หลังเลิกเรียนวันศุกร์ ตอนนี้เป็นช่วงโฮมรูมผมวางศอกบนโต๊ะพลางนึกถึงบทสนทนากับเทียร่าซังเมื่อวานนี้[ …อยู่ฝ่ายเดียวกัน ]น้ำเสียงของเธอค่อนข้างเบา แต่ผมก็รู้สึกหนักใจจากความหมายของมันหลังจากเวลาผ่านไปตอนแรกคิดว่าจะถามเทียร่าซังหลังจากได้รับการสนับสนุนจากชิกิยะซัง แต่ตอนนี้เทียร่าซังต้องการให้ผมอยู่ข้างเธอและแก้ไขความสัมพันธ์ระหว่างชิกิยะซังกับรุ่นพี่สึกิโนะคิ[ …ไม่น่าเป็นไปได้หรอก? ]ผมเผลอพูดออกมาในห้องเรียนอามานัตสึเซนเซกำลังอ่านรายการข้อควรระวังสำหรับวันหยุดฤดูหนาวอยู่ เธอหันมาจ้องผม[ นี่ นุคุมิซึ ถ้านายมีปัญหาก็บอกออกมาเลยสิ ไม่คิดอะไรแปลกๆกับเพศตรงข้ามนี่มันยากนักเหรอ? หรือนายพยายามจะบอกว่านายจะไม่โสดในวันคริสต์มาสนี้ล่ะ? หมายถึงอย่างนั้นใช่มั้ย? ][ เอ๋? ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ]ผมพึมพำออกมา อามานัตสึเซนเซทำเสียงจิ๊ปากก่อนจะโยนรายการข้อควรระวังสำหรับวันหยุดทิ้งไป ครูประจำชั้นคนนี้อารมณ์ไม่ดีจริงๆ[ ช่างเถอะ พวกเธออ่านกันเองก็แล้วกัน จะเล่าอะไรให้ฟังนะ – จริงๆ ครูไปงานแต่งงานของเพื่อนเมื่อไม่กี่วันก่อน ]เรื่องแปลกๆ เริ่มขึ้นแล้ว บรรยากาศในห้องเรียนเริ่มตึงเครียดทันทีอามานัตสึเซนเซพูดด้วยรอยยิ้มสดใสประดับอยู่บนใบหน้า[ ในพิธีมันสุดยอดมาก เหตุผลที่เจ้าสาวตัดสินใจแต่งงานมันก็สุดยอดเหมือนกัน เธอบอกว่าเธอเหงาที่ต้องกลับไปยังห้องที่มืดมนและว่างเปล่าทุกคืน มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอ? ฮะฮะฮะ ]เซนเซหัวเราะ เสียงหัวเราะเงียบไปอย่างรวดเร็วและความเงียบอันหนาวเหน็บก็ปกคลุมทั่วห้องเรียนเซนเซก้มหน้าลงแล้วตีโพเดียม[ …นึกภาพตอนกลับไปที่ห้องที่มืดมนและว่างเปล่าในชุดทางการพร้อมของขวัญในมือสิ นั่นแหละที่พวกเธอจะต้องเป็นในอีกสิบปี ! ]แล้วไอคำสาปนี่คือ ?เซนเซเงยหน้าขึ้นมาหลังจากเงียบไปสักพัก เธอกลับมาเป็นสีหน้าเย็นชาอีกครั้ง[ เอาล่ะ หลังจากสำนึกกันได้แล้วก็เตรียมตัวกลับบ้านกันได้ ! เดี๋ยวจะแจกใบเกรดให้ทีหลัง เอาให้นอนแบบปิดตาข้างเดียวทั้งสัปดาห์ไปเลย ! ]เอ่อ… เราต้องต้อนรับสุดสัปดาห์นี้ด้วยความกังวลขนาดนั้นเลยเหรอ? พอมาคิดดูอีกที เซนเซพิ่งเริ่มเลี้ยงแมวใช่มั้ย?อามานัตสึเซนเซออกจากห้องไป ทุกคนก็เริ่มออกจากที่นั่งตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะกังวลเรื่องนั้น เรื่องสำคัญที่สุดตอนนี้คือการประชุมกลยุทธ์ต่อจากเมื่อวาน ผมต้องพาชิกิยะซังมา ดูเหมือนยานามิจะออกจากห้องไปแล้วผมต้องไปที่ห้องชมรมด้วย… จริงๆ มันรู้สึกอึดอัดมาก แล้วก็คงกดดันไปมากกว่าไม่ได้นี้แล้วแหละ ผมต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างรุ่นพี่สึกิโนะคิกับเธอ โดยที่ยังคงรักษาความลับของเทียร่าซังไปด้วยผมจะเล่นบทสายลับสองหน้าสำเร็จได้จริงเหรอ?สายลับนี่ยอดเยี่ยมจริงๆนะ ขอให้ทำเป็นอนิเมะด้วยได้มั้ยเนี่ย…?กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยมาถึงจมูกในขณะที่ผมพยายามหลบหนีจากความเป็นจริงเพลง BGM ของไลท์โนเวลกำลังเล่นอยู่ในหัวของผม เข้ามาแบบนี้คงจะไม่ผิดแน่-[ นุคุมิซึคุง มีเวลามั้ย? ]ฮิเมมิยะ คาเรน นางเอกหลักสุดคลาสสิก ผู้ที่เอาชนะฮาคามาดะ โซซุเกะ ได้ภายในสองเดือน ซึ่งยานามิทำไม่ได้มาเป็นเวลา 12 ปีแสงวิบวับสะท้อนอยู่รอบผมยาวๆของฮิเมมิยะซัง ผมหรี่ตาลงเมื่อเห็นรอยยิ้มอันน่าหลงใหลของเธอ[ อ่า ได้สิ มีอะไรเหรอ? ][ ขอถามหน่อยได้มั้ย…วันคริสต์มาสนายว่างหรือเปล่า? ][ เอ๋? ]ถ้าผมบอกว่าผมว่างตอนนี้ เธอคงจะขอให้ผมทำงานแทนเธอแน่ๆ ผมรู้เรื่องนี้เพราะเล่นเน็ตเป็นประจำ[ ทำงานพิเศษเป็นสิ่งต้องห้ามในโรงเรียนนะ การช่วยเธอมันคงจะ…] [ เอ๊ะ? โธ่ นุคุมิซึคุงพูดล้อเล่นอีกแล้ว ]ฮิเมมิยะซังปิดปากหัวเราะ ราวกับว่าเธอได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุดในชีวิตของเธอ[ วันคริสต์มาสมีพิธีปิดใช่มั้ยล่ะ ? เพื่อนๆ ของเราวางแผนจะจัดงานปาร์ตี้คริสต์มาส นายอยากมาร่วมด้วยมั้ย? ]ดูเหมือนยานามิจะพูดถึงเรื่องนี้แล้ว[ อืม ขอบคุณนะ แต่วันนั้นผมติดธุระน่ะ ][ ธุระ…? ]ไม่ได้โกหกนะ คาจูกำลังเตรียมงานฉลองวันเกิดของผมมีป้ายไฟ LED ที่แสดงเวลานับถอยหลังบนผนังบ้านของผม มันคือนับถอยหลังถึงวันเกิดของผม เพื่อนบ้านคงคิดว่าครอบครัวเราชอบคริสต์มาสมากๆ[ นุคุมิซึ นายไม่ว่างวันคริสต์มาสเหรอ? ]คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ฮิเมมิยะซังคือ ฮาคามาดะ โซซุเกะ หนุ่มหล่อที่ทำหน้าผิดหวัง[ เอ่อ… ขอโทษที วันนั้นมีธุระน่ะ ] [ จะมาแค่แป๊ปเดียวก็โอเคนะ แค่แวะมาหน่อยก็ได้ ][ เอ๊ะ แต่ว่า- ][ ด-เดี๋ยวก่อน โซซุเกะ! ]ฮิเมมิยะซังรีบหยุดโซซุเกะที่กำลังชวนผมอยู่[ มีอะไรเหรอ คาเรน? ][ ดูสิ อันนะเองก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะมาได้มั้ย? หรือบางที… ][ อา โทษที ฉันผิดเอง ][ โซซุเกะยังคงเข้าใจอะไรยากเหมือนเดิม ]ฮิเมมิยะซังพูดพลางยิ้มและจุ๊บที่แก้มของฮาคามาดะรู้สึกเหมือนมีความเข้าใจผิดอะไรบางอย่างเกิดขึ้น แล้ว….พวกนายทั้งคู่ช่วยเลิกเล่นฉากหวานๆ ต่อหน้าผมได้มั้ย ?[ คือ แผนวันคริสต์มาสของผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับยานามิซังหรอกนะ ]ผมพูดอธิบายด้วยความจริงใจ แต่แล้ว BGM ในหัวของผมก็เปลี่ยนไปทันทีมันกลายเป็นทำนองที่น่าขนลุกโลกของฮิเมมิยะซังที่เต็มไปด้วยแสงวิบวับถูกกลืนด้วยความมืดไม่มีใครทำแบบนี้ได้นอกจากเธอ ร่างที่มืดมนเข้ามาอยู่ด้านหลังของฮิเมมิยะซัง[ ยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ… ][ กรี๊ด! ]ฮิเมมิยะซังร้องออกมาพร้อมกับกอดฮาคามาดะเงานั้นคือชิกิยะซัง เธอโซเซเมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าผม[ วันนี้…มีเรื่องสำคัญต้องทำ… ]ชิกิยะซังเอียงศีรษะ[ ขอโทษนะ…ที่คอยผิดสัญญาอยู่ตลอด ][ เอ๋? อ่า- ]สัญญา? งั้นแปลว่าเราจะไม่ได้ประชุมกลยุทธ์กันวันนี้แล้วสินะ?[ ไม่เป็นไรหรอก ไม่น่าห่วงอะไร เจอกันอาทิตย์หน้าแล้วกัน ]ผมกำลังจะลุกขึ้น แต่ชิกิยะซังก้มหน้ามาหาผมที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันหน้าของเธอแทบจะชนหน้าผากผมแล้ว ผมเลยรีบนั่งกลับลงไปอย่างลนลาน[ เอ่อ, งั้น… ][ เป็นการแลกเปลี่ยน…วันอาทิตย์นี้ ตอนบ่าย นายว่างมั้ย…? ]โดยปกติ ผมก็ว่างอยู่แล้วผมพยักหน้าเงียบๆ ชิกิยะซังลุกขึ้น- แต่จู่ๆ เธอก็ย่อตัวลงและฟุบหน้าลงกับโต๊ะ[ ขึ้นมาชั้นบน…เหนื่อย… ][ ขึ้นมาชั้นสองแล้วใช่มั้ย? นี่ เดี๋ยวจะดึงขึ้นนะ ลุกขึ้นช้าๆล่ะ โอเค จับให้แน่นแล้วลุกขึ้นมาเลย ]…ผมเริ่มชินกับการดูแลเธอแล้วล่ะ หน้าผากผมมีเหงื่อท่วมไปหมดในขณะที่เธอเพิ่งจะยืนขึ้นได้ ชิกิยะซังใช้ผ้าเช็ดหน้าของเธอเช็ดหน้าผากผมขณะที่ผมหาในกระเป๋าอยู่[ อ่า ขอบคุณนะ ][ วันอาทิตย์…จะรอที่เดิม… ]ชิกิยะซังโซเซเดินออกจากห้องไป…เอ๋? ที่เดิมคือที่ไหนนะ? ไม่ค่อยเข้าใจเลย เอาเถอะ ต้องบอกยานามิกับโคมาริว่าการประชุมวันนี้ถูกยกเลิกไปแล้ว น่ารำคาญจริงๆเอาล่ะ ไปที่ห้องชมรมก่อนดีกว่า ผมสะพายกระเป๋าและเดินออกไป ฮิเมมิยะซังกับฮาคามาดะเบิกตากว้างและจ้องมองมาที่ผมในขณะที่พวกเขากำลังกอดกันอยู่[ เอ่อ, มีอะไรหรอ? ][ นุคุมิซึ เธอเป็นรุ่นพี่ปีสองที่อยู่ในสภานักเรียนใช่มั้ย? นายสองคนดูจะสนิทกันมากเลยนะ ][ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก เธอก็เป็นแบบนี้ตลอดนั่นแหละ ]ฮาคามาดะทำหน้าเหม่อลอย[ เธอขี้อ้อนแบบนี้ตลอดเลยเหรอ? ][ จนฉันยังอายเองเลย ]ทั้งสองคนคล้องแขนกันแล้วหัวเราะผมพยายามกลั้นคำพูดที่ค้างคอออกมา— เหมือนพวกเอ็งพูดได้อ่ะ◇ทางเดินในอาคารฝั่งตะวันตก ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูการแจ้งเตือน ชิกิยะซังตอบกลับมาทางไลน์หืม? นัดประชุมกลยุทธ์ที่บอร์ดเกมคาเฟ่ตอนบ่ายสามวันอาทิตย์เหรอ?ถึงเธอจะบอกว่าไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน แต่เธอก็เลี้ยงเราไปคราวที่แล้ว คงจะดีถ้าผมเอาของหวานไปให้เธอบ้าง ต้องระวังไม่ให้ยานามิแย่งกินไปหมดด้วย<เข้าใจแล้ว> ผมส่งข้อความไป จากนั้นก็มีข้อความใหม่เด้งขึ้นมาทันทีไม่ใช่ข้อความตอบกลับของชิกิยะซัง แต่เป็นของเทียร่าซัง<ฉันอยากคุยอะไรบางอย่างกับนาย เจอกันวันอาทิตย์ตอนบ่ายสอง ที่คาราโอเกะก่อนถึงสถานีโทโยฮาชิ>ทำไมต้องคาราโอเกะ? เธอส่งตำแหน่งที่ตั้งมา ยังไงก็เถอะ เวลาเจอกันมันใกล้กับนัดของชิกิยะซังพอควร คงจะยุ่งยากแน่ ผมอยากปฏิเสธ แต่ก็หยุดนิ้วไม่ให้พิมพ์ปฏิเสธออกไป…เดี๋ยวก่อน ถึงปฏิเสธตอนนี้เธอก็คงจะหาทางนัดเวลาอื่นมาอีก ลองไปเจอเธอเร็วหน่อยแล้วบอกว่ามีนัดกับคนอื่นหลังจากนั้นดีกว่าเธอคงไม่ปฏิเสธถ้าบอกว่าสัญญากับสภานักเรียนไว้ผมเปิดประตูห้องชมรมเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ยานามิและโคมาริอยู่ในนั้น[ เหนื่อยหน่อยนะ ]พวกเขากำลังโต้เถียงกันเรื่องว่าเพรทซ์หรือป๊อกกี้ดีกว่ากัน ผมเล่าแผนวันหยุดสุดสัปดาห์ให้พวกเขาฟัง แล้วพวกเขาก็หันมามองด้วยสายตาเย็นชา[ หลังจากที่กินเครปกับบาโซริซังไปแล้ว คราวนี้จะไปคาราโอเกะอีกเหรอ? นุคุมิซึคุง นายไม่รู้จักแยกแยะหน้าที่กับงานอดิเรกบ้างเลยรึไง? ]ยานามิชี้เพรทซ์มาทางผมผมคือฮีโร่ผู้โดดเดี่ยวที่ต่อสู้เพื่อทวงคืนโดจินชิกลับมา การปฏิบัติต่อผมแบบนี้มันออกจะเกินไปหน่อยมั้ย?[ เจอกันในคาราโอเกะคงสะดวกกว่าใช่มั้ยล่ะ? ถ้าเราเจอกันที่คาเฟ่ คงจะมีคนรู้จักมาถามแน่ๆ ][ ท-ทำไมถึงต้องอยู่กันแค่สองคนล่ะ? ]โคมาริที่เงียบๆอยู่ ก็พูดขึ้นขณะกัดป๊อกกี้และมองมาที่ผมผมพูดถึงสัญญาที่ให้ไว้กับเทียราซังไม่ได้ เลยพูดติดอ่าง[ เอ่อ…มันไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ อีกอย่างจะปล่อยให้ผู้หญิงเข้าห้องผมไม่ได้หรอก ][ แล้วฉันไม่ได้ไปห้องของนุคุมิซึคุงเหรอ? ]ยานามิกำลังกัดเพรทซ์และป๊อกกี้ไปพร้อมๆกัน โคมาริทำตาโต[ เอ๊ะ!? ย-ยานามิ เธอไปที่ห้องของเขาแล้วเหรอ? ][ ใช่ นุคุมิซึคุงเป็นคนบังคับเอง ไม่ดีเลยนะ รู้มั้ย? ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ]ไม่รู้ทำไม ยานามิถึงดูภูมิใจ แต่เธอบิดเบือนความจริงแบบไม่เกรงใจเลย[ ยานามิซังแค่มาเองเพราะเธออยากมาตอนช่วงปิดเทอมฤดูร้อนใช่มั้ย? อาซากุโมะซังก็อยู่ในห้องผมด้วย ][ อ่า, นึกออกแล้ว นายไม่ได้ให้ของหวานกับผู้หญิงน่ารักๆ สองคนเลยนะ เชื่อมั้ยโคมาริจัง? ][ อ-เอ่อ, ข-ของหวานสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ…? ]โคมาริพูดถูก ยานามิพยักหน้าแล้วเปิดซองเพรทซ์ต่อไป[ ผู้ชายควรเป็นที่พึ่งได้ อย่าลืมเรื่องนี้นะ, โคมาริจัง ][ หยุดพูดเรื่องไร้สาระให้โคมาริได้แล้ว ยังไงก็เถอะ ผมจะเจอเธอคนเดียว ][ แต่รุ่นพี่ชิกิยะก็เรียกนายไปด้วยใช่มั้ย? ]ยานามิดูเหมือนจะหงุดหงิด เธอวัดความยาวของเพรทซ์ด้วยนิ้ว[ นี่, คิดว่าฉันจะกินหมดในคำเดียวโดยไม่หักได้มั้ย? ][ อ่า, งั้นเรามาเจอกันที่คาเฟ่บอร์ดเกมที่เราไปกันเมื่อวันก่อนตอนบ่ายสามนะ แล้วก็เคี้ยวเพรทซ์ดีๆ ด้วยล่ะ ][ ถ-ถ้างั้น นุคุมิซึจะไปจริงๆ ใช่มั้ย? ]สีหน้าของโคมาริแสดงความกังวล[ ผมสัญญาว่าจะไปเจอบาโซริซังตอนบ่ายสองที่สถานีโทโยฮาชิ ถ้าจบในครึ่งชั่วโมง ก็ไปทันได้ แล้วเราจะไปเจอชิกิยะซังต่อทันที ][ อ่า, ฉันต้องไปเที่ยวกับเพื่อน เลยไปไม่ได้ ]ยานามิพูดขึ้นอย่างสงบเสงี่ยม[ เอ๋, งั้นเหรอ? งั้นโคมาริไปคนเดียวก็แล้วกัน ][ ล-แล้วนุคุมิซึจะไม่สายแน่นะ…? ]หืม, ผมเกือบจะแน่ใจแล้วว่าคงจะสาย ถ้าต้องคุยกับเธอก่อนแล้วขึ้นรถไฟ ถ้าเป็นอย่างนั้น โคมาริกับชิกิยะซังจะอยู่ด้วยกันตามลำพัง…[ ไม่สายแน่ๆ คิดดูสิ, ผมเคยโกหกเธอมั้ย? ][ ก-ก็ได้ ] เห็นมั้ย? ผมกำลังโกหกเธออยู่เลย[ แล้วถ้าฉันไปถามเลม่อนจังล่ะ? ]ยานามิกระซิบตอนที่เคี้ยวอยู่แล้วพูดขึ้น เด็กสาวคนนี้เพิ่งจะกินเพรทซ์หมดในคำเดียวโดยไม่หักหรอ…?[ ย-ยากิชิโอะ? ][ ตอนนี้เธอถูกห้ามเข้าร่วมกิจกรรมชมรม ถ้าเธอว่างจะต้องมาแน่ ]ถึงจุดประสงค์ของการห้ามเข้าชมรมคือการเรียนหนังสือ แต่อะไรๆ ก็ไม่เปลี่ยนหรอก เพราะเธอไม่ได้ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว[ งั้น ส่งข้อความไปหาเธอได้มั้ย? แล้วโคมาริโอเคมั้ย? ][ อ-อืม เข้าใจแล้ว ][ งั้นก็ตัดสินใจแล้ว ผมกับบาโซริซังจะไปที่คาราโอเกะ แล้วจะไปเจอโคมาริ ส่วน ยากิชิโอะกับโคมาริไปเจอกันที่คาเฟ่บอร์ดเกมตอนบ่ายสาม เอาแบบนี้มั้ย? ]คิดว่าช่วงนี้เริ่มจะยุ่งแล้วพูดถึงเรื่องนี้ เราตั้งใจจะทำแมกกาซีนของชมรมให้เสร็จภายในปีนี้ จะทำได้จริงๆหรอ?[ เราไม่มีเวลามาเล่นกันแล้วนะ… ]โคมาริกับยานามิมองมาที่ผม พวกเธอพึมพำออกมา[ ไม่ได้ตั้งใจจะเล่นตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ][ เอ๋? ][ เราจะเอาโดจินชิของรุ่นพี่สึกิโนะคิคืนใช่มั้ย? อย่าลืมเป้าหมายของเราสิ ]…ผมไม่ได้ลืม เชื่อเถอะ จริงๆ นะ◇ตอนนี้เป็นบ่ายวันอาทิตย์ ผมกำลังอยู่ในห้องนอนและกอดอกมองเสื้อผ้าบนเตียงนี่จะเป็นครั้งแรกที่ผมไปคาราโอเกะยิ่งไปกว่านั้น คนที่ผมจะไปเจอคือเทียร่าซัง เพื่อนร่วมชั้นของผมอาจจะไม่ใช่ความจริงหรอก แต่ตามข่าวลือแล้ว นี่คือ…[ ช่วงที่ผมจะกลายเป็นคนฮอต…? ]ทันใดนั้นเอง ก็มีคนเรียกผม[ ท่านพี่ นี่ชาของท่านพี่ค่ะ ]คาจูเดินเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? เธอยิ้มและยกถาดที่มีถ้วยชาขึ้น[ อ่ะ คาจู? ขอบใจ วางไว้ตรงนั้นก็พอ ]คาจูวางถ้วยชาลงบนโต๊ะและมองเสื้อผ้าบนเตียงด้วยความงุนงง[ ท่านพี่คะ ทำไมถึงมีเสื้อผ้ากองเต็มเตียงแบบนี้ล่ะคะ? ][ พี่จะออกไปข้างนอก แต่งตัวแบบไหนดี? อันนี้เป็นไง โค้ช? ]ผมหยิบเสื้อที่มีรูปเหาไม้ขึ้นมา[ อันนี้ไอโซพอตเหรอคะ? ][ มันคือเหาไม้น่ะ เพราะมันม้วนตัวไม่ได้ ดูออกได้จากลักษณะที่ส่วนของตัวที่ซ้อนกันจะต่างกัน ][ อ๋อ ไม่รู้เลยนะเนี่ย ท่านพี่คะ เรื่องของแฟชั่นน่ะห้ามใส่เสื้อยืดในเดือนธันวาคมนะคะ ลองเสื้อเชิ้ตมั้ย? ]อ่าว มีข้อห้ามแบบนั้นด้วยเหรอ? ไม่เป็นไร ถ้าเกี่ยวกับมารยาท ผมเลยหยิบเสื้อเชิ้ตที่เพิ่งซื้อออกมา[ แล้วเสื้อตัวนี้ล่ะ? มันพิมพ์ลายหนังสือพิมพ์อังกฤษเต็มไปหมดเลยนะ— ][ ใส่เสื้อเชิ้ตเรียบ ๆ ดีกว่าค่ะ ลายต่าง ๆ เป็นข้อห้ามช่วงคริสต์มาสค่ะ ]มีข้อห้ามแบบนี้ด้วยเหรอ… แฟชั่นมันซับซ้อนจริง ๆ[ งั้นกางเกงตัวนี้ล่ะ ][ อ่า กางเกงยีนส์เหรอคะ? ][ กางเกงยีนส์แบบนี้มันเท่ดีมั้ย? ลายเหมือนมีสีเลอะไปหมด แถมยังมีโซ่ตรงเอวด้วย… ][ มันก็ดีค่ะ แต่ถ้าใส่ยีนส์จะโดนผีที่เทศกาลโทโยฮะชิโอนิจับตัวไว้แน่ ๆ งั้นเอากางเกงชิโน่ตัวนี้ดีกว่า ]เทศกาลโทโยฮะชิโอนิ เป็นประเพณีในโทโยฮาชิที่ปีศาจจะเดินขบวนไปตามถนนและโปรยเกลือใส่ผู้คน[ โทโยฮะชิโอนิมันมีเดือนกุมภาไม่ใช่เหรอ? ][ มันเป็นเทศกาลพิเศษสิ้นปีนะคะ จะโดนโปรยเกลือตอนออกไปข้างนอกไม่ได้หรอก ]ก็จริงนะ ผมไม่อยากโดนโปรยเกลือเวลาจะออกไปข้างนอกคาจูขยับเสื้อผ้าที่ผมไม่ได้ใส่ออกไปและวางเสื้อเชิ้ตไว้บนหน้าอกผม[ งั้นใส่คาร์ดิแกนสีน้ำตาลคู่กับเสื้อเชิ้ตนี้ดีมั้ยคะ? เดี๋ยวคาจูไปหยิบมาให้ ][ ทำไมคาจูมีเสื้อผ้าแบบนี้ล่ะ? ]คาจูยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติให้กับคำถามของผม[ น้องสาวมีหน้าที่แต่งตัวให้พี่ชายค่ะ ในไลท์โนเวลที่ท่านพี่ให้ยืมมาอ่านวันก่อนก็เป็นแบบนั้น ]มาจากไลท์โนเวล คงต้องยอมรับละกัน[ ว่าแต่ว่า ท่านพี่ กำลังจะไปเจอผู้หญิงใช่มั้ยคะ? ][ เอ๊ะ รู้ได้ไงเนี่ย? ]คาจูยิ้มสดใสและเข้ามาใกล้หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น[ ใช่เหรอคะ! คงเป็นเดทใช่มั้ยคะ ? หรือว่าจะเป็นยานามิซัง? หรือว่าโคมาริซัง—ไม่สิ เป็นคนอื่นใช่มั้ยคะ? ][ เดี๋ยว ๆ นี่ไม่ใช่เดทนะก็แค่จะไปคุยด้วยนิดหน่อย ][ แต่ แต่! ก็ไปกันแค่สองคนใช่มั้ยคะ? ถ้าเป็นไปได้ คาจูอยากจะไปสัมภาษณ์เธอ— ][ ไม่ใช่แบบนั้น พี่ต้องไปเจอคนอื่นหลังจากนี้ด้วย ]ผมหลุดปากออกมา รอยยิ้มที่สดใสของคาจูเริ่มหายไป[ สองนัดซ้อน ][ เอ๊ะ? ]เราไม่ได้พูดถึงเบสบอลใช่มั้ย? คาจูส่ายหัวอย่างช้า ๆ[ เข้าใจแล้วค่ะ ถึงแม้ว่าพี่จะเป็นที่นิยมแต่คาจูรู้ว่าผลของการออกเดทสองครั้งติดกันจะเป็นยังไง ข้อแนะนำของคาจูคือท่านพี่ควรจะเลื่อนสักนัดนึงออกไปค่ะ ]แนะนำอะไรกันล่ะ?[ เรามีเรื่องต้องคุยเกี่ยวกับกิจกรรมชมรมเยอะ เอาล่ะ คาจู พี่จะเปลี่ยนชุดแล้ว ออกไปข้างนอกก่อนนะ ][ แต่คาจูไม่ถือสาหรอกนะคะ ][ พี่ถือน่ะสิ ออกไปข้างนอกได้แล้ว ][ เมี้ยว! ]ผมอุ้มคาจูและพาเธอออกไปนอกห้องก่อนจะเปลี่ยนชุด จากนั้นคำพูดของเธอก็แวบขึ้นมาในหัวผม— เดทคือการที่ผู้ชายและผู้หญิงไปเที่ยวด้วยกันไม่นะ แต่ยานามิเคยเรียกผมออกไปเหมือนกันและเราก็ไปเจอกันช่วงวันหยุดหน้าร้อน ไม่ได้รู้สึกเหมือนเดทเลย ความรู้สึกโรแมนติกมันสำคัญจริง ๆอย่างไรก็ตาม ถ้าคิดอีกมุมหนึ่ง ถ้าบาโซริซังความรู้สึกโรแมนติกสักนิด —เธอคนนั้นให้ความรู้สึกเหมือนยานามิ….ผมสลัดความคิดชั่วร้ายออกไปและติดกระดุมเสื้อ จากนั้นผมก็สังเกตกางเกงยีนส์ที่อยู่ข้างเตียงผมว่ามันก็เท่ดีออกนะ…