ตอนที่ 124 ตกหลุมรัก

ใครจะรู้ว่าขณะเธอทำท่าจะไป ก็ถูกภรรยาหมาจื่อลากกลับมา “เธอจะทำอะไร?”

สวี่ม่ายซุ่ย “ภารกิจฉันสำเร็จแล้ว ฉันกลับไปทำกับข้าวไม่ได้หรือไง”

ภรรยาหมาจื่อ “เธอจะกลับไปทำกับข้าวทำไม วันนี้ก็กินกับพวกฉันนี่แหละ”

สวี่ม่ายซุ่ยมองหล่อนอย่างหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ใช่ว่าเธอไม่รู้นี่ว่าบ้านฉันมีเด็กสองคน ฉันไม่กลับไปแล้วพวกเขาจะกินอะไร”

ภรรยาหมาจื่อ “ง่ายมาก ก็มากินบ้านฉันสิ”

พูดจบก็ไม่รอให้สวี่ม่ายซุ่ยปฏิเสธ เอ่ยปากตะโกนเรียกลูกสาวหล่อนว่า “ตั่วตั่ว ลูกไปเรียกหลินเซียว หลินฟานมากินข้าวบ้านเรา บอกว่าแม่เขาให้มาเรียก”

ตั่วตั่วที่เดิมทีกำลังเล่นก็ไม่รอให้สวี่ม่ายซุ่ยได้สติกลับมา วิ่งออกไปทันที เมื่อหมดหนทางแล้ว สวี่ม่ายซุ่ยจึงทำได้แค่อยู่ที่นี่ ไม่นานหลินเซียวกับหลินฟานก็ถูกตั่วตั่วร้องตะโกนให้ออกมา

หลินเซียวมีท่าทางค่อนข้างสุขุมเมื่อยังไม่เข้ามา แต่พอเห็นสวี่ม่ายซุ่ย เขาก็รีบพุ่งพรวดเข้ามากระซิบถาม “แม่ เรามากินข้าวบ้านหล่อนได้ยังไง?”

สวี่ม่ายซุ่ยมองเซียงอวิ๋นพลางตอบกลับ “ลูกลืมแล้วหรอว่าอาตั่วตั่วดองกับลุงลูกแล้ว พวกเรานี่ก็ไม่พ้นอาศัยอานิสงส์ของลุงลูก”

หลินเซียวขมวดคิ้ว “หล่อนจะเป็นป้าสะใภ้ผมจริง ๆ เหรอ”

สวี่ม่ายซุ่ย “อืม ต่อไปนี้ก็มีมารยาทกับคนอื่นหน่อย”

หลินเซียว “ได้”

หลังกินข้าวแล้ว สวี่ม่ายซุ่ยก็พาเด็กสองคนวิ่งฉิวกลับบ้านอย่างเร็วที่สุด ไม่ว่าภรรยาหมาจื่อจะเหนี่ยวรั้งยังไงก็ไม่ยอม ซูหมิงเองก็ไม่ได้อยู่นาน กินเสร็จก็พาเซียงอวิ๋นไปตลาด การหมั้นหมายของทั้งสองยังต้องซื้อเสื้อผ้า อะไรต่อมิอะไรอีก เลยกังวลใจไม่น้อย

ออกจากบ้านหมาจื่อมาไม่ไกล หลินเซียวก็นวดท้องพูดกับสวี่ม่ายซุ่ยว่า “แม่ เมื่อกี้ผมยังกินไม่อิ่มเลย”

หลินฟานก็พูดด้วย “แม่ ผมก็ยังกินไม่อิ่ม”

สวี่ม่ายซุ่ยก้มมองสีหน้าอมทุกข์ของเด็กทั้งสอง “แม่ก็ยังกินไม่อิ่ม กลับไปทำบะหมี่ซี่โครงหมูให้พวกลูกดีไหม”

หลินเซียวกับหลินฟานฟังจบก็แทบจะกระโดด “ดีเลย”

กลับถึงบ้านสวี่ม่ายซุ่ยก็มัดผมเข้าครัวเริ่มทำบะหมี่ ทำเอาหลินเจี้ยนจวินที่อยู่ด้านข้างประหลาดใจไม่น้อย “พวกพี่ออกไปกินมาแล้วไม่ใช่เหรอ ยังกินไม่อิ่มอีกเหรอครับ?”

หลินเซียว “กินไม่อิ่ม”

“อาหารแค่ไม่กี่อย่างกินทิ้งกินขว้างไม่ได้”

แม้บ้านหมาจื่อจะให้ความสำคัญกับซูหมิงด้วยการทำอาหารรวมสิบอย่าง แต่ปริมาณก็ยังไม่พอสำหรับคนจำนวนมาก ยิ่งไม่ใช่คนบ้านตัวเองด้วย พวกเธอเองก็เกรงใจไม่กล้ากินทิ้งกินขว้าง อย่างไรเสียอาหารยุคนี้ก็มีค่ามากหมด

อีกอย่างความก้าวหน้าทางฝั่งซูหมิงเองก็เป็นไปอย่างราบรื่น แม้ว่าเซียงอวิ๋นจะถือตัว แต่หล่อนก็เป็นพวกคลั่งรัก เวลานี้ความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดของหล่อนล้วนขึ้นอยู่กับซูหมิง

ตั้งแต่ลงจากเรือ เซียงอวิ๋นยังไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าซูหมิงเลย

“หน้าฉันมีอะไรอยู่เหรอ” ซูหมิงหันไปถามเซียงอวิ๋นด้วยความแปลกใจ

เซียงอวิ๋นส่ายหัวยิ้ม ๆ “ไม่มีนะ”

ซูหมิงถามอย่างขบขัน “งั้นทำไมเธอมองไม่หยุดเลยล่ะ?”

เซียวอวิ๋น “ก็พี่หน้าตาดีนี่”

ซูหมิงได้ยินคำพูดตรง ๆ ของหล่อนก็ยิ้มเจิดจ้า “เธอเองก็หน้าตาดีมากเหมือนกัน”

เซียงอวิ๋นผงะไป ถามอย่างไม่อยากเชื่อ “พี่ไม่รังเกียจกระบนหน้าฉันเหรอ?”

ซูหมิง “แน่นอนว่าไม่รังเกียจ หู ตา จมูก ปากของเธอดูสวยหมดเลย”

เซียงอวิ๋นฟังคำพูดนี้แล้วจู่ ๆ ก็ก้มหน้านิ่งเงียบไม่พูดไม่จาขึ้นมา ทำเอาซูหมิงตกใจจนรีบถาม “เธอเป็นอะไรไป ฉันพูดผิดไปหรือเปล่า?”

เห็นซูหมิงกังวลขนาดนั้น เซียงอวิ๋นถึงได้เงยหน้า ส่ายหัวโดยที่ขอบตามีน้ำตาคลอหน่วย “เปล่า ก็แค่ตั้งแต่ยังเล็กฉันไม่เคยได้ยินใครชมฉันมาก่อนเลย”

ซูหมิงได้ยินหล่อนพูดขนาดนี้ก็เป่าปากโล่งอก “เด็กโง่ ก็นึกว่าเรื่องอะไร เดิมทีเธอก็ดูดีมากอยู่แล้ว เธอต้องมั่นใจในตัวเองหน่อยสิ”

เซียงอวิ๋น “แต่ไหนแต่ไรก็ไม่มีเคยมีคนชมฉันมาก่อนนี่”

“ฉันก็ชมเธออยู่นี่ไง ถ้าเธออยากฟัง ต่อไปฉันจะพูดให้เธอฟังทุกวัน”

พอซูหมิงพูดคำนี้ออกมา เซียงอวิ๋นก็หน้าแดงทันที ติ่งหูซูหมิงเองก็แดงก่ำเหมือนกัน

บรรยากาศความรักอันคลุมเครือแผ่กระจายระหว่างคนทั้งสองไม่หยุด จนลงเรือถึงดีขึ้นหน่อย

ซูหมิงเดินนำลงเรือไปก่อน ตอนที่หันมามองเซียงอวิ๋นก็มีลมทะเลพัดมาสายหนึ่ง เห็นหล่อนยืนอย่างไม่มั่นคง ซูหมิงก็เอื้อมมือไปดึงหล่อนทันเวลา

ทั้งสองเพิ่งจะกำหนดความสัมพันธ์แน่ชัด ซูหมิงกลัวว่าการรุกของตนจะทำให้หล่อนตกใจ รอหล่อนยืนได้มั่นคงแล้วจึงเก็บมือกลับมา ใครจะรู้ว่าเซียงอวิ๋นกลับจับมือเขาไว้

ซูหมิงมองไปที่หล่อนอย่างประหลาดใจ ก็เห็นเซียงอวิ๋นพูดกับเขาด้วยสีหน้าเขินอาย “ไม่เดินเหรอ?”

ซูหมิงรีบพยักหน้าตอบรับ “เดินสิ”

หลังจากมีฉากพิเศษแทรกเข้าไป ความสัมพันธ์ของทั้งสองจึงแน่นแฟ้นยิ่งกว่าเก่า

รอให้เซียงอวิ๋นเลือกเสื้อผ้าเสร็จ ซูหมิงก็พาหล่อนไปที่เคาน์เตอร์ขายนาฬิกาข้อมือ

เซียงอวิ๋นเห็นนาฬิกาสวยงามละลานตา ก็ถามอย่างสงสัย “พี่บอกว่าของชิ้นใหญ่สองชิ้นคือจักรเย็บผ้ากับจักรยานไม่ใช่เหรอ ทำไมยังซื้อนาฬิกาข้อมืออีก?”

ซูหมิงก้มหน้าหานาฬิกาที่เหมาะกับหล่อนพลางตอบกลับ “พิธีมงคลกับของชิ้นใหญ่สองชิ้นเป็นแม่ฉันที่ซื้อให้เธอ ส่วนฉันอยากซื้อให้เธอโดยเฉพาะหนึ่งชิ้น”

เซียงอวิ๋นฟังจบก็ซาบซึ้งอย่างเต็มเปี่ยม ลากแขนซูหมิงพลางออดอ้อน “พี่ไม่ต้องซื้อให้ฉันหรอก อะไร ๆ ฉันก็มีหมดแล้ว พี่ซื้อให้ตัวเองก็พอ”

ซูหมิงฟังจบก็เงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยสีหน้ารักใคร่ “ได้ยังไงเล่า บอกดิบดีแล้วว่าจะซื้อให้เธอ อีกอย่างฉันใส่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

เซียงอวิ๋น “ฉันใส่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเหมือนกันแหละ”

ซูหมิง “เธอใส่แล้วดูดี”

สุดท้ายซูหมิงก็ยังซื้อของให้เซียงอวิ๋นหนึ่งชิ้น หล่อนมองนาฬิกาบนข้อมือ ในใจหวานล้ำยิ่งว่าน้ำผึ้ง

ทั้งสองเดินเล่นจนเรือเที่ยวสุดท้ายกลับเกาะถึงแยกจากกัน เซียงอวิ๋นยืนอยู่บนเรือมองชายหนุ่มชุดดำผู้สง่างามบนท่าเรือ ในใจก็พองโตไม่หยุด

เมื่อกลับถึงเกาะและเพิ่งจะเดินไปที่หน่วยข่าวกรอง ก็เห็นสายตาพวกหล่อนมองมาที่หล่อนอย่างพร้อมเพรียงกัน

เซียงอวิ๋นเลือกที่จะเดินผ่านหน้าซุนหมิงอย่างหยิ่งยโส เดินฝ่ากลุ่มคนด้วยท่าทีเมินเฉย

พอผ่านไปก็มีคนถาม “เซียงอวิ๋น เธอออกไปกับคู่หมั้นเธอแล้วซื้ออะไรมาล่ะ”

เซียงอวิ๋นไม่พูดอะไรทั้งนั้น ทำแค่ยื่นข้อมือที่ใส่นาฬิกาออกไป นำมาซึ่งสายตาอิจฉาจากผู้คน

“ไอหยา คู่หมั้นซื้อให้เธอเหรอ ช่างใจกว้างจริง ๆ มีเงินไม่น้อยเลยสินะ?”

เซียงอวิ๋นฟังจบก็ตอบอย่างภาคภูมิใจ “หนึ่งร้อยหยวนน่ะ”

“งานหมั้นเธอยังมีของอีกสองชิ้นใหญ่ไม่ใช่เหรอ คู่หมั้นเธอคงไม่ใช่ว่าให้นาฬิกาข้อมือเธอหนึ่งชิ้นแล้วก็จากเธอไปหรอกนะ”

ได้ฟังคำพูดจิกกัดเช่นนั้น เซียงอวิ๋นก็ไม่พอใจ ตอกกลับไปตรง ๆ ว่า “เธอวางใจเถอะ มันไม่ใช่ของหมั้น แล้วก็ไม่ใช่ของชิ้นใหญ่สองชิ้น แต่เป็นของขวัญที่คู่หมั้นฉันให้เอง”

“พอแล้ว พวกเธอยังมีเรื่องอะไรอีกไหม ไม่มีอะไรฉันจะกลับแล้วนะ” พูดจบหล่อนก็เดินวางท่าออกไป

พอหล่อนเดินจากไป สวี่ม่ายซุ่ยก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาในกลุ่มทันที “ฉันได้ยินมาว่านักบัญชีสวี่เป็นคนแนะนำคู่ให้หล่อนไม่ใช่เหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ เหมือนจะเป็นลูกพี่ลูกน้องคนโตของนักบัญชีสวี่”

“นักบัญชีสวี่คงเกลียดลูกพี่ลูกน้องของหล่อนมากสินะถึงได้แนะนำอะไรให้เขาก็ไม่รู้”

“เฮ้อ เธอพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก ถึงหล่อนจะวางอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าเรา แต่กับคู่หมั้นแล้วหล่อนอาจจะอ่อนโยนก็ได้”

“อ่อนโยนอะไร เสแสร้งละสิไม่ว่า นักบัญชีสวี่ออกจะรู้จักคนที่ดีขนาดนี้ แล้วทำไมไม่แนะนำคนให้ลูกเราบ้างล่ะ”

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

คนพวกนี้ก็พูดไปเรื่อย ม่ายซุ่ยกลายเป็นแม่สื่อจำเป็นเพราะมีคนทาบทามจนต้องตกกระไดพลอยโจนต่างหาก

ชิวเฟิง