ตอนที่ 316 เยี่ยมบ้านพ่อตาแม่ยาย

สวี่ม่ายซุ่ยได้ยินเสียงนี้จึงหลับตาลงด้วยความหงุดหงิด จากนั้นหันกลับมาและถามเสียงห้วน “เธอเรียกฉันทำไม?”

ซูเจวียนรู้สึกผิดหวังที่เห็นปฏิกิริยาของเธอเป็นแบบนี้ หล่อนจึงพูดด้วยความระวัง “ฉัน…ฉันแค่อยากจะทักทายเธอน่ะ”

นับตั้งแต่ที่ทั้งสองเลิกติดต่อกัน ซูเจวียนก็ไม่ได้แสดงท่าทางเหมือนดอกบัวขาวต่อหน้าเธอนานแล้วเหมือนกัน

สายตาของเธอเสมองไปด้านข้าง จึงเห็นหลิวเชิ่งลี่ที่ยิ้มในตอนแรก กลายเป็นขมวดคิ้ว ทำให้เธอเข้าใจได้ทันที

“ทักทายเสร็จแล้วใช่ไหม? หมดธุระหรือยัง? ถ้าหมดเรื่องแล้วฉันจะได้ไป” จากนั้นเธอก็หันหลังเดินออกไป

ซูเจวียนเห็นเธอแบบนั้นจึงรีบถาม “เธอยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอ?”

สวี่ม่ายซุ่ยหันกลับมามองหล่อนแล้วถามด้วยความหงุดหงิด “งั้นเธอช่วยอธิบายให้ชัดเจนได้ไหมว่าทำไมฉันถึงโกรธเธอ?”

ซูเจวียนเกิดอาการลังเลขึ้นมาและตอบว่า “ก็คือ…เพราะเรื่องของเจี้ยนจวิน แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจเลยนะ”

“เดิมทีฉันแค่อยากเล่าประวัติคร่าวๆ ของเจี้ยนจวินให้คุณนายไต้ฟัง แต่ไม่คิดว่าคุณนายไต้จะคิดมากเกินไป”

“ฉันได้ยินมาว่าพวกเธอเริ่มกำหนดวันหมั้นแล้ว หากคิดว่าคุณนายไต้ยังกังวลเรื่องเจี้ยนจวิน ฉันจะไปช่วยพูดให้อีกรอบก็ได้นะ”

สวี่ม่ายซุ่ยได้ฟังแล้วหัวเราะเยาะออกมาทันที ยิ่งเมื่อมองแววตาเจ้าเล่ห์ของซูเจวียนแล้ว เธอก็เดินมาหาอีกฝ่ายพลางเอ่ย “ถ้าเธอไม่บอกฉัน เกรงว่าฉันคงลืมเรื่องนี้ไปแล้วนะ แต่เธอก็ช่วยเจี้ยนจวินของบ้านฉันได้มากจริงๆ และฉันยังไม่ได้ขอบคุณเธอเลย”

ในขณะที่พูด เธอก็ไม่หยุดก้าวเดินไปหาซูเจวียน และก่อนที่ซูเจวียนจะทันได้ตอบสนอง ก็โดนเธอตบหน้าโดยแรง

ซูเจวียนตกตะลึง หล่อนยกมือกุมหน้าพลางมองเธอด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “เธอตบฉันเหรอ?”

สวี่ม่ายซุ่ยจ้องตอบหล่อนโดยไร้ความปรานี “เธอสมควรโดนตบแล้ว”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เจตนาของเธอนะ ถ้าเธออยากจะช่วยเจี้ยนจวินจริงๆ ทำไมเธอเอาไปพูดได้ว่าพ่อแม่ของเขาไม่ดี ครอบครัวของเขาแย่ ทำไมเธอไม่พูดในด้านดีบ้างล่ะ?”

ซูเจวียนได้ยินแบบนี้ก็หลั่งน้ำตาออกมาทันที และตอบด้วยความคับข้องใจ “ฉันพูดแล้วนะ แต่คุณนายไต้ไม่ฟังฉันเลย”

หลิวเชิ่งลี่ที่อยู่ข้างๆ พอเห็นว่าซูเจวียนถูกตบจึงช่วยประคองหล่อนไว้ และมองหล่อนด้วยความสงสาร

สวี่ม่ายซุ่ยย้อนว่า “เธอแน่ใจเหรอว่าพูดแบบนั้น ถ้างั้นพวกเราไปถามคุณนายไต้กันตรงๆ เลยดีไหม?”

ซูเจวียนตกใจทันทีที่ได้ยินคำนี้ แต่หล่อนยังพูดด้วยความดื้อรั้นว่า “ฉันพูดแบบนั้นจริงๆ นะ อยากจะถามหล่อนเหมือนกัน”

“แต่เธอจะตบฉันโดยไร้เหตุผลไม่ได้ เธอต้องขอโทษฉันด้วย”

หลิวเชิ่งลี่ที่อยู่ข้างๆ ก็ยังพูดว่า “ถูกต้อง สหายสวี่ทำเกินไปหน่อยแล้วนะ”

สวี่ม่ายซุ่ยแค่ปรายตามองที่มือของเขาแล้วถามเสียงเรียบว่า “นายออกมากับหล่อนแบบนี้ ภรรยาที่บ้านรู้ไหม?”

หลิวเชิ่งลี่ซึ่งเดิมทีมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมก็เริ่มหวาดกลัวขึ้นมา “เราพบกันโดยบังเอิญ ไม่ได้นัดหมายไว้ล่วงหน้า แล้วฉันจะบอกหล่อนได้ไงล่ะ”

สวี่ม่ายซุ่ยก็ตอบด้วยท่าทางสบายๆ ว่า “บังเอิญเจอกันงั้นเหรอ? ช่างบังเอิญอะไรแบบนี้”

“แล้วหมดธุระหรือยัง ถ้าไม่มีแล้วฉันจะได้ไปซะที”

ซูเจวียนเห็นท่าไม่ดี จึงรีบสะกิดเรียกหลิวเชิ่งลี่ ซึ่งเขายกมือเกาคอพลางเอ่ยว่า “เธอยังไม่ได้ขอโทษเลยนะ”

แต่สวี่ม่ายซุ่ยได้ยินแล้วตอบโดยไม่ลังเลว่า “อ้อ ขอโทษ” จากนั้นเธอก็หันหลังแล้วเดินผละไปทันที

เธอไม่สนใจหน้าตาน่าเกลียดของพวกเขาเลย และเมื่อหลินฟานเห็นแม่เดินจากไป เขาก็วิ่งตามเธอไปเช่นกัน

“แม่ครับ หล่อนนิสัยไม่ดีขนาดนั้น แล้วแม่ขอโทษหล่อนทำไม?”

เพราะสวี่ม่ายซุ่ยไม่ได้ปิดบังเรื่องต่างๆ กับครอบครัว ดังนั้นทุกคนจึงทราบปัญหาที่ซูเจวียนก่อไว้ให้หลินเจี้ยนจวิน

สวี่ม่ายซุ่ยตอบว่า “ระหว่างที่แม่ตบหล่อน กับแค่พูดว่าขอโทษหล่อน ลูกคิดว่าสิ่งไหนคุ้มกว่ากันล่ะ?”

หลินฟานตอบว่า “ตบหล่อนย่อมคุ้มค่ากว่าแน่นอนครับ”

สวี่ม่ายซุ่ยพูดว่า “ถูกต้องแล้วล่ะ เพราะการพูดว่าขอโทษไม่ต้องเจ็บตัว ถ้าหล่อนอยากจะได้ยิน ก็พูดให้หล่อนฟังซะ มันดีกว่าเสียเวลาคุยกับหล่อนด้วย”

หลินฟานเข้าใจแจ่มชัด

หลังจากได้ตบซูเจวียนแล้ว สภาพจิตใจของสวี่ม่ายซุ่ยก็ดีขึ้น และเมื่อซื้อผ้าเสร็จ เธอก็กลับบ้านโดยไม่หยุดพัก

ในตอนกลางคืนหลินเจี้ยนเยี่ยจะยุ่งกับการซ่อมแซมบ้าน ส่วนตอนกลางวันสวี่ม่ายซุ่ยไปเตรียมเรื่องคนทำพิธีปูเตียง

เวลาราวกับผ่านไปชั่วพริบตาเดียว วันที่ทั้งสองฝ่ายตกลงเรื่องหมั้นหมายก็มาถึง และในเช้าวันนั้น สวี่ม่ายซุ่ยก็เก็บข้าวของและพาหลินเจี้ยนจวินไปที่บ้านของไต้ฉิง

ต้องขอบคุณการพูดยกยอจากไต้ฉิงเป็นประจำ จึงทำให้สวี่ม่ายซุ่ยมีชื่อเสียงในตระกูลไต้มาโดยตลอด

แตกต่างจากครั้งแรกที่หลินเจี้ยนจวินมาเยี่ยมและไม่มีการต้อนรับที่ดี คราวนี้แม่ไต้เตรียมตัวดีมาก โดยที่หล่อนทำความสะอาดล่วงหน้าหนึ่งวัน และบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยผลไม้กับของว่าง

และเมื่อทุกคนได้เห็นสวี่ม่ายซุ่ยตัวจริง ก็ไม่อาจระงับความประหลาดใจบนใบหน้าได้

เดิมทีทุกคนคิดว่า ต่อให้สวี่ม่ายซุ่ยจะเก่งกาจมากแค่ไหน แต่เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงบ้านนอกคนหนึ่ง และไม่ว่าเธอจะแต่งตัวดีแค่ไหน เธอก็คงเหมือนกับเจ้าพนักงานหญิงในเมืองเท่านั้น

แต่ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะสวยเหมือนนักแสดงภาพยนตร์คนหนึ่ง ซึ่งทำให้แม่ไต้กลัวการต้อนรับเธอไปโดยปริยาย

วันนี้สวี่ม่ายซุ่ยสวมกระโปรงยาวกับเสื้อคลุมขนสัตว์ และสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ เธอเลือกทำทรงผมแบบเจ้าหญิงในเทพนิยาย ทำให้รูปลักษณ์ภาพรวมดูอ่อนโยนและสง่างามมาก

ในที่สุดไต้ฉิงก็ทนไม่ไหว จึงรีบสะกิดแขนแม่ไต้ ในตอนนี้แม่ไต้จึงได้สติแล้วรีบพูดทักทายว่า “พี่สะใภ้ลูกเขย ในที่สุดก็มาแล้ว เชิญเข้ามาเร็วๆ เถอะ”

สวี่ม่ายซุ่ยพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วยื่นของในมือให้ไต้หยวน จากนั้นก็เดินตามเขาเข้าไปในบ้าน

หลังจากเข้าไปแล้ว ก็ได้พบว่าญาติทุกคนในครอบครัวของไต้ฉิงเหมือนจะอยู่ที่นั่นหมด แม่ไต้ฉิงชี้ไปที่พ่อไต้แล้วแนะนำให้สวี่ม่ายซุ่ยรู้จัก “นี่คือพ่อของไต้ฉิง”

สวี่ม่ายซุ่ยพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สวัสดีผู้จัดการไต้ ฉันได้ยินชื่อเสียงของคุณมานานแล้วค่ะ”

พ่อไต้ฉิงยิ้มรับแล้วพูดว่า “เรียกฉันว่าอาเซิงเหมือนคนในครอบครัวนี้เถอะ แล้วทำไมไม่เห็นพี่ชายสามของเขาล่ะ?”

สวี่ม่ายซุ่ยอธิบายว่า “ตอนแรกพวกเราจะมาด้วยกัน แต่บังเอิญว่ามีงานด่วนที่กรม เขาจึงโดนเรียกตัวไป แต่ในวันหนึ่งเขาจะแวะมาขอโทษแน่นอน”

พ่อไต้ฉิงตอบด้วยความเข้าใจว่า “เราทุกคนเข้าใจงานของเขา มีเธอเป็นตัวแทนก็พอแล้วล่ะ”

หลังจากนั้นเขาก็แนะนำญาติๆ ให้รู้จักกับสวี่ม่ายซุ่ย และเธอก็ทักทายพวกเขาทุกคน

เนื่องจากพวกไต้ฉิงยังเป็นผู้น้อย ทำให้นอกจากชงชาและรินน้ำแล้วก็ไม่มีหน้าที่ใดอีก ทำให้พวกเธอไปรวมตัวกันที่จุดหนึ่งแล้วนั่งกระซิบกันตรงนั้น

“พี่สะใภ้ของเธอดูพิเศษจริงๆ นะ เธอเห็นไหมว่าหล่อนใส่เสื้อผ้ายังไง หล่อนดูดีกว่าคนดังเสียอีก” พี่สะใภ้ใหญ่ของไต้ฉิงดึงหล่อนแล้วกระซิบบอก

ไต้ฉิงก็ตอบด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าไม่ธรรมดาอยู่แล้ว พี่สะใภ้น่าทึ่งสุดๆ ไปเลย”

ภรรยาของไต้หยวนพูดว่า “เมื่อก่อนฉันไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เชื่อแล้วล่ะ”

“เธอไปถามหล่อนได้ไหมว่าซื้อเสื้อผ้าพวกนั้นที่ไหน ฉันอยากจะซื้อใส่บ้างสักชุดหนึ่ง”

ไต้ฉิงตอบโดยไม่ต้องคิด “หาซื้อไม่ได้หรอกค่ะ เพราะหล่อนตัดเย็บเอง”

ภรรยาของไต้หยวนพูดว่า “ฝีมือของหล่อนน่าทึ่งมากเลยนะนั่น ต่อไปเธอจะพลอยได้รับประโยชน์ไปด้วยนะ”

ไต้ฉิงก็ไม่สุภาพและตอบด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันก็คิดว่างั้นแหละ”

สวี่ม่ายซุ่ยทักทายทุกคนเสร็จแล้วก็เริ่มเจรจา “คุณอา คุณอาสะใภ้ ตอนนี้เราก็เห็นว่าเจี้ยนจวินกับไต้ฉิงคบหากันมานานแล้ว เราควรจะกำหนดวันหมั้นหมายดีไหมคะ?”

แม่ไต้ฉิงพูดว่า “ได้สิ เชิญเธอพูดได้เลย”

สวี่ม่ายซุ่ยพูดว่า “ตอนนี้ทั้งสองคนโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พวกเราจึงตัดสินใจเลือกวันที่สิบหกเดือนหนึ่งดีไหม?”

แม่ไต้ฉิงและพ่อไต้ฉิงหันมองหน้ากัน จากนั้นตอบรับว่า “ตกลง”

สวี่ม่ายซุ่ยจึงหยิบห่อกระดาษสีแดงออกจากกระเป๋า ซึ่งในห่อกระดาษสีแดงนั้นมีเงินอยู่

“แต่กว่าที่ฉันจะมีเวลาว่างมาที่นี่ไม่ง่ายเลย ฉันจึงขอถือโอกาสนี้กำหนดเรื่องแต่งงานด้วย คุณอากับอาสะใภ้อย่าได้ตำหนิเลยนะคะ”

แม่ไต้ฉิงเอื้อมมือไปรับห่อสีแดงจากสวี่ม่ายซุ่ย จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “บังเอิญว่าสิ่งดีๆ ย่อมมาเป็นคู่ แล้วฉันจะตำหนิได้ยังไง”

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เป็นผู้แปลนี่จะกระโดดถีบขาคู่ตั้นหน้ายัยซูเจวียนเลย หย่อนบอมบ์ไว้บ้านนู้นแล้วยังมาทำลอยหน้าลอยตาอีก

ชิวเฟิง