ผ้าพันแผล สิ่งเดียวที่ปกปิดเนื้อหนังลาโมแลคกำลังคลายออกทีละชั้น สีขาวหมองคล้ำด้วยคราบเลือดเก่า ผ้าแห้งกรังเปราะราวใบไม้เหี่ยวเฉา 

กลิ่นสาบเหล็กเบาบางถูกปลดปล่อย

เอฟราโก้จ้องมองร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวผมสีเขียวอมฟ้า รอยตำหนิใหญ่ที่ไหล่ แขน สีข้าง สะโพก และเรียวขา 

บาดแผลทำลายรูปลักษณ์อันสมบูรณ์แบบ ไม่มีใครชมชอบหน้าอาหารที่เละเทะเหมือนของเหลือ

แต่ก็เพราะสิ่งนี้ทำให้เธอได้ใกล้ชิด เฝ้าปรุงเสริมแต่งรสชาติละเมียดละไม ดูแลรักษาให้งดงามดั้งเดิม 

เรียกได้ว่าความชิงชังอันจำเป็น เพื่อสัมผัสล้ำลึกใต้คมเขี้ยว กลืนกินรสชาติอันหาใดเปรียบ 

ปลายนิ้วเอฟราโก้แตะลงปากแผล คลี่มันออกมองดูอวัยวะเลือดเนื้อใต้ผิวหนัง

พินิจสำรวจราวชื่นชมเนื้อปศุสัตว์ เสียงหัวเราะเคาะก้องในลำคอแฝงความพึงพอใจ 

” แม้จะเห็นแล้วหนหนึ่ง แต่ก็ยังน่าประหลาดใจ การที่รอดจากแผลขนาดนี้ได้ ”

” เป็นผู้ที่พระเจ้าทรงเอ็นดูสินะคะ  ” ยักษ์สาวเอ่ยกลบเกลื่อน 

” เรื่องนั้นก็น่าดีใจอยู่หรอก แต่คงไม่เท่าได้เป็นผู้ที่เธอโปรดปราน ” ลาโมแลคแซวกลับ 

เอฟราโก้เหลือบตามองลาโมแลคที่ยิ้มระรื่นผิดบรรยากาศ ไร้กังวล เธอมองต่ำลงหน้าอกแบนราบเสมือนชายหนุ่ม 

หน้าท้องราบเรียบขับเน้นสรีระงดงามชวนให้จับจ้อง มีเสน่ห์เฉพาะตัว ยากกลั้นใจห้ามไม่ไหว 

ปลายนิ้วชี้สัมผัสกลางอกลากยาวลงมา

ในขณะที่ละเล่นเริงร่าภายในกลับรู้สึกถึงขาดหาย ความนึกถึงหยุดชะงัก ปรากฏคำถามผุดขึ้นถึงสิ่งที่มองไม่เห็น 

ก่อนหน้านี้เพราะเลือดอาบละเลง จึงไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ นอกจากรอยแผลล่าสุดไม่มีร่องรอยบาดเจ็บอื่นใด 

มันแปลกสำหรับหญิงสาวที่แนะนำตัวว่าเป็นทหารรับจ้าง ร่างเปลือยนี้นำมาซึ่งปริศนา เพิ่มพูนความสงสัย

” คุณมีร่างกายที่บริสุทธิ์เกินไปนะคะ ” เอฟราโก้กวาดสายตาสำรวจ

 ไม่พบริ้วรอยใด นอกจากแผลสดล่าสุด 

ทำให้เธอเริ่มไม่พอใจ หากลาโมแลคเป็นสิ่งเธอเกลียดคงน่าคับแค้น หากเธอไม่ใช่แค่เอลฟ์ แต่คือ ผู้เป็นนิรันดร์ ซึ่งเธอเกลียดเป็นที่สุด

ร่างกายมันเหมือนขนมปังที่ผลิตซ้ำซากจำเจไม่สิ้นสุด ความเลอค่าของการกลืนกินเลือนหาย จุดสูงสุดของรสชาติ ความมรณาจะไร้ความหมาย

 ความเคร่งเครียดแสดงออกผ่านใบหน้า สายตาอาฆาตมองนัยน์ตาสีฟ้า คาดคั้นคำตอบ 

ทว่าก็ไม่อาจสั่นคลอนลาโมแลค 

” ผลเนเฟรล ” คำตอบทำให้เอฟราโก้เริ่มนึกออก อารมณ์ฉุนเฉียวทำให้เธอลืมความจริงหนึ่งไปชั่วขณะ 

เธออาศัยใจกลางป่ามรณะ ซึ่งเต็มไปด้วยภยันตรายก็จริง ทว่าอะไรที่ดึงดูดผู้คนให้เข้ามาแสวงโชค นั่นก็คือเหล่าพืชพันธุ์ในป่านี้ต่างล้วนมีคุณสมบัติล้ำค่า 

เนเฟรล ผลไม้ที่สามารถเร่งการฟื้นฟูถ้ากินเข้าไป แต่ถ้าคั้นน้ำออกมาแล้วทาผิวทิ้งค้างไว้ จุดนั้นราวถูกย้อนกลับไปเหมือนครั้งแรกเกิด

” ไม่น่าเชื่อ ดิฉันไม่คิดว่าทหารรับจ้างธรรมดาจะสามารถเอาของหายากขนาดนั้นมาอาบได้นะคะ ” 

เอฟราโก้ลดแรงกดดันลง 

” แปลว่าฉันไม่ธรรมดายังไงล่ะ ” ลาโมแลคกล่าวชมตัวเองหน้าตาเฉย แต่จุดนี้เองก็ทำให้เอฟราโก้ชมชอบ 

เธอวางใจไม่ติดค้าง อย่างน้อยก็อยากให้เป็นเช่นนั้นจริง ไม่งั้นละก็เธอจะขยำลาโมแลคแม้จะตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากยังงอกใหม่ก็จะฉีกกระชาก บดขยี้ให้แหลกเหลวจนกว่าจะเสียสติ

เอฟราโก้เคยเผลอกลืนผู้เป็นนิรันดร์ลงท้อง ความรู้สึกตอนโดนผ่าเครื่องในออกมาในร่างอสูรยักษ์ ทำให้เธอเจ็บแค้นยากลืมเลือน

” คุณทหารรับจ้างที่ไม่ธรรมดา เหมือนว่าจะโดนฝูงหมาป่าขยำปางตายเลยนะคะ ” เอฟราโก้สวนกลับ ครั้งนี้แหละจะเป็นของเธอ

” เอาน่า คนเรามีผิดพลาดบ้าง แต่ถ้ามันเป็นปาฏิหาริย์ที่นำเรามาพบกันฉันก็ไม่เสียใจ ” ประโยคนี้ทำให้รอยยิ้มเอฟราโก้เปลี่ยน 

ใบหน้าออกอาการเคอะเขิน 

” แต่ว่าเมื่อไหร่เธอจะล้างแผลสักที มันค่อนข้างหนาวนะ ” ลาโมแลคเรียกสติเอฟราโก้ที่ปล่อยให้เธอนอนเปลือยมาพักใหญ่

” ขอโทษด้วยค่ะ ดิฉันเผลอตัวเกินไปหน่อย ” เอฟราโก้เริ่มลงมือทำความสะอาดและทายาสมานแผล 

ในเมื่อเป็นมื้ออาหารจานโปรดก็ต้องทำให้ยอดเยี่ยมที่สุด เธอตั้งใจจะใช้ทุกอย่างที่มีรักษาบาดแผลให้หมดจดราวกับคุกกี้ใหม่ที่พึ่งอบจากเตาเลย

” ไม่เป็นไร ถ้าเธอจะหลงใหลฉันมากเกินไป ” รอยยิ้มระรื่นมั่นอกมั่นใจ

” แน่นอนค่ะ ดิฉันคลั่งไคล้คุณปานจะกลืนกินเลย ” เอฟราโก้เปิดเผยยิ้มแสยะ ตั้งใจแหย่ลาโมแลคให้สะดุ้ง 

” คนน่าอร่อยคนนี้เตรียมใจพร้อมเสมอ ” ทว่าเธอยังคงนิ่งทำให้เอฟราโก้รู้สึกเสียหน้า แววตาหยีลงท้าทาย

” ให้ตายสิคะ คุณรู้จักกลัวบ้างไหม  ” เอฟราโก้ถอนหายใจ ฝ่ามือยังคงเช็ดทำความสะอาดบาดแผล

เหมือนว่ามุขเดิมจะไม่ได้ผลแล้ว 

” ใครที่ไหนจะกลัวสุดสวยอย่างเธอ ” วาจาจริงใจกับคารมเริงร่า มือที่ขยับหยุดลง

” มีเยอะแยะเลยค่ะ ถ้าดิฉันเอาจริง ” 

แววตาเอฟราโก้หรี่ลงจริงจัง 

เธอจงใจปลดปล่อยแรงกดดันเหมือนครั้งก่อน ทว่าลาโมแลคที่เคยเผชิญมาครั้งหนึ่งนิ่งเฉย ราวคุ้นชิน 

” เหมือนคุณภรรยาตอนสามีปฏิเสธทำการบ้านเลยนะ ” ลาโมแลคแซว 

เอฟราโก้หลบหน้ามองต่ำ แววตาสีทองอร่ามปิดลง

” อย่าเอาไปเทียบกับอะไรแปลกแบบนั้นสิคะ ” เอฟราโก้ส่ายหน้า

เธอพยายามเร่งมือทำงานที่ค้างต่อ ตราบใดที่ยังอยู่ใกล้กันคงเลี่ยงบทสนทนาไม่ได้ แต่ถ้ามากไปมันก็ยากจะควบคุมตัวเอง

” ฉันว่ามันไม่แปลกหรือไกลเกินไปหรอกนะ ” ลาโมแลคจงใจกล่าวแบบอ้อมค้อม 

” ดิฉันเป็นพวกขี้หวงนะคะ คุณอาจไม่ได้เห็นท้องฟ้าหรือสาวอื่นอีกเลย ” เอฟราโก้คลี่ยิ้ม 

”  ถ้าจะล่ามโซ่ขอแบบที่ยาวพอจะเข้าห้องน้ำเองได้นะ ”

เสียงหัวเราะเอฟราโก้กับความคิดของลาโมแลค เธอไม่เหมือนใครในหลายร้อยปีที่ผ่านมา ทุกถ้อยคำยิ่งเคี่ยวให้กลมกล่อม

” ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันสามารถช่วยดูแลคุณในทุกเรื่อง ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ในตอนที่คุณไม่เหลือแขนขา ” 

ถ้อยคำจากน้ำเสียงราบเรียบและรอยยิ้มบริสุทธิ์ทำให้ลาโมแลคชะงัก

” ล้อเล่นสินะ ถ้าแบบนั้นฉันคงกอดเธอไม่ได้นั่นสิ ” เอฟราโก้หลุดรอยยิ้มใหญ่

” คุณเองก็มีมุมแบบนั้นอยู่สินะคะ ” เธอกล่าวถึงท่าที่ลนลานเมื่อครู่ แม้น้ำเสียงอ่อนโยน แต่แววตาเปล่งประกาย ความรู้สึกได้เข้าใกล้เข้าใจ 

ทำให้รอยยิ้มนี้ผิดแปลกกว่าครั้งไหน เปรมปรีดิ์ น่าสะพรึง ลาโมแลครู้สึกเสียวสันหลังชั่ววูบ 

ความเงียบดำเนินไปในขณะที่ฝ่ามือยักษ์สาวลูบไล้เจ้าแมวน้อยซุกซนบาดเจ็บ 

ปลายนิ้วที่อุ่นนุ่มแนบผิวเคลื่อนผ่านรอยแผล เป็นทั้งการดูแลและเตรียมเนื้อ 

” ในตอนที่หลงใหลใครสักคน ฉันน่ะเป็นพวกหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลย ไม่ว่าจะด้านไหนหรือมุมใด จะอะไรก็ตามก็ชอบไปหมด ” 

เอฟราโก้เห็นด้วยกับลาโมแลคสำหรับเธอแล้วยิ่งรู้จัก สายสัมพันธ์ที่ใช้เวลาร่วมกัน ล้วนเป็นสิ่งเติมแต่งรสชาติที่ขาดไม่ได้

” เอฟราโก้ให้ฉันได้รู้จักเธอมากกว่านี้บ้างสิ ” แต่ประโยคนี้ทำเธอรู้แปลกประหลาด ไม่ใช่คำถามซ้ำนับร้อยพันที่เคยได้ยิน 

” ไม่ค่ะ ดิฉันเป็นหญิงสาวแสนสวยลึกลับ น่าค้นหา ” เอฟราโก้ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด 

” ช่วยไม่ได้นะ เห็นทีคงต้องลงมือค้นหาด้วยตัวเองแล้ว ” ลาโมแลคยอมถอยแต่ไม่ยอมแพ้ 

แววตาเอฟราโก้ราวจะท้าทายให้ลองดู 

กลางแสงเทียนสะท้อน เมื่อลาโมแลคเงียบลง เอฟราโก้มุ่งสมาธิที่รอยแผล 

หญิงสาวที่ทำตัวสงบเสงี่ยมมาตลอด กลับลุกขึ้นจู่โจมโดยไม่สนสภาพร่างกาย สองมือโอบกอดยักษ์สาว

” จับได้แล้ว ”  เสียงกระซิบกล่าวกับเอฟราโก้โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ฟันกัดลงลำคอ 

เอฟราโก้รู้สึกตื่นตกใจที่ลาโมแลคหุนหันขนาดนี้ การรักษาที่ทำมาพังลง ปากแผลเปิดกว้างเลือดไหลทะลักซึมผ่านผ้าพันแผล 

เธอพยายามล้มตัวลงไม่ให้ลาโมแลคกระทบเตียงมากเกินไป หญิงสาวซุกซนปล่อยเขี้ยว

นอนมองดวงตาอำไพ รอยแดงที่เธอฝั่งไว้เด่นกลางผิวสีขาวนวล หัวใจเอฟราโก้เต้นแรง สถานการณ์อันแปลกประหลาดหญิงสาวตรงหน้ากำลังโยนชีวิตเล่น 

ถ้าเป็นมนุษย์ปกติควรทำยังไงนะ 

เอฟราโก้คุ้นเคยกับเรื่องนี้ เจ้าสัตว์ที่อ่อนล้าใช้แรงเฮือกสุดท้ายดิ้นรนสู้กลับ มันน่าแสนวิเศษ เธอห้ามรอยยิ้มชมชอบความบ้านี้ไม่ได้ 

” คุณทำดิฉันมีอารมณ์นะคะ ” 

” แล้วไม่ดีตรงไหน ” 

ลาโมแลคปราศจากความรู้สลดสิ้นเชิง 

” เป็นที่สุดเลยค่ะ ” เอฟราโก้โน้มใบหน้าลงกัดไหล่ลาโมแลค กรามออกแรงว่าจะขยำกระทั่งกระดูก สีหน้าบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวด 

เสียงร้องไม่เป็นภาษาสั่นสะเทือนทั้งร่างกายและทรวงในของทั้งสอง กังวลสับสนว้าวุ่นตื่นเต้นเร่าร้อน

” บทลงโทษเด็กดื้อค่ะ ” ถ้อยคำทิ้งท้ายแผ่วข้างหู เธอยกตัวขึ้นมองใบหน้าแดงก่ำ 

แววตาลาโมแลคแสนยั่วยวน รอยยิ้มเร่าร้อนกระซิบถาม เธอชอบใช่ไหม 

แววตานักล่าลิ้มรสเลือดบนริมฝีปากตอบรับ

แม้แสร้งเมินเฉยแต่เลือดยังไหลริน เอฟราโก้ได้กลิ่นคาวฟุ้งทำให้ต้องห้ามปรามตัวเอง

เพื่อรักษาชีวิตเจ้าแมวดื้อก่อน 

 ในขณะที่ทิวทัศน์เลือนรางพร่ามัว ร่างกายอ่อนล้า น้ำเสียงหนึ่งพยายามเอื้อนเอ่ย 

” ชักอยากจะโดนลงโทษมากกว่านี้แล้วสิ ” 

มุมปากแสยะยิ้มพอใจ ก่อนที่ดวงตาปิดลง