ตอนที่ 92 เกิดเรื่องกับหลิวซุ่ย

หลินฟานหลับครั้งนี้ยาวไปจนถึงโรงภาพยนตร์เลิก ทำให้มือสวี่ม่ายซุ่ยชามาก แต่ไม่กล้าปล่อยมือ หลี่ต้าหนีเห็นเธอเป็นแบบนั้นก็กำลังจะพูดว่าจะอุ้มแทนเธอ แต่ยังไม่ทันพูดออกมา ก็ถูกหลินเจี้ยนเยี่ยที่มาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ตกใจเสียก่อน

“นายมาได้ยังไง”

หลินเจี้ยนเยี่ย “ฉันมารับพวกหล่อน”

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย สวี่ม่ายซุ่ยเลยเผลอหันไปมอง ก็เห็นหลินเจี้ยนเยี่ยยืนตรงอยู่ข้างหลังตัวเอง เขาเห็นเธอมองมาทางตน ก็ดึงมือเธอมาพูด “ผมเอง”

ว่าจบก็รับหลินฟานมา

หลังสวี่ม่ายซุ่ยเห็นเขามาก็ไม่ได้เกรงใจ ส่งคนในอ้อมแขนไปให้เขา เริ่มเก็บเก้าอี้พับได้ของตัวเอง บ้านพวกเธอคนเยอะเลยเอาเก้าอี้พับได้มาสี่ตัว

หลินเจี้ยนเยี่ยเห็นสวี่ม่ายซุ่ยยังเก็บเก้าอี้พับไม่เสร็จก็ถามด้วยสีหน้าอึมครึม “หลินเซียวล่ะ? ให้เขามาเก็บ”

สวี่ม่ายซุ่ย “ลูกชายคนโตของคุณ คุณยังไม่เข้าใจอีก หนีไปตั้งนานแล้ว” เพิ่งจะพูดไป หลินเซียวก็วิ่งพรวดเข้ามาจากด้านข้าง พอเห็นสวี่ม่ายซุ่ยก็พูดด้วยสีหน้าร้อนรน “แม่ แม่เอาเก้าอี้พับมาให้ผม ผมถือให้”

ตอนที่สวี่ม่ายซุ่ยยังไม่ทันได้สติกลับมา เก้าอี้พับก็ถูกเขาแย่งไปแล้ว จากนั้นเขาก็หายไปจากที่เดิม หลี่ต้าหนีไม่วางใจพวกเขาเลยรีบวิ่งตามไป

แม่หู่จือหาพ่อหู่จืออย่างเต็มที่ พอเห็นพ่อหู่จือก็รีบทัก ตามเขาไปด้วยใจที่เป็นสุข คราวนี้เลยเหลือบ้านพวกเธอสามบ้าน

หลินเจี้ยนเยี่ยอุ้มหลินฟานเดินไปด้านหน้า ส่วนสวี่ม่ายซุ่ยหิ้วเก้าอี้พับได้ที่เหลืออีกสองตัว ช่วงเวลากลางคืนของฤดูร้อนเต็มไปด้วยเสียงของจักจั่นดังระงมแทรกซึมความสงบเงียบ

“คุณมาตอนไหน ทำไมไม่ส่งเสียง?” สวี่ม่ายซุ่ยมองหลินเจี้ยนเยี่ยพลางถาม

หลินเจี้ยนเยี่ยอุ้มลูกพลางก้มมองสีหน้าสงบนิ่งของภรรยา “มาตั้งแต่ตอนหนังฉายไปครึ่งเรื่องน่ะ เห็นคนเยอะเลยไม่ได้ไปหาพวกคุณ”

ได้ยินคำพูดเขา สวี่ม่ายซุ่ยที่กำลังคิดจะพูดว่าไม่กลัวผลกระทบหรือไงถึงได้สังเกตเห็นว่าเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว กางเกงดำเสื้อเชิ้ตขาว ดูวัยรุ่นเสียไม่มี มิน่าถึงได้ซ่อนตัวในฝูงชนได้นานขนาดนั้น

“หนังน่าดูไหม”

หลินเจี้ยนเยี่ยคิดสักพักถึงตอบ “ไม่น่าดูเท่าคุณหรอก”

ใจของสวี่ม่ายซุ่ยที่ถูกหลินเจี้ยนเยี่ยเกี้ยวพาด้วยคำหวานพลันหลอมละลาย เธอฝืนยิ้มมุมปาก พูดแซะว่า”สมเป็นปากของผู้ชายจริงๆ หลอกคนซะเยอะ”

ว่าจบก็เดินนำหน้าเขาไป

หลินเจี้ยนเยี่ยเห็นก็รีบดึงแขนเธอมาพูด “แต่ไหนแต่ไรผมก็ไม่หลอกคน ยิ่งไม่มีทางหลอกคุณอยู่แล้ว”

สวี่ม่ายซุ่ยมองดวงตาจริงจังของหลินเจี้ยนเยี่ย พยักหน้าเหมือนเห็นผี “เอาเถอะ ฉันเชื่อคุณก็ได้”

หลินเจี้ยนเยี่ยยิ้มตาหยี ก้มลงพูด “ยังคงเป็นภรรยาที่ดี”

สวี่ม่ายซุ่ยมองท่าทางลับลมคมในของหลินเจี้ยนเยี่ย พูดอย่างจนใจว่า “พอแล้ว รีบกลับบ้านเถอะ ลูกยังหลับอยู่”

หลินเจี้ยนเยี่ย “กลัวอะไร ตรงนี้ไม่มีคนด้วยซ้ำ”

สวี่ม่ายซุ่ยเลิกคิ้ว มองเขาด้วยรอยยิ้มทั้งตาทั้งปาก เดิมทีว่าจะล้อเขาสักสองสามประโยค แต่พอเห็นจ้าวเป่ากั๋วที่จู่ๆ โผล่ขึ้นมาก็เปลี่ยนความตั้งใจทันที เธอเอามือคล้องข้อพับเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ตอบกลับอย่างอ่อนหวานว่า “ได้เลยค่ะ”

หลินเจี้ยนเยี่ยมองสวี่ม่ายซุ่ยที่เชื่อฟังขึ้นมาก็ตกอยู่ในห้วงภวังค์ความอ่อนโยน แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหยอกล้อจากด้านหลัง “เจี้ยนเยี่ย นายนี่ชีวิตใช้ได้เลยนี่”

หลินเจี้ยนเยี่ยหันกลับไปด้วยสีหน้าแข็งค้าง ก็เห็นจ้าวเป่ากั๋วมองตัวเองอย่างหยอกล้อ เขารีบดึงมือสวี่ม่ายซุ่ยเข้ามาพูดกับเธอว่า “คุณนี่นะ มีคนทำไมไม่บอก”

สวี่ม่ายซุ่ยเห็นท่าทางของหลินเจี้ยนเยี่ยก็ขำจนตัวงอ “ฉันนึกว่าคุณจะไม่กลัวผลกระทบนี่”

หลินเจี้ยนเยี่ยมองเธอด้วยสีหน้าจนใจพลางพูด “ผมไม่กลัวผลกระทบตอนไหน” พูดจบก็หันไปถามจ้าวเป่ากั๋ว “นายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังเดินตามหลังฉันอีก”

จ้าวเป่ากั๋ว “ยังไม่พ้นเป็นไอ้ลูกหมีสองสามตัวนั่นแหละ เผลอแวบเดียวก็ไม่รู้วิ่งไปไหนกันแล้ว”

เขาว่าพลางไล่ตามมาด้านหน้า เดินไปบ้านด้วยกัน

ตอนพวกเขาถึงบ้าน บ้านต้าเฉียงก็เพิ่งมาถึง พ่อต้าเฉียงเห็นแม่ต้าเฉียงกลับมาคนเดียวก็ถามอย่างสงสัย “ทำไมมีแค่คุณ ซุ่ยซุ่ยกับต้าเฉียงล่ะ”

แม่ต้าเฉียงตอบอย่างทนไม่ไหว “ต้าเฉียงกับพวกหู่จืออยู่ข้างหลัง ส่วนซุ่ยซุ่ยหาไม่เจอ”

พ่อต้าเฉียงได้ฟังก็ขมวดคิ้ว “ทั้งคืนคุณไม่เจอหล่อนเลย?”

แม่ต้าเฉียง “หล่อนไม่ยอมพูดกับฉันด้วยซ้ำ ฉันจะไปพบหล่อนที่ไหน ตอนดูหนังคุณก็อยู่ด้วยไม่ใช่หรือไง คุณไม่เห็นหรอ?”

พ่อต้าเฉียง “ผมนึกว่าหล่อนอยู่กับคุณ เลยไม่ได้สนใจ”

“คงไม่ใช่ว่าหล่อนหนีไปแล้วนะ”

แม่ต้าเฉียงตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่มีทาง หลินเจี้ยนจวินคนนี้อยู่บนเกาะทั้งคน หล่อนจะหนีไปไหนได้”

พ่อต้าเฉียง “งั้นคุณไม่ไปหา?”

แม่ต้าเฉียง “หาอะไรกัน หล่อนไม่ฟังฉันด้วยซ้ำ ฉันจะไปหาหล่อนทำไม”

หล่อนว่าแล้วเตรียมจะเดินไปห้องนอน

พ่อต้าเฉียงเห็นแม่ต้าเฉียงเป็นแบบนั้นก็โกรธจนหน้าเขียว “ผมไม่เคยเห็นคนเป็นแม่แบบคุณมาก่อนเลย”

“คุณไม่ไปผมไปเอง” พูดจบก็เตรียมหันจะไป

เพิ่งจะหันไปก็เห็นหลิวซุ่ยที่กลับมา ร้องตะโกนอย่างยินดีทันที “ซุ่ยซุ่ย ลูกกลับมาแล้ว?”

รอซุ่ยซุ่ยเงยขึ้นมา พ่อต้าเฉียงก็ประหลาดใจอย่างถึงที่สุด “นี่ลูก…?”

แม่ต้าเฉียงได้ยินเสียงสั่นๆ ของพ่อต้าเฉียงก็ค่อยๆหันมา เห็นหลิวซุ่ยผมเผ้ายุ่งเหยิง ยืนตรงนั้นในชุดขาดรุ่งริ่ง มุมปากอาบเลือด ผิวที่เปิดเปลือยด้านนอกเขียวช้ำทั้งหมด มองแวบเดียวก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“กรี๊ด!” แม่ต้าเฉียงทนไม่ได้ ร้องตะโกนราวอกจะแตก

พ่อต้าเฉียงได้ยินเสียงก็พลันมีสีหน้าเย็นชา คำรามด้วยแววตาคับแค้น “หุบปาก!”

เขาเดินโซเซไปด้านหน้าหลิวชุ่ย ถามอย่างระมัดระวัง “ลูกสาว ลูกบอกพ่อมา ไอ้คนนั้นมันเป็นใคร พ่อจะไปทุบมันให้ตาย”

หลิวซุ่ยได้ยินก็ส่ายหัวอย่างไม่รู้ตัว “หนู…หนูไม่รู้”

พ่อต้าเฉียงเห็นลูกสาวที่แตกสลาย ก็ปวดใจ แผดเสียงใส่แม่ต้าเฉียง “มัวตะลึงอะไรอยู่ ยังไม่รีบพาหล่อนไปอาบน้ำอีก”

แม่ต้าเฉียงฟังจบถึงได้สติ พุ่งเข้ามามองสำรวจหลิวซุ่ยพลางร้องไห้ “ทำไมไม่เชื่อฟังกันเลย ถ้าแกไปกับฉัน มันจะไปมีเรื่องเยอะขนาดนี้ได้ยังไง แกดูสภาพแกตอนนี้ ทำไม…” หล่อนว่าพลางน้ำตารินไหล

พ่อต้าเฉียงมองทั้งสองคน กลับไปเอาของในห้องแล้วออกไปด้านนอกจนแม่ต้าเฉียงตกใจ ไม่สนที่จะร้องไห้แล้ว หล่อนตะโกนร้องเรียกพ่อต้าเฉียงแทบตาย “คุณจะไปทำอะไร”

พ่อต้าเฉียง “ฉันจะไปฆ่าไอ้เดรัจฉานนั่น”

แม่ต้าเฉียง “คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นใคร จะไปหาคนได้ยังไง”

พ่อต้าเฉียง “ฉันมีวิธีของฉัน”

แม่ต้าเฉียงได้ฟังก็ไม่สนอะไรแล้ว “ไม่ได้ คุณไปไม่ได้”

พ่อต้าเฉียงสะบัดหล่อนอย่างรุนแรง ตะโกนว่า “หรือว่าจะทนมองซุ่ยซุ่ยโดนรังแกแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้”

แม่ต้าเฉียงเห็นพ่อต้าเฉียงที่โกรธขึ้งก็โมโห “ไม่งั้นจะทำยังไง ให้คุณไปสร้างเรื่องจนคนเขารู้กันทั่ว ให้ทุกคนรู้ว่าซุ่ยซุ่ยบ้านเราโดนคนข่มขืน แล้วยังข่มขืนฟรีๆ หล่อนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

พ่อต้าเฉียงโดนแม่ต้าเฉียงตะคอกใส่ก็ใจเย็นลง เกาหัวนั่งยองบนพื้น ถามด้วยสีหน้าหดหู่ “งั้นคุณว่ามาว่าจะเอายังไง?”

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

พี่เยี่ยใจกล้าหน่อยสิ แหม เมียก็เมียตัวเอง

ใครทำร้ายซุ่ยซุ่ยกันนะ ถ้าเป็นสมัยนี้ก็อยากบอกว่าอย่าเพิ่งล้างตัว ให้ไปโรงพยาบาลตรวจหาร่องรอยของคนร้ายบนตัวก่อน จะได้เป็นหลักฐานมัดตัวได้ แต่พอคิดว่าเป็นสมัยที่การแพทย์ยังไม่พัฒนาก็จนปัญญา ภาวนาแค่ว่าซุ่ยซุ่ยจะทิ้งร่องรอยอะไรไว้บนตัวคนทำบ้าง

แม่ต้าเฉียงนี่ก็น้อ ต่อให้โกรธลูกแต่ก็ไม่ควรปล่อยลูกสาวไว้คนเดียวเปล่า ทีนี้จะจับมือใครดมล่ะเนี่ย

ชิวเฟิง