ตอนที่ 205 หลินเซียวยอดนักสืบ

เมื่อเผชิญกับปฏิกิริยาที่รุนแรงของหลินเซียวแล้ว เฉินจินหมิงก็ทำตัวสงบลงมาก “แค่สีเข้มไปบ้าง หล่อนไม่กล้าพอจะวางยาพิษหรอกนะ”

“จะมียาพิษหรือไม่ก็ช่าง พวกเราไม่สนใจจะกินอยู่แล้ว” หลินเซียวมองเขาแล้วพูดด้วยความขุ่นเคือง

พูดแบบนั้นแล้วเขาก็ตั้งท่าจะไล่คนออกไป

แต่สวี่ม่ายซุ่ยมีโอกาสได้พบเฉินจินหมิงหลายครั้ง ซึ่งทุกครั้งที่เห็น เขามักจะเดินหอบกองฟืนกลับบ้าน ทำให้รู้ว่าเขาต้องลำบากอยู่ในครอบครัวเหล่าเฉิน ดังนั้นสวี่ม่ายซุ่ยจึงไม่ต้องการรังแกเขา

“นอกจากมาส่งของที่นี่แล้ว แม่ยังสั่งให้เธอทำอะไรอีก?”

เฉินจินหมิงเหลือบมองมันหวานทอดด้วยความหลงใหล “หล่อนอยากให้ผมเอาของแลกเปลี่ยนกลับไปด้วย”

สวี่ม่ายซุ่ยเข้าใจถึงแผนการของเพื่อนบ้านได้ทันที เธอหัวเราะเยาะเบาๆ และพูดว่า “ครั้งนี้ถือว่าแม่ของเธอฉลาดมาก”

เฉินจินหมิงอธิบายว่า “ไม่ใช่ความคิดของแม่ แต่เป็นความคิดของเฉินจินเฟิ่ง”

ภาพของสาวน้อยเจ้าเล่ห์แวบเข้ามาในความทรงจำของสวี่ม่ายซุ่ยทันที “อ้อ งั้นก็ไม่น่าแปลกใจเลย เธอรอครู่หนึ่งนะ”

พูดจบแล้วเธอก็ยืนขึ้น หยิบชามและเดินไปที่ตู้เพื่อหยิบชามของบ้านตัวเองออกมาและเทอาหารลงไป จากนั้นก็เดินไปที่ถาดบรรจุมันทอดกรอบ แล้วหยิบมันหวานกับมันฝรั่งทอดใส่ลงในชามเดิมจำนวนหนึ่ง

“เธอมาที่นี่เร็วไปหน่อย บ้านฉันยังไม่ได้ทอดของที่ดีกว่านี้”

เฉินจินหมิงรับชามที่สวี่ม่ายซุ่ยส่งมาและตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “ขอบคุณครับ นี่ก็ดีมากแล้ว”

หลังพูดจบแล้วเขาก็เดินออกไปทันที

หลินเซียวยังไม่ไว้ใจอีกฝ่าย เขาจึงให้หลินฟานถือเชื้อปะทุไฟไว้แทน พลางเอ่ย “ผมจะไปดูเขาหน่อยครับ”

เมื่อเขาออกไปดูจนเห็นว่าอีกฝ่ายไปแล้วจริงๆ หลินเซียวก็อดที่จะดุหลินฟานไม่ได้ “นายโง่เหรอ ถึงปล่อยให้คนเข้ามาได้น่ะ ดูครอบครัวของเขาสิ คิดว่าเขาจะเป็นคนดีได้เหรอ นายไม่กลัวว่าถ้าวันหนึ่งเราไม่อยู่บ้าน แล้วจะมีคนจับนายไปขายหรือไง”

หลินฟานรู้สึกหวาดกลัวกับคำพูดของหลินเซียวมาก เขาจึงก้มหน้าลงและไปแอบอยู่ด้านหลังของสวี่ม่ายซุ่ย

สวี่ม่ายซุ่ยกางแขนออกมาปกป้องหลินฟานและพูดกับหลินเซียวว่า “ลูกหยุดทำให้น้องกลัวได้แล้ว”

หลินเซียว “ถ้าไม่ทำให้เขากลัว ก็จะไม่จำสักทีไงครับ”

สวี่ม่ายซุ่ยไม่คิดว่าหลินฟานจะเป็นคนที่เปิดประตูให้โดยไม่ตั้งใจ เธอจึงก้มหน้าลงและถามเสียงอ่อนโยน “ทำไมอยู่ๆ ลูกถึงปล่อยให้เขาเข้ามาล่ะ?”

หลินฟานลังเลครู่หนึ่งและตอบว่า “เขาช่วยเรากวาดหิมะออกจากหน้าประตู ยังมีเมื่อไม่กี่วันก่อนผมถูกเสี่ยวพั่งรังแก และเขาก็ช่วยผมไว้ด้วยครับ”

เมื่อหลินเซียวได้ยินว่าเสี่ยวพั่งรังแกน้องชาย เขาก็ระเบิดโทสะทันที “นายว่าไงนะ เจ้าเสี่ยวพั่งรังแกนายเหรอ ทำไมนายไม่บอกฉัน?”

หลินฟานพูดว่า “เฉินจินหมิงช่วยผมแก้แค้นไปแล้ว ผมก็เลยไม่ได้บอกพี่ไงล่ะ”

หลินเซียว “เขาช่วยนายแก้แค้นยังไง”

หลินฟานแสดงท่าทางให้เห็นแบบง่ายๆ “ทำแบบนี้เลย เขาคว้าชายเสื้อของเสี่ยวพั่งคนนั้นไว้แล้วดึงออกไปข้างๆ”

“เขาเก่งขนาดนั้นเชียว?”

หลินฟานตอบ “อื้ม”

หลินเซียวเห็นน้องชายพยักหน้ารับง่ายๆ ก็รู้สึกโกรธมากขึ้น “แล้วนายทำอะไรเป็นบ้างเนี่ย ถนนกว้างขนาดนั้นยังถูกเสี่ยวพั่งขวางได้ คืนนี้มาฝึกฝนร่างกายกับฉันเลยนะ”

หลินฟานได้ยินแล้วก็พูดคัดค้านทันที “ผมไม่ทำหรอก”

พูดจบแล้วเขาก็เอามือคล้องคอของสวี่ม่ายซุ่ยพลางเอ่ยอย่างดื้อรั้น “แม่ครับ ผมไม่ทำนะ”

สวี่ม่ายซุ่ยพูดว่า “ไม่ทำก็ไม่ทำ เซียวเซียว ตอนที่ลูกออกไปข้างนอกได้มองที่ประตูไหม?”

หลินเซียวตอบว่า “ผมเห็นครับ มันถูกทำความสะอาดแล้วจริงๆ”

“เขาเป็นคนเดียวในครอบครัวนั้นที่ใช้ได้” หลินเซียวพูดเสียงหนักแน่น

เมื่อสวี่ม่ายซุ่ยนึกถึงประตูบ้านหลังถัดไปแล้ว เธอก็อดเห็นใจเด็กคนนั้นไม่ได้ “ลูกก็ลองคิดหาทางให้เขามาทีหลังอีกได้นะ”

“แม่อยากให้เขาทำอะไรครับ”

“ตอนนี้เขาไม่น่าจะได้กินของทอดพวกนั้นหรอก ลูกก็ให้เขากินข้าวบ้านเราเสร็จแล้วค่อยกลับไป”

หลินเซียวทำหน้ามุ่ย “แม่กับหลินฟานใจดีเกินไปแล้ว”

เฉินจินหมิงเดินกลับบ้านพร้อมชาม และทันทีที่เขาเดินเข้ามา จางซุ่ยฮวากับเฉินจินเฟิ่งก็ได้กลิ่นหนึ่งลอยมาด้วย

“พี่รอง ได้ของแลกเปลี่ยนจริงๆ เหรอ” เฉินจินเฟิ่งถามด้วยความแปลกใจขณะมองไปที่ชามในมือของเฉินจินหมิง

“อืม” เฉินจินหมิงทำแค่ตอบรับเบาๆ แล้ววางชามทิ้งไว้บนเตา

จางซุ่ยฮวามองอาหารในชามแล้วพึมพำด้วยความรังเกียจทันที “แกไปตั้งนานสองนาน ได้กลับมาแค่นี้ ขี้เหนียวเกินไปแล้วนะ พวกนั้นสวมใส่เสื้อผ้าไม่เหมือนคนตระหนี่ แต่ไม่คิดเลยว่าจะขี้เหนียวของกันขนาดนี้ ยังไม่ดีเท่าเพื่อนบ้านในหมู่บ้านของเราด้วยซ้ำ อย่างน้อยถ้าเราเอาของไปให้ ก็จะกลับมาพร้อมอาหารที่มีเนื้อไม่ใช่เหรอ”

ขณะจางซุ่ยฮวาทำหน้าบูดบึ้งและบ่นไม่หยุด เฉินจินเฟิ่งก็เอื้อมมือไปหยิบมันหวานชิ้นหนึ่งแล้วยัดใส่ปาก เนื่องจากสวี่ม่ายซุ่ยเลือกมันหวานชั้นดีและโรยเกลือเล็กน้อยหลังทอดเสร็จ มันจึงมีรสชาติอร่อยมากเป็นพิเศษ

เฉินจินเฟิ่งกินไปชิ้นหนึ่งและหยิบอีกชิ้นเข้าปาก จากนั้นยังคงพูดพล่ามต่อไป “แต่ว่า ยิ่งมีเงินมากเท่าไรก็ยิ่งตระหนี่มากขึ้นเท่านั้น เห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกเหมือนได้ไม่คุ้มเสียเอาซะเลย พี่รอง เกรงว่าพี่จะไม่ได้รับความนิยมมากนักนะ”

เฉินจินหมิงมองสองแม่ลูกที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยทั้งที่กำลังกินอาหารของคนอื่นแต่กลับพูดจาแย่ๆ ถึงอีกฝ่าย เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผมไปที่นั่นเร็ว จึงยังไม่ได้เวลาทำอาหารพวกเนื้อ เลยได้แต่ผักทอดนี้มา”

พูดจบแล้วเขาก็เดินออกประตูไปทันที

จางซุ่ยฮวาและเฉินจินเฟิ่งรู้สึกขัดเคืองใจราวกับว่าพวกตนขาดทุนเนื้อไปหลายชิ้น “ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันจะให้เขาไปทีหลัง”

เฉินจินเฟิ่งพูดว่า “ใครจะรู้ว่าพวกนั้นจะทอดผักก่อนล่ะคะ”

จางซุ่ยฮวากลอกตาด้วยความโกรธ “ถ้าแกไม่ตะกละจนบอกให้พี่รองของแกไปเร็วๆ บางทีเราอาจจะยังได้เนื้อมาบ้าง”

เฉินจินเฟิ่งพูดว่า “จะตำหนิหนูได้ไง ถ้าแม่อยากกินเนื้อก็แค่บอกให้พี่รองไปขออีกสิ”

“แกคิดว่ามันง่ายมากนักเหรอ” หล่อนพูดพลางคว้าชามจากมือของเฉินจินเฟิ่ง “แกไม่ต้องกินแล้ว เหลือไว้ให้น้องชายกับพี่ใหญ่ของแกบ้าง ทำไมแกถึงคิดจะกินคนเดียว จะเห็นแก่ตัวขนาดนี้ได้ไง”

เฉินจินเฟิ่งมองชามในมือของจางซุ่ยฮวาแล้วเถียงด้วยความไม่เต็มใจ “แต่ยังเหลืออีกเยอะเลยนะคะ”

จางซุ่ยฮวายื่นชามออกไปทางเฉินจินเฟิ่งด้วยความไม่พอใจ แต่ก่อนที่เฉินจินเฟิ่งจะทันได้หยิบ หล่อนก็ดึงกลับแล้วพูดว่า “นี่เรียกว่ามากแล้วเหรอ”

เฉินจินเฟิ่งพูดว่า “แม่น่ะรักลูกชายมากกว่าลูกสาว”

“แกกับพี่ชายน้องชายจะเหมือนกันได้ไง ในอีกไม่ช้าก็เร็วแกจะแต่งงาน และถ้าอยากกินก็ไปกินที่บ้านสามีเอาสิ”

“แต่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้แต่งงานนี่คะ”

“แต่ไม่ช้าก็เร็วแกต้องแต่งงาน จะเถียงทำไม” ในขณะที่กำลังพูดกันนั้น เฉินจินกังและเฉินจินเป่าก็เดินเข้ามา จากนั้นพี่ชายน้องชายทั้งสองก็แบ่งของกินในชามกันคนละครึ่ง

“แม่ยังมีอีกไหมครับ?” เฉินจินกังมองไปที่จางซุ่ยฮวาแล้วถาม

เฉินจินกังถูกจับกุมอยู่สองสามวันก่อนจะได้รับการปล่อยตัว ซึ่งหลังจากถูกเฉินเยวี่ยลงโทษแล้ว ช่วงนี้เขาจึงเริ่มทำตัวดีมากขึ้น

จางซุ่ยฮวาตอบว่า “มีแค่นั้นแหละ”

เมื่อเฉินจินเป่าได้ยินว่าหมดแล้วก็เริ่มร้องไห้ทันที แต่เขาก็ถูกจางซุ่ยฮวาดุด้วยการตบหน้าไปหนึ่งที

เมื่อใกล้เที่ยง สวี่ม่ายซุ่ยก็ทอดพวกผักเสร็จและเริ่มทอดกุ้ง ปลา หมูและเนื้อ ซึ่งหลินเซียวได้รับคำสั่งให้ไปเรียกเฉินจินหมิงมากินด้วยกัน

หลินเซียวแอบหยิบกุ้งสามตัวจากถาดและวางไว้ในมือของตน จากนั้นเขาก็แอบวิ่งออกไป และในไม่ช้าก็มีเสียงร้องหลายเสียงดังมาจากประตูถัดไป

เฉินจินเป่าซึ่งเดิมทียังอารมณ์ค้าง พอได้ยินแล้วก็วิ่งออกมาด้วยความตื่นเต้นโดยไม่เหลียวมองใครเลย และทันทีที่ออกมาแล้ว เขาก็เห็นหลินเซียวยืนพิงประตูบ้านพลางเคี้ยวกุ้งทอดด้วยท่าทางเกียจคร้าน “พี่เซียว มาที่นี่ทำไมเหรอ?”

หลินเซียวพูดกับเขาพลางเคี้ยวตุ้ยๆ “ฉันมีเรื่องจะพูดกับนายหน่อยน่ะ”

เฉินจินเป่ามองกุ้งทอดในมือของเขาและแอบกลืนน้ำลายลงคอ สายตาของเขาไม่เคยละไปจากกุ้งทอดเลย “อยากถามอะไรก็ถามได้เลย และผมจะบอกทุกสิ่งที่รู้ด้วย”

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ทำไมเหรอ เขาทำอาหารกินกันเองแล้วต้องหวังให้เขาแบ่งมาบ้านตัวเองด้วยเหรอ ทำตัวเป็นสัมภเวสีช่วงวันสารทจีนไปได้บ้านตระกูลเฉินนี่

ชิวเฟิง