บทที่ 268 งูปีศาจสิบสองหัว

ลำตัวสีม่วงอมน้ำเงิน หนาเท่ากับคนสองคนโอบ กำลังดึงร่างกายส่วนล่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อสัตว์อสูรที่น่าสะพรึงกลัวตนนี้เผยร่างกายส่วนใหญ่ออกมาจากความมืดมิด นักผจญภัยทุกคนที่เห็นต่างก็พากันสูดหายใจเข้าปอด

นี่มันสัตว์อสูรอะไรกัน!

“มนุษย์ฝั่งตรงข้าม เมื่อเผชิญหน้ากับงูปีศาจสิบสองหัว พวกเราต่างก็ไม่มีทางเอาชนะได้ ตอนนี้มีเพียงความร่วมมือเท่านั้นจึงจะมีความหวังในการเอาชีวิตรอด ถ้ามีความจริงใจก็ส่งคนออกมาคุยกัน”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงภาษาที่มนุษย์ใช้กันทั่วไปดังออกมาจากฝ่ายกองทัพอสูร เสียงดังกระจายไปทั่ว ทำให้กองยานบินของนักผจญภัยแต่ละกลุ่มได้ยินอย่างชัดเจน

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนพากันวิพากษ์วิจารณ์กันยกใหญ่

ส่วนใหญ่ไม่พ้นเรื่องงูปีศาจสิบสองหัว มันคือตัวอะไรกันแน่ ในบันทึกสัตว์อสูรก็ไม่เคยอ่านเจอมาก่อน

ทว่าตอนที่หนิวลี่ได้ยินคำว่างูปีศาจสิบสองหัว เขากลับรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

การที่คนอื่นไม่เคยได้ยินนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะงูปีศาจสิบสองหัว คือสัตว์อสูรโบราณในตำนาน หลังจากยุคโบราณผ่านไป งูปีศาจสิบสองหัวก็สูญพันธุ์ไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าที่นี่จะยังมีให้เห็นอีก

หนิวลี่เดินออกมาจากห้องโดยสาร มองไปยังร่างกายอันใหญ่โตที่พันรอบหน้าผาห่างออกไปหลายพันเมตร

นั่นคือร่างกายหลักที่มีขนาดใหญ่กว่าห้าเมตร และแตกแขนงออกเป็นลำตัวงูสิบสองตัวที่หนาและยาว งูแต่ละตัวมีลิ้นของมันเอง ดวงตาสามเหลี่ยมของพวกมันเปล่งประกายความดุร้าย และเมื่อมันอ้าปากออก เขี้ยวของมันก็ดูน่ากลัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งลิ้นงูที่บางและยาวที่มันแลบออกมาเป็นครั้งคราว ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวสั่นจากก้นบึ้งของหัวใจ

หนิวลี่มองไปที่งูหลายหัวตรงหน้าด้วยท่าทางเคร่งขรึม นี่คืองูปีศาจสิบสองหัว สัตว์อสูรระดับสิบสอง ร่างกายที่โตเต็มที่จะมีพลังของระดับจักรพรรดิในสมัยโบราณ มันเป็นสัตว์อสูรที่อยู่จุดสูงสุด

แต่งูปีศาจสิบสองหัวตัวนี้ไม่มีออร่าแบบเดียวกับงูปีศาจสิบสองหัวที่บันทึกไว้ในฐานข้อมูลของเหลิงต้าน และหนิวลี่ก็ไม่รู้สึกถึงออร่าของธาตุใด ๆ ในสัตว์อสูรตัวนี้เลย

“แปลก แปลกจริง ๆ” หนิวลี่สับสนเล็กน้อย

นอกจากการโจมตีด้วยเวทมนตร์แล้ว งูปีศาจสิบสองหัวยังมีการโจมตีทางกายภาพที่ทรงพลังอย่างยิ่ง ดังนั้นแม้ว่างูปีศาจสิบสองหัวตัวนี้จะใช้เวทมนตร์ไม่ได้ แต่มันก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรยุ่งด้วย

หนิวลี่มองไปที่กลุ่มนักผจญภัยและกองทัพอสูร เขาไม่รู้ว่านักผจญภัยและกองทัพอสูรจะรับมือกับมันอย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น สัตว์อสูรที่โผล่ขึ้นมาในหุบเขามืดโดยรอบก็ทำให้นักผจญภัยและกองทัพอสูรรู้สึกกดดันเช่นกัน

“หัวหน้ากองทัพอสูร พวกเรามนุษย์ยินดีที่จะร่วมมือ พวกคุณมีวิธีอะไรบ้างไหม”

มีคนในกลุ่มนักผจญภัยพูดขึ้น เสียงของเขาเต็มไปด้วยความทรงพลัง ไม่แตกต่างจากทหารอสูรที่พูดก่อนหน้านี้มากนัก

“ตกลง การร่วมมือง่ายมาก ผู้แข็งแกร่งในหมู่พวกคุณมาร่วมมือกับเรารับมือกับงูปีศาจสิบสองหัว ส่วนคนอื่น ๆ ก็ร่วมมือกันต่อต้านสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ มีความเห็นอย่างไร” ภาษามนุษย์ดังขึ้นอีกครั้งจากกลุ่มกองทัพอสูร

“ตกลง!”

ครู่ต่อมา เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากกลุ่มนักผจญภัย

จากนั้นร่างสี่ร่างก็พุ่งออกมาจากกลุ่มนักผจญภัย ลอยอยู่กลางอากาศระหว่างกองยานนักผจญภัยและกองยานทหารอสูร

จากฝั่งกองยานทหารอสูรก็มีทหารอสูรร่างกำยำสามคนบินออกมา พวกเขาล้วนมีผมขาวโพลนไปทั้งหัว หนึ่งในนั้นมองดูมนุษย์ผู้แข็งแกร่งระดับสูงที่ยืนอยู่กลางอากาศอย่างพิจารณา ก่อนจะพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “ไม่เลว พลังของพวกเรารวมกัน อาจจะทำให้งูปีศาจสิบสองหัวเกรงกลัวชั่วคราว และทำให้พวกเรามีเวลาหนีได้”

“งูปีศาจสิบสองหัว? คุณหมายถึงอสูรร้ายตัวนั้นงั้นเหรอ?” นักเวทชราผมขาวซึ่งเป็นผู้นำของกลุ่มผู้แข็งแกร่งระดับสูง ถามอย่างสงสัย

คำถามนี้ทำให้ทหารอสูรทั้งสามประหลาดใจ ทหารอสูรชราผู้นำเอ่ยถาม “หรือว่ามนุษย์ลืมเรื่องราวในอดีตกาลไปแล้ว”

นักเวทชรามีรอยยิ้มจาง ๆ “ขออภัย ถ้าเป็นเรื่องราวในอดีต พวกเราคงไม่ทราบ เรื่องพวกนั้นเป็นหน้าที่ของผู้อาวุโสท่านอื่น ๆ ที่ต้องศึกษา”

เดิมทีน้ำเสียงของทหารอสูรแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย แต่พอได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกประหลาดใจ ผู้แข็งแกร่งระดับสูงมีมากมายขนาดนั้นเลยเหรอในหมู่มนุษย์

น่าเสียดายที่ทหารอสูรและมนุษย์ขาดการติดต่อกันมานาน แม้แต่ทหารอสูรชราตนนี้ที่สามารถเข้าใจภาษามนุษย์ได้ ก็เป็นเพียงภาษาที่สืบทอดกันมาในเผ่าพันธุ์เท่านั้น

แต่หลังจากการปะทะคารมกันเพียงครู่เดียว ทหารอสูรและนักผจญภัยก็ไม่ได้ลืมศัตรูตัวฉกาจ นั่นก็คืออสูรร้าย

ทหารอสูรชรามองไปยังงูปีศาจสิบสองหัวที่น่าเกรงขาม ไร้ผู้ต่อต้าน กล่าวว่า “นั่นคือสัตว์อสูรโบราณที่ข้ามผ่านทะเลสายฟ้าจากส่วนลึกของดาวรกร้างมาอย่างลับ ๆ เดิมทีด้วยพลังของเรา ไม่สามารถต้านทานงูปีศาจสิบสองหัวได้ แต่หลังจากข้ามทะเลสายฟ้า พลังเวทของสัตว์อสูรตนนี้ก็ถูกปลดออกไป เหลือเพียงพลังของร่างกาย ดังนั้นตราบใดที่เราร่วมมือกัน เราก็ยังมีความหวัง”

“สัตว์อสูรโบราณที่แอบเข้ามาจากส่วนลึกของดาวรกร้าง?”

ประโยคนี้เต็มไปด้วยข้อมูลมากมาย

ทำให้สี่ผู้แข็งแกร่งระดับสูงที่ได้ยินอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นในใจ

ครู่หนึ่ง นักเวทระดับสูงจึงเอ่ยถามว่า “ถ้าอย่างนั้น งูปีศาจสิบสองหัวตนนี้ เทียบเท่ากับระดับพลังยุทธ์ใด”

ทหารอสูรชรากล่าวว่า “ขั้นต้นของระดับจักรพรรดิ”

“ระดับจักรพรรดิ!” ผู้แข็งแกร่งระดับสูงทั้งสี่สูดหายใจเข้าลึก ๆ นักเวทชราก็มีสีหน้าเคร่งขรึมเช่นกัน “ระดับจักรพรรดิ คิดว่าพวกเราสามารถต่อกรได้เหรอ”

ทหารอสูรชรายิ้มเย้ยหยัน กล่าวว่า “ไม่ลองดูแล้วจะรู้ได้อย่างไร สิ่งที่งูปีศาจสิบสองหัวชอบมากที่สุดคือการกิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีพลังอันแข็งแกร่ง จะช่วยให้มันฟื้นฟูพลังที่สูญเสียไปได้ ดังนั้นเราจึงไม่มีทางเลือก”

“ถ้าอย่างนั้น จะโจมตีอย่างไร” นักเวทชราถามอย่างเย็นชา

“จุดอ่อนของงูปีศาจสิบสองหัวอยู่ที่หัวทั้งสิบสองของมัน แต่นี่ก็เป็นจุดแข็งของมันเช่นกัน ตอนนี้พลังเวททั้งหมดหายไป ดังนั้นเราจึงโจมตีไปที่หัวทั้งสิบสองของมัน ตราบใดที่ทำให้มันเจ็บปวด มันก็จะล่าถอยไปเอง”

ทหารอสูรร่ายยาว และแบ่งเป้าหมายการโจมตีและทิศทางตามแผนของเขาเอง

นักเวทฝั่งนี้ไม่รู้จุดอ่อนของงูปีศาจและไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้กับสัตว์อสูรขนาดมหึมาเช่นนี้ พวกเขามองดูทหารอสูรพูดจาฉะฉานหาข้อบกพร่องไม่ได้ จึงค่อย ๆ พยักหน้าเห็นด้วย

“ถ้าอย่างนั้น พวกเราก็เตรียมโจมตี บอกให้คนของคุณเตรียมพร้อมป้องกันสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ” ทหารอสูรพูดเสียงทุ้มต่ำ

จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็แจ้งข่าวสารกัน ชั่วครู่ต่อมา ผู้แข็งแกร่งระดับสูงทั้งเจ็ดก็บินตรงไปยังงูปีศาจสิบสองหัวที่พันอยู่บนหน้าผา

ส่วนทหารอสูรและนักผจญภัยที่เหลือ ต่างก็เตรียมพร้อม ระวังสัตว์อสูรที่โผล่ออกมาจากความมืดเป็นครั้งคราว

เมื่อผู้แข็งแกร่งระดับสูงทั้งเจ็ดจากไป ดูเหมือนว่าสัตว์อสูรพวกนั้นจะได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งเข้าหายานบินของทหารอสูรอย่างบ้าคลั่ง

สัตว์อสูรที่ปรากฏตัวขึ้นในคราวเดียวก็ไม่ใช่แค่สิบกว่าตัว แต่เป็นหลายสิบตัว หลายร้อยตัว! ตัวเล็กตัวใหญ่ ลมหายใจที่แผ่ออกมาจากแต่ละตัวแข็งแกร่งไม่น้อยไปกว่าสัตว์อสูรระดับแปด

เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ ทั้งนักผจญภัยและกองทัพอสูรแห่งดาวรกร้างต่างก็ตั้งท่าต่อสู้โดยเร็ว

ผู้แข็งแกร่งที่พลังสูงหน่อยต่างก็บินออกจากยานบินก่อนใคร และต่อสู้กับสัตว์อสูรที่พุ่งเข้ามา

จากนั้นบนยานที่มีนักเวทก็เริ่มมีเสียงร่ายคาถาดังขึ้น ใบมีดลม ลูกไฟ และหนามดิน ปรากฏขึ้นกลางอากาศอย่างต่อเนื่อง

ฝั่งกองทัพอสูรแห่งดาวรกร้างนั้นตรงไปตรงมาที่สุด เมื่อสัตว์อสูรสิบกว่าตัวเข้าใกล้ยานบิน ทันใดนั้นก็มีฉมวกขนาดใหญ่หลายสิบอันยิงออกมาจากยานบิน ฉมวกนั้นรวดเร็วเหมือนสายฟ้าฟาด ในชั่วพริบตาก็พุ่งทะลุร่างของสัตว์อสูรสิบกว่าตัว ท่ามกลางเสียงร้องโหยหวน สัตว์อสูรสิบกว่าตัวก็ร่วงหล่นลงสู่ความมืดมิด

ส่วนฝั่งนักผจญภัยนั้น พุ่งกระจายปราณยุทธ์ ฟาดฟันไปทั่ว

สัตว์อสูรที่ล้อมโจมตีนักผจญภัยนั้นยังคงมีจำนวนมากที่สุด หนาแน่นไปหมดหนึ่งถึงสองร้อยตัว ซึ่งในนั้นก็มีมังกรเขียวและนกแดงรวมอยู่ด้วย

สัตว์อสูรสองตัวนี้ดูเหมือนจะอาฆาตแค้น พวกมันหลบเลี่ยงยานบินขนาดใหญ่เหล่านั้น แล้วพุ่งตรงมายังยานของหนิวลี่

หนิวลี่และอับเนอร์ที่เตรียมพร้อมรับมืออยู่แล้วก็รีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ต่อสู้กับสัตว์อสูรที่รุมล้อมอยู่รอบทิศ

อับเนอร์มีระดับพลังสูง สามารถลอยตัวอยู่กลางอากาศได้ครู่หนึ่ง เมื่อรวมกับปีกวายุที่หนิวลี่ใช้ให้ เวทมนตร์เหินเวหา สายลมเสริมพลังอย่างเช่นวิชาตัวเบา ทำให้การต่อสู้กลางอากาศของเขาไม่ได้ลดทอนพลังลงมากนัก

ส่วนหนิวลี่นั้นหยิบไม้เวทพิพากษาออกมา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ธาตุลมแห่งสวรรค์ จงฟังคำบัญชา!”

พลังลมทั้งท้องฟ้าไหลมารวมกันอย่างรวดเร็ว

“ธาตุน้ำแห่งสวรรค์ จงฟังคำบัญชา!”

ธาตุน้ำก็เริ่มรวมตัวเช่นกัน

ครู่ต่อมา ธาตุลมและน้ำที่ถูกบีบอัดภายในรัศมีไม่กี่ร้อยเมตรก็ควบแน่นอย่างรวดเร็วตามความประสงค์ของหนิวลี่

ธาตุลมเปลี่ยนเป็นใบมีดลมอย่างรวดเร็ว ก่อตัวเป็นพายุหมุน

ธาตุน้ำกลายเป็นน้ำแข็งทันที ส่องประกายแสงเย็นที่แหลมคม

พายุหมุนก่อตัวขึ้น มีดน้ำแข็งก็หลอมรวมเข้ากับพายุหมุนอย่างรวดเร็ว

ชั่วครู่ พายุหมุนสูงเจ็ดถึงแปดเมตรก็ก่อตัวขึ้นเหนือหัวของหนิวลี่ มีดน้ำแข็งที่ส่องประกายแสงเย็นอยู่ภายในนั้นยิ่งแผ่ความหนาวเย็นออกมาอย่างรุนแรง

หนิวลี่กวาดตามองสัตว์อสูรเจ็ดแปดตัวที่พุ่งเข้ามาทางด้านข้าง โบกไม้เวทพิพากษา พายุหมุนก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

สัตว์อสูรที่พุ่งเข้าใส่ต่างก็พ่นพลังเวทออกมา ไม่ว่าจะเป็นเปลวไฟ ลมกระโชกแรง หรือแม้แต่กำแพงดินที่ก่อตัวขึ้นในอากาศ

พายุหมุนของหนิวลี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ข้างในยังมีสิ่งพิเศษเพิ่มเข้าไปอีก เมื่อมันหมุนเข้าไป สัตว์อสูรเจ็ดแปดตัวนั้นก็ไม่มีโอกาสได้ตอบโต้ ถูกพายุหมุนดูดเข้าไป ร่างแหลกละเอียด

ในพริบตา พายุหมุนของหนิวลี่ก็กลายเป็นสีแดงเลือด

เมื่อพายุหมุนเคลื่อนออกจากยานบินไปหลายร้อยเมตร หนิวลี่ก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ระเบิด!”