บทที่ 137 หนิวลี่ V5 ระเบิดอารมณ์อีกครั้ง

เมื่อเห็นทั้งสองถูกโจมตีอย่างดุเดือดกะทันหัน ถังเหรินเฟิงก็อุทาน พลางร้องปิดปากตัวเอง

หนิวลี่ขมวดคิ้ว พูดอย่างรวดเร็ว “ผมจะลงไปดู ทุกคนอย่าขยับย้ายไปไหน”

พูดจบก็รีบลงจากรถ วิ่งไปทางข้างหน้า

“ทั้งหมดหยุดมือกันเดี๋ยวนี้! ”

เสียงตะโกนดังขึ้น หนิวลี่แทรกเข้าไป

“โอ้โฮ ยังมีเด็กน้อยไม่กลัวตายอยู่อีกคน กล้ามาตะโกนใส่พวกพี่ ๆ แบบนี้ เบื่อจะใช้ชีวิตแล้วสินะ” ชายวัยกลางคนร่างใหญ่ท้วมหัวล้าน หนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้นเอ่ยอย่างดูแคลน

แม้จะพูดเช่นนั้น แต่พวกเขาก็หยุดมือ ปล่อยให้ทั้ง 2 คนที่อยู่บนพื้นมีเวลาลุกขึ้นมายืนข้างหนิวลี่

“พี่หลี่ พวกเราไร้ความสามารถ” พวกเขาพูดกับหนิวลี่ด้วยสีหน้าละอายใจ

“ไม่เป็นไร พวกนี้แค่อาศัยความได้เปรียบทางด้านจำนวนคนเท่านั้น! ”

หนิวลี่พูดอย่างดูแคลน จากนั้นก็จับมือทั้งสองคน ส่งพลังธาตุฟ้าดินจำนวน 5 แต้มเข้าไปในร่างกายของพวกเขา

“อย่าขยับ ฉันจะช่วยรักษาให้อีกหน่อย” หนิวลี่พูดเบา ๆ เร่งพลังเวทส่งพลังงานฟ้าดินเข้าสู่ร่างกายอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

ทั้งคู่ต่างอ้าปากค้าง มองหนิวลี่ที่ปล่อยมือออกอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ราวกับอยู่ในห้วงฝัน

“รู้สึกยังไงบ้าง? ” หนิวลี่ถาม

“พวกเรา… นี่… นี่… ”

หนึ่งในผู้ติดตามตื่นเต้นจนพูดไม่ออก แม้ทั้งสองคนจะผ่านการฝึกฝนมาแล้ว แต่ก็ยังไม่ถือว่าเป็นยอดฝีมือในยุทธภพ เพราะพวกเขาไม่มีพลังภายใน แต่หนิวลี่กลับใช้พลังฟ้าดิน 2 ก้อนเปิดเส้นลมปราณให้พวกเขากันคนละเส้น ซ้ำยังสร้างพลังยุทธ์ขึ้นมาอีกเล็กน้อย ทำให้พลังของพวกเขาเพิ่มขึ้นหลายเท่าในทันที!

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว กลับไปคุ้มกันรถบัสให้ดี อย่าให้ใครเข้าใกล้”

“ครับ พี่หนิว”

คนหนุ่มพยักหน้าอย่างเคารพนบนอบ แล้วหมุนตัวกลับไปที่รถบัสอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูรถ

“เอ๊ะ โดนตีขนาดนั้นแต่ไม่ได้รับบาดเจ็บเลย มีฝีมือจริง ๆ ”

ทุกคนสังเกตเห็นความผิดปกติของทั้ง 2 คน จึงต่างตกตะลึงกันถ้วนหน้า ด้วยอดีตเป้าหมายต่างโดนต่อยและเตะหลายสิบครั้ง แต่กลับฟื้นมาเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังสามารถวิ่งไปวิ่งมาได้

กระนั้นที่ทุกคนไม่พอใจคือหนิวลี่ที่ไม่สนใจพวกเขามากกว่า เด็กน้อยคนหนึ่งมีความกล้า ทำตัวเก่งกาจแบบนี้ เป็นอะไรที่พวกเขาเกลียดที่สุด

หนิวลี่จึงมีเวลามองดูสถานการณ์ตรงหน้า และพบว่านอกจากคนที่มามุงดูแล้ว คนอีกกว่า 30 เป็นพวกเดียวกัน นำโดยชายวัยกลางคนร่างใหญ่หัวล้าน ที่มีรอยสักตะขาบอยู่บนตัว

บนพื้นไม่ไกลออกไป ยังมีคนอยู่อีก 2 คน คนหนึ่งนอนอยู่ อีกคนกำลังร้องไห้เบา ๆ

หนิวลี่ขมวดคิ้วเมื่อรับรู้ด้วยพลังจิตวิญญาณจำนวนเล็กน้อย

เพราะคนที่นอนอยู่บนพื้นคือสตรีวัยกลางคน ตอนนี้หมดสติไปแล้ว บนพื้นยังมีคราบเลือดอยู่

มองไปที่รถออดี้ด้านหน้า เห็นได้ชัดว่าเป็นอุบัติเหตุชนคน แต่ตอนนี้ดูเหมือนมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล คนที่ชนไม่กล้าพาไปโรงพยาบาล กลับมายืนล้อมวงดู ดูเหมือนจะไม่ยอมให้ใครพาไปโรงพยาบาลด้วย

หนิวลี่เหลือบมองไปที่ชายอ้วนวัยกลางคน ถามด้วยสายตาเย็นชา “พวกนายชนคนคนนั้นใช่ไหม? ”

ชายร่างอ้วนหัวล้านเลี่ยนมองเด็กหนุ่มที่ดูไม่กลัวฟ้ากลัวดินตรงหน้าด้วยความสนใจ พร้อมลูบหัวโล้น ๆ ของตัวเองแล้วหัวเราะ

“หนุ่มน้อยคนนี้ มาช่วยเหลือคนอื่นหรือ? ”

“ใช่หรือไม่ใช่? ” น้ำเสียงของหนิวลี่เข้มขึ้น

สีหน้าของชายร่างอ้วนแปรเปลี่ยนไป พร้อมพูดออกมาอย่างดุร้าย

“บ้าเอ๊ย นี่แกกำลังขู่ฉันเหรอ? ฮ่า ๆ พวก ดูสิ… ไอ้หนูนี่กำลังขู่ฉัน ฉันล่ะสุดแสนจะกลัวจริง ๆ เลย”

วัยรุ่นที่ดูเกียจคร้านแต่ไม่ใช่พวกอ่อนแอรอบ ๆ ต่างหัวเราะเยาะ หดวงล้อมขยับเข้ามา

“อ๊ะ! พวกเขาจะทำอะไร? เร็ว เราต้องแจ้งตำรวจ” ถังเหรินเฟิงบนรถบัสเห็นคนพวกนั้นจะทำร้ายหนิวลี่อีกก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

ผู้ติดตามทั้ง 2 คนรีบปลอบ “ไม่ต้องกลัว พี่หนิวฝีมือไม่ธรรมดา คนพวกนี้ทำร้ายเขาไม่ได้หรอก”

“ถูกต้อง พี่หนิวเป็นยอดฝีมือในยุทธภพ พวกเราทั้งห้องเห็นกับตา ฮ่า ๆ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นพี่หนิวลงมือ คราวนี้จะได้ชมฝีมือกันแบบเต็ม ๆ ตาอีกแล้ว! ” เหมียวต้าเหวยรับชมเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตื่นเต้น ไม่เป็นห่วงหนิวลี่เลยสักนิด

พอได้ยินคำพูดของเหมียวต้าเหวย เพื่อนร่วมชั้นก็พากันมารวมตัวแถวหัวรถอย่างตื่นเต้นเพื่อดูการแสดง ทำเอาถังเหรินเฟิงอ้าปากค้าง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

หนิวลี่กวาดตามองคนที่ล้อมเข้ามาอย่างเรียบเฉย ก่อนพูดเบา ๆ

“พวกนายเตรียมจะรุมฉัน? ”

“ไอ้บ้า แค่เด็กน้อยคนเดียวต้องถึงขั้นรุมด้วยเหรอ ฉันคนเดียวก็ส่งแกกลับบ้านได้แล้ว” วัยรุ่นหน้าเต็มไปด้วยสิวยิ้มเยาะ หักข้อมือเดินเข้ามาหา หนิวลี่ไม่พูดอะไรอีก

ในโลกใบนี้มีวิธีในการจัดการคนอยู่ 2 วิธี

สำหรับคนดี ให้ใช้คำพูดเข้าเจรจา

แต่สำหรับคนชั่ว ยังไง ๆ ก็ต้องใช้กำลัง

ในตอนนี้แค่คิด หนิวลี่ก็สามารถใช้เวทเหินเวหาเสริมพลังให้ร่างกายได้แล้ว พลังเวทแผ่ซ่านไปทั่วร่างในพริบตา ฝ่ามือทั้งสองกลายเป็นสีแดงอ่อน ข้างหนึ่งแตะเข้าที่หน้าอกของฝ่ายตรงข้าม อัคคีธาตุระเบิด พลังอันแข็งแกร่งทะลุเข้าไปถึงอวัยวะภายใน

รอยยิ้มเยาะหยันบนใบหน้าของวัยรุ่นหน้าสิวแข็งค้าง ริมฝีปากสั่น พูดอะไรไม่ออก

“ยังมีใครอยากส่งฉันกลับบ้านเกิดอีกไหม? ”

หนิวลี่กวาดตามองรอบ ๆ สายตาคบปลาบดุจสายฟ้า

ทุกคนตกใจ มองหนิวลี่ด้วยความหวาดกลัว

“บ้าเอ๊ย เป็นคนมีฝีมือนี่หว่า ทุกคน เข้าไปจัดการมันเลย ถ้าตายก็ไม่ต้องรับผิดชอบ” ชายหัวล้านพูดอย่างดุร้าย

ทุกคนยิ้มอย่างโหดเหี้ยม 30 กว่ารุม 1 ต่อให้เป็นยอดฝีมือในยุทธภพก็ต้องพ่ายแพ้แน่!

เสียงด่าทอดังขึ้น กลุ่มคนรีบล้อมเข้ามาอย่างรวดเร็ว

หนิวลี่ไม่อยากทำตัวเด่น ร่างของเขาเคลื่อนไหวเข้าออกกลุ่มคน สองมือปล่อยอัคคีธาตุออกมา ทุกฝ่ามือทะลวงเข้าไปถึงอวัยวะภายใน เพียงแค่ครั้งเดียวก็สามารถส่งเป้าหมายไปนอนพักฟื้นอย่างต่ำครึ่งปีได้

สองเท้าแฝงไว้ด้วยวายุธาตุ ทุกก้าวที่เตะออกไปมีพลังลมทะลุทะลวงร่างกาย วิชานี้โหดร้าย ด้วยยามวายุธาตุแทรกซึมเข้าสู่ร่างกาย สิ่งที่เหลือเอาไว้ในร่างกายทุกคนคือโรคประจำตัว วายุธาตุที่เหลือจะแทรกซึมผ่านไขกระดูก ทำให้ผู้ต้องพลังประสบกับโรคปวดข้อหรือโรคอื่น ๆ

ในสายตาของทุกคน หนิวลี่กลายเป็นเส้นสายเงาในชั่วพริบตา พอปรับสายตาให้กลับมามองชัดอีกครั้ง บนพื้นก็มีคนนอนล้มอยู่กว่า 20 คนแล้ว ทุกคนที่ล้มลงไปต่างลุกไม่ขึ้น บางคนแม้แต่จะเปล่งเสียงร้องครวญครางออกมายังทำไม่ได้ กลับกระตุกตัวสองสามทีก่อนหมดสติไป

ส่วนหนิวลี่ที่หยุดยืนอยู่นั้น สงบนิ่งดุจสายลมและเมฆขาว ไม่หอบ เหงื่อไม่ออก สายตาเรียบเฉย ไม่มีท่าทีรู้สึกผิดที่ทำร้ายคนหลายสิบคนบาดเจ็บสาหัสภายในระยะเวลาอันสั้นแต่อย่างใด

พวกหนุ่ม ๆ ที่เหลือขวัญหนีดีฝ่อ ต่างถอยห่างจากหนิวลี่ มองเขาด้วยสายตาหวาดกลัว กลัวว่าวินาทีถัดไปเด็กผู้โหดเหี้ยมคนนี้จะเข้ามาใกล้ตัวเอง

ชายหัวล้านตัวอ้วนอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก

“ตอนนี้ ยังมีใครอยากส่งฉันกลับบ้านเกิดอีกไหม? ” หนิวลี่หันไปมองอีกฝ่าย

ผู้ถูกถามตกใจ อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองก้าว รีบยิ้มแหย ๆ “เข้าใจผิด ๆ น้องชายฝีมือไม่ธรรมดา ทำเอาฉันนับถือจริง ๆ ”

ส่วนเพื่อนร่วมชั้นบนรถบัสที่มองดูเหตุการณ์นี้ต่างตื่นเต้น ยอดฝีมือก็คือยอดฝีมือ ไม่ออกมือก็คือไม่ออก กระนั้นพอได้แสดงมันออกมาทีก็ทำเอาตกตะลึง! เท่สุด ๆ

แน่นอนว่าคนที่มีสายตาดีที่สุดคือผู้ติดตามทั้ง 2 คน พวกเขาเคยฝึกวิชามาบ้าง จึงเห็นชัดว่าหนิวลี่ยังไม่ได้ใช้พลังอย่างเต็มที่

นี่แหละคือยอดฝีมือทางวิชายุทธ์ตัวจริง

“เข้าใจผิด? ฉันไม่คิดว่านี่จะเป็นเพียงการเข้าใจผิดนะ ตอนนี้บอกฉันได้แล้วใช่ไหมว่าใครเป็นคนทำ? ” หนิวลี่ยิ้มเย็น

“ฉันเป็นคนทำเอง! ”

เสียงแปลกหูดังขึ้นจากด้านหลังฝูงชน

หนิวลี่เหลือบมอง เห็นชายหนุ่มใส่เสื้อแขนสั้นคนหนึ่งแทรกเข้ามา ด้านหลังชายหนุ่มมีรถ BMW จอดนิ่งอยู่

“คุณชายเฟย คุณมาแล้ว ดูนี่สิครับ… ” ชายร่างอ้วนพอเห็นชายหนุ่มก็ดีใจ พูดด้วยสีหน้าขมขื่น

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันรู้” ชายหนุ่มโบกมือ ไม่แม้แต่จะมองผู้พูด เขาเพียงจ้องมองหนิวลี่ด้วยสายตาเร่าร้อนแล้วพูด “ฝีมือของนายช่างยอดเยี่ยม ไม่ทราบว่าอยู่สำนักไหนเหรอ? ”

หนิวลี่หัวเราะเยาะ “เป็นเพียงผู้ฝึกฝนตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งบรรลุขั้นหลังฟ้าเท่านั้น ยังกล้ามาทำท่าใหญ่โตต่อหน้าฉัน นายไม่รู้สึกว่าตัวเองโง่ไปหน่อยเหรอ? ”

สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไป สายตาที่มองหนิวลี่กลายเป็นระมัดระวังขึ้น เพียงแค่มองปราดเดียวก็รู้พลังยุทธ์ของตน คนที่อายุน้อยกว่าตนคนนี้จะเก่งกาจกว่าตนได้อย่างไร?

ชายหนุ่มรู้สึกไม่อยากเชื่อ ตัวเขาถูกอาจารย์ยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะในการฝึกวรยุทธ์ที่หาได้ยากในรอบสิบปี ในโลกของนักสู้ขั้นสูงสุดของระดับหลังฟ้านี้ จะมีคนที่มีพรสวรรค์เหนือกว่าเขาได้อย่างไร? แม้จะเป็นเช่นนั้น ก็ไม่แน่ว่าจะเอาชนะเขาได้อย่างแน่นอน

สายตาของชายหนุ่มเปลี่ยนไป มองหนิวลี่แล้วกล่าว “พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉันมีตัวเลือกให้นาย 2 ทาง หนึ่ง… สู้กับฉันแล้วถูกฉันทำลายพลังยุทธ์ มีชีวิตที่แย่ยิ่งกว่าตาย หรือสอง ยอมจำนนต่อฉัน ฉันจะมอบเกียรติยศ ความร่ำรวย ผู้หญิงสวย ๆ รถแพง ๆ และชีวิตที่หรูหราที่สุดแก่นาย”