บทที่ 153 ดาวรกร้าง

“ดูสิ นั่นมนุษย์นี่นา! นานแค่ไหนแล้วที่พวกเราไม่ได้เห็นมนุษย์”

“โอ้ เป็นเด็กหนุ่มด้วย ขอให้ท่านโซโลทูเป็นพยาน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นเด็กมนุษย์จริง ๆ”

“ดูดีไม่เลวเลยนะ ไม่รู้ว่ารสชาติของมนุษย์จะเป็นยังไง”

ประโยคเหล่านี้ดังเฉันหูของหนิวลี่

หนิวลี่วิเคราะห์ข้อมูลเหล่านี้อย่างไม่แสดงอาการใด ๆ พยายามรวบรวมข่าวสารที่มีประโยชน์ที่สุด

“สวัสดี หนุ่มน้อยมนุษย์ มาฝึกฝนที่ดาวดวงนี้เหรอ?”

หน้าประตูแห่งหนึ่ง คนแคระตัวเล็กที่ดูกล้าหาญคนหนึ่งทักทายขึ้นมา

หนิวลี่ชะงักหยุดฝีเท้า มองคนแคระตัวเล็กที่สูงแค่เอวของตน เงียบไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มพลางกล่าวว่า “ผมเป็นนักเวทในโลกมนุษย์ มาที่นี่โดยบังเอิญน่ะ”

“นักเวท!”

พอได้ยินประโยคนี้ ผู้คนมากมายก็อุทานขึ้นมา

“ท่าน…ท่านเป็นนักเวท!” คนแคระตัวเล็กก็ไม่คิดว่าหนิวลี่จะเป็นนักเวท ถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ

หนิวลี่งุนงง นักเวทหายากขนาดนั้นเลยเหรอ? แต่ดูจากคนรอบฉันงแล้วไม่เหมือนแกล้งทำ หนิวลี่โบกมือ ธาตุไฟรวมตัวกันอย่างรวดเร็วแล้วสั่น กลายเป็นเปลวไฟลุกโชน

“เวทมนตร์จริง ๆ ด้วย พระคุณ! นักเวทที่อายุน้อยขนาดนี้ หาได้ยากจริง ๆ”

“ดูเหมือนฉันจะมีเป้าหมายให้ติดตามแล้ว”

อีกครั้งที่ประโยคมากมายไหลเฉันหูของหนิวลี่ ทำให้เขายิ่งสงสัยเกี่ยวกับโลกใบนี้

“ท่านนักเวท ที่นี่มีเหล้ารัมที่ดีที่สุด มาดื่มสักแก้วไหม?”

เผ่าพันธุ์สีเขียวทั้งตัวที่อยู่ฉันง ๆ คนแคระตัวเล็กพูดด้วยรอยยิ้ม

พอได้ยินคำว่าเหล้ารัม ใบหน้าของคนแคระตัวเล็กก็ฉายแววกระหายออกมา

หนิวลี่แสดงสีหน้าเปลี่ยนไป ยิ้มพลางกล่าวว่า “ดูเหมือนเราจะถูกคอกันนะ ผมขอเลี้ยงเหล้าคุณดีกว่า”

“จริงเหรอ! ท่านช่างใจดีจริง ๆ” คนแคระดีใจมาก รีบเดินนำไปทางเผ่าพันธุ์สีเขียวทันที

สิ่งมีชีวิตผิวสีเขียวนั้นดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจคนแคระเท่าไหร่ แต่เมื่อหนิวลี่จะเลี้ยง เขาก็ได้แต่บ่นงึมงำแล้วหันหลังเดินเฉันประตูร้านไป

หนิวลี่จึงได้มองไปที่ประตูร้านนั้น

ฟอเรสท์บาร์

ชื่อที่ตั้งนี่ตรงกับความเป็นจริงดีนะ

หนิวลี่ยังคงรักษารอยยิ้มไว้ นี่ก็เพื่อปกปิดตัวเอง

หลังจากเฉันประตูไป หนิวลี่จึงพบว่านี่เป็นร้านเหล้าประเภทบาร์จริง ๆ ฉันงในมีคนไม่น้อยเลย มีทุกเผ่าพันธุ์ แต่เงียบผิดปกติ

หนิวลี่มองไม่เฉันใจความแปลกประหลาดที่นี่ เดินตามคนแคระไปนั่งที่โต๊ะว่างโต๊ะหนึ่ง

เมื่อหนิวลี่เฉันมา บรรดาเผ่าพันธุ์ต่าง ๆ ที่กำลังจิบเหล้าเงียบ ๆ อยู่ในบาร์ต่างมองมาที่เขา ในสายตามีทั้งความอยากรู้อยากเห็น ประหลาดใจ และแปลกประหลาด

“เฮ้ ดาร์วิน เอาเหล้ารัมชั้นดีมาสองที่ เร็ว ๆ หน่อยนะ” คนแคระนั่งลงแล้วอดใจไม่ไหวเร่ง จากนั้นหันไปมองหนิวลี่แล้วพูดว่า “ท่านนักเวท ขออภัยที่ทำให้ท่านขบขัน พวกเราเผ่าคนแคระชอบเหล้าแรง ๆ น่ะ”

หนิวลี่รู้สึกชอบคนแคระที่แสดงทุกอย่างออกมาทางสีหน้านี้ไม่น้อย จึงยิ้มพูดว่า “ผมชอบความห้าวหาญและตรงไปตรงมาของเผ่าคนแคระนะ”

“งั้นท่านต้องเป็นเพื่อนที่ดีของพวกเราเผ่าคนแคระแน่ ๆ” คนแคระยิ่งดีใจ

คนผิวเขียวถือเหยือกไม้สีดำมาสองใบ

คนแคระอดใจไม่ไหวรีบเปิดเหยือกหนึ่งใบ แล้วดื่มอย่างสะใจ

หนิวลี่ก็หยิบเหยือกไม้ขึ้นมา จิบเบา ๆ มีรสชาติเหล้าแรงนิดหน่อย รู้สึกว่าไม่เกิดยี่สิบดีกรี แต่มีกลิ่นหอมของผลไม้ หวานดี อดใจไม่ไหวดื่มเพิ่มอีกสองอึก

“หลายเดือนแล้วที่ไม่ได้ดื่มเหล้ารัมดี ๆ แบบนี้” คนแคระวางเหยือกลง สีหน้าเคลิบเคลิ้ม

หนิวลี่มองแล้วขำ นึกถึงในพื้นที่แหวนของตนยังมีเหล้ายี่ห้อต่าง ๆ ที่ซื้อมาจากห้างหลายครั้งซึ่งเอลฟ์น้อยไม่ชอบ จึงเกิดความคิดขึ้นมาแล้วพูดว่า “ผมมีเหล้าดีที่อาจารย์ของผมเก็บสะสมไว้ ไม่ทราบว่าพี่ชายอยากลองสักขวดไหม?”

“เหล้าดีของมนุษย์!”

คราวนี้ไม่เพียงแต่คนแคระที่ตาเป็นประกาย แม้แต่เผ่าพันธุ์อื่น ๆ ในบาร์ก็มีแววตาเป็นประกายเช่นกัน

หนิวลี่ไม่แสดงท่าทีเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย เขาหยิบเหล้าไป๋จิ่ว*[1] ที่มีแอลกอฮอล์ห้าสิบหกดีกรีออกมาจากแหวน

“ขวดเหล้าสวยจริง ๆ ดูก็รู้ว่าเป็นเหล้าดีที่มีแต่ในเมืองใหญ่อย่างเมืองหัวหลงเท่านั้น” คนแคระตัวเล็กมองเหล้าไป๋จิ่วด้วยสายตากระหาย มือไม้พันกัน

“ฮ่า ๆ ลองชิมดูสิ” หนิวลี่ยื่นเหล้าไป๋จิ่วให้คนแคระ

“ท่าน…ให้ฉัน!” คราวนี้คนแคระตัวเล็กตกใจ มองหน้าหนิวลี่ด้วยสีหน้าจริงจัง

“แน่นอน ผมพูดออกไปแล้ว แต่ถ้าคุณไม่อยากได้ ก็ถือว่าผมไม่ได้พูด” หนิวลี่ยักไหล่

“ไม่ ๆ ๆ ฉันเอา ฉันเอา!” คนแคระตัวเล็กแทบจะแย่งไป กำขวดเหล้าไป๋จิ่วแน่น แล้วมองมันด้วยสายตาเคลิบเคลิ้มอยู่นาน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหนิวลี่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พูดว่า “ท่านนักเวท ฉัน ลาติน คูลอส จากเผ่าคนแคระ ยินดีที่ได้รู้จักท่าน ท่านเป็นเพื่อนที่ดีของเผ่าคนแคระ”

หนิวลี่ตะลึงกับท่าทางจริงจังของคนแคระ

ตอนนั้นเอง เสียงของจิ้งจอกสาวดังขึ้นในแหวน “นายท่าน นี่คือการยอมรับมิตรภาพขั้นสูงสุดของเผ่าคนแคระ พวกเขาจะแนะนำชื่อของตัวเองแบบนี้ก็ต่อเมื่อเจอเพื่อนเท่านั้น นายท่าน ท่านได้รับมิตรภาพที่แท้จริงจากเผ่าคนแคระแล้ว”

“ผมก็ยินดีที่ได้รู้จักคุณเช่นกันลาติน ผมชื่อหนิวลี่” หนิวลี่พูดอย่างจริงจัง

“ฮ่า ๆ นี่ให้ท่าน เป็นตัวแทนมิตรภาพของเผ่าคนแคระ โปรดเก็บรักษาให้ดี” คนแคระยิ้มอย่างมีความสุข หยิบเครื่องประดับรูปค้อนเล็ก ๆ ที่ดูประณีตออกมา

หนิวลี่ไม่เกรงใจ รับมาแล้วเก็บไว้อย่างดี จากนั้นก็ส่งเฉันไปในแหวน ให้จิ้งจอกสาวรับไว้เล่นอย่างสนใจ

ตอนนี้เอง ทุกคนในบาร์ถึงได้รู้ว่าคนแคระได้มอบมิตรภาพของตนออกไปแล้ว

แต่พวกเขาก็รู้ว่าเผ่าคนแคระชอบอะไร การที่หนิวลี่สามารถมอบเหล้าดี ๆ แบบนี้ให้ได้ สำหรับเผ่าคนแคระแล้ว นั่นคือสิ่งที่เพื่อนแท้เท่านั้นจะทำ

ต่อมาหนิวลี่ถือโอกาสถามคนแคระเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมและภูมิศาสตร์ของที่นี่

พอได้ฟัง หนิวลี่ก็รู้สึกหนักใจ

ที่แท้ดาวรกร้างที่ว่านี้มีที่มาไม่ธรรมดา ตามตำนานเล่าขาน…ตำนานไม่น่าเชื่อถือ สรุปคือดาวรกร้างนี้มีอยู่มาหลายพันปีแล้ว ถูกค้นพบโดยบังเอิญโดยคนเก่งกาจสุดยอดคนหนึ่ง แล้วก็เป็นที่รู้จักของทุกเผ่าพันธุ์ในจักรวาล

แต่ดาวรกร้างอยู่ในห้วงอวกาศอันว่างเปล่า ถ้าจะฉันมมาด้วยความสามารถส่วนตัว แม้แต่ผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งของจักรวาลก็ต้องใช้เวลาหลายร้อยปี เวลานานขนาดนี้ เผ่าพันธุ์ที่อายุขัยสั้นก็ตายระหว่างทางเลย

หลังจากนั้น กลุ่มอำนาจมากมายได้สร้างอุโมงค์เวลาด้วยผลึกมิติ แต่ถึงอย่างนั้น จำนวนอุโมงค์เวลาก็ยังมีจำกัด ทุกปีมีผู้คนมากมายจากดาวต่าง ๆ ในจักรวาลหลั่งไหลมาผจญภัย

แต่ดาวรกร้างกว้างใหญ่เหลือเกิน และสามารถขนส่งของขนาดเล็กจำนวนน้อยมาได้เท่านั้น ดังนั้นการพัฒนาดาวรกร้างจึงยังอยู่แค่บริเวณชายขอบที่ปลอดภัย

หนิวลี่โชคดีที่ถูกส่งมาที่ป่าซึ่งเป็นพื้นที่ที่อันตรายน้อยของดาวรกร้าง สัตว์อสูรที่อยู่ที่นี่ไม่ได้แข็งแกร่งนัก ถ้าลงไปในส่วนลึกของดาวรกร้าง คงไม่ทันไรร่างก็คงไม่เหลือแล้ว

ในขณะนี้ ขอบเขตการพัฒนาที่ปลอดภัยของดาวรกร้างมีเพียง 3,000 กิโลเมตรตามแนวยาวและกว้าง ภายในพื้นที่นี้มีอิทธิพลมากมายนับไม่ถ้วน

อย่างไรก็ตาม โดยรวมแล้วในพื้นที่นี้มีเมืองใหญ่เพียงหกแห่ง เมืองเล็กอีกหลายสิบแห่ง และมีพื้นที่รวมตัวที่ไม่มีชื่อเสียงอีกมากมาย เช่น เมืองป่าแห่งนี้

ตอนนี้หนิวลี่อยู่ในพื้นที่รวมตัวเล็ก ๆ ทางตอนใต้ของเขตพัฒนาที่ปลอดภัย ซึ่งเพิ่งก่อตั้งมาเพียงร้อยปี และสร้างขึ้นโดยเผ่าพันธุ์แปลก ๆ ที่รวมตัวกันเอง

หลังจากฟังคำอธิบายของคนแคระ หนิวลี่ก็เงียบไป

ดาวรกร้างอันตรายขนาดนี้ เอลฟ์น้อยและถิงถิงจะไปโผล่ที่ไหนกันนะ? ถ้าพวกเขาไปส่วนลึกจะทำอย่างไร?

หนิวลี่ไม่กล้าคิดถึงแบบนั้น เขาได้แต่บังคับตัวเองให้คิดว่าถิงถิงและเอลฟ์น้อยจะต้องอยู่ในเขตปลอดภัยที่พัฒนาแล้วแน่นอน ตราบใดที่พวกเธอปลอดภัย วันหนึ่งเราก็ต้องได้พบกันอีก

“สวัสดี ท่านนักเวทผู้ทรงเกียรติ ฉันคือนักดาบผู้ยิ่งใหญ่ อับเนอร์ ฮีบรู”

ทันใดนั้น ชายร่างใหญ่สูงสองเมตร ล่ำสันน่ากลัว ก็เดินมาที่โต๊ะเล็ก ๆ ของหนิวลี่ และกล่าวด้วยท่าทางสุภาพ

[1] เหล้าไป๋จิ่ว เป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ท้องถิ่นจีนที่กลั่นจากฉันวฟ่างหมัก