ตึกฝั่งตะวันตก ห้องชมรมวรรณกรรมผมปรับลมหายใจหน้าประตู เรากำลังจะมีการประชุมสั้นๆกันแม้จะอยู่ในช่วงสอบ แต่ครั้งนี้สถานการณ์ค่อนข้างรุนแรง เรื่องสอบยังเทียบไม่ได้กับวิกฤติของคาจู[ ขอโทษที่ให้รอ ]ผมเปิดประตูเข้าไป มีผู้หญิงสองคนอยู่ข้างใน อันนะ ยานามิ กับ จิกะ โคมาริทำไมก็ไม่รู้ พวกเธอยืนอยู่ไหล่ชนไหล่และกำลังมองผนังอยู่ ทั้งคู่กำลังเคี้ยวบางอย่างสีดำเงียบๆ—เป็นม้วนซูชิทั้งอัน?…เกิดอะไรขึ้นนิ?หลังจากนั้น โคมาริก็ไอออกมาเมื่อเธอวางม้วนซูชิที่ยังเหลือครึ่งหนึ่งลงบนจาน[ ฉ-ฉันกินอะไรใหญ่ขนาดนี้ไม่ไหว… ]เธอซดชาหมดถ้วยไปพร้อมกับน้ำตาคลอ และจ้องผมด้วยสายตาไม่พอใจ[ น-นายมาสายไป พ-พวกเรายังเหลือไว้ให้บ้าง.. ]ผมเหรอ? ผมหันไปทางโคมาริ มีม้วนซูชิหนาๆ กลิ้งอยู่ในพลาสติกห่ิ[ หนึ่งม้วนต่อคน? ขนาดนี้ด้วย? ][ ห-หุบปากแล้วก็กินให้หมดในคำเดียวเลย ]ไม่อะ… ขนาดของม้วนซูชิอันนี้คือมาตรฐานของยานามินะแต่ว่ายานามิเองก็คงกินหมดในคำเดียวไม่ได้ใช่มั้-[ เฮ้อ… นุคุมิซึคุงมาสายนะเนี่ย งั้นฉันขอกินก่อนนะ ][ เอ๊ะ!? ]ผมหันไปเห็นยานามินั่งไขว่ห้างอย่างสบายๆ เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าซับริมฝีปากของเธอตอนที่โคมาริกำลังยุ่งกับผมอยู่นี่ เธอกินม้วนซูชิหมดไปแล้ว? ผมรู้สึกประทับใจพอสมควร และนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ยานามิชี้ไปที่ผนังด้านหลังผม[ เอโฮอยู่ข้างหลังเธอนะ เห็นมั้ย? กินให้หมดทีเดียวเลย ]พูดอีกอย่างก็คือ… ม้วนซูชินี้คือเอโฮมากิสินะ[ แต่วันเซ็ตสึบุนเพิ่งผ่านไปเมื่อวานเองนะ ][ ใช่ เหลือมาจากเมื่อวานไง ฉันเอามาให้ ]ยานามิฉีกพลาสติกห่อม้วนซูชิแล้วส่งให้ผม[ เอาล่ะ ห้ามพูดนะ กินให้หมดทีเดียว เร็วๆ สิ ฉันใส่ซากุระเด็นบุให้เยอะเลยนะสำหรับนุคุมิซุคุง ]/*Ehomaki(เอโฮมากิ) คือข้าวม้วนสาหร่ายไส้ต่างๆโดยคนญี่ปุ่นจะกิน Ehomaki กันในวันเปลี่ยนฤดูกาลเข้าฤดูใบไม้ผลิ**หรือที่เรียกว่าวันเซ็ตสึบุน(Setsubun)เพื่อให้ได้รับความโชคดี ส่วนซากุระเด็นบุ คือผงหวานๆ */จริงเหรอ? แต่ผมไม่ค่อยชอบซากุระเด็นบุเท่าไร…ผมลังเล โคมาริจ้องเขม็งใส่ผม[ ก-กินเหมือนว่าชีวิตของนายขึ้นอยู่กับมันเลยสิ ]เธอเองก็ยังไม่กินเหมือนกันนิ ?[ เอ่อ… เดี๋ยวกินทีหลังน่ะ แล้วก็ ยากิชิโอะอยู่ไหน? เธอไม่มาเหรอ ][ เลม่อนจังยังอยู่ในคลาสเรียนเสริมน่ะ ][ เรียนเสริม? นี่เรายังอยู่ในช่วงสอบไม่ใช่เหรอ? ]ยานามิเริ่มกินม้วนซูชิที่เหลือของโคมาริ ยัยคนนี้กินเยอะจริงๆ[ ผลสอบวันแรกออกมาแล้ว ครูของโรงเรียนสึวะบุกิก็รวมตัวกันเป็นกลุ่มพิเศษ ถ้าเธอไม่เริ่มเรียนตอนนี้ เธอจะไม่ผ่านไปเรียนปีหน้าหรอก ]…ยากิชิโอะตกต่ำขนาดนี้เลยเหรอ?[ เอาล่ะ ปล่อยให้ครูจัดการยากิชิโอะไปก่อน มีเหตุผลที่ผมเรียกพวกเธอมาที่นี่วันนี้ ]ผมจินตนาการถึงอนาคตที่ยากิชิโอะจะเรียกผม”รุ่นพี่”พร้อมกับหยิบกล่องออกมาจากกระเป๋านักเรียน[ นี่อะไรเหรอ นุคุมิซึคุง? ][ ชู่ว ลองชิมดูก่อนสิ ] ยานามิร้องอย่างดีใจเมื่อเปิดกล่องในกล่องแบนๆนั้นมีหลายช่องย่อยที่เต็มไปด้วยช็อกโกแลตสีสันสดใสนี่คือช็อกโกแลตผสมสูตรพิเศษของคาจู (การทดลองหมายเลข 3)[ เอ๊ะ นี่อะไรเนี่ย น่ารักจัง ขอชิมหน่อยได้มั้ย ฉันเรื่องมากเรื่องช็อกโกแลตมากเลยนะ ]ผมรู้อยู่แล้ว แต่เธอเรื่องมากเรื่องอะไรล่ะ?[ อ๊ะ อันนี้รสขม อันนั้นรสนมเหรอ? อุวะ มีรสซอสคาราเมลด้วยนะ เร็วสิ โคมาริจัง ถ้าเธอไม่รีบชิมเดี๋ยวจะหมดก่อนนะ ]โคมาริใส่ช็อกโกแลตเข้าปากด้วยท่าทีเก้อเขิน[ น-นี่รสพิสตาชิโอใช่มั้ย? น-นี่ทำเองเหรอ? ][ อ่า นี่เป็นตัวอย่างสำหรับช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์ของน้องสาวผม แล้วก็อันนี้- ]ผมหยิบช็อกโกแลตรูปหัวใจสีแดงขึ้นมาและยกมันขึ้นให้พวกเธอดู[ เธอบอกว่าจะให้คนอื่น ไม่ใช่ผม ]ยานามิและโคมาริหยุดหยิบช็อกโกแลตทันที ผมมองพวกเธออย่างใจเย็น[ เธอไม่บอกด้วยว่าจะให้ใคร ในฐานะพี่ชาย ก็อยากเข้าใจความคิดของเด็ก ม.2 เวลาที่จะให้ช็อกโกแลตแบบโฮมเมดกับคนที่แอบชอบด้วย… ]…ไม่มีคำตอบ[ โคมาริจัง ข้างในนี้คืออะไรเหรอ? ][ ฉ-ฉันก็ไม่รู้ น่าจะเป็นอัลมอนด์ ]กร๊อบ กร๊อบ กร๊อบ พวกเธอยังคงเคี้ยวช็อกโกแลตต่อไป[ เอ่อ… พวกเธอสองคนได้ฟังผมพูดรึเปล่า? ]ยานามิและโคมาริหันไปมองกันแวบหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ[ น้องสาวนายคงมีคนที่แอบชอบน่ะ ][ อืม คงเป็นผู้ชาย ]…พวกเธอไม่เข้าใจถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้เลยผมกระแอมเบาๆ แล้วหันไปหาพวกเธออีกครั้ง[ ก็ได้ จะบอกพวกเธอสองคนไว้แล้วกัน น้องสาวผมจะไปเจอเพื่อนผู้ชายในวันที่ 14 แต่ผมคิดว่านั่นแค่แกล้งให้ช็อกโกแลตในสถานการณ์ที่ชัดเจนแบบนี้ เหมือนกับดักในนิยายหรือภาพยนตร์เลยใช่มั้ย? มีความเป็นไปได้ที่เธอจะถูกหลอกไปโดยคนไม่ดีหรือถูกลากเข้าไปในเกมแห่งความตาย?… ผมเป็นพี่ชายของเธอนะ เพราะงั้นก็ควรเข้าไปช่วย- ]คำขอของผมไม่ได้ผลอะไรเลย พวกเธอทั้งสองคนหยิบตำราและสมุดออกมาจากกระเป๋านักเรียน[ อืม อาจจะใช่ โคมาริจัง เธออยากข้อสอบเก่าสำหรับพรุ่งนี้มั้ย? ][ เอ๊ะ? ธ-เธอมีข้อสอบเก่าด้วยเหรอ ]พวกเธอเริ่มอ่านหนังสือทันที[ …พวกเธอสองคนช่วยจริงจังหน่อยได้มั้ย? ]ยานามิถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เธอหมุนปากกาแดงในมือ[ คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้วมั้ย ? เธอคงจะกังวลก่อนตัดสินใจว่าจะคบดีหรือเปล่าไง ? ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเองดีกว่า ]โคมาริพยักหน้า[ ธะ-เธอต้องอดทนนะ ถ้าครอบครัวเข้าไปห้ามพวกเขาจะยิ่งดื้อกว่าเดิม ][ แต่ ฟังนะ เธอทำช็อกโกแลตต่อหน้าผมเลยนะ บางทีเธออาจอยากบอกอะไรพี่ชายของเธอก็ได้ นั่นก็เป็นไปได้นะ ][ ไม่หรอก นุคุมิซึคุงน่ะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร ][ ด-ดูเหมือนนายจะไม่เข้าใจ คิดให้ดีหน่อยสิ ]ทั้งที่พวกเธอทั้งคู่โสดมาตลอดชีวิตแท้ๆ…ยังไงก็เถอะ สองสาวมัธยมปลายมีความเห็นตรงกัน ลองมองเรื่องนี้อย่างเป็นกลาง คาจูมีคนที่เธอแอบชอบ- อาจจะเป็นไปได้ นอกจากนี้เป็นไปได้มากว่าคนคนนั้นคือทาจิบานะคุงที่เธอกำลังจะไปพบในวันที่ 14เธอให้ช็อกโกแลตทำมือในวันที่ 14 ก็ไม่ได้หมายความว่ามันคือช็อกโกแลตที่ให้คนที่เธอรัก การกำจัดความเข้าใจผิดนี้มีผลกระทบต่อกิจกรรมในอนาคตของชมรมวรรณกรรม ไม่ใช่รึ-…ผมคิดอะไรหลายๆ อย่างไปโดยไม่รู้ตัว ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วนะ?โคมาริมองนาฬิกาบนผนัง เธอหยิบกระเป๋าและยืนขึ้น[ โคมาริจัง เธอจะไปแล้วเหรอ? ][ ฉ-ฉันถูกขอให้ทำเวรที่ห้องสมุด ][ อ้อ วันนี้โคมาริทำเวรสินะ ]ชมรมวรรณกรรมช่วยงานห้องสมุดในช่วงนี้ แม้ว่าเราจะยืมหนังสือไม่ได้ในช่วงสอบ แต่ห้องอ่านหนังสือก็ยังเปิดอยู่[ โคมาริจัง แน่ใจนะว่าอยากทำงานในช่วงสอบอะ ให้นุคุมิซึคุงไปแทนมั้ย? ]อย่าผลักผมออกไปแบบนั้นสิ[ ฉ-ฉันก็แค่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ ย-ยังอ่านหนังสือได้อยู่ ]หลังจากโคมาริออกไป ยานามิก็เอื้อมมือไปหยิบช็อกโกแลตขณะอ่านหนังสือเรียน[ นุคุมิซึคุง เตรียมสอบโอเครึเปล่า ? นายดูว้าวุ่นตั้งแต่เช้าแล้วนะ ][ คาจูตกอยู่ในอันตราย ทำไมจะต้องมีอารมณ์เตรียมตัวสอบล่ะ? ต้องแสดงให้ผู้ชายไร้ค่าคนนั้นเห็นว่าผมเก่งแค่ไหน ]เหตุผลของผมฟังดูมีเหตุผล อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่าง ยานามิส่ายหัวและยิ้มเยาะ[…แล้วน้องสาวจังจะให้ช็อกโกแลตเมื่อไหร่เหรอ? ][ หืม? วันวาเลนไทน์ วันที่ 14 น่ะสิ ][ ปีนี้วันวาเลนไทน์ตรงกับวันอาทิตย์นะ หมายความว่าเธอจะเจอผู้ชายและให้ช็อกโกแลตในช่วงวันหยุด ไม่ใช่เหรอ? หมายความว่าพวกเขากำลังคบกันอยู่หรือกำลังจะคบกันไม่ใช่หรอ? ]ฟึบ ยานามิเปิดหนังสือเรียน[ แต่ไม่เคยเห็นสัญญาณอะไรที่บ่งบอกว่าคาจูชอบใครเลยนะ ส่วนมากเราอยู่ด้วยกันที่บ้าน ผมมั่นใจเรื่องนี้มากๆ ][ นั่นหมายความว่าพวกเขาสนิทกันมากขึ้นๆที่โรงเรียน พวกเขาเกือบจะถึงจุดสุดท้ายแล้ว อย่าไปขวางพวกเขาเลยนะ ]เป็นไปไม่ได้ ผมส่ายหัว[ บางทีเธออาจไปเที่ยวกับเพื่อนคนอื่นๆ ในวันที่ 14 ด้วย คงจะต่างจากผมแหละ คาจูมีเพื่อนเยอะมากน่ะ ][ นายควรจะยืนยันแผนของเธอนะ ถ้าไม่ใช่การสารภาพรักหรือการนัดเดท ก็คงบอกนายแล้ว ]ผมพยักหน้า เห็นด้วยกับเธอ แล้ว หยิบโทรศัพท์ออกมา[ บางทีเธออาจมีแผนในปฏิทิน เดี๋ยวขอดูหน่อย ]ยานามิขมวดคิ้วและเงยหน้าขึ้นมามอง[ ทำไมนายถึงมีปฏิทินของน้องสาวอยู่ในโทรศัพท์น่ะ ? ][ ไม่รู้สิ ผมแชร์ปฏิทินกับไดรฟ์เก็บข้อมูลกับน้องสาวน่ะ ]ยานามิขยับเก้าอี้ของเธอออกไปจากผมอย่างช้าๆ[ …นุคุมิซึคุง นี่มันเกินไปแล้วนะ ][ คาจูเป็นคนตั้งค่าเองนะ เธอยังตั้งรหัสผ่านไว้ด้วย ผมเปลี่ยนไม่ได้ด้วยซ้ำ- ]ผมเปิดปฏิทินของเดือนกุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์ตรงกับวันหยุดสุดสัปดาห์ที่กำลังจะมาถึง…ไม่มีอะไรเลย หาอะไรไม่เจอเลยนิ้วของผมหยุดทันทีที่กำลังจะปิดหน้าจอผมเจอแผนที่ไม่คุ้นเคยในวันเสาร์นี้<ไปเที่ยวโทโยคาวะอินาริกับทาจิบานะคุง ♡>…….!ผมพลิกโทรศัพท์และทุบมันลงบนโต๊ะเอาล่ะ ใจเย็น ๆ แล้วค่อย ๆ คิดดู………………………นี่ต้องเป็นเดทแน่ๆทาจิบานะคุงน่าจะเป็นคนที่คาจูโทรหาเขาต้องเป็นผู้ชายแน่ๆ ถ้าเธอเรียกเขาว่า -คุง นอกจากนี้ เดาว่าเขาน่าจะอยู่ปีเดียวกันหรืออาจจะเป็นรุ่นน้องของเธอ ก็อาจเป็นไปได้ว่าเขาเป็นคนแปลก ๆ ที่ชอบให้เด็กผู้หญิงเรียกว่า -คุง เอาเป็นว่าอย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องนี้นี่แหละสะกดคำว่า ทาจิบานะ, ..เข้าใจแล้ว, …ทาจิบานะคุง, …ผู้ชาย…[ ทาจิบานะคุงคือใครกันแน่วะเนี่ย!? ]ผมยกมือทั้งสองข้างกุมหัวด้วยความหดหู่ ยานามิทุบโต๊ะ[ นุคุมิซึคุง นายใจเย็นลงแล้วตั้งใจอ่านหนังสือได้มั้ย? อย่ากังวลเรื่องน้องสาวมากเกินไปเลย ][ ไม่ ! นี่มัยเรื่องใหญ่นะ ! คาจูมีนัดเดทในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้นะ! ]ผมยื่นโทรศัพท์ให้เธอ ยานามิหรี่ตาลงและมองหน้าจอ[ เดทเหรอ? นี่มันแค่การติวกับเพื่อนๆ ไม่ใช่เหรอ? ]…? เธอพูดเรื่องอะไรอยู่?ผมมองหน้าจอด้วยความไม่เชื่อ แผนเดิมของเธอหายไปแล้วแทนที่ด้วย-<นัดติวกับเพื่อนๆ>ห้ะ ?? นี่หมายความว่างไง…[ เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว นี่มันเขียนว่า <ไปโทโยคาวะอินาริกับทาจิบานะคุง> ด้วย! แล้วยังมีสัญลักษณ์รูปหัวใจตามหลังอีก อะไรเนี่ย!? ]หรือว่าคาจูเปลี่ยนแผนเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ผมเจอ? ถ้าเป็นอย่างนั้น นั่นหมายความว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาต้องถูกปิดบังจากครอบครัว…ในฐานะพี่ชาย ผมจะทำเป็นไม่สนใจได้ยังไง-ยานามิก็เดินมายืนข้างผมแล้วตบไหล่เบาๆ[ นายต้องเหนื่อยแน่ๆเลย นุคุมิซุคุง ][ จริงด้วย คาจูกำลังไปเดทลับกับทาจิบานะคุงสุดสัปดาห์นี้- ]ยานามิยัดช็อกโกแลตชิ้นหนึ่งเข้าปากผมก่อนที่จะพูดจบ รสหวานอมเปรี้ยวของแบล็กเคอร์แรนต์แผ่กระจายไปทั่วลิ้น[ ใจเย็นๆ ก่อนนะ เอ้า ฉันชงชาไว้ให้แล้ว ][ ขอบคุณนะ …ใช่สิบางทีมันอาจจะเป็นแค่การติวหนังสือก็ได้ ]นั่นแหละต้องใช่แน่ๆ อยู่ดีๆ ผมก็มีความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมา[ เมื่อกี้ คงเห็นผิดไปเอง ] [ ใช่แล้วล่ะ ] ยานามิพยักหน้าอย่างอ่อนโยน[ คาจูยังเป็นแค่นักเรียนม.2เอง ยังเร็วเกินไปที่เธอจะมีแฟนหรือออกเดทนะ ][ ใช่ ใช่ ถูกแล้วล่ะ][ ใช่เลย อีกอย่างเป็นไปไม่ได้ที่คาจูจะตกหลุมรักใครเร็วขนาดนี้ คาจูของเราน่ะเป็นเด็กตั้งใจเรียนที่ไม่เกี่ยวข้องกับความรักเลย เธอทุ่มเทให้กับงานสภานักเรียน คงมีแต่โคมาริและยานามิที่เอาแต่คิดถึงเรื่องความรัก ใช่มั้ย? ][ .…..หุบปาก ]ยานามิบ่นเบาๆ[ หืม? เธอพูดว่าอะไรนะ? ][ ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ นุคุมิซึคุง พวกเขาต้องไปเดทกันแน่ๆ ใช่แล้ว เดท ] เธอหันมาต่อว่าผมทันที[ แต่ในปฏิทินบอกว่ามีติวหนังสือนี่นา ]ยานามิทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วไขว่ห้างอย่างตั้งใจ[ การติวหนังสือน่ะเป็นแค่ข้ออ้างน่า น้องสาวนายกับทาจิบานะคุงจะไปเดทกันที่โทโยกาวะอินาริ พวกเขาอยากจะยืนยันความรู้สึกของตัวเองให้แน่ใจก่อนวาเลนไทน์ ][ …ไม่หรอก ผมแค่หลอนไปเอง เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะเป็นเดท ]ตอนนี้ หลักฐานเดียวที่มีอยู่ ก็คือในหัวของผม มันคือทฤษฎีที่ไม่อาจหักล้างได้และสมบูรณ์แบบ[ ถึงมันจะเป็นภาพหลอน แต่น้องสาวของนายเป็นที่นิยมจะตาย การที่เธอจะมีแฟนก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนะ ]ทฤษฎีของผมพังทลายในทันที[  วันนั้นอาจจะมาถึงก็ได้ แต่ไม่มีทางที่เดทจะเกิดขึ้นในเวลาและสถานที่เดียวกับที่ผมหลอนไปหรอกนะ อีกอย่าง คาจูต่างจากยานามิ เธอเป็นเด็กจริงจัง ไม่มีทางแอบไปเดทลับๆ หลังจากที่ผมรู้เรื่องนี้หรอก ]ยานามิเลิกคิ้วขึ้น[ โห …ถ้างั้นเรามาแข่งกันหน่อยดีมั้ย? ]แข่งกัน? ผมมองยานามิด้วยความงุนงง เธอจ้องมาที่ผมด้วยสายตาท้าทาย[ วันเสาร์ใช่มั้ย ? ฉันจะชนะถ้าน้องสาวเธอไปออกเดท ถ้าไม่นายก็ชนะ ตกลงมั้ย? ][ ไม่ขัดข้อง . แต่เราจะตัดสินยังไงล่ะ? ][ พวกเขานัดกันที่โทโยคาวะอินาริใช่มั้ย? วันนั้นสอบเสร็จพอดี เราก็แค่ไปดูเองสิ ]เธอจะไปแอบดูและยืนยันให้แน่ใจ[ …ตกลง แต่รับรองได้ว่าคาจูจะไม่ไปที่นั่นหรอก ชัยชนะของผมจะไม่สั่นคลอน ]ยานามิยิ้มมุมปากอย่างท้าทายเมื่อได้ยินคำยืนยันของผม[ งั้นแบบนี้เป็นไง? มีร้านอาหารหลายร้านในเมืองรอบๆโทโยคาวะอินาริ ใครแพ้ต้องเลี้ยงทุกอย่างที่อีกฝ่ายสั่ง ][ เอ่อ มันก็-]เราก็แค่เดินกินไปเรื่อยๆ ถึงแม้ผมต้องเลี้ยงก็ตาม ผมก็กินแค่อินาริซูชิไม่กี่คำเอง-[ เดี๋ยวก่อน มันไม่ยุติธรรมเลยนี่ ][ นุคุมิซึคุงไม่เชื่อว่ามีเดทนี่? ส่วนฉันคิดว่าพวกเขาเดทกัน เพราะงั้นเงื่อนไขมันยุติธรรมแล้ว ฉันอาจจะเสียเปรียบด้วยซ้ำ เพราะอาจจะมองข้ามน้องสาวนายไปก็ได้ ][ …เข้าใจแล้ว ใช่ๆ ยุติธรรมแล้ว ]ผมยอมตกลง ยานามิเริ่มฮัมเพลงขณะอ่านหนังสือเตรียมสอบต่อ[ รู้มั้ยว่ามีร้านที่ทำอินาริซูชิแบบสร้างสรรค์ด้วยนะ มีหลายแบบเลยล่ะ แต่อินาริซูชิน่ะกินคำเดียวหมดไง เพราะงั้นเราจะได้ลองชิมทุกแบบ อ้อ นุคุมิซึคุงอยากได้ข้อสอบเก่าวิชาประวัติศาสตร์โลกมั้ย? ][ เอ่อ ถ้าเธอเอามาก็ขอดูหน่อยแล้วกัน ]ผมรับเอกสารมา แต่ในใจก็เริ่มสงสัย…เดี๋ยวก่อน แบบนี้มันยุติธรรมจริงๆ เหรอ?[ เอ่อ ยานามิซัง คิดว่าเราเลิกแผนนี้กันดีกว่า แอบตามน้องสาวมัน- ][ นุคุมิซึคุง นี่ของนาย ]ยานามิขัดจังหวะด้วยการยื่นซูชิโรลให้ผม[ แต่ผมไม่อยากกิน… ][ หวังว่าสุดสัปดาห์นี้ฟ้าจะใสนะ ]หลังจากเห็นรอยยิ้มของเธอ ก็ทำได้แค่หันหน้าเข้าหากำแพงแล้วกินซูชิโรลอย่างเงียบๆ