ตอนที่ 128 ความลำเอียงของผู้บังคับการโหว

สะใภ้ใหญ่สวี่เห็นทั้งสองพูดเกินความจริงก็เบะปากอย่างเหยียดหยาม

ญาติฝ่ายแม่ที่ยืนอยู่ด้านข้างเห็นหล่อนเป็นแบบนั้นก็รีบดึงตัวหล่อนแล้วส่งสายตาให้ สะใภ้ใหญ่สวี่จึงหันไปหาผู้บังคับการโหว “หัวหน้า คุณมาแล้วก็ดี พวกคนบ้านหลินรังแกคนมากเกินไปแล้ว คุณดูสิ พวกเขาตบน้องสาวฉันด้วย”

ตอนที่ผู้บังคับการโหวเข้ามา เดิมทีคิดอยากจะแสดงอำนาจเจ้าหน้าที่ให้ฝูงชนเห็น แต่ไม่คิดว่าผู้หญิงสองบ้านจะร้ายกาจขนาดนี้ ไม่ทันไรก็ล้อมเขาไว้ตรงกลางและเริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าเขาแล้ว

พวกจ้าวเป่ากั๋วสองสามคนเห็นผู้บังคับการที่ถูกล้อมไว้ตรงกลางก็เกิดกลัวว่าความวุ่นวายจะมาถึงตน ทั้งหมดจึงค่อยๆ ถอยออกห่างจากสนามรบไปด้านหลังหนึ่งก้าว

ผู้บังคับการโหวมองผู้หญิงทั้งหลายที่ล้อมเขาไว้ด้วยด้วยสีหน้าดำทะมึน เห็นเสื้อผ้าที่ถูกดึงทึ้งก็ยิ่งเห็นว่าท่าไม่ดี ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา “หยุดมือกันให้หมด พูดทีละคน”

พวกสะใภ้ใหญ่หลินสองสามคนไหนเลยจะเคยเห็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงขนาดผู้บังคับการโหว ก็รีบชักมือกลับไป

ผู้บังคับการโหวเห็นคนทั้งหลายหวาดกลัวเป็นกระต่ายตื่นตูม จึงส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเหยียดหยาม “พอแล้ว เธอพูดก่อน”

สะใภ้ใหญ่หลินไม่คิดว่ารองผู้บังคับการโหวจะให้ตนพูดก่อน นัยน์ตาก็ฉายแววประหลาดใจระคนยินดี

“หัวหน้า คุณตัดสินให้พวกเราด้วย พวกเรามาครั้งนี้คือมาปรึกษาเรื่องผู้อาวุโสกับน้องสะใภ้อย่างสันติ ไม่คิดว่าน้องสะใภ้จะใจดำขนาดนี้ หล่อนทั้งไม่เต็มใจออกเงินแล้วก็ไม่เต็มใจดูแลคนแก่ พวกเราหมดหนทางถูกบีบบังคับจริงๆ ถึงได้มากวนหล่อน”

สวี่ม่ายซุ่ยฟังจบก็ไม่ต้องรอให้สะใภ้ใหญ่สวี่พูด พูดตามตรงไปว่า “ผู้บังคับการโหว แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยพูดว่าไม่เต็มใจ แต่พี่สะใภ้มองฉันเป็นคนโง่ ทั้งอยากให้ฉันออกเงิน แล้วยังอยากให้ฉันออกแรงอีก”

“ในเมื่อคุณอยู่ตรงนี้พอดี ฉันเชื่อว่าด้วยอิทธิพลของคุณจะสามารถตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนได้ยิ่งขึ้น”

“พี่สะใภ้ใหญ่ฉันบอกว่ายายเฒ่านอนโรงพยาบาลจ่ายไปเก้าพันหยวน ซึ่งในใบเสร็จก็ไม่มีหลักฐานอะไร ฉันเลยอยากให้คุณตรวจสอบกับหมอสักหน่อยว่าจ่ายไปเยอะขนาดนั้นจริงไหม ถ้าเยอะขนาดนั้นจริง ฉันก็ยินดีเฉลี่ยกันจ่าย ”

พูดจบก็ส่งใบเสร็จค่ารักษาพยาบาลในมือไปให้

“นี่คือใบเสร็จ นี่คือใบสั่งยา รบกวนผู้บังคับการโหวด้วย”

สะใภ้ใหญ่หลินเห็นใบเสร็จก็ร้อนรน เผลอกระโจนเข้ามาแย่งไป สะใภ้ใหญ่สวี่เห็นเข้าก็รีบยื่นมือไปห้ามหล่อน

สะใภ้ใหญ่หลินเห็นดังนั้นก็กัดฟันตะโกน “ว้าย แกยัยคนสารเลว กล้าผลักฉันเหรอ?”

สะใภ้ใหญ่สวี่ยิ้มได้ใจ “สะใภ้ใหญ่หลิน เธอบอกว่าใบเสร็จนี่เป็นของจริงไม่ใช่เหรอ แล้วเธอจะกลัวอะไรล่ะ”

หลินเจี้ยนเฉ่าเห็นท่าทางพ่ายแพ้ของสะใภ้ใหญ่หลินก็ลอบดึงมือหล่อน “ในเมืองมีหมอตั้งเยอะขนาดนั้น เธอไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าหมอไหน ทำยังไงก็หาไม่เจอหรอก”

สะใภ้ใหญ่หลินฟังจบก็ค่อยผ่อนคลาย จากนั้นก็กลับมามีท่าทางมั่นใจดังเดิม

รองผู้บังคับการโหวชำเลืองมองพวกหล่อน พูดกับเจ้าหน้าที่ซุนที่อยู่ด้านหลังว่า “เสี่ยวซุน ไปโทรศัพท์ยืนยันกับหมอในเมืองที ไปให้เร็ว”

ไม่นานเจ้าหน้าที่ซุนก็วิ่งกลับมา ขณะกำลังคิดว่าจะเข้าไปพูดเรื่องตลกกับรองผู้บังคับการโหวก็ได้ยินสวี่ม่ายซุ่ยถามอย่างเอื่อยเฉื่อย “เจ้าหน้าที่ซุน หาเจอไหมคะ?”

เจ้าหน้าที่ซุนมองรองผู้บังคับการโหว ก็เห็นเขาโบกมือให้อย่างไม่ใส่ใจ “พูดตามตรงเถอะ”

เจ้าหน้าที่ซุน “ครับผม”

“จากการตรวจสอบของเรา ช่วงที่แม่หลินเจี้ยนเยี่ยอยู่โรงพยาบาลไม่ได้จ่ายเงินไปมากขนาดนั้น”

สวี่ม่ายซุ่ย “จ่ายไปเท่าไร”

เจ้าหน้าที่ซุนลังเลสักพักก่อนตอบ “เก้าสิบ

“เก้าสิบ แกไอ้นรกส่งมาเกิด ทุกคนมาดู มาดูบ้านที่ใจไม้ไส้ระกำนี่ กล้าที่จะโกงจากสิบเป็นเก้าพัน ใจดำเป็นอะไรหมดแล้ว ทำอย่างกับเราเป็นคนโง่” สะใภ้ใหญ่สวี่กรีดร้องตะโกนออกมาทันที

เพื่อนบ้านที่ชมความคึกคักอยู่รอบๆ ฟังจบต่างก็ชี้มือชี้ไม้มาทางบ้านหลินเจี้ยนกั๋ว

สวี่ม่ายเถียนฟังจบสีหน้าก็พลันมืดครึ้มลง ขนาดพวกเขาอยู่ยังเป็นแบบนี้ ถ้าพวกเขาไม่อยู่ก็ไม่รู้ว่าบ้านนี้จะรังแกน้องสาวเขายังไง ถึงอย่างนั้นเขาก็ค่อนข้างมีสติ พูดกับผู้บังคับการโหวตามตรงว่า “ผู้บังคับการโหว ผมได้ยินมาว่าตระกูลทหารได้รับการคุ้มครองกันหมด คุณเห็นว่าเรื่องนี้ควรจัดการยังไงครับ?”

ตั้งแต่ที่ผู้บังคับการโหวได้ยินผลการตรวจสอบ เขาก็นึกเสียใจที่ตนต้องการทำเรื่องแย่ๆ กับคนอื่น นิ่งเงียบอยู่นานถึงเอ่ย “เรื่องนี้ต่อให้พวกเขาจะผิด แต่ก็ไม่ได้ทำให้พวกเธอเสียหายอะไร ไม่งั้นก็เฉลี่ยกันจ่ายตามเดิม”

สวี่ม่ายเถียนฟังจบก็ขมวดคิ้ว กำลังจะพูดก็ถูกสวี่ม่ายซุ่ยห้ามไว้ “ได้ ฉันจะกลับไปเอาเงิน”

ว่าจบก็เข้าไปหยิบเงินจำนวนหกสิบหยวนมาให้

“ในเมื่อทุกคนอยู่ที่นี่กันหมด แม้ว่าคุณจะไม่เคยเลี้ยงดูเจี้ยนเยี่ย แต่ก็คลอดเขาออกมา เงินนี้พวกเราควรออกก็ต้องออกให้คุณ”

พูดจบก็ยัดใส่มือยายเฒ่า

ยายเฒ่าหลินมองเงินที่สวี่ม่ายซุ่ยส่งมาแล้วก็มองเธออย่างอาฆาตมาดร้าย “แก…แกนังสารเลว แกต้อง…ไม่ตายดี”

สวี่ม่ายซุ่ยฟังจบก็หัวเราะเบาๆ กระซิบข้างหูยายเฒ่าหลิน “ฉันว่าคุณมากกว่ามั้งที่ตายไม่ดี”

“อีกอย่าง คุณอยากให้ฉันไปปรนนิบัติไม่ใช่เหรอ งั้นคุณก็วางใจได้ ฉันต้องกลับไปปรนนิบัติคุณแน่”

พอสวี่ม่ายซุ่ยพูดออกมา ยายเฒ่าหลินก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทิ้มขึ้นมา

นางนึกไปถึงตอนที่แม่สามีตนยังอยู่ ก็เป็นนางที่ปรนนิบัติ ตอนนั้นนางทำอย่างไรน่ะหรือ สองวันทีส่งข้าวให้หล่อนมื้อหนึ่ง ไม่เคยจัดการสิ่งปฏิกูลบนร่างกายหล่อน ตอนอารมณ์ไม่ดีก็หยิกตีหล่อน

หลินเจี้ยนเฉ่าเป็นคนแรกที่พบว่ายายเฒ่าหลินมีท่าทางไม่ปกติ ก็ตะเบ็งถามทันที “แกพูดกับแม่ว่าอะไร”

สวี่ม่ายซุ่ย “ไม่ได้พูดอะไรนะ”

หลินเจี้ยนเฉ่า “ไม่ได้พูดแล้วทำไมแม่ถึงกลัวแบบนี้”

สวี่ม่ายซุ่ย “งั้นฉันก็ไม่รู้แล้ว ฉันให้เงินพวกเธอแล้ว ไปได้หรือยัง”

สะใภ้ใหญ่หลินรีบพูด “ไปได้ แต่ต้องให้แม่อยู่ที่นี่”

สวี่ม่ายซุ่ย “ได้”

ยายเฒ่าหลินได้ฟังก็พูดปนสะอื้น “ไม่…ไม่อยู่”

สะใภ้ใหญ่หลินฟังจบก็ตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “แม่ไม่อยู่ ใครจะดูแลแม่ แม่มาอยู่กับเราเปล่าๆไม่ได้นะ”

ยายเฒ่าหลิน “ฮือๆ ฉัน…ฉันไม่อยู่”

ครั้นเห็นว่าเรื่องราวมาถึงทางตัน สวี่ม่ายซุ่ยเลยคิดสักพักก่อนตอบ “ในเมื่อแม่เฒ่าหลินไม่เต็มใจอยู่ที่นี่ งั้นเอาอย่างนี้ ฉันออกเงิน พวกเธอปรนนิบัตแม่เฒ่า”

พอพูดคำนี้ออกมา สะใภ้ใหญ่สวี่ก็อดไม่ได้ที่จะลากสวี่ม่ายซุ่ยมาด้านข้าง สวี่ม่ายซุ่ยสัมผัสได้ถึงการขยับตัวของหล่อน แต่ก็ทำเป็นไม่รู้สึกอะไร

สะใภ้ใหญ่หลินฟังจบก็ตาเป็นประกาย “เธอจะออกเท่าไร?”

สวี่ม่ายซุ่ย “หนึ่งเดือนสิบหยวน”

สะใภ้ใหญ่หลินฟังจบก็เบะปากอย่างเหยียดหยาม “แกฆ่าเวลาเรียกขอทานเหรอ?”

สวี่ม่ายซุ่ย “ฉันสิบหยวน เจี้ยนจวินสิบหยวน หนึ่งเดือนก็ยี่สิบ ทำงานในเมืองจะได้เงินสักเท่าไรกัน เธอไม่พอใจก็ช่างมัน งั้นส่งยายเฒ่าหลินอยู่นี่ให้เราดูแลเอง”

ยายเฒ่าหลินได้ฟังก็ตื่นตูมอีกครั้งทันที สะใภ้ใหญ่หลิน “คนหนึ่งสิบหยวนน้อยเกินไป พวกเธอคนหนึ่งห้าสิบ”

สวี่ม่ายซุ่ย “สูงสุดสิบหยวน เธอไม่พอใจก็จบกัน”

หลินเจี้ยนกั๋วได้ฟังก็รีบแตะตัวสะใภ้ใหญ่หลิน หล่อนจึงได้ฝืนตอบอย่างไม่เต็มใจ “งั้นก็ได้ ค่ายาที่ตามมาของแม่ เธอต้องเอามาด้วย

สวี่ม่ายซุ่ย “แค่ไม่กุเรื่องหลอกลวง ก็แบ่งกันจ่าย”

สะใภ้ใหญ่หลิน “ได้”

สวี่ม่ายซุ่ย “ฉันยังมีเงื่อนไขอีกข้อ พวกเธอต้องแยกบ้านกับเจี้ยนจวิน”

……………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

เอาเงินแก้ปัญหาให้มันจบๆ ไป ไม่พอใจก็ไม่ต้องเอาทั้งเงินและการเลี้ยงดูจบ

ชิวเฟิง