บทที่ 119 ลมฟ้าเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์

หนิวลี่มองลูกมังกรที่ถูกกักขังอยู่กลางอากาศด้วยความภาคภูมิใจ

นี่เป็นเพราะหนิวลี่ฉวยโอกาสได้ทัน ลูกมังกรตัวนั้นประมาท คิดว่าคนบนผิวน้ำเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่ตนสามารถรังแกได้ตามใจชอบ แต่กลับไม่คิดว่าจะมีผู้มีฝีมืออย่างหนิวลี่อยู่ด้วย จึงเผลอตัวออกจากผิวน้ำ ทำให้พลังวิเศษลดลง และถูกหนิวลี่ฉวยโอกาสเอาเปรียบทันที

หนิวลี่ใช้จิตสัมผัสดึงตาข่ายที่ใช้กักขังลูกมังกรให้ค่อย ๆ ลอยมาหาตน

ในตอนนี้เพราะลูกมังกรถูกกักขัง วังน้ำวนบนผิวน้ำก็พังทลายลงในชั่วพริบตา เกิดคลื่นกระเพื่อมเล็กน้อยแล้วกลับสู่ความสงบ

บรรดามนุษย์บนเรือไม้ที่รอดตายมาได้อีกครั้งต่างเบิกตากว้างมองดูลูกมังกรที่ค่อย ๆ เคลื่อนอยู่บนท้องฟ้าด้วยความไม่อยากเชื่อ

เมื่อครู่ลูกมังกรแสดงอำนาจ ไม่มีใครสามารถต้านทานได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะถูกใครบางคนกักขังไว้!

ใครกัน? มีฝีมือขนาดนี้?

และเมื่อลูกมังกรเคลื่อนที่ไป เรือเป็ดในความมืดก็ค่อย ๆ ปรากฏร่างขึ้นมา

หนิวลี่ยืนอยู่ในเรือเป็ด ยื่นมือออกไปคว้าลูกมังกรที่ลอยมาไว้ในมือ

“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ เจ้ากล้าดีอย่างไรมาลบหลู่ราชามังกร ข้าจะฝังเจ้าไว้ใต้ทะเลสาบ กักขังเจ้าไว้ชั่วนิรันดร์! ” มังกรน้อยในลูกแก้วมังกรจ้องมองหนิวลี่อย่างโกรธเกรี้ยว คำรามอย่างบ้าคลั่ง

หนิวลี่ไม่สนใจคำพูดดื้อดึงของมัน โยนลูกมังกรให้เอลฟ์น้อยพลางพูดว่า “เตียวเสี้ยน ดูเหมือนของเล่นชิ้นนี้จะไม่มีประโยชน์อะไรมาก เอาไว้เล่นเป็นลูกบอลแล้วกัน”

เตียวเสี้ยนดีใจมาก กอดลูกมังกรพลางพยักหน้าหงึก ๆ “อืม ลูกบอลนี้สวยจัง”

“บ้าเอ๊ย เจ้าต่างหากที่เป็นลูกบอล ทั้งครอบครัวเจ้าก็เป็นลูกบอล ข้าคือลูกมังกร! ” มังกรน้อยคำรามเสียงดัง แต่ไม่มีใครสนใจ

“คืนมาให้ข้า ลูกมังกรนั่นเป็นของข้า ใครก็ห้ามเอาไป”

ทันใดนั้นเสียงตะโกนก็ดังขึ้น บนเรือไม้ลำหนึ่งชิวไป่คุ่ยตาแดงก่ำ ตะโกนเสียงแหบแห้งใส่เรือเป็ด

หนิวลี่ที่กำลังยิ้มอยู่สีหน้าเปลี่ยนไปทันที หันไปมองเรือลำนั้นด้วยสายตาดุจสายฟ้า

“ชายคนนี้เป็นตัวยุยงมาตั้งแต่ต้นจนจบ คนส่วนใหญ่ที่ลงน้ำไปล้วนถูกเขาหลอกล่อ ไม่คิดเลยว่าจะมีความทะเยอทะยานมากถึงเพียงนี้ อยากได้ลูกมังกร? ฮึ ต่อให้ตายก็ยังไม่พอ”

หนิวลี่แค่นเสียงเย็นชา โบกมือ ปล่อยคมใบมีดลมพุ่งออกไป

ชิวไป๋ควี่ที่กำลังตะโกนอยู่ ในวินาถัดมาก็เห็นแสงสีฟ้าอ่อนพุ่งมา ยังไม่ทันเห็นชัดว่าเป็นอะไร น้ำบนผิวทะเลสาบก็แยกออกเป็นสองส่วน พุ่งตรงมายังเรือของตน ท่าทางน่าสะพรึงกลัว

“อ๊า! วิ่งเร็ว! ”

เพื่อนร่วมเรือต่างตกใจกระโดดลงน้ำทันที มีเพียงชิวไป่คุ่ยที่ยังยืนงงอยู่ พอรู้ตัวอีกที คมใบมีดวาโยก็พุ่งทะลุผ่านไปแล้ว

เสียงฉึกดังขึ้น เรือไม้ยาว 7-8 เมตรถูกตัดขาดเป็นสองท่อน คนบนเรือลำอื่น ๆ ต่างรู้สึกหนาวสั่นไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ พากันนิ่งเงียบด้วยความหวาดกลัว

พลันทุกคนถึงนึกขึ้นได้ว่า เมือง H มีผู้แข็งแกร่งระดับก่อนสวรรค์อยู่ และคนที่ลงมือครั้งนี้คงเป็นผู้แข็งแกร่งในคำร่ำลือคนนั้นกระมัง?

“เรียบร้อยแล้ว งานที่นี่เสร็จสิ้น เตียวเสี้ยน เราไปกันเถอะ” หนิวลี่โบกมือก่อนจากไปอย่างรวดเร็ว หายลับไปในผืนน้ำอันมืดมิดภายในชั่วพริบตา ทิ้งให้คนวงการยุทธภพต้องตกตะลึง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

พอขึ้นฝั่งที่ท่าเรือของสหพันธ์สวรรค์ หนิวลี่ก็เห็นหลี่เตาปาและคณะเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ช่วยไม่ได้ ลูกแก้วมังกรในมือของเอลฟ์น้อยสะดุดตาเกินไป โดยเฉพาะการมีมังกรน้อยในลูกแก้วมังกร มันยิ่งทำให้ผู้คนประหลาดใจ เพราะนั่นมันคือมังกรเทพในตำนานเชียวนะ! เพียงแต่ค่อนข้างแตกต่างจากในตำนาน ตรงที่มังกรน้อยในลูกมังกรมีเขาเพียงเขาเดียว และเกล็ดบนตัวก็ไม่ค่อยเปล่งประกายเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม การได้ลูกมังกรมาก็ทำให้หลี่เตาปาและคนอื่น ๆ ตื่นเต้นไม่น้อย พวกเขายิ่งชื่นชมความสามารถของหนิวลี่มากขึ้นไปอีก เมื่อครู่พวกเขาเพิ่งได้ยินรายงานจากเมือง H เกี่ยวกับตึกไตรภาคี สวรรค์! เขาจมตึก 31 ชั้นลงไปใต้ดินจริง ๆ นี่มันเกินความสามารถของมนุษย์ไปแล้ว

มีพลังมหาศาลขนาดนี้เลยหรือ?

“ว่าแต่ส่งไวรัสนั่นออกไปหรือยัง? ” การได้ลูกมังกรมาเป็นเพียงโชคดีที่ไม่คาดคิด หนิวลี่ไม่ได้ใส่ใจมันมากนัก สิ่งที่เขาสนใจที่สุดคือไวรัสนั่น มันอันตรายเกินไป ถ้าไม่รีบส่งออกไปหนิวลี่ก็กังวลไม่น้อย

“ฮ่า ๆ ในเมื่อนายท่านพูดถึงเรื่องนี้ พวกเราจะให้ของขวัญสุดพิเศษแก่ ไตรภาคีเอง” เหวินชิงหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

“โอ้ ของขวัญอะไรหรือ? ” หนิวลี่งุนงง

หลี่เตาปาอธิบายอย่างภาคภูมิใจ “พวกเราห่อกล่องใหญ่ ทำเป็นลูกแก้วมังกรปลอม แล้วให้มุรามาสะ คาซึโอะส่งไปที่สำนักงานใหญ่ของ ไตรภาคีในญี่ปุ่น”

“โอ้ นี่มันของขวัญสุดพิเศษจริง ๆ ทำได้ดีมาก” หนิวลี่พอใจมาก ขอเพียงไวรัสระบาดในองค์กรไตรภาคี ต่อไปไตรภาคีจะยังอยู่รอดในญี่ปุ่นได้หรือไม่ก็ไม่ใช่ปัญหาแล้ว ตอนนี้ถือว่าแก้ปัญหาหลังบ้านได้หมดสิ้น!

“ไปกันเถอะ กลับกันดีกว่า ในที่สุดก็เสร็จงานช่วงหนึ่งแล้ว กลับไปพักผ่อนกันดี ๆ แล้วค่อยฉลองกัน” หนิวลี่พูดยิ้ม ๆ

“ครับ นายท่าน! ” ทุกคนดีใจ โอบล้อมรอบหนิวลี่และถอยเข้าไปในป่า

หลังจากนี้ก็สบายขึ้นมาก ไม่ต้องวางแผนเล่นงานไตรภาคีอีก ไม่มีเรื่องด่วนอะไรอีก ทุกคนอาบน้ำชำระร่างกายก่อน แล้วจึงเริ่มงานเลี้ยงฉลองที่ห้องโถงชั้น 2 ของเย่เย่ไหล

หลังจากสนุกสนานกันทั้งคืน หนิวลี่ก็ใจดีมอบเมล็ดพลังงานให้หลี่เตาปา เหวินชิง ถังชิว และพี่หลงคนละเม็ด เป็นของที่เหลือจากการวางวงแหวนเวท แต่ละเม็ดมีพลังงานเพียงไม่กี่หน่วย ช่วยให้พลังภายในของคนหนุ่มทั้ง 4 เข้มข้นขึ้นอีก ห่างจากจุดสูงสุดของหลังฟ้าเพียงเอื้อมเท่านั้น ทั้ง 4 คนดีใจเป็นอย่างมาก

แม้แต่สามีภรรยาอันลู่หยวนที่เพิ่งเข้าวงการก็ได้รับเมล็ดพลังงานไปคนละเม็ด

นี่คือพลังงานบริสุทธิ์ที่กลั่นจากพลังธาตุของฟ้าดิน ทั้งสองเข้าใจ และเลียนแบบคุณปู่ถัง ใช้เมล็ดพลังงานบำรุงอวัยวะภายใน ดูแลร่างกายของตัวเอง

วันต่อมาเมื่อหนิวลี่ตื่นขึ้น เขาก็ยังรู้สึกปวดหัวอยู่บ้าง

นี่เป็นอาการเมาค้างจากงานเลี้ยงฉลองชัยชนะเมื่อคืน ตอนแรกหนิวลี่ดื่มโดยไม่ใช้เวทมนตร์โกง ตามหลักการว่าเป็นพวกเดียวกัน แต่ไม่คิดว่าพวกนั้นจะลืมความแตกต่างระหว่างหัวหน้ากับลูกน้อง รุมกรอกเหล้าใส่ปากหนิวลี่

พอดื่มมากเข้าหนิวลี่ถึงรู้ว่าควรร้ายกาจ ตอนนั้นเลยเริ่มโกงโต้กลับ แต่ถึงจะทำให้พวกไร้ยางอายนั่นล้มไปหมด หนิวลี่ก็ทนไม่ไหวจนภาพตัดไปด้วย

หนิวลี่ลุกขึ้นนั่ง ส่ายหน้าหลับตา ใช้พลังจิตวิญญาณมหาศาลขับแอลกอฮอล์ที่ตกค้างออกจากร่างกาย ครู่หนึ่งผ่านไป สีหน้าของหนิวลี่ก็ผ่อนคลายลง กลับมาแจ่มใสอีกครั้ง

“บ้าเอ๊ย อย่ามาทุบข้านะ ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่ใช่ลูกบอล! เจ้ามนุษย์ชั่วช้า”

เสียงคำรามดังมาจากห้องโถง

หนิวลี่ได้ยินก็ตะลึงก่อนหัวเราะ กระโดดลงจากเตียงเดินออกจากห้อง

บนโซฟาในห้องโถง เอลฟ์น้อยกำลังสนุกสนานกับการโยนลูกแก้วมังกร ส่วนจ้าวหมาป่าก็ใช้หัวโหม่งขึ้นสูงไปเรื่อย ๆ

มังกรน้อยในลูกแก้วมังกรอ่อนแรงต้องกระเด้งไปมา ดูเหมือนปลาไหลที่ถูกแดดเผาจนแทบขาดใจ

“ฮ่า ๆ ลูกบอลนี้สนุกจัง พี่ชายมาเล่นด้วยกันไหม! ” เอลฟ์น้อยกระโดดลงจากโซฟา กอดลูกมังกรไว้แล้วยิ้มพูดกับหนิวลี่

สายตาของหนิวลี่จมดิ่งลงไปในร่องอกที่ถูกบีบอัดระหว่างลูกบอลสามลูกนั้น

โอ้โห ทำไมวันนี้รู้สึกว่าเด็กคนนี้ดู… เซ็กซี่จังเลย

ส่วนล่างของเขายังตื่นตัวยามเช้าไม่หายเลย ตอนนี้ยิ่งลุกโชนขึ้นมาอีก!

หรือว่าเพราะไม่มีวิกฤตแล้วแถมอิ่มท้อง สมองเลยเริ่มคิดเรื่องตัณหา? ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!

“พี่ชาย เป็นอะไรหรือ? ” เอลฟ์น้อยสงสัยแล้วโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย ร่องอกยิ่งลึกเข้าไปอีก ดูเหมือนจะล้างสมองผู้คนที่พบเห็น

“อาวุธร้ายกาจจริง ๆ ” หนิวลี่สูดหายใจเฮือก รู้สึกว่าส่วนนั้นยิ่งปวดตุบ ๆ จึงฝืนหันตัววิ่งหนีไปพลางพูดว่า “พี่ชายไปล้างหน้าก่อนนะ”

ทิ้งให้เอลฟ์น้อยงุนงงอยู่

ล้างด้วยน้ำเย็นสองสามรอบ อาการตื่นตัวตอนเช้าถึงได้หายไปอย่างไม่เต็มใจ หนิวลี่ถอนหายใจเบา ๆ อดขำไม่ได้ ดูเหมือนตัวเองจะเคยลิ้มรสความสุขแล้วก็อยากจะเพลิดเพลินอีก จะกินเอลฟ์น้อยคนนั้นดีไหมนะ? ดูเหมือนตอนนี้จะมีของดีมากเลยนี่นา

พอคิดแบบนี้ ส่วนนั้นก็ตอบสนองทันที หนิวลี่ตกใจรีบเทน้ำเย็นราดหัวอีกถัง! ถึงได้สะดุ้งทั้งร่างแล้วเช็ดตัวให้แห้งก่อนเปลี่ยนเสื้อผ้า

“เตียวเสี้ยน ไปกินอาหารเช้ากัน” หนิวลี่เดินออกจากห้องน้ำแล้วเรียก

แต่เอลฟ์น้อยส่ายหน้าบอกว่า “ตัวใหญ่บอกว่าอาหารเช้าเตรียมไว้แล้ว กินที่นี่จะได้มากกว่า”

หนิวลี่อับอายจนต้องพาเอลฟ์น้อยเดินออกจากห้อง

ที่นี่คือบริเวณห้องพักชั้น 6 ของเย่เย่ไหล ทั้งหมดเป็นห้องชุดหรูหรา

หนิวลี่และเอลฟ์น้อยเพิ่งเปิดประตู พนักงานหญิง 2 คนหน้าตาน่ารักก็ยิ้มพลางกล่าวว่า “คุณชายหนิว คุณเตียวเสี้ยน อาหารเช้าเตรียมไว้ให้แล้ว เชิญทางนี้ค่ะ”

หนิวลี่ยิ้มแล้วเดินตามไป ชีวิตอย่างคนชั้นสูงแบบนี้ยังไม่เคยได้ลองมาก่อน ลองสักครั้งก็รู้สึกไม่เลวเลย

นั่งลิฟต์ขึ้นไปชั้นแปดก็เห็นเหวินชิง หลี่เตาปาและคนอื่น ๆ นั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะใหญ่ หัวเราะเฮฮากันอย่างสนิทสนม

หนิวลี่ยังเห็นเยี่ยหลิงหลงและหลี่เหมิงเหมิงอยู่ที่นั่นด้วย แถมหลี่เหมิงเหมิงยังล้างผมสีแดงทั้งหัวออก แล้วเปลี่ยนเป็นมัดหางม้าอย่างแปลกประหลาด น่าประหลาดใจจริง ๆ