หวังปิงกำคทาต้องสาปแม่มดน้อยเยน่าไว้ในมือแน่น อารมณ์ในตอนนี้ยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด มันหดหู่และสิ้นหวัง เพราะอาวุธที่อยู่ในมือของ

 

        ถึงมันจะเป็นอาวุธอาร์ติแฟกต์ แต่ก็เป็นอาวุธต้องสาป ที่ระบบติดตั้งให้โดยอัตโนมัติ โดยไม่ถามความสมัครใจแม้แต่น้อย

 

        แต่ยังดีที่อาวุธนี้มีค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นตามระดับของผู้ใช้ ทั้งพลังโจมตี พลังป้องกัน พลังชีวิต และพลังเวทย์ แต่ในตอนนี้หวังปิงมีเลเวล 0 ทำให้ค่าสเตตัสเหล่านั้นไม่เปลี่ยนแปลง เพราะมันเพิ่มขึ้นเพียง 0

 

        แต่ความเร็ว +2 ทำให้ตอนนี้ความเร็วเพิ่มเป็น 4 แถมคุณสมบัติพิเศษของอาวุธก็ยังชวนให้กุมขมับอีกด้วย

 

        หวังปิงขมวดคิ้วแน่น เมื่อนึกถึงคุณสมบัติแรก “แปลงร่าง”แม้จะเพิ่มความเสียหายอีก 100% ซึ่งถือว่าดีมาก แต่ต้องแลกมาด้วยการสวมชุดสาวน้อยเวทย์มนตร์ แค่คิดก็ขนลุกซู่ จะให้ชายชาตรีอย่างมันมาสวมชุดแบบนั้นเนี่ยนะ?

 

        แถมการโจมตีแต่ละครั้งยังมีแสงสีรุ้งเจิดจ้าปรากฏขึ้นเมื่อทำการโจมตี ช่างน่าอับอายขายหน้ายิ่งนัก สีสันฉูดฉาดบาดตาเกินไป หากเป็นสีแดงหรือสีดำยังพอว่า หวังปิงถอนหายใจยาวเหยียด

 

        และที่แปลกประหลาดที่สุดคือคุณสมบัติที่เพิ่มความเสียหายเมื่อโจมตีสิ่งมีชีวิตจาก “ต่างโลก”

 

        ต่างโลกในที่นี้หมายถึงโลกใบอื่นหรือ? หรือมนุษย์ต่างดาว? หรือต่างโลกที่เคยปรากฏในนิยายแฟนตาซี?

 

        หากเป็นในเกม อาวุธต้องสาปมักจะมีวิธีแก้ไข เช่น การตามหานักบวชเพื่อชำระล้างคำสาป ทำให้อาวุธกลับมาเป็นปกติ หรือการหาไอเทมพิเศษมาชำระล้างคำสาป

 

        แต่ในชีวิตจริง มันไม่ใช่เกม หวังปิงได้แต่ภาวนาให้ได้เจอนักบวช หรือไอเทมอะไรก็ได้ที่สามารถชำระล้างคำสาปนี้ มันไม่อยากใช้อาวุธต้องสาปนี้เลย

 

        แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อไม่สามารถเปลี่ยนไปใช้อาวุธอื่นได้ จึงต้องใช้คทาต้องสาปแม่มดน้อยเยน่าไปก่อน จนกว่าจะหาวิธีล้างคำสาปได้

 

        “เฮ้อ” หวังปิงถอนหายใจยาวเหยียด เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ท้องฟ้ายังคงเป็นสีแดงฉาน ไม่กลับมาเป็นสีเดิม ส่วนดวงจันทร์กลับแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม ราวกับมีใครนำเลือดสดๆ ไปเติมให้

 

        มันหันหน้าสำรวจไปรอบ ๆ จนกระทั่งสังเกตเห็นกลุ่มควันดำทะมึนลอยขึ้นมาจากทางตลาด ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งที่ยืนอยู่มากนัก

 

        หวังปิงตัดสินใจที่จะไปตรวจสอบสถานการณ์ จึงมุ่งหน้าไปยังตลาดเพื่อสังเกตการณ์

 

        แต่ถนนที่มุ่งไปยังตลาดกลับเต็มไปด้วยหลุมบ่อที่เกิดจากอุกกาบาต ไม่ต่างจากสวนสาธารณะมากนัก แถมหมอกเลือดยังหนาแน่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ปกติในตอนเช้าที่ออกวิ่ง หวังปิงจะเห็นเพียงหมอกเลือดจาง ๆ แต่ตอนนี้มันกลับเข้มข้นจนมองเห็นได้อย่างชัดเจน แม้จะไม่ตั้งใจก็ตาม

 

        ปกติแล้วประชากรในชนบทจะไม่หนาแน่นมากนัก แต่ประเทศที่มันอาศัยอยู่นั้นติดอันดับประเทศที่มีประชากรมากที่สุดในโลก ทำให้ประชากรในชนบทของประเทศนี้เทียบเท่ากับเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่งได้เลยทีเดียว

 

        “กรี๊ดดดดดดดด!” เสียงกรีดร้องดังขึ้น หวังปิงได้ยินเสียงนั้นจึงเร่งฝีเท้าไปยังต้นเสียง โชคดีที่ระยะการได้ยินเพื่มขึ้นเป็นสองเท่า ทำให้ได้ยินเสียงร้องแม้จะอยู่ห่างไกล

 

        มันวิ่งไปทางตลาดอย่างรวดเร็ว หลุมบ่อบนพื้นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับภาพของผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่กำลังวิ่งหนีบางสิ่งบางอย่าง

 

        บางสิ่งในที่นี้คือมนุษย์เพศชายคนหนึ่ง แต่กลับไม่ใช่มนุษย์ปกติ ผิวหนังของมันซีดเผือดตัดกับผิวหนังมนุษย์ที่ควรจะเปล่งปลั่ง ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะ ดวงตาที่ควรจะเป็นสีดำกลับกลายเป็นสีขาวโพลนเหมือนกับตาชั้นใน

 

        “ซอมบี้” หวังปิงเห็นครั้งแรกก็รู้ได้ทันทีว่ามันคืออะไร เพราะสภาพของมันนั้นไม่ต่างจากซอมบี้ที่เคยเห็นในภาพยนตร์เลยสักนิด

 

        ผู้หญิงวัยกลางคนวิ่งหนีไปเรื่อยๆ แต่แล้วก็สะดุดล้มกับอะไรบางอย่าง จนศีรษะแทบจะทิ่มลงพื้น ก่อนที่เธอจะได้ตั้งตัว ซอมบี้ชายก็พุ่งเข้ามากดเธอลงกับพื้น

 

        มันอ้าปากที่มีกลิ่นเหม็นเน่าคลุ้ง แล้วขย้ำลงบนลำคอที่ดูนวลเนียน เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากบริเวณลำคอของผู้หญิง พร้อมกับการดิ้นรนที่ค่อยๆ แผ่วลง จนกระทั่งร่างนั้นแน่นิ่งราวกับศพ

 

        ปกติแล้วแรงของผู้หญิงย่อมสู้ผู้ชายไม่ได้อยู่แล้ว แต่นี่กลับไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา แต่มันคือซอมบี้ชาย ทำให้ความหวังในการต่อสู้ริบหรี่ลงไปอีก

 

        หวังปิงหยุดมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะมันก็รู้สึกหวาดกลัวเช่นกัน ในภาพยนตร์ ซอมบี้มักจะดุร้าย เมื่อมนุษย์เข้าใกล้มันก็จะพุ่งเข้าใส่ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังล่าเหยื่อ

 

        หวังปิงลองใช้สกิลที่เพิ่งได้รับมากับซอมบี้ตัวนั้น

 

         “ติ๊ง!”

 

        ซอมบี้ เลเวล 0

 

        ระดับสิ่งมีชีวิต: ซอมบี้กลายพันธุ์ระดับ 0

 

        จุดอ่อน: หัว

 

         “ติ๊ง!”

 

        “ตรวจพบซอมบี้”

 

        “ยินดีด้วย โฮสต์ค้นพบซอมบี้ตัวแรก”

 

        “ในอดีตกาลอันแสนไกล กูลเป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุด พวกมันล่าสิ่งมีชีวิตต่างๆ มาเป็นอาหาร พวกมันชื่นชอบเลือดและเนื้อสดของสิ่งมีชีวิตเป็นอย่างยิ่ง ด้วยสัญชาตญาณของการล่าเป็นฝูง ทำให้พวกมันแทบจะประสบความสำเร็จในการล่าทุกครั้ง ส่งผลให้เผ่าพันธุ์อื่นๆ ต่างหวาดกลัวพวกมัน จนได้รับฉายาว่า ราชาแห่งสรรพสิ่ง”

 

        “ติ๊ง!”

 

        “ทำการเปลี่ยนแปลง”

 

        “สกิลทั้งหมดของคุณจะถูกลบ ยกเว้นสกิลตรวจสอบ”

 

        “ทำการมอบสกิลใหม่”

 

        สกิลผู้กลืนกิน: (สกิลติดตัว)

 

        รายละเอียดสกิล: สามารถฟื้นฟูพลังชีวิต และความหิวได้จากการกลืนกิน

 

        สกิลปาณอสูร: (สกิลใช้งาน)

 

         รายละเอียด: ปลดปล่อยพลังงานทมิฬ เพื่อทำการเปลี่ยนแปลงสิ่งมีชีวิตให้กลายเป็นเผ่าพันธุ์กูล สิ่งมีชีวิตที่ถูกเปลี่ยนจะอยู่ภายใต้การควบคุม ไม่อาจทรยศได้ จำนวนครั้งที่สามารถใช้ได้: 0/1

 

         “มอบภารกิจทั่วไป”

 

        สังหารซอมบี้ที่มีระดับเดียวกันกับผู้ใช้ 15 ตัว และสังหารซอมบี้ที่มีระดับสูงกว่าผู้ใช้ 1 เลเวล

 

        เมื่อหวังปิงเห็นข้อความแจ้งเตือนมากมายปรากฏขึ้น ดวงตาของก็พร่ามัว จะไม่ให้พร่ามัวได้อย่างไร ในเมื่อข้อความมากมายขนาดนี้

 

        “ทำไม ทำไมกัน? ทำไมถึงลบสกิลทั้งหมดไป? ” แล้วสกิลระเบิดวินาศเล่า? หวังปิงร่ำร้องในใจ เพราะตั้งแต่ที่มันได้เห็นสกิลนั้นเป็นครั้งแรก ก็รู้สึกปรารถนาที่จะครอบครองมัน แต่ตอนนี้คงไม่มีโอกาสได้ใช้สกิลนั้นแล้ว

 

        แถมยังมีสกิลใหม่เพิ่มเข้ามาอีก 3 สกิล สกิลใช้งาน 1 สกิล และสกิลติดตัวอีก 2 สกิล

 

        สกิลแรก “ผู้กลืนกิน” ถึงจะไม่ทรงพลังเท่ากับสกิลในนิยายที่เคยอ่าน แต่ก็ช่วยแก้ปัญหาความหิวโหยในขณะนี้ได้ และที่สำคัญกว่านั้นคือ มันสามารถฟื้นฟูพลังชีวิตได้ด้วย

 

        ส่วนสกิลที่สอง “ปาณอสูร” สกิลนี้มีความสามารถในการเปลี่ยนสิ่งมีชีวิตทุกชนิดให้กลายเป็นเผ่าพันธุ์กูล และสิ่งมีชีวิตที่ถูกเปลี่ยนแปลงนั้น จะไม่สามารถทรยศผู้ใช้ได้

 

        ข้อดีที่สุดของสกิลนี้คือ สิ่งที่ถูกเปลี่ยนจะไม่สามารถหักหลังเจ้านายได้เลย แต่ทว่า…ในขณะนี้ มันสามารถใช้สกิลนี้เปลี่ยนสิ่งมีชีวิตได้ครั้งเดียว

 

        “แกร็ก…แกร็ก…แกร็ก”

 

        เสียงบางอย่างดังขึ้น ขัดจังหวะความคิดของหวังปิง

 

        มันหันไปมองต้นเสียงอีกครั้ง ปรากฏร่างของผู้หญิงวัยกลางคนคนเดิม เสียงที่ได้ยินมาจากเสียงกระดูกที่ขยับเขยื้อนอย่างรุนแรงและผิดธรรมชาติ

 

        แขนทั้งสองข้างของเธอเริ่มบิดงอในองศาที่ไม่อาจคาดเดาได้ คอเริ่มกระตุกถี่ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะลามไปทั่วทั้งร่าง ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวน

 

        ดวงตาของหญิงวัยกลางคนที่ควรจะเป็นสีดำ บัดนี้กลับว่างเปล่า มีเพียงสีขาวขุ่นมัว ฟันเริ่มหลุดร่วงจากปาก พร้อมกับฟันซี่ใหม่ที่งอกขึ้นมา ฟันซี่นั้นดูคล้ายกับฟันของสัตว์กินเนื้อ แหลมคมราวกับใบมีดที่สามารถตัดผ่านทุกสิ่ง

 

        หญิงวัยกลางคนได้กลายเป็นซอมบี้ไปอีกคน ส่วนซอมบี้ชายต้นเหตุนั้นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย หวังปิงจึงใช้สกิลตรวจสอบกับซอมบี้หญิงตัวนี้อีกครั้ง

 

        แต่ข้อมูลที่ได้รับกลับไม่แตกต่างจากซอมบี้ชายตัวก่อนหน้าเลย และภารกิจที่ได้รับมาก็ให้จัดการซอมบี้ที่มีระดับเดียวกันพอดี มันหยิบคทาต้องสาปแม่มดน้อยเยน่าออกมาจากกระเป๋ามิติ

 

        “เฮ้อ สรุปว่าต้องใช้มันสินะ” หวังปิงไม่แน่ใจว่าเมื่อเผ่าพันธุ์กูลถูกซอมบี้กัด จะกลายร่างเป็นแบบเดียวกันหรือไม่ มันจึงเลือกที่จะไม่เสี่ยงดีกว่า

 

        หวังปิงกำคทาไว้แน่น แล้วใช้คุณสมบัติพิเศษของมัน เปลี่ยนรูปแบบจากทุบเป็นแทง

 

        คทาที่เดิมทีมีความยาวไม่มากนัก หดสั้นลงกลายเป็นด้ามจับ แล้วใบดาบก็งอกออกมา แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยก็คือด้ามจับคทา ที่ตอนนี้เป็นสีชมพูสดใส พร้อมลายรูปหัวใจ! ฟุ๊งฟิ๊ง

 

        หวังปิงเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ไม่เร็วและไม่ช้าจนเกินไป ระยะห่าง 10 เมตร 9 เมตร 8 เมตร จนกระทั่งเหลือ 5 เมตร ซอมบี้หญิงวัยกลางคนก็หันมา แล้วพุ่งเข้าใส่

 

        หวังปิงกำด้ามดาบแน่น แล้วเหวี่ยงใบดาบออกไป ฟาดฟันแขนซ้ายของซอมบี้

 

        ชวิ่ง! แสงสีรุ้งเจิดจ้าปรากฏขึ้น เมื่อใบดาบกระทบกับไหล่ของซอมบี้

 

        หวังปิงเห็นดังนั้น ริมฝีปากก็กระตุก แต่ใบดาบจมลงไปได้เพียงครึ่งเดียว เพราะมันติดกระดูก ทำให้ยากที่จะตัดให้ขาด

 

        เมื่อเห็นว่าดาบฟันไม่เข้า มันก็ดึงดาบออก ซอมบี้ตัวนั้นพุ่งเข้าประชิดตัวอย่างรวดเร็ว หวังปิงเบี่ยงตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด

 

        ที่สามารถหลบได้ไม่ใช่เพราะทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม แต่เป็นเพราะความว่องไวที่เพิ่มขึ้นเป็น 4 ทำให้การหลบหลีกซอมบี้ที่เคลื่อนไหวเชื่องช้าไม่ใช่เรื่องยาก

 

        เมื่อเห็นว่าการหลบหลีกไม่ใช่เรื่องยาก หวังปิงก็เริ่มคลายความเครียดลงเล็กน้อย

 

        ใบดาบถูกเหวี่ยงขึ้นในแนวทแยง ด้วยแรงที่เพิ่มขึ้น คราวนี้แขนข้างนั้นถูกตัดขาดอย่างง่ายดาย เลือดสีเขียวเข้มพุ่งกระฉูดออกมาจากบาดแผล

 

        ชวิ่ง!

 

        แต่ซอมบี้กลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด มันหันมาแล้วพุ่งเข้าโจมตีต่อ

 

        หวังปิงหลบอีกครั้ง จนกระทั่งนึกขึ้นได้ว่าจุดอ่อนของซอมบี้อยู่ที่ศีรษะ ถ้าอย่างนั้นต้องเล็งไปที่ศีรษะสินะ แต่ตรงจุดไหนของศีรษะกันล่ะ? จากในภาพยนตร์ การทำลายสมองคือวิธีเดียวที่จะกำจัดซอมบี้ได้ แต่ถ้าแทงไปที่หัวใจล่ะ? มันจะตายทันทีหรือไม่?”

 

        หวังปิงก้าวถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่างจากซอมบี้ตัวนั้น แล้วแทงดาบไปยังหัวใจของมัน

 

        ฉึบ!

 

        แสงสีรุ้งระยิบระยับปรากฏขึ้นอีกครั้ง ช่างขัดกับสถานการณ์ที่น่ากลัวในตอนนี้เสียจริง หวังปิงไม่สนใจ จดจ้องไปยังหัวใจของซอมบี้ คราวนี้ดาบแทงทะลุหัวใจได้อย่างง่ายดาย ไม่ติดขัดเหมือนตอนฟันแขน

 

        แต่ซอมบี้กลับไม่ล้มลง แม้หัวใจจะถูกแทงทะลุ ถ้าอย่างนั้น ต้องโจมตีไปที่ศีรษะของมันสินะ

 

        หวังปิงกระชากดาบออกมา แล้วถอยห่างจากมันอีกครั้ง ก่อนจะฟาดฟันดาบลงบนศีรษะของซอมบี้ ศีรษะของมันแหว่งวิ่น เลือดสีเขียวไหลทะลักออกมา

 

        และในตอนนั้นเอง มันได้เห็นอัญมณีที่ฝังอยู่บนศีรษะของซอมบี้ตัวนั้น จึงพุ่งตัวเข้าไปแทงอัญมณีนั้น

 

        แกร็ก!

 

        อัญมณีแตกออก ร่างของซอมบี้ที่กำลังพุ่งเข้ามาเสียสมดุล ศีรษะของมันทิ่มลงกับพื้น แล้วแน่นิ่งไปในที่สุด

 

        ได้รับค่าประสบการณ์ 1 หน่วย

 

        จำนวนการสังหารซอมบี้ในระดับเดียวกัน 1/15

 

        เมื่อได้ยินเสียงระบบดังขึ้น ก็รู้สึกโล่งใจอย่างมาก เมื่อได้รับค่าประสบการณ์ แสดงว่าซอมบี้ตัวนั้นตายแล้วจริงๆ

 

        หวังปิงเดินเข้าไปใกล้ศพ แล้วลองถามระบบว่าเลือดซอมบี้โดนตัวจะเป็นอะไรไหม ระบบตอบกลับมาว่า “ไม่” เมื่อเห็นว่าระบบตอบกลับมา จึงถามคำถามต่อว่า แล้วถ้าโดนกัดจะมีโอกาสกลายร่างเป็นแบบพวกมันหรือไม่ ระบบตอบกลับมาว่า

 

        “ใช่”

 

        เมื่อได้ยินคำว่า “ใช่” สีหน้าของหวังปิงก็ซีดเผือดลงทันที มันถามต่อว่ามีโอกาสมากน้อยแค่ไหน แต่ระบบกลับเงียบ และเมื่อลองถามคำถามอื่นๆ ก็ไม่ได้รับคำตอบอีก