สุรเสียงกังวานก้องขับลำนำเห่กล่อม ร้องเอื้อนเอ่ยเพียงหนึ่งในโลกเงียบเหงา ไร้ถ้อยคำกลับชัดเจนห้วงอารมณ์ผ่านท่วงทำนอง 

สติลาโมแลคถูกสะกิดแผ่วเบาจากน้ำเสียงละมุนอ่อน เธอเหลือบมองเอฟราโก้ ยักษ์สาวและเก้าอี้พอดีตัวอยู่ริมกระจก สังเกตเห็นดวงตาจับจ้อง 

สิ้นสุดบทคีตะ ริเริ่มบทสนทนา

” ขอโทษนะคะ ดิฉันเผลอรบกวนคุณรึเปล่า ”

ในถ้อยคำที่มุมปากซ่อนรอยโค้งปีติ 

” สาวน้อยขี้เหงาทนอยู่เพียงลำพังไม่ได้สินะ ” 

ลาโมแลคไม่เชื่อว่าเอฟราโก้ เพียงร้องเพลงเห่กล่อม เว้นแต่จงใจปลุกเธอทางอ้อม

” ใช่ค่ะ ดิฉันต้องการความเอาใจใส่ ” เมื่อไม่สามารถปกปิดเอฟราโก้จึงยอมรับ เธอลุกขึ้นแต่ไม่ใช่ตรงมาข้างเตียง กลับเป็นปลายเท้าลาโมแลคแทน 

” ไม่ใช่ว่าอยากได้มากกว่านั้นเหรอ ” 

สายตาทั้งสองผสานกัน 

” แน่นอนค่ะ ดิฉันเป็นหญิงสาวลึกลับ สวยงามและโลภมาก” ฝ่ามือเอฟราโก้สัมผัสลงปลายนิ้วเท้าลาโมแลค ลูบไล้เบามือ นิ้วชี้จี้ลงกลางใต้เท้าจงใจแหย่ให้จั๊กจี้ 

ใบหน้าลาโมแลคนิ่งเฉย ทำให้เอฟราโก้เคลือบแคลง

” น่าเสียดายฉันไม่ใช่พวกบ้าจี้ ” ลาโมแลคยิ้มกรุ้มกริ่มตอบรับ 

” ดิฉันคิดว่า คุณโกหก ” เอฟราโก้ไม่ยอมโดยง่าย เธอลองสัมผัสเบามือซ้ำอีกครั้ง แต่ไร้ผล เธอนิ่งอยู่ครู่ 

” ช่วยไม่ได้นะคะ ” คล้ายจะถอดใจ แต่เอฟราโก้กลับก้มหัวลง ลิ้นแลบออกมาเลียลงใต้ฝ่าเท้าลาโมแลคราวกับขนนกร่อนสายลม

เสียงร้องและปฏิกิริยาเล็กแหลมเล็ดลอดออกมา เสียงหัวเราะในลำคอชอบพอ 

จากนั้นจึงยอมหยุดโดยง่าย 

” ดิฉันอยากรังแกคุณมากกว่านี้นะคะ แต่ถ้าไม่ใส่ใจแผลก่อน เราคงได้แต่อยู่ในห้องนี้อีกเนิ่นนาน ” 

เอฟราโก้ขยับตัวไม่เร่งรีบ นึกถึงสิ่งที่ผ่านมา 

ทั้งเจ้าแมวดื้อและเธอต่างผลัดกันทำให้แผลฉีก

ก่อนจะนั่งลงข้างลาโมแลค

” ให้เธอดูแลตลอดไปก็ไม่แย่นะ ” น้ำเสียงหยอกล้อเบาบาง กระทั่งร่างกายตัวเองยังเพิกเฉย

นิ้วเรียวเกลี่ยผมออกจากหน้าผากลาโมแลค

” เช่นนั้นให้ดิฉันตัดแขนและขาเพื่อความสะดวกในการดูแลดีไหมคะ ” เอฟราโก้ยิ้มสวย 

แต่แววตากลับตรงข้าม 

ลาโมแลคหัวเราะเจื่อนกลบเกลื่อน แววตาหลบเลี่ยงสายตาก่อนวกกลับมาราวกับถามว่า ล้อเล่นสินะ 

ทว่าเอฟราโก้นิ่งค้างอยู่กับรอยยิ้มนั้น

” เข้าใจแล้ว ฉันก็ไม่อยากเป็นก้อนเนื้อมีชีวิตหรอก ขอสัญญาว่าจนกว่าจะหายดีจะไม่ฝืนตัวเอง ” 

ลาโมแลคกล่าวคำสัญญาด้วยใจจริง 

” แต่เมื่อกี้ใครนะ ทำกับฉันรุนแรงเกินไปมาก ” 

ลาโมแลคเหลือบมองซ้ายขวาทั้งที่ไม่มีใครอยู่

” ดิฉันต้องขอโทษจากใจค่ะ ก็คุณมองแบบนั้น และยังใช้น้ำเสียงเย้ายวน ไม่ใช่ความผิดดิฉันคนเดียวนะคะ ” 

แม้จะยอมรับแต่เอฟราโก้คล้ายจะเชิดหน้าหนี แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอห้ามตัวเองไม่อยู่

เมื่อได้มองลาโมแลคซึ่งไร้ความกลัว ทั้งร่างกายและจิตใจมั่นคงก็ชวนสงสัยและใคร่รู้

เธอจะทนรับได้มากแค่ไหน จะตอบสนองอย่างใด เป็นความผิดลาโมแลคที่ทนไม้ทนมือเอง 

เอฟราโก้ไม่เคยปล่อยตัวปล่อยใจไปกับใครมากขนาดนี้มาก่อน ทุกความคิดชั่ววูบที่แล่นเข้ามา ล้วนถูกตอบสนองให้กระทำ

” ให้นอนอยู่เฉยมันน่าเบื่อนิน่า ที่จริงมันรู้สึกดีมากเลยล่ะ ถ้าได้อีกสักครั้ง- ” ลาโมแลคยิ้มกว้างสารภาพ 

ไม่ทันไรก็คิดจะหลอกล่อเอฟราโก้อีกหน ทว่าฝ่ามือยักษ์สาวกลับยกขึ้นบีบแก้มลาโมแลค 

แม้เบามือแต่ก็ยังเจ็บ

” พึ่ง สัญ ญา ไป เอง นะ คะ ” ครั้งนี้เอฟราโก้แน่วแน่ขั้นสุด น้ำเสียงเย็นเฉียบ เธอดุหญิงสาวบนเตียงด้วยกำลังจริงจัง ทำให้ลาโมแลคต้องถอยร่นเร่งด่วน

” ยอมแล้ว ยอมแล้ว ” ดวงตาเบิกกว้าง น้ำเสียงอิดออดร้องขอความเมตตา เอฟราโก้จึงยอมปล่อย

” เข้าเรื่องเลยนะคะ ”

” ถ้าคุณต้องการดิฉันสามารถปรุงยา ‘ หยาดจันทราค้างฟ้า ‘ ให้ได้ค่ะ ” แม้สีหน้านิ่งเฉย แต่แววตาหม่นหมอง ในใจเธอกังวลว่ามื้อแสนวิเศษจะไม่รอดถึงฝั่ง 

แม้น่าเสียวันเวลาที่อาจได้มีร่วมกัน แต่คงต้องเลือกสิ่งสำคัญที่สุดไว้

หยาดจันทราค้างฟ้า ยาพิเศษที่ปรุงจากส่วนผสมในป่ามรณะ ทำให้ผู้ดื่มเข้าสู่การหลับใหลยาวนาน และเพิ่มความสามารถในการฟื้นฟูตัวเอง จนกว่าทุกอย่างหายดีจึงฟื้นคืนสติ ทว่าในบางคนอาจใช้เวลาเนิ่นนานกว่าที่คาดไว้หลายปี

” ในฝันนั้นฉันจะได้เจอเธอไหม ” ลาโมแลคเปรยขึ้น 

” ถ้าคุณคิดถึงดิฉันมากพอค่ะ ” แสร้งเย็นชาผลักไส 

” ฉันชอบอยู่กับตัวจริงมากกว่า ไม่งั้นคงมีคนขี้เหงาแอบร้องไห้ฟูมฟายอยู่คนเดียวแน่ ” คล้ายเย้ยหยันแต่แสดงถึงความห่วงใย สายตาติดตรึงจับจ้องประกายทอง ราวกับจะกุมเธอไว้ด้วยถ้อยคำ

” ดิฉันเป็นสาวสวย ลึกลับและเข้มแข็งค่ะ ” วาจาทะนงเชิดหน้า เอฟราโก้เปี่ยมล้นความมั่นใจ ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มจาง

 แต่ประโยคถัดมาแผ่วเบาลง ดวงตาหลุบต่ำ

” แต่บางครั้งก็ขี้เหงา ” แววตาสั่นไหวมองลงมณีฟ้าคราม กังวล หวาดกลัว ปีติ ปลาบปลื้ม หลงใหล เป็นความว้าวุ่นอันรื่นเริง ผสานอัดแน่นในอก 

เอฟราโก้คลี่ยิ้มอ่อน ยอบรับคำปฏิเสธของลาโมแลค 

” … ” ลาโมแลคหลับตาลงอมยิ้มไร้ตอบรับ ทว่าริมฝีปากกลับขยับคล้ายจะกระซิบบางอย่าง เอฟราโก้ใคร่สงสัยเธอโน้มตัวลงเงี่ยหูฟัง

แต่มันกลับเป็นกับดัก  ลาโมแลคอาศัยทีเผลอจุ๊บแก้มเอฟราโก้ 

” เด็กดี ” ถ้อยคำคล้ายปลอบโยนแต่ก็เสมือนกลั่นแกล้ง ทำให้เธอนิ่งค้างไป

เด็กดีงั้นเหรอ เอฟราโก้รู้สึกถูกปลุกเร้าจากถ้อยคำแผ่วเบา เธอมองใบหน้าลาโมแลคยิ้มกรุ้มกริ่ม 

ลังเลใจ 

หรือว่าจะอีกสักครั้งดีไหมนะ เธอส่ายหัวไล่ความคิดตัวเอง เป็นคนออกหน้าปฏิเสธแต่กลับจะฝ่าฝืนเอง คงไม่ดี และก็ไม่เห็นต้องรีบเลย ยังมีโอกาสอีกมาก 

” อย่ายั่วกันสิคะ ” เอฟราโก้กำลังจะโน้มหลังขึ้น แต่ลาโมแลคแตะหลังมือก่อนทำให้ชะงักอยู่ครู่ แววตาจับจ้องการกระทำ ร่างกายที่กลับมาเคลื่อนไหวได้ 

ยกมือขึ้นเอื่อยเฉื่อยลูบลงเส้นผมสีเงินยักษ์สาว

ความรู้สึกแสนขัดแย้งปรากฏขึ้นพลิกผันโลกของเธอ จากที่แสร้งปลอบประโลมเอาใจดูแลเหยื่อตลอดมา 

ภาพลักษณ์ผู้งดงามไม่หวั่นไหวกำลังละลาย เอฟราโก้ไม่สามารถปัดมือลาโมแลค 

คิดขยับหนีก็บังคับตัวเองไม่ได้

 ถูกสยบโดยสมบูรณ์ ริมฝีปากฉีกกว้างไม่ใช่รอยยิ้มแต่เจ็บใจ เขี้ยวปรากฏราวกับลูกสุนัขพยายามแสดงพิษสงข่มขู่แต่กลับน่าเอ็นดูแทน 

” เด็กดี เด็กดี ” 

ไม่มีคำใดมากไปกว่านี้ ระหว่างที่ถูกครอบงำ ลาโมแลคเปรยขึ้นขณะสัมผัสอ่อนโยนลูบไล้ผ่านขนสีเงิน 

โลกประนิ่งงัน แสนน่าประหลาด เอฟราโก้จ้องกลับนัยน์ตาฟ้าคราม สัญชาตญาณถูกกลืนหาย 

ดับสูญสู่ว่างเปล่า 

อะไรกันคะ ถ้าทำแบบนี้ได้ตั้งแต่แรก- 

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่แผ่นหลังแนบอิงลง ใบหน้าแนบชิดแผ่นอกราบเรียบ ราวจะหลับลง ณ ที่พักใจแห่งนี้ 

 ลาโมแลคโอบกอดสอดมือผ่านเรืองร่าง ลมหายใจเป็นจังหวะคงที่ ไม่ใช่แค่พักผ่อน แต่ร่วงลงสู่โลกนิทรา 

ร่างกายยักษ์สาวในอ้อมแขนของลาโมแลค เอฟราโก้เผลอปล่อยตัวต่อหน้าเหยื่ออันโอชะ ใบหน้าปลดเปลื้องความระวัง สิ้นสภาพ

ท่วงทำนองแผ่วเบาขับกล่อม 

เติมโลกเงียบเหงา 

ให้ช่วงเวลาอ่อนโยนอยู่กับเจ้า 

เอฟราโก้สะดุ้งตัว หัวใจเต้นรัว หายใจแรงราวกับถูกฉุดขึ้นจากทะเลภวังค์ฝัน สัญชาตญาณพลุ่งพล่าน เหลือบสายตามองรอบห้องคุ้นเคย 

ตามไม่ทันจังหวะภาพตัดเมื่อครู่ เธอไม่อยากเชื่อว่าเผลอหลับสนิท แล้วเสียงหัวเราะหนึ่งก็ดังเรียกสติ 

” สาวสวย ลึกลับและเข้มแข็ง เหมือนว่าจะมีช่วงเวลาน่าเอ็นดูเหมือนกันสินะ ” 

เอฟราโก้มองลาโมแลคที่ยังนอนอยู่บนเตียงไม่ได้ไปไหน ภาพความทรงจำถูกเรียงร้อยขึ้น สะเทือนใจปวดร้าวจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน 

” ใครอนุญาตให้คุณลูบหัวดิฉันกันคะ ” น้ำเสียงดุไม่พอใจ แต่ใบหน้ากลับแดงระรื่น

” ในเมื่อเห็นเธอชอบจะให้หยุดได้ไง ” ถ้อยคำหยอกล้อต้อนจนมุมไม่มีคำแย้ง

” ดิฉันไม่ได้ชอบค่ะ ” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง เอฟราโก้เหมือนหนูน้อยไร้เหตุผลพยายามพูดกลบเกลื่อน 

ฝ่ามือลาโมแลคยกขึ้น 

เอฟราโก้ชิงปัดมือก่อนไม่ลังเล 

” ไม่ค่ะ ” ปิดโอกาสเด็ดขาด ลาโมแลคที่แกล้งหยอก หลุดขำออกนอกหน้า แววตาแห่งความแค้นหรี่ลงมอง 

ฝากไว้ก่อนเถอะ

แต่ ในมุมหนึ่งของหัวใจกับคาดหวัง

แต่จำต้องฝังมันไว้ปลายสุดขอบฝัน