ตอนที่ 108 จับชู้ ฉีกหน้า

รอหลินเจี้ยนเยี่ยเลิกงานกลับมา สวี่ม่ายซุ่ยถึงเดินไปทางหลิวซุ่ย ตบหน้าหล่อนไปหนึ่งที “พวกเธอยังมีศักดิ์ศรีกันอยู่ไหม!?”

หลิวซุ่ยกุมหน้า นัยน์ตาฉายแววเกลียดชังวูบหนึ่ง แต่กลับถามด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “พี่สะใภ้ พี่หมายความว่าอะไร”

สวี่ม่ายซุ่ย “เธออย่ามาเรียกฉันว่าพี่สะใภ้ ฉันอยู่รุ่นเดียวกับแม่เธอ เธอเรียกพี่สะใภ้บ้านไหนกัน พูดมา เธอวางยาอะไรเขา?”

หลิวซุ่ย “ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้วางยาเขา”

สวี่ม่ายซุ่ยมองไหล่ที่เปิดเปลือยของหล่อน พูดประชดว่า “ไม่ใช่เธอ? ไม่ใช่เธอแล้วเธอจะใส่เสื้อผ้าแบบนี้มาบ้านฉันทำไม?”

หลิวซุ่ยรู้สึกได้ถึงสายตาของเธอก็รีบดึงเสื้อขึ้นมา “ฉัน… ฉันไม่ระวังปล่อยให้มันร่วงลงไป”

สวี่ม่ายซุ่ย “ฉันคงสนหรอกว่าเธอจะระวังหรือไม่ เธอรีบพูดมาดีกว่าว่าวางยาอะไรเขากันแน่”

หลิวซุ่ยมองหลินเจี้ยนจวินที่หน้าแดงก่ำ เผลอคิดจะเข้าใกล้เขา แต่ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปก็ถูกสวี่ม่ายซุ่ยผลักออกมา “แม่หู่จือ เธอมาช่วยฉันจับหล่อนไว้หน่อย พี่สะใภ้ พี่รีบไปเรียกหมอ”

แม่หู่จือกับหลี่ต้านีถึงได้สติกลับมา คนหนึ่งเข้ามาจับหลิวซุ่ย อีกคนวิ่งสุดฝีเท้าไปศูนย์อนามัย

ด้านสวี่ม่ายซุ่ยรีบเข้าครัวไปเตรียมน้ำ ชีวิตก่อนเธอเคยเห็นในโทรทัศน์ว่าโดยทั่วไปถ้าโดนยาปลุกกำหนัดต้องลงไปแช่น้ำ

หลิวซุ่ยมองหลินเจี้ยนจวินที่พยายามอดทนก็ใจแทบสลาย หันกลับมาขอร้องแม่หู่จือ “ป้า ป้าก็ปล่อยฉันเถอะ เวลานี้มีแค่ฉันที่ช่วยเขาได้”

แม่หู่จือได้ยินคำพูดนี้ก็มองหล่อนอย่างลำบากใจแล้วพูดว่า “ซุ่ยซุ่ยเอ๊ย! ดีร้ายยังไงเราก็เป็นผู้หญิง ทำไมต้องไปหาบ่วงมารัดคอตัวเองด้วย”

หลิวซุ่ยใช้นิ้วแงะมือแม่หู่จือพลางพูด “ป้า ฉันไม่อยากได้คนอื่น ฉันอยากได้แค่เขา”

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังยื้อยุดกันไปมา จู่ ๆ แขนเสื้อซุ่ยซุ่ยก็ถูกแม่หู่จือดึงลงจนเผยให้เห็นหน้าอก แม่หู่จือรีบเข้ามาหา เห็นร่องรอยเขียว ๆ ม่วง ๆ ก็ตกใจจนตะลึงอยู่ที่เดิม

“เธอ…”

ยังไม่ทันพูดจบ หลิวซุ่ยก็สะบัดหล่อนออก ตรงเข้าไปโถมตัวใส่หลินเจี้ยนจวิน หลินเจี้ยนจวินเวลานี้กำลังทรมานไปทั่วทั้งกาย จึงทำได้แค่จ้องหลิวซุ่ยที่กระโจนใส่เขา

ยามนี้แม่หู่จือถึงได้สติกลับมาแล้วรีบเข้าไปลากหลิวซุ่ย เวลานี้เองที่จู่ ๆ ด้านนอกก็มีคนถีบประตูเข้ามา เห็นเฉียนเสี่ยวเหลียนพาภรรยาผู้บังคับการโหวแล้วก็คนที่มีความสัมพันธ์อันดีกับหล่อนสองสามคนพุ่งเข้ามา

พอเข้าประตูมา เฉียนเสี่ยวเหลียนก็พุ่งพรวดไปด้านหน้าหลินเจี้ยนจวินแล้วตบหน้าเขา “ไอ้เดรัจฉาน แกยังมีศักดิ์ศรีอยู่ไหม?”

แม่หู่จือเห็นเฉียนเสี่ยวเหลียนมีท่าทางโกรธขึ้งก็รีบพูดอธิบาย “พี่สะใภ้ พี่สะใภ้ พี่อย่าเข้าใจผิด พวกเขาสองคน…”

…ไม่ได้มีอะไรกัน

ยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นเฉียนเสี่ยวเหลียนจู่ ๆ เดินไปนั่งบนพื้นตบขาตัวเองแล้วเริ่มร้องไห้ “แม่เจ้าโว้ย ฉันไม่อยู่แล้ว ไม่เคยเห็นใครรังแกคนขนาดนี้มาก่อน ฉันไปคุยเรื่องงานแต่งกับนายที่บ้าน นายไม่เห็นด้วย พออยู่ในที่ลับ นายกลับทำเรื่องโหดร้ายป่าเถื่อนพรรค์นี้ นายไม่กลัวฟ้าผ่าหรือไง”

แม่หู่จือเห็นเฉียนเสี่ยวเหลียนที่ลงไปนอนกลิ้งด่ากราดบนพื้นเมื่อวานก็มึนงง “พี่สะใภ้ นี่พี่?”

เพิ่งจะพูดไป จู่ ๆ ก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นมา สวี่ม่ายซุ่ยที่ออกมาตอนไหนไม่รู้กำลังยืนพิงประตูมองพวกหล่อนพลางปรบมืออย่างคึกคัก “แหม ๆ ช่างเป็นการแสดงที่ดีซะจริง ๆ”

สวี่ม่ายซุ่ยเพิ่งจะพูดออกมา ฝูงชนก็หันไปมองเธอกันหมด สวี่ม่ายซุ่ยถึงกับยิ้มเยาะมุมปาก “ทำไมไม่ร้องไห้แล้วล่ะ?”

เฉียนเสี่ยวเหลียนมองสวี่ม่ายซุ่ยที่ยืนพิงประตูอย่างตกตะลึง “เธอ…”

สวี่ม่ายซุ่ยลุกจากกำแพงเดินไปทางหล่อนพลางพูด “พี่อยากพูดว่าฉันอยู่บ้านได้ยังไงใช่ไหม? เกรงว่าคงทำให้พี่ผิดหวังซะแล้ว พวกเรากลับมาทันเวลา แผนสกปรกของพี่ใช้ไม่ได้ผลแล้ว!”

นัยน์ตาเฉียนเสี่ยวเหลียนไหววูบ ตอบกลับอย่างร้อนตัว “เธอพูดอะไร ฉันฟังไม่เข้าใจ”

สวี่ม่ายซุ่ยยิ้มเยาะ เข้าไปถามใกล้ ๆ “ฟังไม่เข้าใจ พี่เสแสร้งอะไร? นี่พี่วางยาใส่เจี้ยนจวินสินะ? พี่วางยาอะไรเขา?”

เฉียนเสี่ยวเหลียนได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว หล่อนมองสวี่ม่ายซุ่ยพร้อมกับตอกกลับอย่างมั่นใจ “เธอพูดเหลวไหลอะไร เห็นอยู่ทนโท่ว่าน้องชายสามีเธอรังแกลูกสาวฉัน ทุกคนก็เห็นแล้ว เธอยังจะคัดค้านอะไรอีก?”

สวี่ม่ายซุ่ยชี้ไปที่หลินเจี้ยนจวินพลางพูด ”ทุกคนอยู่พอดีเลย พวกเธอเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้วจะทำอะไรหล่อนได้ กลับเป็นลูกสาวหล่อนที่เอาตัวมาติดกับเขา”

ก็ไม่รู้ว่าเฉียนเสี่ยวเหลียนวางยาอะไรหลินเจี้ยนจวิน เวลานี้เขาถึงหน้าแดง ทั่วทั้งกายยังขึ้นผื่นเป็นจ้ำแดง

เฉียนเสี่ยวเหลียน “เธอนี่มันช่างหาเรื่องคนอื่นกลับจริง ๆ เขากินของเสียเองเกี่ยวอะไรกับฉัน เขาลวนลามลูกสาวฉันทุกคนก็เห็นกันหมดแล้ว”

สวี่ม่ายซุ่ย “พี่เห็นแล้วก็ช่างมัน แต่พี่ไม่ได้เห็นตอนลูกสาวพี่มาติดพันเหรอ? แล้วก็… เวลานี้พี่ไม่ไปดูหนังแล้ววิ่งมาบ้านฉันทำไม?”

เฉียนเสี่ยวเหลียนผงะไปกับคำถามนี้ ครั้นได้สติกลับมาก็พูดอย่างรวดเร็ว “ฉันมาหาลูกสาวฉัน”

สวี่ม่ายซุ่ยทำเสียงฮึดฮัด ตอบกลับอย่างเหยียดหยาม “หาลูกสาวพี่ บังเอิญขนาดที่มาบ้านฉันเลย แล้วยังพาคนมาขนาดนี้อีก? ถ้าฉันไม่บอกว่าพี่วางแผนร้ายมานานก็คงไม่มีใครเชื่อไม่ใช่หรือไง”

พอพูดคำนี้ออกมา คนที่มากับเฉียนเสี่ยวเหลียนทั้งหมดต่างก็มองกันไปมา ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เวลานี้ภรรยาผู้บังคับการโหวออกมายืนพูดกับสวี่ม่ายซุ่ยว่า “ม่ายซุ่ย เขาสองคนเดิมทีก็เคยดูตัวกัน ตอนนี้เกิดเรื่องนี้ขึ้น ฉันว่าตบแต่งดองกันก็จบแล้ว“

ฝูงชนฟังจบก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน มีแค่สวี่ม่ายซุ่ยที่พูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ฝันไปเถอะ บ้านพวกหล่อนมาระรานขนาดนี้ เราคงไม่กล้ารับไว้”

เฉียนเสี่ยวเหลียนได้ฟังก็ตบขา ร้องขึ้นมาทันที “แม่เจ้าโว้ย พวกเธอมาดูเร็ว มีพี่สะใภ้แบบนี้ แทบอยากจะเป็นน้องสามีซะจริง”

สวี่ม่ายซุ่ยเห็นหล่อนที่ให้ตายก็ไม่สำนึก เลยตอบกลับไปตรง ๆ อย่างไม่เกรงใจ “เหตุผลที่ทำไมฉันเห็นไม่เห็นด้วย ในใจพี่รู้ดีที่สุด พี่อย่าทำเหมือนบ้านเราเป็นคนโง่เลย”

เฉียนเสี่ยวเหลียนเห็นสวี่ม่ายซุ่ยรู้ทันก็แผดเสียงแหลมขึ้นมาทันที “เธออย่าพูดเหลวไหล ลูกสาวฉันบริสุทธิ์”

สวี่ม่ายซุ่ยฟังจบก็ดึงหลิวซุ่ยที่อยู่ด้านข้างมา ชี้ไปที่รอยจูบบนผิวที่เปิดเปลือยของหล่อน “ทุกคนเคยคลอดลูกกันแล้ว ของแบบนี้ก็คงเคยเห็นกันหมดสินะ ถ้าหล่อนบริสุทธิ์ก่อนมาเจอน้องสามีฉันจริง บนตัวหล่อนคงไม่มีร่องรอยที่ผ่านมานานแล้วหลายวันแบบนี้อยู่หรอก”

ฝูงชนเห็นร่องรอยบนตัวหลิวซุ่ยแล้วต่างก็กระซิบกระซาบกันขึ้นมา หลิวซุ่ยที่ทนรับสายตาจากทุกคนไม่ไหวก็นั่งแปะบนพื้นร้องไห้กระซิกแบบไร้เสียง

สวี่ม่ายซุ่ย “เธอไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว ถึงเวลาก็ให้ตรวจดู”

หลิวซุ่ยได้ฟังก็คลานไปด้านหน้าเฉียนเสี่ยวเหลียนแล้วเอ่ยละล่ำละลัก “แม่ แม่ ฉันไม่ให้เขาตรวจนะ”

เฉียนเสี่ยวเหลียนมองลูกสาวที่ยามนี้กระวนกระวาย ก็เงื้อมือตบพลางด่าอย่างผิดหวัง “หน้าไม่อาย ทำไมฉันถึงได้มีลูกสาวแบบแกนะ แกบอกว่าแกสองคนคบกันมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?”

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ฉีกหน้าให้ไม่เหลือซากไปเลย อยากมายัดเยียดลูกสาวให้ครอบครัวม่ายซุ่ยรับผิดชอบดีนัก ครอบครัวม่ายซุ่ยไม่ใช่สนามอารมณ์บ้านหล่อนนะ

ชิวเฟิง