ตอนที่ 147 แค่มองก็รู้ใจ

“อีกสักพักหลานไปเคาะประตูบ้านหล่อนบอกว่ามาเล่นกับลูกบ้านหล่อน รอตอนพวกเขากินข้าวหลานก็อย่าไป ดูพวกเขาไว้ ย่าจะดูว่าใครไม่มีน้ำใจให้หลานกิน”

จินเป่าฟังจบก็ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา “ย่า ผมจะไปตอนนี้แหละ”

แม่เฒ่าเฉิน “ไปเถอะ ถึงเวลาก็ทำตัวน่าสงสารหน่อย”

จินเป่า “ครับ”

พูดจบก็วิ่งไปข้างนอก ชนกับเฉินเยวี่ยพอดี

เฉินเยวี่ยมองแผ่นหลังของเขาถามแม่เฒ่าเฉินว่า “เขาไปทำอะไร?”

แม่เฒ่าเฉินก็ไม่คิดปิดบังบอกไปตามตรง “ไปเล่นกับข้างบ้าน”

ในเวลานี้เองเฉินเยวี่ยก็รู้ว่าสองย่าหลานตั้งใจทำอะไร จึงพึมพำอย่างไม่เห็นด้วย “แม่ แม่ทำแบบนี้ไม่ดี“

แม่เฒ่าเฉินตอบกลับอย่างไม่พอใจ “มีอะไรไม่ดี ไม่กินก็เสียเปล่า วันนี้แกไปหารองผู้บัญชาการโหวมาหรือยัง ของที่ฉันให้แกเอาไป แกให้หรือยัง”

แม่เฒ่าเฉินคนนี้เอาความฉลาดไปใช้กับแผนร้ายหมดแล้ว สำหรับคนที่ไม่มีประโยชน์กับตัวเอง ก็ตักตวงผลประโยชน์จากเขาเต็มที่ สำหรับคนที่มีประโยชน์กับตัวเองก็ประจบประแจงสุดฤทธิ์ ไม่อย่างนั้นลูกชายนางที่ไม่มีความสามารถอะไรคงไม่ได้เลื่อนตำแหน่งเร็วขนาดนี้

“เปล่า ในกองทัพมีคนเต็มไปหมดจะให้ยังไง ฉันว่าจะรอให้มืดก่อนค่อยไป เวลานั้นไม่มีคน”

แม่เฒ่าเฉินรีบพยักหน้าตอบรับทันที “ก็ได้”

พูดจบก็นึกอะไรขึ้นมาได้ พุ่งไปที่ครัว ตะโกนอย่างเบิกบานว่า “ชุ่ยฟาง ทำกับข้าวเสร็จหรือยัง”

จางชุ่ยฟางที่ร้อนจนเหงื่อท่วมตัวอยู่ในครัวฟังเสียงเร่งรัดของแม่สามี ก็พึมพำอย่างไม่ชอบใจ “เร่ง ๆ ๆ อยู่ได้ จะตายอยู่แล้วเนี่ย”

จินเฟิ่งเงยหน้ามองแม่ตัวเอง ไม่กล้าพูดอะไร

ฝั่งสวี่ม่ายซุ่ยทางนี้เพิ่งจะรอหลินเจี้ยนเยี่ยกลับมาเตรียมกินข้าว ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูลอยมา สวี่ม่ายซุ่ยนึกเอะใจ พึมพำว่า “คงไม่ใช่มายืมของอีกหรอกนะ”

หลินเจี้ยนเยี่ยก็สีหน้าไม่ดี แต่ก็พูดปลอบว่า “ไม่แน่ อาจจะเป็นใครมาเยี่ยม”

สวี่ม่ายซุ่ยกลอกตา ตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “เวลานี้คงกินข้าวที่บ้านกันหมด ใครจะมาเยี่ยม คุณไปเปิดสิ?”

หลินเจี้ยนเยี่ยส่ายหัว “ผมไม่สะดวก”

สวี่ม่ายซุ่ยฟังจบก็มองไปทางหลินเซียวกับหลินฟาน “ไม่งั้นลูกสองคนไป”

หลินเซียวกับหลินฟานกำลังกินเกี๊ยวอยู่เต็มปาก พอได้ยินคำพูดนี้ก็ส่ายหัวโดยไม่เงยหน้า

หลินเจี้ยนจวินอยู่ข้างนอกมาหนึ่งวัน ไม่รู้ว่าในบ้านเกิดอะไรขึ้นบ้าง เห็นทุกคนไม่ยินดีไป ก็ออกตัวพูด “งั้นผมไปดูเอง”

สวี่ม่ายซุ่ยมองประเมินเขา ก่อนจะยอมรับ “นายอย่าไปเลย ให้ฉันไปเถอะ”

พูดจบก็วางตะเกียบลุกขึ้นเดินไปด้านนอก

หนังหน้าหลินเจี้ยนจวินไม่หนาสู้หลินเจี้ยนเยี่ย หากให้คนอื่นยืมไปหมด คงได้ไม่คุ้มเสีย

ปกติเวลาออกไปที่ลานบ้านจะมองเห็นคนด้านนอกได้โดยไม่ต้องเปิดประตู แต่ครั้งนี้กลับไม่เห็นใคร สวี่ม่ายซุ่ยจึงเปิดประตูอย่างเกียจคร้าน ผลักประตูออกไปด้านนอก

หาสองรอบก็ไม่พบคน เวลานี้ถึงได้ยินเสียงลอยมาจากด้านล่าง “ป้า ผมอยู่นี่”

เฉินจินเป่าอายุน้อย คราวนี้สวี่ม่ายซุ่ยถึงเห็นเขาที่ทั้งดำทั้งอ้วน บนหน้ายังมีน้ำมูกย้อยสองสาย เสื้อผ้าบนตัวก็สกปรกมอมแมม ไม่รู้ว่าไม่ได้ซักมานานแค่ไหนแล้ว

“ทำไมมีแค่เธอ แม่เธอล่ะ”

จินเป่ายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำมูกที่ไหลย้อยถึงปาก ตอบกลับว่า “แม่ผมอยู่บ้าน ผมจะมาเล่นกับลูกบ้านป้า”

สวี่ม่ายซุ่ยขมวดคิ้ว “เธอยังไม่ได้กินข้าวเหรอ?”

จินเป่า “แม่ผมยังทำไม่เสร็จ ป้ารีบเปิดประตูเร็ว”

เดิมทีสวี่ม่ายซุ่ยก็ไม่อยากให้เขาเข้ามา แต่กับเด็กเล็ก ๆ แล้ว เธอก็ไม่อาจไร้น้ำใจขนาดนั้นได้ เลยลังเลสักพักถึงให้เขาเข้ามา

จินเป่าเห็นเธอเปิดประตู นัยน์ตาตาพลันฉายแววได้ใจวูบหนึ่ง ไม่รอให้เธอตอบกลับก็เดินลิ่วเข้าไปในบ้าน วิ่งตรงไปยังห้องโถง ซึ่งการพุ่งตัวเข้ามาในห้องของเขาทำเอาพวกหลินเจี้ยนเยี่ยตกใจกันหมด

หลินเซียวได้สติก่อนเลยมองเขาอย่างเย็นชา ถามอย่างไม่พอใจว่า “นายเป็นใครเนี่ย?”

ตัวหลินเซียวเองเดิมทีก็มีท่าทางอย่างอันธพาลตัวน้อย แม้จินเป่าจะชอบวางแผนร้ายตามรอยแม่เฒ่าเฉิน แต่กลับขี้ขลาดมากต่อหน้าคนรุ่นเดียวกัน พอเห็นหลินเซียวก็ตกใจเป็นกระต่ายตื่นตูม

เวลานี้สวี่ม่ายซุ่ยเดินเข้ามาพอดี จินเป่าจึงเผลอมุดไปอยู่ด้านหลังเธอ ทำเอาสวี่ม่ายซุ่ยผงะไป

“แม่ เขาเป็นใครเนี่ย” หลินเซียวซักไซ้ด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร

สวี่ม่ายซุ่ย “เพื่อนบ้าน บอกว่าจะมาเล่นกับพวกลูก เขาชื่ออะไร?”

จินเป่าจ้องตาโต ตอบกลับอย่างหงอ ๆ “จินเป่า”

สวี่ม่ายซุ่ยก้มหน้ามองเขา พอเห็นว่าเขาจะใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำมูกก็รีบหยุดเขา “อย่า เดี๋ยวป้าเช็ดให้เธอเอง” ว่าแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าจากในถุงมาเช็ดให้เขา

เห็นสายตาของเขาจ้องตรงไปที่เกี๊ยวบนโต๊ะ ก็ถอนหายใจแผ่วเบาถามว่า “อยากกินหรือเปล่า?”

จินเป่าไม่คิดว่าสวี่ม่ายซุ่ยจะถามเขาตรง ๆ ก็ตะลึงไป ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้า

สวี่ม่ายซุ่ย “งั้นฉันพาเธอไปล้างมือก่อน”

จินเป่าเด็กคนนี้แม้จะฉลาดแกมโกงเหมือนแม่เฒ่าเฉิน แต่ถึงกระนั้นก็เป็นเด็กคนหนึ่ง ในใจเขาคิดอะไรสวี่ม่ายซุ่ยเพียงมองตาก็ดูออก ถ้าจะให้เขายืนเก้อกระดากอยู่ตรงนั้นก็ไม่สู้ตะโกนเรียกเขามากินด้วยกัน

เธอจูงจินเป่าออกมา เห็นดินโคลนบนมือเขา ก็ม้วนแขนเสื้อเขาขึ้นเงียบ ๆ “ฉันจะปั๊มน้ำให้เธอ เธอล้างเองได้ไหม?”

เฉินจินเป่าฟังน้ำเสียงอ่อนโยนของสวี่ม่ายซุ่ย ก็ไม่มีแก่ใจนึกถึงแผนที่ตัวเองได้รับมอบหมาย แม้ว่าเขาจะเล็กสุดในบ้าน แต่ย่าของเขาก็มีหลานสาวหลานชายตั้งหลายคน สำหรับเขาแล้วจึงไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ปกติทำอะไรพูดอะไรก็ส่งเสียงดังเอ็ดตะโรหมด เคยได้ยินเสียงอ่อนโยนแบบนี้ที่ไหน

พอให้เขาล้างมือจนสะอาด สวี่ม่ายซุ่ยถึงพาเขาเข้าบ้าน เวลานี้หลินเซียวกับหลินฟานก็กินกันไปพอสมควรแล้ว เด็กทั้งสองต่างก็มองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

เฉินจินเป่าตกใจจนเดินห่อตัวตามสวี่ม่ายซุ่ยไปด้านหน้า

“นายมาเล่นกับพวกเราไม่ใช่เหรอ ไปเถอะ” หลินเซียวลุกขึ้นพูดกับเฉินจินเป่า

เฉินจินเป่าชำเลืองมองเกี๊ยวบนโต๊ะ ในใจคิดว่าใครจะมาเล่นกับนายกัน ฉันมากินเกี๊ยวต่างหาก

“คุณป้า” เฉินจินเป่าตะโกนเรียกอย่างระมัดระวัง

สวี่ม่ายซุ่ยเหลือบมองลูกชายทั้งสองที่ทำสายตาดุจเสือร้าย ตอบกลับว่า “พอแล้ว พวกลูกไปเล่นกันไป รอเขากินเกี๊ยวเสร็จค่อยไป”

หลินเซียวฟังจบก็สะกิดหลินฟาน หลินฟานเลยพูดทันทีว่า “พวกเราจะรอเขาที่นี่”

พูดจบก็กลับไปนั่งตามหลินฟานอีก จ้องเฉินจินเป่าตาเขม็ง

สวี่ม่ายซุ่ยก็ไม่สนใจ ยกของในชามตัวเองให้เขาหลายคำ แล้วก็กินของตัวไป เฉินจินเป่าเห็นพวกเขากินเสร็จแล้ว เหลือแค่ในจานสวี่ม่ายซุ่ยที่ยังมี ก็รู้สึกร้อนใจ ยังเคี้ยวไม่ทันละเอียดก็กลืนทันที

กินเสร็จก็มองสวี่ม่ายซุ่ยด้วยสายตาคาดหวัง เธอจึงยกให้เขาอีกหลายคำ หลินฟานมองแล้วก็รีบสะกิดหลินเซียว หลินเซียวเลยส่งสายตาให้หลินฟานตรง ๆ

ก็เห็นหลินฟานไถลลงจากเก้าอี้ ยกน้ำไปไว้หน้าเฉินจินเป่าแล้วพูดว่า “ดื่มน้ำหน่อย จะได้ไม่สำลัก”

เฉินจินเป่าลากเกี๊ยวเข้าปากพลางตอบกลับโดยไม่เงยหน้า “ไม่ดื่ม”

หลินเจี้ยนเยี่ยมองจังหวะการกินของเขาแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น เพราะสวี่ม่ายซุ่ยกินเกี๊ยวที่เขาแบ่งให้ไปไม่กี่คำด้วยซ้ำ

รอจนกินเสร็จก็เห็นจินเป่าใช้แขนเสื้อเช็ดปาก ไถลลื่นลงมาจากเก้าอี้แล้วพูดว่า “ป้า ฉันกลับแล้วนะ”

……………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

พี่เยี่ยจะหายซื่อบื้อกี่โมงคะ ขนาดลูกสองคนที่เป็นเด็กเล็กยังเข้าใจแล้วเลย

ชิวเฟิง