ณ สถาบันวิจัยดาราศาสตร์แห่งหนึ่ง ประเทศ X

        ตึ๊ก ตึ๊ก ตึ๊ก

 

        ในค่ำคืนที่ความมืดมิดกลืนกินทุกสรรพสิ่ง เหลือเพียงแสงจันทร์นวลผ่องและเสียงฝีเท้ากระชั้นถี่ที่ขัดกับความเงียบสงบของราตรี ผู้ช่วยนักวิจัยคนหนึ่งกำลังหอบหิ้วแฟ้มเอกสารชุดหนึ่งไว้ข้างตัว พร้อมกับเร่งรีบไปยังสถานที่ สถานแห่งหนึ่ง

 

        ห้องวิจัยดาราศาสตร์ สถานที่สำคัญที่ศาสตราจารย์หวังใช้ค้นคว้าเรื่องดาวตก กว้างขวางและเต็มไปด้วยเครื่องมือที่สอดส่องความมืดมิดของจักรวาล

 

        “ศาตราจารย์! แย่แล้วครับ! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” เสียงผู้ช่วยดังขึ้นขัดจังหวะการชมดวงดาวของศาสตราจารย์หวัง

 

        ศาสตราจารย์หวังกำลังดื่มด่ำกับหมู่ดาวอย่างรื่นรมย์ พลันเสียงหนึ่งก็แทรกเข้ามาขัดจังหวะ เขาขมวดคิ้วมุ่น โทสะพลุ่งพล่าน ตวาดเสียงก้องใส่ผู้มาเยือนอย่างไม่ไยดี

 

        “เกิดอะไรขึ้น จะเสียงดังทำไมกัน!”

 

        “ศาตราจารย์หวังครับ! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! เครื่องตรวจจับพบฝนอุกกาบาตปริศนากำลังพุ่งสู่ชั้นบรรยากาศโลก อีกเพียงสามชั่วโมงเท่านั้น!”

 

        ศาสตราจารย์หวังเตรียมจะระเบิดอารมณ์ใส่ผู้ช่วยที่กล้าดีมารบกวนเขา แต่ถ้อยคำที่ได้ยินกลับทำให้เขาหยุดชะงัก ตกตะลึงจนลืมสิ้นทุกสิ่ง แล้วรีบมุ่งไปยังห้องที่ผู้ช่วยจากมาอย่างรวดเร็ว

 

        “เป็นไปได้อย่างไรกัน?” ศาสตราจารย์หวังพึมพำอย่างตกตะลึง เหตุใดเครื่องตรวจจับจึงเพิ่งตรวจพบฝนอุกกาบาตในขณะที่มันกำลังพุ่งสู่ชั้นบรรยากาศโลก? ก่อนหน้านี้ เขาได้ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วว่าในอีกร้อยปีข้างหน้าจะไม่มีอุกกาบาตพุ่งชนโลก เหตุใดสามชั่วโมงต่อมา ฝนอุกกาบาตจึงปรากฏขึ้น? อุกกาบาตเพียงลูกเดียวก็สร้างหายนะได้ แล้วฝนดาวตกเล่า? โลกกำลังจะถึงจุดจบอย่างหรือ? ศาสตราจารย์หวังลนลาน รีบตรวจสอบข้อมูลอีกครั้ง

 

        “ไม่จริง…” ศาสตราจารย์หวังสูดลมหายใจเข้าลึก ตระหนักว่าระบบตรวจจับไม่ได้ผิดพลาด อุกกาบาตจะเข้าสู่ชั้นบรรยากาศโลกในอีกสามชั่วโมง เขาเดินวนไปทั่วห้องวิจัย ระดมความคิดหาทางแก้ไข

 

        “ใช่แล้ว! ต้องแจ้งรัฐบาล” ศาสตราจารย์หวังคว้าโทรศัพท์ กดต่อสายไปยังหมายเลขของผู้นำรัฐบาลกลางทันที

 

        ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด .

 

         ในห้องสีขาวกว้างขวาง ชายในชุดดำกำลังทำสมาธิ เตียงนอนหรูหราทอดตัวยาว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาเปิดเปลือกตา เหลือบมองหมายเลข

 

        “ใครกัน รบกวนเวลานี้” เมื่อเห็นชื่อ เขาก็ขมวดคิ้ว

 

        “เกิดอะไรขึ้น?” เขาถามขึ้นทันทีที่ยกโทรศัพท์แนบหู

 

        “ท่านผู้นำจาง! เกิดเรื่องแล้วครับ!” เสียงปลายสายแทรกขึ้น

 

        ผู้นำจางขมวดคิ้ว “มีอะไร ศาสตราจารย์หวัง โทรมาเวลานี้”

 

        “ระบบตรวจพบฝนอุกกาบาต อีกสามชั่วโมงจะเข้าสู่ชั้บรรยากาศโลกครับ!”

 

        “อะไรนะ! จริงหรือนี่?”

 

        เสียงศาสตราจารย์หวังดังลั่นกลับมา “ครับท่านผู้นำจาง ผมตรวจสอบซ้ำหลายครั้ง ผลลัพธ์ยังคงเดิม อีกสามชั่วโมงฝนอุกกาบาตจะเข้าสู่ชั้นบรรยากาศโลก”

 

        ผู้นำจางลุกพรวดกดวางสายของศาตราจารย์หวัง แล้วกดโทรออกไปยังอีกเบอร์ “ผู้ช่วยกัง! เกิดเรื่องใหญ่แจ้งหัวหน้าทุกฝ่าย ประชุมด่วนในสิบนาที!”

 

        “ท่านผู้นำ สิบนาทีไม่ทันครับ ตอนนี้ตีสามแล้ว ทุกคนคงนอนยังไม่ตื่น”

 

        ผู้นำจางขมวดคิ้ว “แล้วจะทำอย่างไร?”

 

        “วิดีโอคอลครับท่านผู้นำ”

 

        ผู้นำจางตาเบิกกว้าง “จริงสิ! ลืมไปได้อย่างไร!”

 

        “ผู้ช่วยกัง แจ้งทุกคน ประชุมในสิบนาที”

 

        “ครับ!”

 

        ผู้นำจางนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เขาคิดว่าศาสตราจารย์หวังจะมาของบวิจัย แต่กลับเป็นเรื่องใหญ่ระดับโลก! ในห้าปีที่เขาเป็นผู้นำ มีเพียงเหตุการณ์ก่อการร้ายที่ผู้ร้ายจับตัวประกันและขู่ระเบิดตึก หากไม่ปล่อยผู้นำของพวกเขา แต่หน่วยปฏิบัติการพิเศษก็จัดการได้ทันเวลา

 

        “เหลืออีกสิบนาที…อาบน้ำแต่งตัวดีกว่า” ผู้นำจางลุกขึ้นบิดตัวไปยังห้องน้ำ

 

        ห้านาทีผ่านไป จางเหวินเจี๋ยนั่งหลับตาพิงเก้าอี้ ทบทวนความหลัง จางเหวินเจี๋ย ชายผู้มีชื่อเต็มว่า ‘จางเหวินเจี๋ย’ เกิดในประเทศ X สำเร็จการศึกษาด้วยเกียรตินิยมจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง วัยเด็กเขาฝันถึงการเป็นผู้นำที่ช่วยเหลือประเทศด้วยใจบริสุทธิ์ แต่ความเป็นจริงกลับแตกต่างออกไป

 

        จางเหวินเจี๋ยลืมตาขึ้น เมื่อถึงเวลา เขากดเข้าแอปพลิเคชันวิดีโอคอล สามวินาที หน้าต่างสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่และหน้าต่างเล็กๆ อีกสิบหกบานปรากฏขึ้น ภาพพื้นหลังสีเทาเปลี่ยนเป็นใบหน้าของหัวหน้าฝ่ายทั้งสิบหกคน ส่วนหน้าต่างใหญ่เป็นภาพของจางเหวินเจี๋ย

 

        “สวัสดีครับท่านผู้นำจาง” จางเหวินเจี๋ยพยักหน้า เริ่มกล่าวถึงสถานการณ์

 

        “เมื่อตีสาม ศาสตราจารย์หวังแจ้งว่าตรวจพบอุกกาบาตปริศนา อีกสามชั่วโมงจะเข้าสู่ชั้นบรรยากาศ” เสียงในวิดีโอคอลเงียบลง ก่อนจะอุทานด้วยความแตกตื่น

 

        “อะไรนะ?”

 

        “จริงหรือท่านผู้นำ?”

 

        “ล้อเล่นใช่ไหม?”

 

        “เงียบ!” จางเหวินเจี๋ยตวาด หัวหน้าฝ่ายเงียบลงทีละคน

 

        “ผมเรียกมาเพื่อช่วยแก้ปัญหา ไม่ใช่ตื่นตระหนก ใครมีวิธีบ้าง?”

 

        ไม่มีเสียงตอบกลับ จางเหวินเจี๋ยขมวดคิ้ว “ไม่มีใครมีความเห็น?”

 

        “ยิงขีปนาวุธไหมครับ?”

 

        “เป็นทางเลือกสุดท้าย ใครมีวิธีอื่น?” ไร้เสียงตอบ จางเหวินเจี๋ยสูดหายใจลึก

 

        “ใช้ขีปนาวุธ แจ้งประชาชนอพยพ”

 

        “ครับท่านผู้นำ” จางเหวินเจี๋ยปิดวิดีโอคอล เอนหลังหลับตา ทำไมอุกกาบาตมาตอนนี้? ไม่มีสัญญาณเตือนให้ทราบ เขาลืมตา มองท้องฟ้า ขมวดคิ้ว ท้องฟ้าสีแดงฉาน ดวงจันทร์สีเลือด

 

        ฝนอุกกาบาตกำลังจะมา ท้องฟ้าและดวงจันทร์แปรเปลี่ยนสี โลกกำลังเผชิญหายนะกระนั้นหรือ? จางเหวินเจี๋ยหลับตาลง

        ……………………………………………………………………….

 

        ณ ชนบทแห่งหนึ่ง

 

        เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ฉีกความเงียบสงบในยามเช้า เด็กชายเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ “หกโมง…” เสียงงัวเงียดังขึ้น

 

        “ได้เวลาวิ่งแล้ว” หวังปิงลุกจากเตียง ตรงไปยังห้องน้ำ สายน้ำเย็นฉ่ำปลุกสติที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ มันเช็ดตัว แต่งกายชุดวิ่งสีดำ “วันเสาร์ต้องสีดำ”

 

        ห้านาทีต่อมา

 

        หวังปิงหยุดยืนหน้าบ้าน หลับตา สูดลมหายใจลึก เตรียมพร้อมสำหรับการวิ่งยามเช้า อากาศวันนี้สดชื่นดังเช่นเคย ทว่า… หวังปิงเอียงศีรษะเล็กน้อย กลิ่นคาวเลือดจางๆ แทรกเข้ามาในอากาศยามเช้า มันขมวดคิ้ว “กลิ่นเลือด? “

 

        หวังปิงรู้สึกแปลกใจมาก ทำไมอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าถึงได้มีกลิ่นเลือดปะปนมา

 

        ไม่น่าจะมาจากในบ้าน เพราะก่อนมันออกจากบ้านมา มันได้เดินสำรวจทั่วบ้านอย่างละเอียด ลองตรวจสอบอีกครั้งละกัน

 

        ผลลัพธ์นั้นแทบไม่ต่างกับตอนแรก เพราะค้นหาทั่วบ้านอีกครั้งแบบละเอียดกว่าเดิมก็ไม่พบต้นตอของกลิ่นเลือด

 

         ตอนแรกหวังปิงคิดว่าต้นตอของกลิ่นเลือดน่าจะมาจากสัตว์ตายในบ้าน แต่ไม่ใช่

 

        “ไม่ใช่สัตว์… แล้วอะไรกัน?” กลิ่นเลือดกระจายไปทั่วทุกที่ที่ไป หวังปิงครุ่นคิดอย่างหนัก ด้วยความที่ทำอาหารเองบ่อยครั้ง จึงคุ้นเคยกับกลิ่นเลือดเป็นอย่างดี กลิ่นเลือดลอยมาจากทั้งในบ้านและนอกบ้าน หรือว่าต้นเหตุจะอยู่นอกบ้าน? มันเดินออกไปสำรวจรอบๆ บ้าน แต่ก็ยังไม่พบที่มาของกลิ่น

 

        “ถ้าอย่างนั้น ต้นตอคงอยู่นอกบ้าน แต่ช่างเถอะ ไปวิ่งก่อน กลับมาค่อยสำรวจ” หวังปิงออกวิ่ง ผ่านสวนสาธารณะเล็กๆ ที่ร่มรื่นด้วยต้นไม้เขียวขจี กลิ่นเลือดที่สวนธารณะก็มี คิดแล้ววิ่งต่อไปเรื่อยๆ

 

        ร้านอาหาร ตลาด โรงพยาบาล ยังได้กลิ่นเลือด คิ้วเริ่มขมวดกันแน่นกว่าเดิม

 

        สิบห้านาทีต่อมา หวังปิงหยุดพักเหนื่อยที่สวนสาธารณะเดิม นั่งลงบนม้านั่งตัวเล็กพอดีสำหรับสองคน “กลิ่นเลือดแทบมีทุกที่ที่วิ่งผ่าน”

 

        มันนั่งครุ่นคิด “ที่ได้กลิ่นเลือดทุกที่ คงจะเป็นเพราะจมูกหรือในปากคงมีเลือดออกแน่ๆ ทำให้ได้กลิ่นเลือดตลอดเวลา”

 

        หวังปิงถอนหายใจ เงยหน้ามองฟ้า ตาเบิกกว้าง ท้องฟ้าสีแดงฉาน ดวงจันทร์สีเลือด “เกิดอะไรขึ้น?” มันพึมพำ “กลิ่นเลือด…ท้องฟ้า…ดวงจันทร์…เกี่ยวข้องกันหรือเปล่า?”

 

        มันไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ข่าวต้องออกแน่ๆ หวังปิงหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋า แต่แล้วก็เห็นบางอย่างบนท้องฟ้า จุดดำเล็กๆ พุ่งลงมา “อะไรน่ะ?”

 

        หวังปิงเพ่งมอง จุดดำชัดขึ้น และแตกตัวออกเป็นหลายจุด และจุดหนึ่งก็พุ่งมาทางนี้ วัตถุนั้นพุ่งมาอย่างรวดเร็ว ไม่ทันรู้ตัว รู้ก็สายเกินไป มันใกล้เข้ามาแล้ว

 

        “หนี!” หวังปิงวิ่งออกจากสวนสาธารณะ หันไปดูอีกครั้ง มันคืออุกกาบาต!

 

        มันหันกลับไปอีกรอบว่าพ้นระยะอุกกาบาตหรือยัง แต่อนิจจาเหมือนอุกกาบาตมีตา ไม่ได้พุ่งไปทางสวนสาธารณะแต่พุ่งตรงมาทางนี้

 

        หวังปิงสูดลมหายใจเข้าลึก หวังว่าตัวเองจะมาขาเพิ่มสัก 2 คู่เพื่อให้วิ่งไวกว่าเดิม แต่มันเป็นไปไม่ได้ ทำไม ทำไม หวังปิงเลี้ยวขวาทางข้างหน้าเพื่อหนีพ้นระยะอีกครั้ง

 

        คงไม่น่าจะมาทางนี้แล้วละ มันถอนหายใจ หันกลับไปอีกรอบ แต่…มันยังพุ่งมา

 

        หวังปิงหน้าซีด ปากสั่น มันหนีพร้อมกับความคิดหนึ่งพุ่งเข้ามาในหัว อย่างกับหนังในประเทศหนึ่งที่ คนหนึ่งหนี อีกคนหนึ่งไล่ คนหนี หนีแทบตายก็ไม่รอด เพราะคนไล่แทบจะมีตาตามติดหลังทำให้ไม่ว่าวิ่งไปไหนมันจะติดหลังตลอด

 

        มันหยุดยืนหันหน้าไปมองหลังตัวเอง ไม่มีก็โล่งใจ

 

        ร้อน ทำไมถึงร้อนจนแสบผิวแบบนี้? อย่างกับร่างกายโดนมัดแล้วนำเข้าไปในเครื่องย่างเนื้อ

 

        หวังปิงเงยหน้าขึ้น อุกกาบาตยังคงพุ่งตรงมา ครั้งนี้มันหนีไม่พ้น ระยะห่างเหลือไม่ถึงยี่สิบเมตร มันกำลังจะชน

 

        พ่อหย๊อย แม่หย๊อย ช่วยลูกด้วย หวังปิงตะโกนพร้อมกับเสียงเสียงตู๊ม

 

        บัดซบบบบบบบบบบบบบบบ หวังปิงสบถในความโชคร้ายของตัวเอง ด่าร้อยพ่อพันแม่อุกกาบาต ขาน้อยๆหรือจะสู้ลิขิตสวรรค์

 

        หวังปิงจบชีวิตในวัย 15 ปี ระเบิดเละจนกลายเป็นโกโก้ครั้น