“อีกไกลไหมจะถึงจุดหมาย” ยูเอะหันหน้าไปถามอาจารย์เพียงคนเดียวในกลุ่มเธอ

        “ไม่เกิน 5 นาทีก็ถึง แต่ต้องผ่านเนินเขาข้างหน้านี้ก่อน” 

        เธอพยักหน้าพร้อมกับจ้องไปที่พวกเกาหมิงทั้ง 4 คนกำลังจัดการซอมบี้ โชคดีที่มีผู้ปลุกพลังอยู่ด้วยทำให้การจัดการซอมบี้ไม่ได้ยากเกินไป

        เมื่อซอมบี้ตัวสุดท้ายล้มลง พวกเขาก็ก้มลงหาอัญมณีในหัวของซอมบี้ ถึงพวกเขาในตอนนี้จะใช้ไม่ได้ แต่อนาคตก็ไม่แน่

        ยูเอะไม่ได้คิดอะไรมากกับเรื่องนั้น จะมีใครล่ะจะทำงานฟรี และซอมบี้พวกนี้เธอก็ไม่ได้เป็นคนจัดการด้วยซ้ำ จะไปแย่งของพวกเขาก็ไม่ใช่

        “รีบไปกันเถอะ มินิมาร์กอยู่ไม่ไกลจากนี้มากนัก” พวกเขาพยักหน้าแล้วเดินตามไป

        เมื่อถึงจุดที่เป็นเนินเขาเธอก้มลงมองไปด้านล่าง ความสูงของเนินนี้กลับสูงถึง 15 เมตร แต่ความสูงแค่นี้กลับไม่เป็นอุปสรรคต่อสายตาของมนุษย์เลย

        สายตาของเธอจ้องมองไปยังจุดดำๆ ที่กำลังขยับเขยื้อนไปทางด้านหน้า เมื่อสังเกตดีๆ กลับพบว่าเป็นซอมบี้

        พวกมันกำลังวิ่งไปไหน ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัว

        เมื่อหันไปมองจุดที่ซอมบี้พุ่งเข้าใส่กลับพบว่าเป็นมนุษย์ 3 คน 2 คนเป็นผู้ชาย และ 1 คนเป็นผู้หญิง

        ผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าถือดาบที่ดูหน้าตาแปลกๆ ตัวคมดาบกลับคมกริบ แต่ด้ามดาบทำไมเป็นรูปหัวใจดูน่ารักมาก

        หรือนี่เป็นความชอบส่วนตัว?

        ถึงดาบเล่มนี้จะดูแปลกๆ แต่การแทงแต่ละทีกลับทำให้ซอมบี้ล้มลง อย่างกับการเชือดไก่ ถัดมาคือผู้หญิงผมแดงที่ดูน่ารักมาก รูปร่างคงไม่ต่างจากเธอมากเท่าไหร่นัก

        ยูเอะไม่มั่นใจเพราะมันไกลเกินไป

        แต่ทำไมถึงมีคนเดียวในกลุ่มนั้น ที่ทำเพียงแค่ยืนมอง ไม่ช่วยเหลือคนในกลุ่ม? แสดงว่าชายคนนั้นคงไม่ต่างกับอาจารย์จางเยี่ย ที่เป็นภาระคนในกลุ่ม

        ชวิ่ง!

        แสงสีรุ้งพุ่งเข้ามาสู่สายตาของยูเอะ เธอหรี่ตาแล้วคิดว่าแสงนี้มาจากไหน เมื่อก้มมองกลับกลายเป็นว่ามาจากอาวุธของผู้ชายคนนั้น อาวุธของผู้ฝึกตนเหรอ?

        คงไม่น่าใช่

        เมื่อซอมบี้ที่เห็นแสงสีรุ้งกลับบ้าคลั่งยิ่งกว่าเก่า สับเท้าวิ่งเข้ามาหาผู้ชายคนนั้น แต่กลับมีเสียงลูกธนูแหวกสายลมพุ่งเข้าใส่กลางกะโหลกของซอมบี้แบบว่องไว จนจัดการซอมบี้ตัวนั้นได้

        ซอมบี้ที่เหลือวิ่งเข้าหาผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

        “บาทาเงา” 

        เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นมาพร้อมกับที่ร่างกายของเขากลายเป็นเงาพร้อมเตะเข้าไปยังกลางอกของซอมบี้ตัวที่เป็นเป้าหมาย

        ซอมบี้ที่ถูกสกิลนั้นเข้าไปกลับกระเด็นไปด้านหลังไม่กี่ก้าวแล้วชะงัก ดาบพุ่งเข้าไปกลางหัวของซอมบี้ เลือดพุ่งกระฉูดพร้อมกับศพของซอมบี้ที่ล้มลง

        แสงสีรุ้งพุ่งเข้าบาดตายูเอะอีกครั้ง เมื่อดาบแทงเข้าที่หัวซอมบี้ เธอหรี่ตาแล้วมองไปยังซอมบี้ที่ถูกเขาจัดการอย่างว่องไว

        ฝีมือของเขาน่าจะสูสี หรือเก่งกว่า แต่คงไม่มากเท่าไหร่ แค่ระมัดระวังไว้ก็พอ

        แต่เมื่อหันสายตาไปมองกลุ่มนั้นอีกครั้งกลับพบว่ามีสายตาอยู่คู่หนึ่งมองมาที่เธอ

        เมื่อเห็นสายตานั้นยูเอะกลับหวาดกลัว เพราะระยะห่างกันตั้งขนาดนั้นทำไมเขายังเห็นเธออีก หรือว่าบังเอิญ?

        แต่สายตาที่มองกลับไม่ลดละ แถมมีการเยาะเย้ยในแววตานั้นอีกด้วย เธอถอนหายใจแล้วนำทั้งกลุ่มลงไปพบกับชายคนนั้น

        ……….

        เมื่อตอนที่หวังปิงได้ออกจากมินิมาร์ก กลับพบฝูงซอมบี้ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก เขาตื่นเต้นที่ได้ลองสกิลใหม่

        เมื่อบอกถังหยุนหยุนเรียบร้อยก็พุ่งเข้าไปหาซอมบี้พร้อมใช้สกิล “บาทาเงา”

        ความเร็วของหวังปิงเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนเท้าได้เตะไปที่ซอมบี้ตัวที่เป็นเป้าหมาย ซอมบี้กระเด็นไปด้านหลังหลายก้าว เขาไม่ล่าช้าใช้ดาบแทงเข้าไปที่หัวของซอมบี้

        ซอมบี้อีกตัวที่อยู่ข้างๆ ใช้แขนที่เหม็นเน่าเหวี่ยงมาทางหวังปิง แต่…

         “ช้าเหลือเกิน” เมื่อเทียบกับความไวของซอมบี้เลเวล 3 ซอมบี้เลเวล 1 ตัวนี้กลับช้าเหลือเกิน ดาบในมือหมุนแทงเข้าไปที่หัวอีกครั้ง

        แสงสีรุ้งเจิดจ้าขึ้นมา ทำให้ซอมบี้ที่เหลือคลุ้มคลั่ง

        “ทำไมกัน?” หวังปิงได้แต่สบถ

        ลูกธนูแหวกสายลมพุ่งเข้าไปจัดการซอมบี้ที่อยู่ไม่ไกลนักจนล้มลง แต่ซอมบี้ที่เหลือกลับไม่หวาดกลัว พุ่งเข้าใส่แบบไม่คิดชีวิต

        “บาทาเงา”

        เมื่อสกิลคูลดาวน์เสร็จสิ้นหวังปิงก็ใช้สกิลนี้อีกครั้ง แสงสีดำเริ่มไหลไปที่เท้าทั้งสองข้าง พร้อมกับพุ่งเข้าไปถีบเป้าหมายที่อยู่ด้านหน้าจนกระเด็น

        “สกิลนี้ดีเหลือเกิน” เมื่อได้ลองสกิลจนหนำใจก็เริ่มจัดการพวกซอมบี้ที่เหลือจนหมด

        “จะมองอีกนานไหม?” เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง กลับเห็นคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่บนเนินเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลมาก ในกลุ่มนั้นมีอยู่ 6 คน ชาย 5 หญิง 1 คน และผู้นำกลับกลายเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มนั้น

        เขาสังเกตสายตาของพวกนั้นได้ตั้งแต่จัดการซอมบี้ตัวแรกได้ล่ะ แต่ไม่อยากให้พวกเขาตื่นตัวมากนักเลยแกล้งไม่สนใจ

        แต่เมื่อเห็นสายตาลังเลของผู้หญิงคนนั้นก็เข้าใจ สายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเยาะเย้ย จนผู้หญิงคนนั้นได้สังเกตเห็นสายตาของเขาก็เปลี่ยนไป

        จากลังเลเป็นหวาดกลัว เขาเข้าใจถึงความหวาดกลัวนั้นได้ เพราะทักษะนี้หวังปิงได้มาจากการเป็นนักฆ่า

        เมื่อเห็นว่าคนกลุ่มนั้นเดินลงมาหา ก็จัดแจงบอกรายละเอียดกับคนที่เหลือ พร้อมกับหันไปกล่าวกับถังหยุนหยุน

        “ในวันสิ้นโลก สิ่งที่ต้องระวังให้มากที่สุดไม่ใช่ซอมบี้ แต่คือมนุษย์ด้วยกันเอง เพราะรอยยิ้มที่เห็นตรงหน้า อาจซ่อนคมมีดไว้พร้อมแทงได้เสมอ”

        “จงอย่าไว้ใจคนแปลกหน้า”

        ถังหยุนหยุนเมื่อฟังเสร็จก็พยักหน้าแล้วจับคันธนูไว้แน่น เธอไม่เข้าใจถึงจิตใจของมนุษย์มากนักหรอก แต่พี่หวังปิงบอกแบบนั้นเธอก็ระมัดระวังไว้ และนี่ไม่ใช่วันปกติของเธออีกแล้ว

        ……….

        ทำไมเขาถึงเห็นเธอได้ ยูเอะคิดในใจ แต่เท้ากลับไม่ได้หยุดลง เมื่อเข้าไปใกล้ผู้ชายคนที่ดูเป็นหัวหน้ากลุ่ม เธอก็หยุดเท้าห่างกับเขาเพียง 1 เมตร 

        ในมือจับดาบคาตานะไว้แน่น แล้วสังเกตชายคนนั้น หน้าตาก็ปกติธรรมดา พบเห็นได้ทั่วไป แต่ทำไมดวงตาของเขากลับแดงก่ำอย่างกับเลือดแบบนี้

        ดวงตาสีแดงนั้นเธอก็เคยพบเห็น แต่กลับไม่น่ากลัวเท่าดวงตาของชายคนนี้ด้วยซ้ำ หรือว่าจะเป็นซอมบี้กลายพันธุ์? แต่เมื่อสังเกตอีกครั้งก็พบว่าไม่ใช่ เพราะถ้าเป็นซอมบี้ ก็คงกินมนุษย์ที่อยู่ในกลุ่มเขาเรียบร้อยแล้วแน่ๆ

        ยูเอะถอนหายใจ แต่ดวงตาสีแดงกับผมสีดำมันก็ไม่ได้ดูแย่นัก แต่…

        เมื่อหันไปมองผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มนั้น หน้าตากลับดูน่ารักยิ่งกว่าตอนที่มองอยู่บนเนินซะอีก ผมสีแดงของเธอที่ดูไม่สั้นเกินไป หรือยาวเกินไป ดวงตากลับดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก

        แถมการใช้ธนูกลับดูชำนาญ ราวกับฝึกมาตั้งแต่เด็กเช่นเดียวกับเธอ การยิงธนูแต่ละครั้งสามารถล้มซอมบี้ลงได้เสมอ

        ส่วนคนสุดท้ายนั้น…อย่าพูดถึงเลย ยูเอะหันไปมองหวังปิงอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจมุมปากของชายคนนั้นที่กระตุกอยู่

        “ขอโทษด้วยค่ะ ที่พวกเราแอบดูพวกคุณ” เธอกล่าวพร้อมกับก้มหัวขอโทษอย่างสง่างาม สิ่งนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจ แต่เมื่อมองไปยังหน้าตาของหญิงสาวก็รู้ว่าไม่ใช่คนของประเทศนี้

        หน้าตาสวยเท่ากับถังหยุนหยุนก่อนปลุกพลังเลย

        “เธอไม่ใช่คนของประเทศนี้เหรอ?”

        “ใช่แล้วค่ะ ฉันมาจากประเทศ J และมาเรียนต่อ ม.ปลายในประเทศ X”

        เขาพยักหน้าแล้วครุ่นคิด 

        แต่สายตาของยูเอะกลับมองไปยังดาบที่ชายหนุ่มถืออยู่ ถึงจะเห็นมันในระยะไกลแล้วแต่มองใกล้ๆ ก็ยิ่งแปลกใจ ด้ามดาบทำไมมันเหมือนคทาในเรื่องแม่มดน้อยXXX ที่เคยดูในสมัยเด็กจังเลย

        ยูเอะเอ่ยปากออกมา ทำให้หวังปิงถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย จนมุมปากเริ่มกระตุกไม่หยุด สายตาดูสิ้นหวัง ยังดีที่ตอนนี้เขายังไม่เห็นชุดแปลงร่าง แต่ก็ขอภาวนาอย่าให้มันดูเหมือนแม่มดน้อยในการ์ตูนที่เคยดูในสมัยยังเด็กๆ เลย

        “อย่าไปพูดถึงเรื่องนี้เลย” หวังปิงถอนหายใจอย่างห่อเหี่ยว

        “พวกเธอมาหาอาหารเหรอ”

        “ใช่ค่ะ”

        “อาหารอยู่ข้างในนั้น แต่ไม่เยอะมาก”

        ที่อาหารเหลือไม่เยอะเพราะเขาเก็บเข้ากระเป๋ามิติไปเกือบหมดแล้วนั่นเอง แต่ก็บอกความจริงไม่ได้ ขณะที่สายตาของถังหยุนหยุนกลับเต็มไปด้วยคำถามเมื่อมองเห็นปริมาณอาหารที่หายไป

        ยูเอะพยักหน้าขอบคุณ แต่เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะเดินจากไปในทิศทางที่เธอเดินมา ด้วยความไม่แน่ใจเลยถาม

        “พวกคุณจะไปที่โรงแรมตงหมิงใช่ไหมคะ”

        “ใช่แล้ว พวกเราจะไปที่นั่น” 

        “พวกเรามาจากที่นั่นเหมือนกันค่ะ” เธอกล่าวพร้อมกับชี้ไปทางโรงแรมที่เธอเดินมา 

        “ไปพร้อมกันไหมคะ?”

        “ได้”

        “รอฉันเก็บอาหารในมินิมาร์กก่อนนะคะ เดี๋ยวพวกเราไปพร้อมกัน”

        หวังปิงพยักหน้าตอบ ยูเอะพยักหน้าแล้วนำทั้งกลุ่มเข้าไปในมินิมาร์ก

        ………..

        เธอมาจากโรงแรมตงหมิงที่เขากำลังจะไปเหรอ? ทำไมถึงบังเอิญขนาดนี้ หวังปิงเคยได้ยินถึงชื่อเสียงของโรงแรมแห่งนั้นในชนบทนี้อย่างดี

        โรงแรมตงหมิงมันดูหรูหราสำหรับชนบทมาก ไม่รู้ทำไมถึงมาสร้างในที่แห่งนี้ แถมผู้คนที่เข้าพักก็มีเพียงนักท่องเที่ยวจำนวนน้อยนิด

        มีคนนำทางไปก็ไม่แย่ แถมดูจากอาวุธ และชุดพวกเขาที่เปื้อนเลือดซอมบี้ สงสัยน่าจะมีฝีมืออยู่พอตัว แต่ฝีมือพวกเขาขนาดนี้ยังเป็นได้เพียงแค่ผู้ติดตามของผู้หญิงคนนั้น ฝีมือคงเก่งน่าดู

        สายตาของเขาจ้องมองไปยังด้านหลังของเธอ ลืมถามชื่อเลย รอตอนออกมาค่อยถามก็ได้

        เวลาผ่านไปได้ไม่นานนัก พร้อมกับยูเอะที่เดินพุ่งเข้ามาหาหวังปิงพร้อมกับคิ้วที่ขมวด

        “ลืมถามชื่อเลยเธอชื่ออะไร”

        “หวังปิง” 

        “ฉันยูเอะ ยินดีที่ได้รู้จัก” พวกเขาแนะนำชื่อของกันและกัน และลูกทีมที่เหลือในกลุ่ม

         “ฉันจะไม่พูดอ้อมค้อม” เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

        “ทำไมอาหารในนั้นเหลือน้อยมาก” 

        เมื่อยูเอะเข้าไปดูข้างใน ก็พบว่าอาหาร และน้ำดื่มกลับเหลือน้อยมาก และเวลาที่เกิดโรคระบาดไม่ควรผ่านไปนานมากนัก อย่างมากแค่ 3 วัน 

        แต่ทำไมมันเหลือน้อยขนาดนี้? 

        “ไม่ทราบเหมือนกัน พวกเรามาถึงก็เหลืออาหารข้างในไม่มากนัก” หวังปิงโกหกไปแบบหน้าด้านๆ

        จะให้บอกว่าตัวเองสามารถเก็บของใส่กระเป๋ามิติได้? ใครจะบ้าบอกไปล่ะ ขนาดถังหยุนหยุนยังไม่บอกเลย แล้วเธอเป็นใคร? ก็แค่คนพึ่งเคยพบกัน

อยูเอะไม่เชื่อ เมื่อก้มลงมองนิ้วของหวังปิงไม่พบแหวนเก็บของ ก็ไม่น่าใช่ หรือว่ามีแค่นั้นจริงๆ?

        เมื่อไม่รู้ว่าอาหารหายไปไหน ก็คุยกับหวังปิงเพียงไม่กี่ประโยค แล้วเดินนำทาง ระหว่างทางไม่เกิดการพูดคุยกัน เพราะเสียงอาจทำให้ซอมบี้พุ่งเข้ามา

        แต่เมื่อหวังปิงใช้สกิลตรวจสอบใส่ยูเอะ ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

        “ติ๊ง”

        ชื่อ: ยูเอะ

        เผ่าพันธุ์: มนุษย์.

        ระดับสิ่งมีชีวิต: ผู้ฝึกตน (ขั้นสร้างรากฐาน ระดับสูงสุด)

        เพศ: หญิง

        ของที่ชอบ: ไอศกรีม

        ทักษะ: เพลงดาบอิไอ ฟาดฟัน

        ผู้ฝึกตน?

        ในโลกนี้มีผู้ฝึกตนด้วยเหรอ ดูจากระดับการฝึกฝนจนถึงขั้นสูงสุด แสดงว่าผู้ฝึกตนที่มีเพียงแต่ในนิยายกลับมีในชีวิตจริง และอาจจะมีก่อนวันสิ้นโลกด้วยซ้ำ

        ขั้นรากฐานขั้นสูงสุด นี่มันระดับไหนกัน?

        “ในโลกฟ้าครามตั้งแต่อดีตกาล มีการฝึกกำลังภายในกันซะส่วนใหญ่ แต่ในปัจจุบันผู้ฝึกตนกลับลดลงเพราะพลังงานฉีเริ่มจางหาย”

        “แต่ในปัจจุบันผู้ฝึกตนมีอยู่ 4 ระดับใหญ่ และประกอบไปด้วย 4 ขั้นย่อย เริ่มตั้งแต่ ขั้นเริ่มต้น ขั้นกลาง ขั้นสูง และขั้นสูงสุด”

        “ถ้าเปรียบเทียบกับเลเวลกับขั้นการฝึกตน การฝึกขั้นแรกก็คือขั้นสร้างรากฐาน ประมาณเลเวล 1-9 ส่วนขั้นสูงสุดคือ 10”

        หวังปิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ถ้าอย่างนั้นเธอก็มีเลเวล 10 ซึ่งสูงกว่าหวังปิงตั้งหลายเลเวล แสดงว่าสเตตัสก็ต้องมากกว่าตัวเขาในตอนนี้อีกล่ะสิ

        “ไม่ใช่” ระบบตอบกลับ

        “ตอนนี้ค่าสเตตัสรวมของโฮสมากกว่าผู้หญิงคนนั้น”

        เพราะอะไร? หวังปิงสงสัยเอ่ยถามอีกครั้ง

        “ถึงเลเวลของเป้าหมายจะมากกว่า แต่มันมาจากการฝึกฝนและทักษะวิชาเสียส่วนมาก ส่วนโฮสซึ่งเป็นเจ้าของระบบนั้น ทุกครั้งที่เลเวลเพิ่ม ค่าสเตตัสจะเพิ่มขึ้น ทำให้ความแตกต่างยิ่งชัดเจน นี่คือสิทธิพิเศษของท่าน”

        “แต่ผู้ฝึกตนก็สามารถกลบความสามารถนั้นได้ด้วยระดับทักษะที่สูงขึ้น แต่ไม่ต้องห่วงในส่วนนี้เพราะยิ่งโฮสทำเควสสำเร็จมากเท่าไหร่ ก็สามารถปลดล็อกระบบส่วนอื่นได้อีก”

        ระบบก็เงียบไป

        หวังปิงขมวดคิ้ว โลกใบนี้ซับซ้อนมาก ขนาดผู้ฝึกตนก็มี ผู้ปลุกพลังก็มี  แถมตอนนี้ยังมีซอมบี้ และตัวเองที่เป็นกูลแถมมีระบบอีก อนาคตจะเป็นยังไงบ้างนะ

        “เฮ้อ”