลือดกำเดาไหล ก็ไม่อาจปล่อยเธอไว้แบบนั้นได้จึงพามาที่ห้องพยาบาล แม้จนถึงวันสุดท้าย โคโตะก็ยังไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่บาโซริคิดได้เลยคำพูดเหมือนเพ้อเจ้อของเธอที่ว่า “ชินทาโร่ทำอะไรบางอย่างกับกระดุมเม็ดที่สองของนุคุมิซึคุง” หมายความว่าอะไรกันแน่?[ ดีใจที่ได้เจอเซนเซเป็นครั้งสุดท้าย…ฝากชมรมวรรณกรรมด้วยนะคะ ][ ฝากไว้ได้เลย ฉันเริ่มสนุกกับมันมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ทั้งเรื่องดี ๆ และเรื่องแปลก ๆ ]แม้จะกังวลเล็กน้อย แต่คนที่จากไปก็ทำได้เพียงเฝ้ามองพวกเขาอย่างเงียบ ๆหลังจากพูดคุยกับโคนุกิเล็กน้อย โคโตะก็ออกจากห้องพยาบาลได้เวลาไปที่ห้องชมรมแล้วแม้จะได้เจอกับรุ่นน้องอีก แต่การสวมชุดนักเรียนโรงเรียนซึวะบุกิเป็นครั้งสุดท้ายก็ให้ความรู้สึกถึงจุดสิ้นสุดเธอเดินไปตามทางเดินพลางดื่มด่ำกับช่วงเวลานั้น ที่นั่นมีนักเรียนหญิงคนหนึ่งยืนราวกับละลายไปในเงามืดชิกิยะ ยูเมโกะ รุ่นน้องที่มีความสัมพันธ์ซับซ้อนระหว่างความขัดแย้งในอดีตและสายสัมพันธ์ในอนาคตเธอกำลังรออยู่? เธอหันหน้ามาหาโคโตะและโอนอ่อนเบา ๆ[ …โคโตะซัง…?…..ไปห้องพยาบาลมา…..ไม่สบายเหรอ…? ][ ไม่เป็นไรหรอก เห็นบาโซริซังดูเหนื่อย ๆ เลยพาเธอไปส่งที่นั่นน่ะ ][ ยัยนั่น…เลือดกำเดาไหลบ่อยจริง ๆ……….เธอไม่เป็นแน่นะ..? ][ เซนเซก็พูดแบบนั้นเหมือนกัน แต่แบบนี้เรียกว่าไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ? คนที่ปกติเขาไม่เลือดกำเดาไหลขนาดนี้กันนะ ]ชิกิยะพยักหน้าอีกครั้ง จากนั้นก็จับแขนเสื้อของโคโตะไว้[ …นี่ ฉันอยากจะ…ถ่ายรูป ][ ได้สิ จะไปถ่ายที่แถวต้นไม้กันมั้ย? ]ชิกิยะส่ายหัวเบา ๆ[ ไป…ห้องสภานักเรียนกันเถอะ… ]…ห้องสภานักเรียน สถานที่ที่โคโตะใช้เวลาประมาณครึ่งปีในฐานะรองประธานความทรงจำอันขมขื่นที่เกี่ยวข้องกับชิกิยะแวบเข้ามาในหัว แต่ตอนนี้มันค่อย ๆ กลายเป็นความทรงจำที่อบอุ่น การไปที่ห้องสภานักเรียนด้วยกันเพื่อทิ้งอดีตไว้เบื้องหลังก็ดูไม่ใช่ความคิดที่แย่[ อืม ไปกันเถอะ โฮโคบารุจะมาด้วยมั้ย? ][ ไม่เป็นไร…แค่เราสองคนก็พอ ……ไม่มีใครขัดจังหวะ ]ดูเหมือนวันนี้จะมีส่วนลดคำยืนยันเต็มไปหมดระหว่างที่เดินไปยังห้องสภานักเรียนพร้อมรอยยิ้มเจื่อน ๆ ชิกิยะก็เข้ามาใกล้และเอนตัวพิงไหล่ของโคโตะ[ …ขอจับมือได้มั้ย? ][ ได้สิ- แต่ต้องสอดนิ้วด้วยเหรอ? ][ ก็เพราะ…วันนี้เป็นวันสุดท้าย… ]ชิกิยะพึมพำด้วยเสียงเบาจนแทบจะหายไปโคโตะถอนหายใจราวกับจะบอกว่า “พอเถอะน่า”[ เรายังเจอกันได้ตลอดนะ จำได้ว่าเราสัญญากันไว้ว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน ฉันจะไปนาโกย่า แต่ก็จะกลับมาที่นี่เป็นครั้งคราว ][ .……ฉันไปหาเธอได้มั้ย…? ] [ ได้เสมอ ฉันจะพาเที่ยวเอง ][ จริงเหรอ…? แล้วไปบ้านเธอได้มั้ย…? ][ ได้สิ อาจจะทำอาหารให้กินด้วยนะ ช่วงนี้กำลังฝึกอยู่ ][ ……ขอค้างเลยได้มั้ย…? ]โคโตะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ[ เอ่อ อืม ไว้ค่อยว่ากันนะ ยังไงก็ต้องเตรียมฟูกไว้สำหรับแขกอยู่ดี ][ ……….ไม่ต้องก็ได้ …นอนฟูกเดียวกันก็ได้ ][ ฉันจะจองโรงแรมให้ ]โคโตะตอบทันทีราวกับสัมผัสได้ถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามา ชิกิยะเอียงคออย่างงุนงง[ ห้องเดียวกัน.…..? ][ ไม่อะ ฉันจะนอนห้องของฉันเอง เอ้า ถึงห้องสภานักเรียนแล้ว! ]โคโตะตัดบทสนทนาและเปิดประตูห้องสภานักเรียน ข้างในว่างเปล่าขณะถูกชิกิยะลากเข้าไป โคโตะก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากวัดแกว่งในมือ[ โฮโคบารุตอบกลับมาแล้ว เธอกำลังมาห้องสภานักเรียน ][ …ใจร้าย ]