ตอนที่ 206 แม่ของเธอไม่เพียงแค่สมองมีปัญหา แต่ยังตาบอดด้วย

สายลับหลินเซียวพบว่าเฉินจินเป่าเป็นคนเห็นแก่กินที่สุดในครอบครัวของเหล่าเฉิน ขอแค่ตราบใดที่ให้ของกินแก่เขา เขาจะบอกทุกเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวโดยละเอียด

หลินเซียววางมาดเป็นคนใจดีมีน้ำใจ ทำให้คว้าหัวใจของเฉินจินเป่ามาได้ ตอนนี้เฉินจินเป่าจึงชื่นชมหลินเซียวมากๆ และคอยเรียกเขาว่าพี่เซียวทุกวัน

“นายไปเรียกเฉินจินหมิงมาหน่อยสิ”

เฉินจินเป่าตกตะลึงแล้วพูดว่า “ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

หลินเซียวตอบรับ “อืม”

เขาพูดแล้วยื่นกุ้งทอดที่เหลืออีกสองตัวในมือให้พลางเร่ง “เร็วเข้าสิ”

เฉินจินเป่าหยิบกุ้งทอดขึ้นมาด้วยความดีใจและถือมันไว้ในมือขณะที่เดินกลับบ้าน แต่ผ่านไปได้ครึ่งทาง เขาก็ตระหนักเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ หันกลับไปมองหลินเซียวแล้วถามว่า “พี่เซียว ผมขอรู้ได้ไหมว่าจะเรียกพี่รองมาทำไมเหรอ?”

หลินเซียวคิดสักพักแล้วตอบว่า “เขารังแกน้องชายฉันน่ะ”

หลังจากได้ยินคำตอบแล้ว เฉินจินเป่าก็ลังเลอยู่สองวินาทีแล้วตอบว่า “พี่เซียว พี่รองของผมแข็งแรงมาก พี่ก็ต้องระวังด้วย”

หลินเซียวตอบรับ “ไม่มีปัญหา”

เฉินจินเป่าได้ยินแล้วก็รีบไปเรียกเฉินจินหมิงออกมา ทว่าก่อนที่จะเรียก เฉินจินเป่าก็รีบกินกุ้งทอดในมือให้หมด เพราะคนในครอบครัวไม่น่าไว้ใจ ต้องยัดอาหารเข้าปากแล้วเท่านั้นถึงจะวางใจได้

“พี่รอง มีคนมาตามหาอยู่ข้างนอกน่ะ” เฉินจินเป่าแอบเข้ามาหาเฉินจินหมิงและพูดด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง

มือของเฉินจินหมิงที่เช็ดเคียวอยู่ก็หยุดชะงัก “ใครเรียกหาฉัน”

เฉินจินเป่าตอบว่า “พี่ออกไปดูก็จะรู้เอง” พูดจบแล้วก็เดินกลับเข้าบ้าน

เฉินจินหมิงลังเลอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็วางเคียวลงแล้วเดินออกไป แต่ทันทีที่เขาออกไปแล้วก็เห็นหลินเซียวรออยู่ข้างประตู

เมื่อหลินเซียวเห็นเฉินจินหมิงเดินออกมา เขาก็พูดด้วยท่าทางเย็นชา “แม่ของฉันให้มาเรียกนายน่ะ”

พูดจบแล้วเขาก็วางมาดองอาจพลางเดินจากไป

เฉินจินหมิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินตามเขาไป คราวนี้ทัศนคติของหลินเซียวที่มีต่อเขาดีขึ้นมากจริงๆ

“แม่ครับ เขามาแล้ว”

สวี่ม่ายซุ่ยรู้สึกเหมือนจะอาเจียนเพราะสูดควันน้ำมันมากเกินไปจนเลี่ยน เมื่อได้ยินว่าคนมาถึงแล้ว เธอก็รีบเดินออกไปและอาเจียนสองสามที หลังได้สูดอากาศสดชื่นเข้าเต็มปอดถึงรู้สึกดีขึ้นบ้าง “เข้ามาสิ ข้างนอกหนาวมากนะ”

พูดจบแล้วก็เดินเข้าไปก่อน

เฉินจินหมิงเดินตามเข้ามาข้างหลัง และทันทีที่เขาเดินมาถึง ก็เห็นถาดที่เดิมทีใช้ใส่ผักทอดนั้นอัดแน่นไปด้วยอาหารทอดแล้ว สวี่ม่ายซุ่ยหยิบจานออกจากตู้ จากนั้นก็หยิบของทอดสองสามชนิดใส่ลงไป “ฉันได้ยินจากฟานฟานว่าเธอเคยช่วยเขามาก่อนหน้านี้ และวันนี้เธอยังช่วยเรากวาดหิมะด้วย”

เฉินจินหมิงพูดว่า “เรื่องเล็กน้อยครับ”

สวี่ม่ายซุ่ยหยิบจานของกินขึ้นมาและหยิบตะเกียบคู่หนึ่งพร้อมเดินออกไป “ฉันไม่นึกเลยว่าเด็กชายแบบนายจะมีจิตใจสูงส่งขนาดนี้”

“เธอคงไม่ได้กินผักทอดที่นำกลับไปเมื่อครู่แน่ๆ งั้นลองชิมฝีมืออาสะใภ้ดูบ้างสิ”

เฉินจินหมิงมองหมูทอดสีน้ำตาลสวย กุ้งทอดสีสันสดใสและมะเขือยาวยัดไส้ที่มีกลิ่นหอมน่ารับประทาน เขาจึงอดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ แม้เขาจะดูเงียบขรึม แต่ก็ยังเป็นแค่วัยรุ่น เขาถูกจางซุ่ยฮวาเลี้ยงดูไม่ดีและแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่า เมื่อได้เห็นของกินดีๆ ย่อมมีความตะกละ

เมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่ยืนนิ่ง สวี่ม่ายซุ่ยก็ผลักเขาไปข้างหน้าอีกครั้ง “ทำไม เธอไม่ชอบฝีมือของอาสะใภ้เหรอ?”

หลังจากที่เฉินจินหมิงกลืนน้ำลายลงคอแล้ว เขาก็กลับมามีเหตุผลอีกครั้ง “แค่มองแวบแรกก็รู้แล้วว่าฝีมือของอาสะใภ้ดีมาก แต่คุณให้ผมเยอะเกินไป ผมรับไว้ไม่ได้”

สวี่ม่ายซุ่ยเพียงมองเขาแวบแรกก็รู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นเด็กผู้มีความนับถือตัวเองสูง เธอจึงมองไปรอบๆ แล้วพูดว่า “งั้นเอาแบบนี้สิ รอเธอกินเสร็จแล้วก็ช่วยฉันทำงานหน่อย”

คราวนี้เฉินจินหมิงจึงยอมรับด้วยความยินดี “ครับ”

สวี่ม่ายซุ่ยมอบจานของกินให้เขา แล้วจึงหันไปหยิบเจียนปิ่งอีกสองชิ้นจากตู้มามอบให้เขา “แค่นี้จะพอกินอิ่มไหม?”

“พอครับ”

เฉินจินหมิงกัดมะเขือยาวยัดไส้ฝีมือสวี่ม่ายซุ่ยไปคำแรกก็พบว่ามันเป็นไส้เนื้อสัตว์ เขาทนไม่ไหวที่จะกินมันให้หมด เขาจึงใช้เจียนปิ่งมาม้วนห่ออีกที มันจึงกลายเป็นมื้ออาหารดีที่สุดในชีวิตที่ผ่านมาของเขา และเป็นการส่งท้ายปีที่ดีที่สุดของการมีชีวิตอยู่ สำหรับเขาแล้วถือว่าวันนี้เป็นวันปีใหม่ได้เลย

สวี่ม่ายซุ่ยไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่การที่เธอทำเพื่อเขาขนาดนี้ แท้จริงคือแค่รู้สึกว่าเขาคล้ายกับหลินเจี้ยนเยี่ยกับหลินเจี้ยนจวินไม่น้อย พวกเขาทั้งสองเป็นเด็กในครอบครัวที่ทำงานหนักสุด แต่ได้รับความสนใจน้อยที่สุด เธอจึงอยากเลี้ยงเขาบ้าง

เพราะยังต้องช่วยสวี่ม่ายซุ่ยทำงาน เฉินจินหมิงจึงรีบกินเร็วมาก ใช้เวลาไม่นานก็กินหมดจาน จากนั้นจึงเห็นเขาเดินออกไปพร้อมกับจานในมือ และเพียงไม่นานเขาก็เดินเข้ามาพร้อมจานที่ล้างสะอาดแล้ว

สวี่ม่ายซุ่ยมองไปที่จานสะอาดในมือของเขาและถามด้วยความสงสัย “เธอใช้อะไรล้าง?”

เฉินจินหมิงหยิบถุงผ้าใบเล็กออกจากกระเป๋า จากนั้นเขาก็เปิดถุงผ้าให้สวี่ม่ายซุ่ยมองข้างใน “ใช้ขี้เถ้าไม้”

สวี่ม่ายซุ่ยถามต่อ “ไปได้มาจากไหน?”

เฉินจินหมิงตอบว่า “จากบนเขา”

เพราะกลัวว่าสวี่ม่ายซุ่ยจะรังเกียจ เขาจึงรีบพูดว่า “ผมทำเอง”

สวี่ม่ายซุ่ยถามด้วยความแปลกใจ “เธอทำเหรอ? ดูเหมือนว่าเธอจะมีความรู้ไม่เบาเลยนะ”

ทว่าต้องยอมรับตามตรงว่าการได้ฟังคำตอบของเขาช่างทำให้ผู้คนรู้สึกไว้วางใจได้จริงๆ “ไปล้างมือก่อนเถอะ”

เมื่อเฉินจินหมิงได้ยินแล้วจึงเดินออกไปข้างนอก หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ล้างมือแล้วเดินกลับมาพลางยื่นมือให้สวี่ม่ายซุ่ยดู

สวี่ม่ายซุ่ย “…”

เมื่อรอให้เฉินจินหมิงเข้ามารับช่วงต่อ และเห็นว่าเขาเปลี่ยนจากประหม่าเป็นผ่อนคลาย เธอก็ค่อยโล่งใจและถอดผ้ากันเปื้อนพลางพูดกับเฉินจินหมิงว่า “เธอสวมซะสิ”

เฉินจินหมิงก้มมองเสื้อผ้าที่มีรอยปะของตนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเห็นสภาพผมแล้วคิดว่านี่ยังจำเป็นอยู่เหรอครับ?”

สวี่ม่ายซุ่ยปรายตามองเสื้อผ้าของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มเช่นกัน “ไม่จำเป็นจริงๆ” เมื่อพูดจบแล้วเธอก็วางผ้ากันเปื้อนไว้ข้างๆ และเดินไปเติมไฟข้างหลินเซียว

หลินเซียวนั่งนานมากๆ จนเมื่อยล้าเหมือนคนแก่ เมื่อเขาเห็นสวี่ม่ายซุ่ยมานั่งข้างๆ เขาก็รีบวิ่งออกไปเล่นกับหลินฟานทันที

สวี่ม่ายซุ่ยมองเฉินจินหมิงที่เคลื่อนไหวคล่องแคล่ว แล้วถามเขาด้วยความใจเย็น “เธอทำงานบ้านทุกอย่างเลยเหรอ?”

เฉินจินหมิงตอบว่า “ใช่ครับ”

สวี่ม่ายซุ่ยได้ยินเช่นนั้นจึงแค่นเสียงเย้ยหยัน “ดูเหมือนแม่ของเธอไม่เพียงแค่สมองมีปัญหา แต่ยังตาบอดด้วย”

หล่อนมีลูกชายที่โดดเด่นขนาดนี้อยู่ข้างกายแต่ไม่รู้จักชื่นชมเลย

เฉินจินหมิงได้ยินคำพูดของสวี่ม่ายซุ่ยแล้วก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็ทำตัวยุ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะเขาจำไม่ได้แล้วว่าเคยได้ยินคำพูดนี้มากี่ครั้งตั้งแต่ยังเด็ก

หลังจากเย้ยหยันจางซุ่ยฮวาและเห็นว่าเฉินจินหมิงไม่พูดไม่จา สวี่ม่ายซุ่ยก็มีสติขึ้นมาทันที เพราะไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหน ยังไงหล่อนก็เป็นแม่ของเขา การพูดแบบนี้ต่อหน้าลูกชายของหล่อนจะไม่เหมาะสม

“ขอโทษทีนะ ฉันแค่พูดออกไปโดยไม่ทันคิด” สวี่ม่ายซุ่ยขอโทษเขาด้วยความสุภาพ

เฉินจินหมิงก็ตอบแบบไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไรครับ”

หลังจากที่เฉินจินหมิงทอดหมูในมือเสร็จแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นถามสวี่ม่ายซุ่ยว่า “ให้ทอดอะไรอีกไหมครับ?”

สวี่ม่ายซุ่ยพยักหน้าพลางเอ่ย “รอก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปหยิบมาให้”

สักพักเธอก็หยิบเต้าหู้ชิ้นใหญ่สองชิ้น กับปลาที่เตรียมไว้สองตัวเข้ามา “แบบนี้นายจะทอดเป็นไหม?”

ในอาหารจานทอดแบบนี้ ต้องมีเต้าหู้ทอดและปลาทอดแน่นอน สำหรับปลาที่ใช้ทำอาหารช่วงปีใหม่จะอร่อยและกรอบมากขึ้น หากทอดเก็บไว้แล้วนำออกมาทอดซ้ำ

“เป็นครับ” เมื่อพูดจบแล้วเขาก็หยิบเต้าหู้ใส่กระทะด้วยความคล่องแคล่ว

สวี่ม่ายซุ่ยมองท่าทางการทำงานอันคล่องแคล่วของเฉินจินหมิง ทันใดนั้นก็อดก่นด่าจางซุ่ยฮวาในใจอีกครั้งไม่ได้ หล่อนสายตามืดบอดจนไม่สามารถแยกแยะความดีและความชั่วได้เลย

หลังจากช่วยสวี่ม่ายซุ่ยทอดปลาเสร็จแล้ว เฉินจินหมิงก็ไม่ได้เกียจคร้านและช่วยเธอเทน้ำมันออกด้วย ทั้งยังช่วยทำความสะอาดครัวและทำงานนานกว่าสองชั่วโมง

เมื่อมองแผ่นหลังผอมแห้งที่กำลังยุ่งวุ่นวายกับงานของเขา สวี่ม่ายซุ่ยก็อดใจอ่อนไม่ไหว “เธอมีที่ซ่อนของหรือเปล่า?”

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

จินหมิงดูผ่าเหล่าผ่ากอมาก ใช่ลูกตระกูลเฉินจริงๆ เหรอ

ชิวเฟิง