เลือดสาดกระเซ็น เมื่อคมเขี้ยวกัดกระชากร่าง คณะสำรวจของมนุษย์ผู้พักแรมกลางพงพนามรณะ

เผชิญภัยฝูงหมาป่าสีเงิน นักรบชายรีบคว้าดาบเข้ามาประจันหน้าต่อภยันตรายแม้ร่างกายสั่นกลัว 

แววตาหวาดผวาเงยขึ้นมองดวงตาสีชาด ฟันแหลมคมอ้า พุ่งจู่โจม โดยไม่ทันเหวี่ยงดาบ ครึ่งร่างถูกกัดขาดและกลืนกระเพาะหมาป่ายักษ์ เศษซากขาล้มลงเป็นสัญญาณความสิ้นหวัง

การร่ายรำสีเลือดละเลงค่ำคืน

ฝูงสีเงินกระโจนตัดผ่านราตรี ไล่ล่าเหล่าผู้เหลือรอด เสียงกรีดร้องกังวานดังก้องกลางป่าที่เคยเงียบงัน 

ประกายทองอำไพฉาย ฝ่าเท้ายักษ์เหยียบโลกแรงสะเทือนข่มขวัญทุกสรรพชีวิต กระต่ายเร้นในโพรง นกกาหลบหนี 

ไม่มีสิ่งใดไม่พยายามหลบซ่อนจากเจ้าสิ่งนั้น

 เมื่อปากเรียวยาวยกสูงราวจะกลืนจันทร์ เสียงคำรามสยบฟ้าประกาศเตือน ฝูงหมาป่าเงินที่สวาปามเริงร่ายังต้องหยุดชะงัก 

พวกมันยอมทิ้งเหยื่อ หันหลังหนี 

ทว่าเมื่อถูกหมายตาก็ไม่อาจรอดพ้น ร่างอสุรกายยักษ์ทะยานผ่านผู้รอดชีวิต เมื่อเทียบขนาดมนุษย์กลายเป็นหนูน้อยตัวจ้อย 

ชายที่บาดเจ็บไม่อาจขยับเงยหน้าขึ้นมองสิ่งที่พุ่งตรงมา เสียงของอันตรายเข้าใกล้แม้พยายามคลานหลบ 

ทว่าพริบตาทั้งร่างกายแหลกเหลวคลุกฝุ่นดิน คราบเลือดและอวัยวะติดไปกับอุ้งเท้า หลงเหลือเพียงมือตะกุยดินค้าง

ลำตัวสีเงินถูกฟาดด้วยหางดำสนิท ร่างกายปลิวกระแทกพฤกษาสูงใหญ่ลำต้นยุบ ปากแสยะยิ้มฉีกกว้างกัดกระชากเหยื่อรายถัดไป 

ผู้ล่ากลายเป็นเหยื่อโดยไม่อาจตอบโต้ หากเผลอหยุดวิ่งหางตวัดคลุ้มคลั่งพร้อมจะดับชีวิต 

ไม่มีความกล้าใดเผชิญอสุรกาย ไม่มีหมาป่าเงินตัวไหนหวนกลับมาสู้เพื่อสหาย

แต่ที่สุดฝีเท้าสุดแรงไม่อาจนำพาพวกมันรอดพ้นจากมัจจุราช คมเขี้ยวขยำเลือดเนื้อหลั่งโลหิตลงปากหิวกระหายซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

ไม่ใช่เติมเต็มท้อง แต่เพื่อชโลมลงหัวใจเร่าร้อน หวังบรรเทาเพลิงเผาไหม้หัวใจ เอฟราโก้ปล่อยสัญชาตญาณบรรเลงท่วงทำนอง 

กัดกินฉีกกระชากปรารถนาเสียงกรีดร้อง ดื่มด่ำเลือดสัมผัสถึงรสชาติ โอบกอดลูบไล้จุมพิตหวังแนบชิด 

ทุกสิ่งทุกอย่างที่สามารถจะกระทำ ทั้งหมดอยากยัดเยียดแด่เธอ 

เอฟราโก้ไม่อาจหยุดภาพจินตนาถึงลาโมแลค ถูกบดขยี้เป็นชิ้นเนื้อภายใต้คมเขี้ยว

โคตตอยากจะแดกเธอฉิบหายเลย

 เสียงคำรามเดือดดาลกู่ก้องกลางซากศพสีเงิน ราวหวังจะปลดปล่อยความอัดอั้นทั้งปวงให้สิ้นไป

แต่ไม่อาจเป็นจริง 

ยังก่อน ยังก่อน ยังไม่ใช่ตอนนี้ ต้องปรุงอีก ผูกพันยิ่งกว่า ต้องเข้าไปให้ถึงหัวใจดวงนั้น 

แววตาจ้องหมู่ดาว ปลดเปลื้องเปลือกอสูรยักษ์ 

เอฟราโก้กลับคืนร่างในสภาพเปลือยเปล่า นอนราบบนขนสีเงินเปื้อนเลือด ทั้งร่างร้อนผ่าวสีหน้าแดงก่ำ ทรมานเกินทานทน 

แสงสลัวจันทร์ส่องฝ่ามือเปรอะสีชาดเอื้อมลงผ่านหน้าท้อง ขยับลึกภายใน เสียงหายใจขาดช่วง 

ร่างกายเกร็งไหวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปลายนิ้วบรรเทาห้วงอารมณ์ปะทุดั่งทะเลคลั่ง

เฝ้าคะนึงหาใบหน้าลาโมแลค น้ำเสียงและฝ่ามือของเธอ เสียงครางกังวานปลดปล่อยตัวตนตัดผ่านฟ้ารัตติกาล ไม่แยแสต่อโลก

และจากนั้นจึงเผชิญความว่างเปล่า เพียงจินตนาภาพละเมอเฟ้อไม่สามารถทดแทน เพียงฝ่ามือไม่อาจเติมเต็มความจริง

ร่างกายของลาโมแลคที่หลับใหลนิ่งสงบ ถูกมือคู่หนึ่งแตะต้องทำให้เธอรู้สึกตัวตื่น

แววตาง่วงซึมมองเห็นเลือนราง

” ขอโทษค่ะที่รบกวน แต่ดิฉันต้องจัดท่าให้คุณ ” 

เอฟราโก้ในชุดเดรส ในห้องมืดไร้แสงเทียนกล่าว

ทว่าลาโมแลคกลับรู้สึกถึงบางอย่าง เธออาศัยช่วงนี้ใกล้ชิดกันแอบดมฝ่ามือยักษ์สาว

เอฟราโก้ตกใจชักมือออก แววตาเธอพลิกผันจ้องมองการท่าทีถัดไป

” ฉันได้กลิ่นคาวเลือด ” แม้จะล้างจนสะอาดและกลบทับด้วยน้ำหอม

เอฟราโก้ไม่อยากเชื่อว่าลาโมแลคยังสามารถได้กลิ่น

ความคิดหนึ่งปรากฏขึ้น

 แม้จะน่าเสียดายแต่คงก็เขมือบเธอแ-  

” เธอล่าสัตว์มาทำอาหารด้วยเหรอ ” 

คำพูดนี้ทำเอฟราโก้ชะงัก 

เธอคิดมากเกินไป มันเป็นเรื่องปกติที่จะล่าอะไรสักอย่างมาทำอาหาร 

สามัญสำนึกเธอที่ผิดเพี้ยน ทำให้เกือบลืมความจริงนี้ บางทีคงเพราะสติไม่อยู่กับตัวนัก 

” ใช่ค่ะ ดิฉันจะทำเนื้อให้คุณทาน ” เอฟราโก้จัดท่านอนตะแคงให้ลาโมแลคต่อ

” สำหรับฉันเธอดูน่าอร่อยกว่าอีกนะ ” ลาโมแลคตอบกลับ

ก่อนที่เปลือกตาจะขยับลงกลับเข้าสู่นินทา 

เอฟราโก้อมยิ้มตอบรับ 

สำหรับฉันคุณก็น่ากินเช่นกันค่ะ 

ยิ่งกว่าทุกสิ่ง

เอฟราโก้นั่งปอกเปลือกแอปเปิล และแกะสลักเป็นกระต่ายน้อยจัดเรียงบนถาดอยู่ข้างเตียง 

ในขณะที่ลาโมแลคนอนเล่าวีรกรรมของตัวเอง 

” สุดท้ายจากนั้นไม่กี่เดือน ฉันเล่นพนันหมดตัว ”

” เลยต้องเอากำไลทองคำที่วีนาสให้เป็นคำขอบคุณไปขายประทังชีพ ” 

” คุณเอาหลักฐานของสายสัมพันธ์ที่วิเศษขนาดนั้นไปขายทิ้งได้ลงได้ยังไงกันนะ ” เอฟราโก้หลังนั่งฟังการเดินทางของลาโมแลคกับหญิงสาวชื่อวีนาส ที่ปลายสุดจะหักมุม

” ช่วยไม่ได้ คนเราต้องกินต้องใช้นะ จะของดูต่างหน้าอะไรก็เถอะวินาทีนั้นถ้าขายได้ฉันก็ขายหมดแหละ ” เอฟราโก้หยุดมือ 

ความลึกซึ้งที่ผ่านมาทั้งหมดกลายเป็นตลกร้ายแต่เธอก็ชอบอยู่ดี 

” ถ้าหากว่าฉันให้บางอย่างกับคุณ วันหนึ่งคุณจะขายมันทิ้งเหมือนกันนะสินะ ” 

วีนาสผู้หญิงที่เสี่ยงตายเพื่อคุณ ยังโดนโยนทิ้ง แล้วฉันล่ะในสายตาของเธอ มองฉันยังไงกันนะ 

ความสงสัยผุดขึ้นในใจเอฟราโก้

” งั้นให้สิ่งที่ฉันไม่สามารถปล่อยมือได้สิ ” ลาโมแลคยิ้มเจ้าเล่ห์ 

” บางที ดิฉันอาจจะเผลอให้ไปแล้ว ” เอฟราโก้จับน้องกระต่ายชุ่มฉ่ำน้ำ 

ป้อนลาโมแลคด้วยรอยยิ้ม ลาโมแลคงับหัวน้องกระต่าย เคี้ยวเนื้อกรุบกรอบหวาน 

สายตามองกลับเอฟราโก้ 

” เธออาจจะคิดว่าตัวเองสามารถจดจำทุกอย่าง รักษาความงดงามทั้งหลายไว้ในความทรงจำ ”

” ทุกสิ่งทุกอย่างไม่อาจเป็นนิรันดร์เมื่อผ่านพ้นกาล  เธอจะลืม ภาพจำเลือนราง ความรู้สึกเสื่อมสลาย และปาฏิหาริย์พังทลาย ” เครื่องประดับในห้องนี้ไม่ใช่สิ่งจะเก็บสะสมได้ในร้อยปี

ลาโมแลคมั่นใจก่อนเธอมีผู้คนมากมายได้มาหลบพักใต้ชายคานี้  เอฟราโก้เองก็คงผ่านอะไรมามาก ย่อมเข้าใจดี 

” แต่อย่างน้อยครั้งหนึ่ง ในช่วงเวลานั้น มันยังคงเป็นเรื่องแสนวิเศษ ” เอฟราโก้คลี่ยิ้มเห็นด้วยกับประโยคนี้ 

แน่นอน ในวินาทีสุดท้ายของพวกเขาทั้งหมดล้วนวิเศษ ฉันจะจดจำมันนานตราบเท่านาน และสำหรับเธอก็เช่นกัน 

เอฟราโก้รู้ถึงความยืนยาวของเอลฟ์ บางทีลาโมแลคอาจจะมีอายุมากกว่าเธอ ข้อเท็จจริงนี้ทำให้เธอเริ่มกังวล 

ไม่ใช่ว่าความแตกตั้งแต่แรกแล้วเหรอ ลาโมแลครู้จักโลกใบนี้มากแค่ไหนกันนะ 

แล้วความจริงเธอเก็บซ่อนอะไรไว้อีก 

แม้ผ่านบทสนทนาร่วมกันแต่กลายเป็นว่าตัวเธอยิ่งห่างไกลไป

อาจจะเหมือนครั้งนั้นที่เธอเกือบเอาตัวไม่รอด พอได้มองหญิงสาวยิ้มระรื่นทำตัวสบายใจเฉิบ เอฟราโก้ก็ชักตื่นเต้น เหยื่อคนนี้อาจไม่ง่ายอย่างที่คิด 

” แล้วคุณ เสียใจรึเปล่าคะ ” เอฟราโก้ตัดสินใจถาม

” แล้วทำไมต้องเสียใจล่ะ ฉันยินดีเสมอที่ได้เคยเคียงข้างทุกคน ” ลาโมแลคไม่แสดงความเศร้าแม้แต่น้อย เธอยอมรับการพลัดพรากจากกระแสเวลาที่แตกต่าง 

” ดิฉันจะจดจำไว้ค่ะ ”

การกินเป็นสิ่งที่แสนวิเศษเกินจะต้านทาน เพื่อมีชีวิต เพื่อตอบสนองสัญชาตญาณ เพื่อดื่มด่ำความยอดเยี่ยมของโลก 

เอฟราโก้ยึดมั่นคตินี้เสมอมา แม้เราต้องห้ำหั่นกัน ต่อให้คุณเอาชนะฉันได้ แต่ฉันจะไม่ยอมหยุด ฉันจะตามล่าคุณแม้สุดขอบโลก 

สิ่งเดียวจะหยุดฉันมีแค่ความตายเท่านั้น

และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะต้องกินคุณให้ได้ค่ะ 

ปลายนิ้วของลาโมแลคสัมผัสลงกลางอกตัวเธอ ราวกับชี้ที่หัวใจ 

” ถ้างั้นที่เธอให้มา ฉันจะเก็บไว้ตรงนี้แล้วกัน ” แม้สิ่งที่กล่าวถึงแสนคลุมเครือ แต่ลาโมแลคใช้สิ่งที่เอฟราโก้พูดก่อนหน้านี้ มาละเล่นกับความรู้สึกเธอได้หน้าตาเฉย 

เอฟราโก้แสยะยิ้มน่าสะพรึง แต่ไม่อาจเขย่าหัวใจลาโมแลคได้ 

” รบกวนทะนุถนอมอย่างดีด้วยนะคะ ” จนกว่าจะถึงเวลาที่ฉันจะเอาคืนมา