……………………………………………………………………….

 

        ในห้วงจักรวาลอันมืดมิด อนันตกาลยังถูกกลืนกิน ไร้ซึ่งแสงสว่างใดๆ ปรากฏปราสาทตะวันตกอันใหญ่โต ราวกับประกาศศักดาแก่ผู้มาเยือนว่าข้านั้นเจ๋งที่สุด หากมองจากระยะสามหลุมดำ จะเห็นเพียงปราสาทเล็กๆ แต่เมื่อเข้าใกล้ จะพบว่ามันยิ่งใหญ่ดั่งจักรวาล

 

        ภายในปราสาทโอ่อ่ายิ่งกว่าภายนอก ทุกสิ่งวิจิตรตระการตา ราวกับเป็นจุดสูงสุดของความหรูหรา เบื้องล่างมีกลุ่มบุคคลเดินขวักไขว่ บ้างเดินเล่น บ้างทำธุระ พวกเขาไม่ใช่สิ่งมีชีวิตจากโลก แต่เป็นสสารในรูปแบบพลังงาน ที่ก่อร่างสร้างตนเองขึ้นมา มีรูปลักษณ์คล้ายมนุษย์ แต่ผิวขาวซีด แตกต่างจากมนุษย์หลากสีสัน

 

        กลุ่มพลังงานเหล่านั้นถูกเรียกขานว่า “ระบบ” พวกเขาทำหน้าที่ช่วยเหลือโลกต่างๆ ในทุกจักรวาลที่ประสบภัยพิบัติใกล้ล่มสลาย โดยการสิงสู่ร่างของสิ่งมีชีวิตต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ สัตว์ หรือสิ่งอื่นใด

 

        พวกเขาสิงสู่ไม่ใช่ร่างกาย หรือสมอง แต่เป็นจิตวิญญาณ ถ้าจะถามว่าทำไมถึงต้องเป็นจิตวิญญาณ? ก็เพราะร่างกายของสิ่งมีชีวิต จะประกอบไปด้วยกายหยาบ และจิตวิญญาณ จะขาดอย่างใดอย่างหนึ่งก็ไม่ได้ ถ้ากายหยาบขาดจิตวิญญาณ จะเรียกว่าศพ แต่ถ้าจิตวิญญาณขาดกายหยาบจะเรียก วิญญานหรือผี

 

        กายหยาบ มีเอาไว้ควบคุมร่างกาย แต่แก่นแท้จริงๆ ที่ควบคุมร่างกาย ไม่ใช่สมองแต่เป็นจิตวิญญาน

 

        ยกตัวอย่างง่ายๆ สิ่งมีชีวิตบางชนิดที่เกือบเป็นอมตะ หรือฝึกฝนจนไร้ซึ่งความตาย หากร่างหนึ่งดับสูญ พวกเขาก็แค่นำจิตวิญญาณไปยึดร่างคนอื่น

 

        การจะยึดร่างของคนอื่นนั้น มันไม่ง่ายดาย ก่อนที่จะยึดร่างได้ต้องทำลายวิญญานเจ้าของร่างนั้นก่อน ไม่อย่างนั้นวิญญานสองดวงในหนึ่งกายหยาบก็จะต่อสู้กันจนจิตแหลกสลายทั้งคู่ หรือไม่อยากเสี่ยงก็แค่หาร่างที่พึ่งตายใหม่ๆ ที่ไม่มีวิญญานเจ้าของร่างเดิมอยู่ก็พอ

 

        จิตวิญญาณเป็นแก่นแท้ของชีวิต เป็นสิ่งที่กำหนดตัวตนและความเป็นปัจเจก หากจิตวิญญาณดับสูญ นั่นคือการตายนิรันดร์ การสิ้นสูญที่แท้จริง แต่ถ้าร่างกายตาย จิตวิญญาณย่อมไม่ตายตาม

 

        ถ้าถามว่าคนตาย แล้วจิตวิญญานไปที่ไหน? คำตอบก็คือเข้าสู่สังสารวัฏ

 

        ส่วนอีกตัวอย่างหนึ่งที่คล้ายๆ การยึดร่างย้ายดวงจิตก็คือ การสิงสู่ร่างกายโดยการยึดร่างของสิ่งมีชีวิตอื่นให้เป็นของตัวเอง สิ่งนั้นจะเรียกว่าปรสิต หรือกู่

 

        ปรสิตนั้นจะทำการฝังไปในร่างกายของสิ่งมีชีวิตหนึ่งในระยะตัวอ่อน แล้วซอนไซเข้าไปในร่างกายลึกขึ้นเพื่อทำการกัดกินสิ่งมีชีวติตนั้นๆ เมื่อปรสิตเติบโตจนพ้นระยะตัวอ่อนก็จะทำการแพร่พันธุ์ และขยายพันธุ์จนสามารถยึดร่างกายของสิ่งมีชีวิตนั้นๆ ได้

 

        สิ่งที่ยกตัวอย่างไปนั้น ต่างกับระบบ อย่างมากตรงที่ว่า ระบบ นั้นไม่ได้ทำการสิ่งสู่โดยการยึดจิตวิญญาน หรือร่างกายแต่เป็นการซัพพอร์ดสิ่งมีชีวิตที่สิ่งสู่ เพื่อช่วยเหลือ

 

        ระบบนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นอมตะ ไร้ซึ่งความตาย ฆ่ายังไงก็ไม่ตาย เพราะว่าระบบเป็นการหลอมรวมของพลังงานในจักวาร

 

        ถ้าระบบเกิดบาดเจ็บสาหัสจากการโดนโจมตีจะทำยังไง? ง่ายๆ ก็คือการดูดซับพลังงานจากจักรวาลมาฟื้นฟูตนเอง

 

        แต่ถ้าอยากฆ่าระบบขึ้นมาจริงๆละ จะทำยังไง? ปัญหานี้มีทางแก้แค่ทางเดียว ก็คือ ต้องทำลายทุกจักวารไม่ให้เหลือ ถ้าไม่มีพลังงานในจักวารให้ฟื้นฟู ระบบก็จะตาย

 

        แต่ถ้าไม่มีจักรวาร และพลังงานในจักวาร สิ่งมีชิวิตก็จะอยู่กันไม่ได้ เพราะสิ่งมีชีวิตทุกชีวิตต้องพึ่งพลังงานจักรวาลในการมีชีวิตอยู่

 

        ถ้าถามว่าระบบมีผู้ให้กำเนิดไหม? ทุกระบบบอกไม่มี เพราะระบบคือสิ่งมีชีวิตอมตะ เกิดพร้อมจักรวาล ดุจเทพผู้สร้าง หากดับสูญ ก็ดับสูญไปพร้อมจักรวาล

 

        ระบบนั้นแบ่งเป็น 4 ระดับ เริ่มจากสูงไปต่ำคือ สูงสุด สูง กลาง ต่ำ

 

        ยิ่งระดับสูง สิทธิ์ในการเข้าถึงข้อมูลและระบบยิ่งมาก  กลับกันยิ่งระดับต่ำแค่ไหน สิทธิ์ในการเข้าถึงข้อมูลและระบบยิ่งน้อย

 

         ระบบตนนี้มีนามว่า “ระบบผู้กล้า” เป็นระบบระดับต่ำในหมู่ระบบทั้งหมด

 

        มันตื่นเต้นยินดีที่ได้รับภารกิจแรก คือการปกป้องดาวดวงหนึ่งที่มีชื่อว่า ดาวฟ้าคราม จากภัยพิบัติที่ไม่ทราบที่มา โฮสที่มันต้องคอยซัพพอร์ตชื่อ หวังปิง เป็นมนุษย์คนหนึ่งจากโลกฟ้าคราม

 

        ดาวฟ้าครามประกอบด้วยพื้นน้ำร้อยละ 70 และพื้นดินร้อยละ 30 สิ่งมีชีวิตบนดาวดวงนี้มีทั้งมนุษย์และสัตว์ โดยมีจำนวนสัตว์มากกว่ามนุษย์เกือบสิบเท่า

 

        ภัยพิบัติกำลังจะมาเยือนดาวฟ้าครามในอีกหนึ่งชั่วโมง ระบบเห็นว่าเวลาเหลือน้อย จึงรีบมุ่งหน้าไปยังห้องพอร์ทัล เพื่อวาร์ปไปยังพิกัดของโฮสต์

 

        แม้จะเป็นการเดินไปยังห้องพอร์ทัลครั้งแรก แต่ด้วยแผนที่ในระบบ ทำให้การเดินทางราบรื่น ไม่ต้องเสียเวลาหลงทาง ทว่า ปราสาทแห่งนี้กว้างใหญ่เกินกว่าจะคาดเดา จึงยังต้องใช้เวลาเดินทางอีกสักพัก

 

        เบื้องหน้าคือห้องพอร์ทัลขนาดมหึมา ภายในมีเก้าอี้เรียงรายสำหรับผู้รอคอย เสียงกึกก้องดังสนั่นเล็ดลอดออกมาจากพอร์ทัล พอร์ทัลนั้นมีลักษณะเป็นครึ่งวงกลมขนาดใหญ่ล้อมรอบวงรีอีกชั้น ครึ่งวงกลมคือฐาน ส่วนวงรีคือประตูมิติ ผู้จะเดินทางต้องยืนอยู่ภายในวงรี

 

        เบื้องหน้าคือแถวยาวเหยียดของผู้รอใช้พอร์ทัล ระบบเห็นว่าแถวยาว จึงรีบเข้าไปต่อแถว เมื่อชะโงกดู พบว่ามีผู้รออยู่ประมาณสิบห้าคน ระบบหลับตา ทบทวนข้อมูลภารกิจอีกครั้ง

 

        “ต่อไป”

 

        “คนต่อไป!!!”

 

        “เห้ย จะยืนบื้อทำไม รีบมาได้แล้ว”

 

        เสียงรอบข้างดังวุ่นวาย มันรับฟังเสียงเหล่านั้นขณะทบทวนข้อมูล เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงด้านหลัง

 

        ป๊าบ!!!

 

        “หูตึง เหรอว๊ะ”

 

        มันเงยหน้าขึ้นจากอาการงุนงง มองไปยังบุคคลด้านหน้า ซึ่งเป็นยามผู้ดูแลพอร์ทัล

 

        “ทำไมถึงต้องตบหัวข้า” มันได้ถามกลับ

 

        “ทำไมข้าจะตบเจ้าไม่ได้? ข้าพูดดีๆ ตั้งหลายครั้ง แต่เจ้ากลับหลับหูหลับตา ไม่สนใจ สมควรแล้วที่โดน” ยามคนนั้นได้กล่าว ด้วยสายตาเย้ยหยัน

 

        มันกัดฟันแน่น กำหมัด แต่ไม่ได้ตอบโต้ เพราะตนเองก็ผิดที่ไม่ได้ใส่ใจรอบข้าง รีบเดินผ่านไปเพื่อใช้พอร์ทัล เพราะเวลาเหลือน้อย ไม่อยากเสียเวลากับยาม แต่ถึงมันไม่สนใจแต่ยามคนนั้นก็ไม่ใช่

 

        “รีบไปไหน? ไม่คิดจะขอบคุณที่ข้าอุตส่าห์เรียกเจ้าหรือ? ” ยามผู้นั้นเลิกคิ้ว พร้อมกับเอามือมาขวางทาง

 

        “ข้ารีบ อย่ามายุ่ง”

 

        “แต่ข้าไม่รีบนี่ แล้วจะทำไม” มันเห็นว่าการโต้เถียงคงไม่สิ้นสุดง่ายๆ จึงตอบกลับไปว่า…

 

        “ถ้ายังขวางอีก ข้าจะไปแจ้งเจ้าหน้าที่ ว่าเจ้าใช้อำนาจหน้าที่ในการข่มขู่คนอื่น”

 

        “โอ้ว ข้ากลัวจังเลย” ยามกล่าวประชด แต่ภายในใจกลับกังวล เพราะหากรายงานเรื่องนี้ หัวหน้าของเขาคงไม่ปล่อยไว้แน่

 

        “ที่ยอมปล่อยไป ก็เพราะเห็นว่ามีคนอื่นรออยู่ หากไม่มีใคร ข้าคงไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ” ยามลดมือลง เปิดทางให้เดิน

 

        มันรีบเดินไปยังเจ้าหน้าที่ประจำพอร์ทัล แจ้งชื่อและดาวปลายทาง เจ้าหน้าที่กล่าวว่า “อีกห้าวินาทีจะวาร์ป กรุณายืนนิ่งๆ” พร้อมกดปุ่มบนแผงควบคุม ส่งระบบไปยังดาวฟ้าคราม

 

        “5 4 3 2….1 วูบ!”

 

        ดาวฟ้าคราม เวลา 6.45

 

        แคว๊ก

 

        รอยแยกมิติเปิดออกเหนือพื้นดินประมาณห้าเมตร รอยแยกนั้นมีลักษณะเป็นช่องว่างสีดำมืดมิด ไร้ซึ่งแสงใดๆ ส่องลอดออกมา ราวกับเป็นประตูสู่อีกโลกหนึ่ง ขอบของรอยแยกนั้นสั่นระริกและบิดเบี้ยว ราวกับมีพลังงานมหาศาลกำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายใน

 

        เมื่อมองเข้าไปในรอยแยก จะเห็นภาพที่บิดเบี้ยวและผิดเพี้ยน ราวกับภาพสะท้อนในกระจกแตก แสงสีต่างๆ กระพริบวูบวาบ ราวกับมีพายุพลังงานกำลังก่อตัวอยู่ภายใน

 

        ร่างหนึ่งก้าวออกมา คิ้วขมวดมุ่น พึมพำกับตนเอง “รอไปก่อนเถอะ สักวันข้าจะเอาคืนให้สาสม”

 

        ร่างนั้นคือระบบผู้กล้า เมื่อมองไปรอบๆ สิ่งแรกที่เห็นคือสภาพแวดล้อมอันย่ำแย่ ระบบสำรวจพื้นที่ด้วยความสงสัย นี่คือจุดหมายปลายทางจริงหรือ? เพราะสภาพที่เห็นนั้นเกินกว่าจะเรียกว่าปกติ พื้นดินที่ควรเรียบเนียนกลับเต็มไปด้วยหลุมบ่อ ทั้งเล็กและใหญ่ ภายในหลุมเต็มไปด้วยเศษอุกกาบาต

 

        “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

 

        เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนภัยพิบัติจะมาเยือน แต่สภาพแวดล้อมกลับย่ำแย่เกินกว่าจะคาดเดา ระบบตรวจสอบเวลาพร้อมกับสำรวจพื้นที่รอบๆ ทันใดนั้น สายตาพลันเหลือบไปเห็นแขนมนุษย์ข้างสภาพแขนนั้นน่าสยดสยอง ไหม้เกรียมจนนิ้วเหลือเพียงสองนิ้ว ผิวหนังของแขนนั้นถูกเผาไหม้จนเป็นสีดำคล้ำ มีรอยแตกปริแตกเป็นทางยาว เผยให้เห็นเนื้อเยื่อสีแดงสดที่อยู่ภายใน

 

        กระดูกที่โผล่พ้นออกมาจากเนื้อเยื่อที่ถูกเผาไหม้นั้นมีสีขาวซีด ราวกับถูกฟอกขาวด้วยความตาย นิ้วที่เหลืออยู่ทั้งสองนิ้วนั้นบิดเบี้ยวและหงิกงอ ปลายเล็บหลุดลอกออก เผยให้เห็นเนื้อเยื่อสีแดงสดที่อยู่ใต้เล็บ

 

        บริเวณข้อมือมีรอยแผลฉกรรจ์ ราวกับถูกของมีคมตัดขาด เลือดสีดำคล้ำไหลซึมออกมาจากรอยแผล บางส่วนแห้งกรังเป็นคราบ

 

         “ไม่น่าใช่…”

 

        ระบบสำรวจพื้นที่โดยรอบ แต่ไม่พบมนุษย์คนอื่น แล้วโฮสต์ล่ะ? หายไปไหน? หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ หรือว่าโฮสต์กำลังเล่นซ่อนแอบอยู่?

 

        มันหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นอุกกาบาตลูกหนึ่งใต้เท้า อุกกาบาตลูกนั้นใหญ่กว่าลูกอื่นๆ ถึงสิบเท่า และใต้ซากอุกกาบาตมีกองเลือดและเศษเนื้อกระจัดกระจาย

 

        เศษเนื้อเหล่านั้นมีลักษณะฉีกขาดและบิดเบี้ยว ราวกับถูกฉีกกระชากด้วยแรงมหาศาล เลือดสีแดงเข้มไหลนองไปทั่วพื้นดิน บางส่วนแห้งกรังเป็นสีดำคล้ำ บางส่วนยังคงไหลซึมออกมาจากเศษเนื้อ

 

        กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ทำให้ระบบรู้สึกคลื่นไส้และหวาดกลัว เศษเนื้อบางชิ้นมีลักษณะคล้ายอวัยวะภายในของมนุษย์ ทำให้ระบบรู้สึกขนลุกและสยดสยอง

 

        เมื่อมองเข้าไปใกล้ๆ จะเห็นเศษกระดูกที่แตกหักและบิดเบี้ยว ปะปนอยู่กับเศษเนื้อและเลือด เศษกระดูกเหล่านั้นมีสีขาวซีด ราวกับถูกฟอกขาวด้วยความตาย

 

        กองเลือดและเนื้อที่กระจัดกระจายนี้เป็นหลักฐานของความรุนแรงที่เกิดขึ้น มันเป็นภาพที่สื่อถึงความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานก่อนที่เขาจะตาย

 

        กองเลือดและเนื้อ? แขนข้างหนึ่งที่ขาดกระจุยอยู่ไม่ไกล? โฮสต์ที่ควรอยู่บริเวณนี้แต่กลับหายไป? หรือว่า…ตายแล้ว?