เล่ม 4 บทที่ 1-2

เราไม่ได้เจอกันมาสักพักแล้วตั้งแต่เธอออกจากชมรมวรรณกรรมหลังเทศกาลซึวะบุกิ ผมสัมผัสได้ถึงความยุ่งยากก่อนรู้สึกคิดถึงอีก กลัวว่าผมจะไม่ได้แค่คิดไปเอง

[ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ? ]

รุ่นพี่สึกิโนะคิ ปิดประตูอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้

[ …นานแล้วนะ พวกเธอสบายดีกันมั้ย? ]

ยานามิยิ้มและตอบ

[ ค่ะ นุคุมิซึคุงก็ยังเหมือนเดิมเลย รุ่นพี่สบายดีกับการเตรียมสอบมั้ย? ][ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฟังนะ มีเรื่องที่ยุ่งยากกว่านั้นอีก ]

มีอะไรที่ยุ่งยากยิ่งกว่าการสอบเข้ามหาวิทยาลัยสำหรับคนคนนี้เหรอ…?ความยุ่งยากจะมากขนาดไหนกันนะ? ยานามิกับผมแอบแลกสายตากัน

[ เอ่อ ดูเหมือนจะยุ่งจริง ๆ นั้นแหละ รุ่นพี่ เอาชามั้ยครับ ? ][ เดี๋ยวฉันไปเตรียมให้เอง นุคุมิซึคุงเอาด้วยมั้ย? ]

รุ่นพี่สึกิโนะคิหยุดพวกเราตอนกำลังจะลุกขึ้น

[ เดี๋ยวก่อน อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวสิ แค่แกล้งทำเป็นว่าพวกเธอโดนหลอกแล้วฟังฉันหน่อย ]

น่าเสียดายที่ดูเหมือนเราจะหนีไม่ได้ ไม่มีทางเลือกอื่น ยานามิกับผมนั่งกลับลงไป

[ โอเค จะยอมโดนหลอกก็ได้ พูดมาเลย ]

รุ่นพี่สึกิโนะคิพูดขึ้นอย่างจริงจัง

[ สรุปเลยคือ…นิยายBL(นิยายวาย)ของฉันโดนยึดเมื่อเช้านี้ ]

เธอหลอกเราจริง ๆ

[ ใกล้สอบอยู่แท้ ๆ ทำไมถึงไปเขียนอะไรแบบนั้นล่ะ? ]

รุ่นพี่สึกิโนะคิเอามือแตะหน้าผาก เธอจงใจทำอย่างนั้น

[ ตรงกันข้ามเลย ที่ทำไปเพราะความเครียดจากการเตรียมสอบล้วนๆ ฉันกล้าพูดได้อย่างมั่นใจและไม่เกินจริงเลยว่าฉันเป็นเครื่องบูชาที่น่าสงสารสำหรับสังคมที่แข่งขันสูงนี้ อืม ]

[ งั้นก็พยายามให้มากขึ้นแล้วเป็นคนที่ดีขึ้นเถอะ ลองเขียนจดหมายขอโทษแล้วขอให้คืนหนังสือมาสิ ]

แม้ว่าผมจะตอบอย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็รู้สึกถึงความผิดปกติเล็กน้อยในพฤติกรรมของรุ่นพี่ทำไมเธอถึงแอบเข้ามาในห้องชมรม ถ้ามันเป็นแค่หนังสือBLที่โดนยึดล่ะ…?

[ มันก็เรื่องปกติของนิยายBLไม่ใช่เหรอ? มีอะไรแย่ๆหรือเปล่า ? ]

คำถามของผมก็สมเหตุสมผลนะ อย่างไรก็ตาม รุ่นพี่ลังเลที่จะตอบ เธออธิบายต่อไปด้วยความไม่เต็มใจ

[ นั่นเพราะว่า…นิยายที่โดนยึดไปเป็นโดจินแต่งจากชีวิตจริง ซึ่งน่าจะเป็นปัญหาแน่ ๆ ใช่มั้ย? ][ …..แต่งจากชีวิตจริง? ]

ยานามิพูดซ้ำเพราะเธอไม่เข้าใจคำนี้

ดูเหมือนต้องมีการอธิบายเพิ่มเติมสำหรับยานามิที่ไม่คุ้นเคยกับคำนี้

[ มันเป็นเรื่องที่ตัวละครอิงจากคนในชีวิตจริง เป็นคำที่ใช้กันในวงการBL ]

นี่อาจจะกลายเป็นปัญหาได้จริง ๆ

[ เดี๋ยวก่อน เอาคนในโรงเรียนมาเป็นตัวละครด้วยเหรอ? ]

รุ่นพี่สึกิโนะคิพยักหน้า

[ พวกเธอรู้จักประธานนักเรียน โฮโคบารุมั้ย? มันคือนิยายBLสลับเพศของผู้หญิงคนนั้นน่ะ ][ นั่นเป็นความผิดของรุ่นพี่ชัดเจนเลย ควรจะสำนึกบ้างนะ ]

— ประธานนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายสึวะบุกิ โฮโคบารุ ฮิบาริ

เธอเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบและรอบรู้ แม้ว่าข้างในเธออาจจะแปลกนิดหน่อยยานามิยกมือขึ้นเบา ๆ

[ เอ่อ แล้วคำว่า…สลับเพศนี่หมายถึง ? ]

แน่นอนว่าต้องมีคำอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย ครั้งนี้รุ่นพี่สึกิโนะคิไปพูดขึ้น

[ ในนิยายของฉัน โฮโคบารุเป็นผู้ชาย ไม่มีเหตุผลพิเศษ แต่ก็เป็นแบบนั้นแหละ ]

เธอพูดอย่างไม่มีความลังเลเลย

เอาเถอะ ถ้าเป็นแบบนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ต่างจากความเข้าใจเต็มที่ 100% ของผม ใบหน้ายานามิดูเหมือนว่าเธอเพิ่งกินหนอนที่คิดว่าเป็นลูกอม[ เอ่อ จำทำไปเพื่ออะไร…. อ๊ะ ไม่ต้องอธิบายแล้ว ]

ดูเหมือนยานามิจะเข้าใจแล้ว เพราะงั้นผมเลยพูดต่อ

[ ประธานก็เป็นรุ่นน้องของรุ่นพี่ตอนยังอยู่ในสภานักเรียนใช่มั้ย? ทำไมไม่ขอโทษแล้วขอให้คืนหนังสือมาอย่างจริงใจล่ะ? ]

ตึก ตึก ตึก รุ่นพี่โบกนิ้วชี้มาที่ผม

[ โดจินแบบนี้ต้องปิดเป็นความลับจากตัวจริง และให้เฉพาะคนที่สนใจร่วมกันเท่านั้นที่ได้สนุกกับมัน มันเป็นกฎของจักรวาล เธอยังไม่รู้เรื่องการมีอยู่ของโดจินนี้เลย นั่นคือเหตุผลที่ฉันอยากแก้ปัญหานี้เงียบ ๆ ฉันตั้งใจจะปิดบังนุคุมิซึคุงด้วยนะ แต่ก็ต้องตัดสินใจแบบฉุกละหุกตามสถานการณ์ ]

[ อืม เข้าใจๆ คงไม่อยากให้เธอเห็นอะไรแบบนี้- ]

…เอ๊ะ? เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?

[ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พูดว่าผมมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยใช่มั้ย? อย่าบอกนะว่าผมก็อยู่ในนิยายของรุ่นพี่? ]

[ ไม่เป็นไร นุคุมิซึคุงเป็นมือใหม่ ฉันเอาแบบง่าย ๆ ให้เธอเป็นท็อปเอง นิสัยเย็นชา ดุร้ายเหมาะกับนายอย่างคาดไม่ถึงเลยล่ะ พี่สาวโล่งใจแล้ว ]

เธอเคยคิดถึงความรู้สึกของผมบ้างมั้ย ?

[ ตอนนี้โดจินอยู่ที่ไหน? อย่าบอกนะว่าไปอยู่ในมือของครูแล้ว- ]

[ บาโซริซังจากสภานักเรียนยังเก็บมันไว้อยู่ ถึงฉันจะขอโทษแล้ว แต่เธอเกลียดฉัน เธอเลยปฏิเสธคำขออย่างเย็นชา แถมยังขู่ว่าจะส่งให้ที่ประชุมครูอ่านในพิธีปิดภาคเรียนด้วย ]

งั้นก็หมายความว่าครูจะได้อ่านแฟนฟิคนิยายBLเกี่ยวกับประธานสภานักเรียนกับผมในที่ประชุมครู ?

รุ่นพี่สึกิโนะคิพนมมือเข้าด้วยกัน

[ ช่วยฉันเถอะ ! ช่วยเอาหนังสือนั่นกลับมาจากผู้หญิงคนนั้นเพื่อชมรมวรรณกรรมที! ]

อืม… ทำไมผมต้องทำด้วยล่ะ?

[ แต่รุ่นพี่ออกจากชมรมแล้วนี่ ? นี่มันหาเรื่องใส่ตัวเองแล้ว มันไม่เกี่ยวกับชมรมวรรณกรรมเลยนะ ]

แน่นอนว่าถ้าผมเป็นประธานตอนนี้ ผมก็ต้องตัดสินใจอย่างเย็นชาเพื่อปกป้องชมรม หรือควรจะบอกว่าผมไม่อยากเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้เลยผมลังเลจะจบบทสนทนา แล้วก็สังเกตเห็นสายตาของรุ่นพี่ที่ลอยอย่างน่าอึดอัด

[ …มีอะไรอีกเหรอ? ][ ในหน้าเครดิตของนิยายBL มีชื่อชมรมวรรณกรรมอยู่ และชื่อผู้จัดพิมพ์ก็คือประธานนุคุมิซึคุงด้วยนะ ]

…หา? นี่เธอทำอะไรลงไป!?

[ ถ้ามีคนโดนเรียกไปที่ประชุมครู นุคุมิซึคุงกับฉันก็ต้องไปด้วย เพราะเธอเป็นประธานไง เพราะงั้น…เธอจะช่วยฉันใช่มั้ย ? ]

ผมอ้าปากค้าง ยานามิส่งถุงลูกอมเล็ก ๆ มาให้ผมเคี้ยวลูกอมรูปหินในปากอย่างดุเดือด

◇

หลังจากรุ่นพี่สึกิโนะคิไปแล้ว ยานามิกับผมเดินไหล่ชนไหล่ไปตามทางเดินด้านนอกที่ติดกับห้องโถงใหญ่ยานามิตามผมไปที่เครื่องขายเครื่องดื่มอัตโนมัติเพื่อซื้อเครื่องดื่ม

[ เอ่อ รุ่นพี่สึกิโนะคิก็ยังเหมือนเดิมเลยนะ รู้สึกโล่งใจอยู่บ้าง ]

ยานามิกำลังเคี้ยวลูกอมอยู่เหมือนเดิม

[ แต่ก็อยากให้เธอเปลี่ยนไปบ้างนะ…]

ครั้งนี้ผมโดนอะไรบางอย่างโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว ผมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยจริงๆ

[ เทียบกับพวกเรา น่าจะให้รุ่นพี่ทามากิรับผิดชอบมากกว่านะ? พวกเราที่เป็นนักเรียนปีหนึ่งไม่ควรจะเข้ามาเกี่ยวข้องใช่มั้ย? ]

ทามากิ ชินทาโร่ เขาเป็นอดีตประธานชมรมวรรณกรรมและเป็นแฟนของรุ่นพี่สึกิโนะคิ คนเป็นแฟนก็ควรจะจัดการเรื่องวุ่นๆ ของแฟนตัวเองใช่มั้ยล่ะ?

[ รุ่นพี่ไม่ได้พูดถึงรุ่นพี่ทามากิเหรอ? เธอคงไม่อยากให้รุ่นพี่ทามากิรู้เรื่องนี้แหละ ]

ยานามิเอามือเข้าไปในกระเป๋าและทำหน้าเศร้า ดูเหมือนเธอจะกินลูกอมหมดแล้ว

[ …มันช่างเป็นจังหวะที่แย่ในทุกๆ ความหมายจริงๆ ]

รุ่นพี่สึกิโนะคิกำลังมุ่งหน้าไปในทิศทางที่ต่างกับรุ่นพี่ทามากิ ซึ่งกำลังพยายามเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยของรัฐ

ถึงแม้ภายนอกจะดูใจเย็น แต่ก็คงกังวลเรื่องการจบการศึกษาแน่นอน ถ้าเป็นแบบนั้นก็อย่าเขียนอะไรแบบนี้เลย

[ นุคุมิซึคุง นี่เป็นคำขอจากรุ่นพี่ที่คอยช่วยเหลือนายตลอดไม่ใช่เหรอ? จะช่วยเธอก็เป็นเรื่องปกติใช่มั้ย? ]

ยานามิแกว่งตั๋วอาหารกลางวันฟรีที่ได้จากรุ่นพี่จนมีเสียงสวิงไปมา

[ อีกอย่าง ถ้านิยายนี้ใช้ชื่อของชมรมวรรณกรรม พวกเราก็หลีกเลี่ยงความรับผิดชอบไม่ได้ใช่มั้ย ? รุ่นพี่ไม่เคยส่งคำร้องขอลาออก เพราะงั้นในเชิงสัญลักษณ์แล้ว พวกเขาก็ยังเป็นส่วนหนึ่งของพวกเรา ]

แม้ว่าเธอจะถูกติดสินบนด้วยตั๋วอาหารกลางวัน แต่เหตุผลของเธอก็ฟังขึ้น ผมพยักหน้าเงียบๆ

การลาออกจากชมรมไม่ได้เป็นเรื่องบังคับ แต่ก็สามารถอยู่ต่อจนถึงการจบการศึกษาได้ อย่างไรก็ตาม นี่ก็ยังถือเป็นการเปลี่ยนตำแหน่งในบางความหมาย

[ รุ่นพี่เคยอยู่ในสภานักเรียนตอนปีสองใช่มั้ย? ประธานคนปัจจุบันก็ยังเป็นรุ่นน้องของเธอในตอนนั้น คิดว่าเธอคอยปกปิดเรื่องฉาวของรุ่นพี่ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ]

[ ครั้งนี้เราบอกประธานไม่ได้ เพราะงั้นขอความช่วยเหลือจากรองประธาน บาโซริซังดีมั้ย? ]

[ การตรวจสอบของวันนี้เป็นการเล็งไปที่ชมรมวรรณกรรมโดยเฉพาะ รุ่นพี่สึกิโนะคิไม่ได้เป็นคนเดียวที่ได้รับความสนใจ ชมรมวรรณกรรมทั้งหมดกำลังโดนจับตามอง ]

ชมรมวรรณกรรมทำโดจินจากชิวิตจริงแนว BL ถ้านี่ถูกเปิดเผยออกไปล่ะก็…

[ ชมรมดูนกโดนระงับไปไม่กี่วันก่อน บางทีชมรมวรรณกรรมอาจจะจบลงเหมือนกัน ][ ดูนก? ฟังดูเหมือนกิจกรรมชมรมที่สงบสุขนะ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นอะ? ][ ตามรายงานการประชุมประธานชมรม พวกเขาแอบถ่ายภาพสาวๆ โรงเรียนซึวะบุกิแทนนก แม้ว่าจะไม่มีส่วนที่ลามกอนาจาร แต่พวกเขาก็ขายภาพของสาวๆ ที่ได้รับความนิยม ]

ผมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากเธอ แต่มีคน 8 คนที่ซื้อภาพของยานามิ ซึ่งเป็นครึ่งหนึ่งของยอดขายของยากิชิโอะและหนึ่งในสี่ของยอดขายของฮิเมมิยะซัง เธอควรจะมั่นใจในตัวเองนะ

[ถ้าชมรมของเราถูกระงับ จะเป็นปัญหาใหญ่แน่ จะไม่มีที่ให้นั่งกินขนมและทำการบ้านหลังเลิกเรียนแล้ว ][ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับชมรมวรรณกรรมมั้ย? ]

ผมหยุดอยู่หน้าเครื่องขายเครื่องดื่มอัตโนมัติ จัดระเบียบความคิดในขณะที่มองหาน้ำที่อยากดื่มถ้าพูดถึงเทียร่าซัง เธออาจจะไม่ยอมรับข้อแก้ตัวของผมแม้จะบอกว่ารุ่นพี่สึกิโนะคิทำแบบนั้นคนเดียว ก่อนอื่น รุ่นพี่ยังคงเป็นสมาชิกชมรมวรรณกรรมอยู่ เราปฏิเสธความรับผิดชอบใดๆไม่ได้เลยชมรมวรรณกรรมกำลังมุ่งหน้าสู่จุดจบจริงๆเหรอ…?

[ นั่น รุ่นพี่ชิกิยะจากสภานักเรียนใช่มั้ย? ]

เสียงของยานามิดึงความสนใจของผม

ผมมองไปทางนั้น คนที่ผมคุ้นเคยกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งในห้องโถงที่เย็นยะเยือก

— นั่นคือเลขาสภานักเรียน รุ่นพี่ ยูเมโกะ ชิกิยะ หรือ รุ่นพี่ซอมบี้

[ อากาศเย็นแบบนี้ เธอทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ? นุคุมิซึคุง เราควรทักทายเธอมั้ย ? ][ รอหน่อย การเข้าใกล้เธออย่างประมาทล่ะก็จะเป็นอันตราย ]

ผมหยิบสมุดโน้ตจากกระเป๋าเสื้อในชุดนักเรียนออกมา

[ นี่อะไรเหรอ? ][ นี่คือบันทึกการสังเกตการณ์ของผมเกี่ยวกับรุ่นพี่ชิกิยะไปในสภาพแวดล้อมธรรมชาติ ผมเคยเห็นสถานการณ์แบบนี้มาก่อน ][ …เอ่อ ฉันไม่ได้เห็นนุคุมิซึคุงที่น่าขยะแขยงแบบนี้มานานแล้วนะ ][ อ๊ะ ไม่ ไม่ มันไม่ได้ขยะแขยงนะ มันแค่เหมือนกับไดอารี่สังเกตการณ์นกป่าเท่านั้นเอง ]

ผมเปิดสมุดโน้ตที่ไม่ขยะแขยงนั้น

[ การเคลื่อนไหวของรุ่นพี่ชิกิยะจะช้าลงเมื่ออุณหภูมิต่ำกว่า 12 องศาเซลเซียส พฤติกรรมนี้ชัดเจนขึ้นในเดือนนี้ ][ …เห ]

ยานามิไม่มีสีหน้าอะไร ผมไม่สนใจและพลิกหน้าไปอีก

[ ในวันที่ไม่มีลม พฤติกรรมของเธอคือการเพิ่มอุณหภูมิร่างกายโดยการอาบแสงแดด เธอเป็นสัตว์เลือดเย็น ที่พบได้บ่อยในสัตว์เลื้อยคลาน ]

ยานามิพูด “…เห” อีกครั้ง เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

[ แต่ตอนนี้มันเย็นแล้ว พื้นที่รอบๆ ม้านั่งก็ร่มและเย็นหมดแล้ว ]

[ ร่างกายเธอเย็นลงในที่ร่มเพราะขาดความระมัดระวัง เธอก็จะเคลื่อนไหวไม่ได้ กล่าวอีกอย่างคือ รุ่นพี่ชิกิยะกำลังประสบภาวะอุณหภูมิร่างกายต่ำกว่าปกติอยู่ตอนนี้และสติของเธอก็กำลังเลือนลาง ]

ผมเก็บสมุดโน้ตกลับเข้าไปและใส่เหรียญลงในเครื่องขายเครื่องดื่มอัตโนมัติ

เอาล่ะ งั้นผมเอาน้ำเย็นแล้วกลับไปที่ห้องชมรมที่อุ่นๆดีกว่า

[ เอ๊ะ แน่ใจเหรอว่าจะปล่อยเธอไว้แบบนี้? เธอกำลังจะตายใช่มั้ย? ]

[ …ฉันก็รู้สึกแบบเดียวกัน ]

ผมกดปุ่มเลือกนมมา

ร้อน! ผมหยิบขวดพลาสติก แล้ววิ่งไปทางรุ่นพี่ชิกิยะ

◇

ตอนนี้เราอยู่ที่ร้านกาแฟที่ใกล้กับสถานีที่สุด ยานามิกับผมนั่งอยู่ตรงข้ามชิกิยะซัง

บนโต๊ะมีกาแฟ เค้ก และบอร์ดเกมแปลกๆ วางอยู่

ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นร้านคาเฟ่บอร์ดเกม ชิกิยะซังพาเรามาที่นี่เพื่อแสดงความขอบคุณที่ช่วยเหลือเธอที่ห้องโถง

[ ไม่เป็นไร… ครอบครัวของฉัน…ค่อนข้างมีฐานะ… ][ ต้องขอโทษที่ทำให้ต้องเสียเงินเลี้ยงพวกเรานะครับ ][ เอาล่ะ! กินเลย! ]

ยานามิรีบเอาเค้กเข้าปากทันทีหลังจากพูดแบบนั้นชีสเค้กอบแบบดั้งเดิมของร้านนี้ดูเหมือนจะทำเอง ผมตักคำแรก ความหวานและความเปรี้ยวที่สมดุลกันเปล่งประกายในปากของผมยานามิแทงส้อมไปยังคำสุดท้ายแล้ว ใบหน้าของเธอเป็นประกาย

[ รุ่นพี่ เค้กนี้อร่อยมากเลย! ][ ไม่เป็นไร… ถ้าชอบก็สั่งอีกได้… ]

แน่ใจเหรอ? เธอคงจะสั่งเต็มที่แน่ๆ

ผมเทน้ำตาลลงในกาแฟพลางสังเกตร้านรอบๆ ลูกค้ากำลังสนุกสนานกับบอร์ดเกม ดูเหมือนพวกเขาจะเป็นนักศึกษามหาลัย แม้ว่าจะไม่ใช่วันหยุด แต่ที่นี่กลับมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมากชิกิยะซังเริ่มแจกชิ้นส่วนบอร์ดเกมอย่างชำนาญ

[ เกมนี้คือเกมอะไรเหรอ? ][ Fjords…แนวควบคุมพื้นที่… ]

ชิกิยะซังแจกชิ้นส่วนเล็กๆ อย่างเงียบๆ หลังจากพูดเบาๆ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ผมไม่ควรรบกวนเธอด้วยเหตุผลบางอย่าง ยานามิกลับจ้องเค้กของผมและพูดเบาๆ

[ นี่ นุคุมิซึคุง เราลองคุยเรื่องนั้นกับเธอดูมั้ย? ][ เรื่องนั้น? ][ เรื่องโดจินชิของรุ่นพี่สึกิโนะคิที่ถูกยึดไง รุ่นพี่ชิกิยะอยู่ในสภานักเรียนนี่นา บางทีเธออาจช่วยเราได้บ้างนะ ]

บางทีเธออาจจะถูกก็ได้ แต่ในทางหนึ่ง ชิกิยะซังก็เป็นคนจากอีกฝ่ายเหมือนกันเราพูดคุยกันเสียงเบา ชิกิยะซังเอียงคอเล็กน้อย

[ รุ่นพี่….สึกิโนะคิ…..? ]

ชิกิยะซังหยุดแจกชิ้นส่วนเมื่อได้ยินเรา

[ เกิด… อะไรขึ้นเหรอ? ]

ดวงตาสีขาวของชิกิยะซังมองมาที่ผมอย่างน่ากลัวควรจะบอกเธอมากน้อยแค่ไหนดี? แน่นอนว่าเธอสนใจชมรมวรรณกรรมมาก แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับรุ่นพี่สึกิโนะคิจะดีหรือแย่กันแน่นะ? มันรู้สึกกระอักกระอ่วน…

ผมขยิบตาให้ยานามิ เธอพยักหน้าเบาๆ

[ คือว่า จริงๆ แล้ว- ]

ผมตัดสินใจแล้วเริ่มอธิบาย

ชิกิยะซังถอนหายใจเบาๆ หลังจากฟังเรื่องนั้น

[ เทียร่า… เกลียด…รุ่นพี่….สึกิโนะคิ….. ]

เธอพูดอย่างเด็ดเดี่ยวโดยไม่พยายามปกปิดความจริง จากนั้นมือของเธอก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

[ พวกเธอสองคนไม่ได้ทำงานในสภานักเรียนพร้อมกันนี่ ? ทำไมถึงเกลียดกันล่ะ? ]

หลังจากแจกชิ้นส่วนเสร็จ ชิกิยะซังหยิบแผ่นดินเล็กๆ รูปหกเหลี่ยมออกมา

[ พวกเราสามคน… วาง… เรียงลำดับ… ][ เอ๊ะ? อ๋อ ได้สิ ]

ชิกิยะซังดูตั้งใจที่จะให้เกมดำเนินไปต่อเมื่อเล่นไป เราค่อยๆเข้าใจกติกาของเกมมากขึ้นตอนแรก เราสร้างค่ายโดยใช้แผ่นดินและชิ้นส่วน จากนั้นผู้เล่นจะวางชิ้นส่วนไวกิ้งตามลำดับและยึดครองพื้นที่ มันคล้ายๆ กับเกมโกะ(หมากล้อม)

[ อ่า ไม่มีที่เหลือให้วางชิ้นส่วนแล้วล่ะ ][ จบแล้ว… ใครที่ครองพื้นที่มากที่สุด… ก็ชนะ… ]

ชิกิยะซังชนะอย่างถล่มทลายในรอบแรก ส่วนผมจบอันดับสาม ถ้าพูดตรงๆก็คืออันดับสุดท้าย…ผมเกลียดความรู้สึกพ่ายแพ้แบบนี้ ผมแค่ไม่มีสมาธิเพราะมัวคิดถึงการสนทนา ถ้าจริงจังหน่อย มันไม่ควรเป็นแบบนี้

ในขณะที่คิดอยู่ ยานามิกระทุ้งผมด้วยศอก

[ นี่ นุคุมิซึคุง แบบนี้โอเคแน่เหรอ? ][ เดี๋ยวก่อน ยานามิซัง ผมจับเทคนิคได้แล้ว รอบหน้า ผมจะ… ][ เลิกสนใจเกมได้แล้วน่า! ตั้งใจคุยเรื่องที่เราต้องการสิ นุคุมิซึคุง ]

ใช่แล้ว ผมหันหน้ากลับไปหาชิกิยะซังอีกครั้ง

[ ขอโทษนะ เราขอต่อจากเรื่องเมื่อกี้ได้มั้ย? พวกเราต้องการวิธีในการเอาโดจินชิคืน- ][ วางไว้… ตรงนี้… ][ เอ๊ะ? อ๋อ ได้สิ ตาผมแล้ว ]

รอบสองเริ่มต้นอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าเราไม่ได้เล่นเพียงอย่างเดียว แต่ใช้มันเป็นกลยุทธ์ในการเจรจา ยานามิเริ่มต้นด้วยการบ่น แต่เธอก็ค่อยๆ สนใจเกมมากขึ้นเรื่อยๆ

[ นุคุมิซึคุง ถ้าเธอบล็อกตรงนี้ ฉันจะวางชิ้นส่วนไม่ได้เลยนะ! ][ ก็ใช่น่ะสิ นั่นแหละเป้าหมายของเกมนี้ ]

ผมบล็อกและโจมตียานามิที่เอาแต่บ่นไม่หยุด ชิกิยะซังดูเหมือนจะคิดอะไรได้บางอย่างและพึมพำเบาๆ

[ ฉัน… เข้าใจแล้ว… แต่… ]ชิกิยะซังวางชิ้นส่วนไวกิ้งสีดำด้วยนิ้วเรียวๆ ของเธอ

[ เทียร่า… ใช้อารมณ์มากเกินไป.….รุ่นพี่….กับสึกิโนะคิ….. ]

การถาม-ตอบในประเด็นปัญหาของเราก็เริ่มต้นขึ้นทันที

[ อีกอย่าง มันไม่ใช่แค่เรื่องของรุ่นพี่สึกิโนะคิ ประธานสภานักเรียนก็มีชื่อเสียงเป็นเดิมพันด้วย ฉันอยากให้เรื่องนี้จบลงอย่างสงบถ้าเป็นไปได้ ]

ชิกิยะซังพยักหน้า

[ เธอพูดถูก…หนุ่มน้อยซากุไร… จะเครียดจนปวดท้องแน่… ]

— หนุ่มน้อยซากุไร? ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ดูเหมือนเขาน่าจะเครียดจนน่ากังวล

มีความรู้สึกว่าผมสนิทสนมกับซากุราไรคุงคนนี้อย่างประหลาด ยานามิเอื้อมมือไปยังชิ้นส่วนของผมบนกระดาน

[ นี่ นุคุมิซึคุง เธอช่วยย้ายชิ้นส่วนหน่อยได้มั้ย? ][ ไม่ เรากำลังคุยเรื่องจริงจังกันอยู่นะ ]

ท้องของผมเริ่มปวดบ้างแล้ว ผมจิบกาแฟและเริ่มสนทนาใหม่อีกครั้ง

[ เพราะงั้น พวกเราหวังว่ารุ่นพี่ชิกิยะจะช่วยแทรกแซงหน่อยน่ะ รุ่นพี่สนิทกับบาโซริซังมากใช่มั้ย? ]

ชิกิยะซังกะพริบตาหลังจากได้ยินคำว่า “สนิทมาก”

[ ใช่…ฉันค่อนข้าง…สนิทกับเทียร่าจัง… ]

ชิกิยะซังถือถ้วยไว้ด้วยสองมือ ดวงตาสีขาวของเธอมองไปยังที่ไกลอย่างเลื่อนลอยเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ปากของชิกิยะซังขยับเล็กน้อย

[ โค่น…เทียร่าจัง…นายว่าไงบ้าง? ][ หา? โค่นอะไรเหรอ? ]

ผมงงงวย ชิกิยะซังพูดต่อ

[ ทำให้เธอ…ตกหลุมรักนายซะ ][ หา!? ]

ยานามิสำลักข้างๆ ผม เออใช่ นี่ยัยนี่กินเค้กของผมโดยไม่ได้รับอนุญาตด้วยผมเมินยานามิและส่ายหัวอย่างแรง

[ ไม่ๆไม่ๆ เป็นไปไม่ได้หรอก!? ผมเพิ่งรู้จักชื่อเธอเอง แล้วบอกว่าให้ไปจีบเธอ… ]

ยานามิตบหลังผมขณะที่พูดอยู่

[ นี่ นุคุมิซึคุง รุ่นพี่ไม่ได้พูดว่าเธอสองคนจะต้องคบกันใช่มั้ยล่ะ…? ]

ยานามิเอาผ้าเช็ดหน้าไปปิดปากขณะไอออกมา ดวงตาที่มีน้ำตาคลอของเธอจ้องเขม็งมาที่ผม

[ คำว่า ‘โค่น’ ที่ว่า… หมายถึงนั่นแหละ อย่าทำตัวซื่อไปเลย คิดให้รอบคอบซะเถอะ เรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ แน่- ]

พวกเราพูดคุยเรื่องไร้สาระกันต่อ ชิกิยะซังทำท่าหัวใจด้วยนิ้วของเธออย่างไม่คาดคิด

[ ไม่เป็นไร…เทียร่าจัง…เป็นคนง่ายๆ… ]

คนๆนั้นง่ายเหรอ? นั่นคือความรู้สึกของเธอหรือไง?

[ แต่ผมคงโค่นบาโซริซังไม่ได้แน่ ][ คิดมากไปแล้ว นุคุมิซึคุง นายแค่ต้องทำดีกับบาโซริซังหน่อย แล้วขอให้เธอคืนโดจินชิให้เรา จริงมั้ยคะรุ่นพี่? ]

[ อีกอย่าง ไม่ใช่ยานามิซังน่าจะเหมาะกับงานนี้มากกว่าเหรอ? ][ คนๆนั้นน่ากลัวนิดหน่อย ฉันไม่เอาด้วยหรอก ]

ผมก็กลัวเหมือนกัน ชิกิยะซังก็น่ากลัวพอๆ กันเลย

[ รุ่นพี่ ผมไม่คิดว่าผมจะเข้ากับบาโซริซังได้ ][ ง่ายๆ…ถ้านายเป็นคนดี…กับเทียร่าจัง…]

บาโซริ เทียร่า เป็นตัวละครสอนวิธีจีบในเกมจีบสาวหรือไง?

[ เอ่อ ไม่ แต่- ][ จับจุดอ่อนของเธอ…..ทวงบุญคุณเธอ…….ใช้ความรู้สึกผิดของเธอ…เพื่อปิดทางหนีของเธอไว้ ]

ชิกิยะซังพึมพำขณะวางหมากสีดำลงบนกระดานอย่างนุ่มนวล

[ เรามา……ร่วมมือกันดีมั้ย? ]

ผมเริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อย คนๆนี้สนิทกับเทียร่าซังจริงๆ เหรอ?

ควรจะปฏิเสธเธอดีมั้ยเนี่ย? ชิกิยะซังจ้องมาที่ผม ดูเหมือนเธอจะมองทะลุความรู้สึกสับสนของผม

[ เธออยากได้…โดจินชิ…คืนใช่มั้ย…? ][ เอ่อ….ใช่ ]

ผมตอบติดๆขัดๆ ยานามิมองฉันด้วยความประหลาดใจ

[ จะให้รุ่นพี่ช่วยเรานี่ไม่ง่ายเลย นายควรจะทำใจไว้หน่อยนะ ? ][ สุดท้ายแล้ว ผมก็ไม่เก่งในการรับมือกับผู้หญิง แถมไม่ค่อยคุยเวลาที่ต้องเจอหน้าด้วย ][ นุคุมิซึคุง นายควรจะจำไว้บ้างนะว่าฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ]

ยานามิยื่นจานเค้กเปล่าให้ผม เธอปรบมือแสดงความขอบคุณ ยัยนี่จริงๆแล้วเพิ่งขโมยเค้กของผมไป

[ มันดูแปลกสำหรับนายเพราะความคิดไม่บริสุทธิ์ของนายเอง นุคุมิซึคุง ดูสิ ไม่ใช่ว่านายใกล้ชิดกับน้องสาวมากๆ เหรอ? ทำไมไม่ลองคิดว่าบาโซริซังเป็นเหมือนน้องสาวของนายล่ะ? มันจะดีกว่ามั้ย? ]

คิดว่าเทียร่าซังเป็นเหมือนน้องสาว…?

ไม่ใช่ว่าผมทำไม่ได้หรอกนะ น้องสาวจู้จี้ซึนเดเระเป็นคลาสสิคในไลท์โนเวลอยู่แล้ว บางทีแบบนั้นผมอาจจะรับได้ อ่อ แบบนี้ดีกว่าให้เธอเรียกผมว่า  “ไอพี่บ้า” หรือ “โอนี่จัง”ดีล่ะ…?

ผมหันไปหาชิกิยะซังหลังจากคิดถึงภาพจำลองไปหนึ่งปี

[ ขอถามอีกครั้งนะครับ ตามที่สังเกตมา บาโซริซังดูจะไม่ชอบชมรมวรรณกรรม และ ชมรมวรรณกรรมก็เป็นจุดที่เธอตรวจสอบของของเราตอนนั้น  ]

ชิกิยะซังฟังผมด้วยอารมณ์และท่าทางที่นิ่งสนิท

[ ในฐานะประธานชมรมวรรณกรรม ผมต้องรับผิดชอบเรื่องนี้เพียงคนเดียว อาจจะบอกว่าผมอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับบาโซริซัง รุ่นพี่โอเคกับเรื่องนี้ใช่มั้ย ? ]

ชิกิยะซังพยักหน้าเบาๆ อย่างเชื่องช้า

[ โอเค… บางทีเทียร่าจัง…อาจจะเกินไปบ้าง ]

[ เข้าใจแล้ว ได้โปรดช่วยกันหน่อยนะครับ แน่นอนว่าจะพยายามแก้ปัญหานี้ด้วยสันติ ]

ในเรื่องเล่าของผม เทียร่าซัง (น้องสาว) ยังเคยให้ผ้าพันคอที่ทำเองเป็นของขวัญวันเกิดกันด้วย ผมไม่อยากทำอะไรที่ไม่สุภาพกับเธอจนเกินไป

ผมตัดสินใจและพยักหน้าอย่างแน่วแน่

[ อืม….ฉันจะ…ช่วยเท่าที่ฉันทำได้… ]

ทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์ของผม ผมเหลือบดูที่หน้าจอ ข้อความนั้นมาจากยานามิ

< ยานะจัง : เป้าหมายของนายไม่ใช่การเดทกับเธอนะ ห้ามออกตัวก่อนนะ โอเค๊? >

ทำไมเธอถึงส่งข้อความมาทั้งๆที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยเนี่ย…?

ยานามิวางชิ้นส่วนลงบนช่องสุดท้ายอย่างใจเย็น – และการันตีแล้วว่าผมได้อันดับสุดท้าย