บทที่ 70 แผนแก้แค้นหลานชาย

“แฮ่ม!… ในฐานะที่ฉันเป็นแม่ของลูกชาย ก็เป็นธรรมดาที่จะอยากอุ้มหลาน แต่ในแง่ความคน และเป็นผู้หญิงด้วยกัน ทำแบบนี้มันเกินไปหน่อย”

ได้ยินดังนั้น เกาซูก็โปรยรอยยิ้มบาง ๆ ออกมา แต่เมื่อนึกถึงปัญหาที่มู่เยี่ยนฟางต้องเจอ ก็ทำให้เธอกลับมาอยู่ในอารมณ์เดือดอีกครั้ง

“นั่นสิ มีเสี่ยวเปาแล้ว ยังมีอะไรไม่พอใจอีก น่าเบื่อจริง ๆ เลยพวกหัวโบราณ” เกาซูบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ก่อนจะหันไปมองเสี่ยวเปา

“เสี่ยวเปาจ๊ะ กินเยอะ ๆ นะ ไม่ต้องสนใจพวกผู้ใหญ่พูดหรอก”

ในมื้อนั้น แม้อาหารจะอร่อย แต่ความเครียดที่เกิดขึ้น กลับทำให้รสชาติของมันกร่อยไปโดยปริยาย

เมื่อมู่เยี่ยนฟางกลับไปแล้ว เกาซูก็มาช่วยแม่สามีจัดการกับถ้วยจาน โดยสั่งให้เกาผิงอันขึ้นไปอ่านหนังสือ

ระหว่างที่กำลังล้างจานกันอยู่นั้น เกาซูก็เอ่ยแทรกความเงียบขึ้นมา “แม่คิดจะทำยังไงกับเรื่องของพี่เยี่ยนคะ”

มู่เฟินชะงักมือไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถาม “จะทำยังไงได้ล่ะ เธอแต่งออกไปจากตระกูลมู่ ก็ถือว่าเป็นลูกสาวของตระกูลตู้ไปแล้ว เรื่องในบ้าน ก็ต้องให้คนในบ้านจัดการสิ”

เกาซูรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย นั่นเพราะเธอเห็นว่ามู่เยี่ยนฟางเปรียบเสมือนพี่สาวแท้ ๆ ของตัวเอง จึงอดห่วงไม่ได้

“ไม่ต้องห่วงเธอไปหรอก ถึงยังไง ตู้เหลียงก็ไม่ยอมให้ครอบครัวนั้นทำร้ายเธอ เห็นแบบนั้น เจ้าตู้เหลียงมันก็รักเมียมากนะ”

“ถ้าแม่ว่าแบบนั้นหนูเบาใจได้แล้วค่ะ”

มู่เฟินเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่คาใจกับเกาซู “เสี่ยวซู… แม่ไม่ได้กำลังกดดันลูกนะ แต่แม่แค่อยากรู้…”

แค่มองตาอีกฝ่าย เกาซูก็รู้แล้วว่าเธอกำลังอยากถามอะไร “ว่ามาสิคะ”

“ที่ลูกไปดูแลเสี่ยวเฉิงมา… เอ่อ… มีอะไรคืบหน้ากันหรือยัง?”

เกาซูถอนหายใจอย่างเอือมระอา แล้วตอบคำถามของเธออย่างตรงไปตรงมา “แม่คะ อวิ่นเฉิงนอนเจ็บอยู่แบบนั้น จะให้เราอะไรกันได้ล่ะ?”

“แม่ก็แค่อยากรู้เท่านั้นเอง แม่กลัวว่าเขาจะทำกิริยาไม่ดีกับลูกน่ะ”

“ไม่หรอกค่ะ เขาให้เกียรติหนูเสมอ แม่ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะคะ เรื่องหลาน… รอให้ทุกอย่างลงตัวกว่านี้ เราจะรีบมีให้แม่แน่นอน”

ได้ยินดังนั้นมู่เฟินก็ถอนหายใจด้วยความโล่ง

หลังคุยกับแม่สามีเสร็จ เกาซูก็กลับห้อง

เกาผิงอันยังไม่นอน เธอกำลังดูสมุดภาพที่พี่สาวเอากลับมาอย่างสนใจ

“ชอบเหรอ?” เกาซูเอ่ยถาม

ฝ่ายเกาผิงอันก็หันไปตอบทั้งรอยยิ้ม “อื้ม… พี่ว่าฉันเหมาะกับสายนี้ไหม?”

เกาซูยิ้มบาง ๆ แล้วลูบผมน้องสาวอย่างเอ็นดู “เธอเป็นคนมุ่งมั่น จะทำอะไรก็เหมาะทั้งนั้นแหละ”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเรียนการออกแบบ ฉันจะเอาความรู้มาช่วยพี่ทำงาน” เธอเอ่ยด้วยแววตาเป็นประกาย และแววตาที่ดูสดใสเช่นนี้ เกาซูไม่เคยเห็นมันจากเกาผิงอันมาก่อน

หญิงสาวยื่นตะกร้าที่มีอาหารแห้งบรรจุจนเต็ม พร้อมกับซองแดงที่มีเงินอยู่ 120 หยวนให้น้องสาว

“พรุ่งนี้กลับบ้าน เอาของพวกนี้ไปให้พวกเขาซะนะ”

เกาผิงอันจ้องมองพี่สาวตาปริบ ๆ คำว่า ‘พวกเขา’ ที่เกาซูเอ่ยถึง ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นพ่อแม่ของพวกเธอนั่นเอง

เห็นได้ชัดว่าเกาซูได้ตัดขาดจากพวกเขาแล้ว แต่ที่ยังหยิบยื่นสิ่งเหล่านี้ให้ ก็คงเพราะอยากใช้หนี้บุญคุณที่คิดค้างกันมาตั้งแต่เกิด

แต่เธอหารู้ไม่ว่า ที่เกาซูทำเช่นนี้ เพราะเธอมีจุดประสงค์แอบแฝงอยู่ต่างหาก

เกาซูจำได้ว่า หลังจากวันตรุษจีนปีนี้เจ้าเกาฉีจะเริ่มขอเงินพ่อแม่ไปเที่ยวเตร่ในตัวจังหวัด และจากนั้นราวสามเดือน เขาก็จะกลับมาที่บ้าน พร้อมกับข่าวดีสำหรับพ่อแม่ ที่ว่า… ตัวเองกำลังจะกลายเป็นพ่อคน!

แน่นอนว่าเจ้าเด็กที่จะเกิดมาคนนั้น ก็คือเจ้า ‘เกาฉี’ หลานชายสุดชั่วที่ฆ่าได้กระทั่งคนที่เลี้ยงดูมันมาอย่างเธอ!

จะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้! เธอต้องขัดขวางก้อนเนื้อร้ายที่กำลังจะถือกำเนิดขึ้น!

“นี่พี่… ยังโกรธพ่อกับแม่อีกเหรอ?”

“แน่นอนสิ ส่วนซองนี่… บอกเขาด้วยว่าพี่เป็นคนให้”

“ค่ะ…”

เกาผิงอันตอบรับอย่างเสียดาย เธอไม่อยากให้พี่สาวตัดขาดกับครอบครัวเลยจริง ๆ ถึงอย่างไรก็คือสายเลือด เธอคิดแบบนี้จึงเผลอพูดสิ่งที่คิดออกไป

“พี่… ฉันไม่อยากให้พี่มีปัญหากับพ่อแม่เพราะฉันเลย…”

เกาซูนึกอยู่แล้วว่า คนอ่อนโยนอย่างเกาผิงอัน คงไม่มีทางเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น และให้อภัยคนที่คิดจะขายลูกได้อย่างไร้เงื่อนไข

แต่ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่คิดจะยกน้องสาวให้พ่อแม่อีกแล้ว

“ปัญหาไม่ได้เกิดจากเธอหรอกนะ ทำใจให้สบายแล้วทำตามที่พี่บอก… แค่นี้ทำได้ใช่ไหม?”

เกาผิงอันพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้

เช้าวันต่อมา

เกาผิงอันเดินเท้ากลับหมู่บ้าน ส่วนเกาซูก็คอยจัดเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหารของวันนี้ โดยมีแม่สามีเป็นลูกมือ

ระหว่างที่กำลังวุ่นวายกับเรื่องในครัว อยู่ ๆ เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นก็แทรกเข้ามา ทำเอาเกาซูและมู่เฟินถึงกับต้องรีบวางมือ

“พี่เยี่ยน!”

เกาซูรีบวิ่งเข้าไปประคองมู่เยี่ยนฟางมานั่งลงที่เก้า

“ฮึก… เกาซู!… ฮือ…” เธอพูดจาไม่รู้เรื่อง เอาแต่เรียกชื่อเกาซูซ้ำ ๆ แล้วกอดเธอตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า

“พี่เยี่ยน ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ เล่ามา…”

“ฮึก… แม่… แม่สามี… เธอเอาเงินฉันไป!!”

“หา!?”

เกาซูและมู่เฟินต่างก็เอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน พวกเธอรีบนั่งลงขนาบข้างซ้ายขวาด้วยความอยากรู้

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ” มู่เฟินเอ่ยถาม

“แม่ของตู้เหลียงเอาเงินที่พวกเราหามาได้จากคราวนั้นไปหมดเลย”

เงิน 30,000 หยวน ไม่ใช่น้อย ๆ เลย เรื่องนี้เป็นอะไรที่เกาซูรู้สึกรับไม่ได้ที่สุด เธอเกลียดเรื่องแม่ผัวลูกสะใภ้ทะเลาะกันมาก โชคดีที่เธอได้แม่ของมู่อวิ่นเฉิงมาเป็นแม่สามี ไม่อย่างนั้น ไม่ใครก็ใคร คงได้ตายไปข้างหนึ่งแน่

“แล้วมันเท่าไหร่ล่ะ…” มู่เฟินถาม เพราะเธอไม่รู้เลยว่า ตอนที่พวกเกาซูไปทำงานคราวก่อนได้เงินกันมาเท่าไร

“30,000 หยวนค่ะ”

“หา!?” มู่เฟินตะโกนลั่นด้วยความตกใจ เมื่อตั้งสติได้ ก็รีบเอามือปิดปากตนเอง

ตั้งแต่ที่พ่อแม่ของมู่เยี่ยนฟางเสียไป คนที่เธอให้ความเคารพ และรักราวกับพ่อแม่แท้ ๆ ก็คือ มู่เฟินและมู่เยว่ ดังนั้น เมื่อมีปัญหาอะไร เธอก็มักจะมาปรึกษาสองคนนี้

แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ลึกซึ้งเกินกว่าจะพูดอะไรออกไปโดยพลการได้

และเกาซูก็รู้ว่า มู่เยี่ยนฟางตัดสินใจเองเดียวคนไม่ได้ ต้องปรึกษากับตู้เหลียงก่อน จึงทำได้แค่กำชับกับเธอไปว่า “พี่เยี่ยน เงินนั้นมันมาจากน้ำพักน้ำแรงของพวกพี่ ไม่ว่าพี่เขยจะตัดสินใจยังไง แต่ครึ่งหนึ่งก็คือเงินของพี่ อย่างน้อย ๆ ส่วนนั้นควรจะเป็นของพี่”

“ที่บ้านนั้น พี่เขยเป็นคนจัดการเงินใช่ไหม?” ไม่ใช่ว่าเกาซูไม่ไว้ใจตู้เหลียง แต่เธอแค่ไม่มั่นใจพ่อแม่ของตู้เหลียงต่างหาก

มู่เยี่ยนฟางเงียบไปนาน เพียงเท่านั้น เกาซูก็รู้แล้วว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นไม่ผิดไปแม้แต่น้อย

“ถ้าพี่ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด” เกาซูจนใจที่ซักไซ้แล้ว จึงทำทีไม่สนใจไปเลย

“เสี่ยวซู…” มู่เยี่ยนฟางรั้งมือเธอไว้ “คือ… ความจริงแล้ว… เมื่อเช้า ฉันเผลออวดเงินก้อนนั้นไปน่ะ…”

ได้ยินดังนั้น เกาซูก็เข้าใจในทันที “แม่เขาเลยยึดเงินนั่นไปเหรอ?”

“เปล่าหรอก… เธอไม่ได้ยึดไป…”

“ตกลงเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่? ฉันชักงงไปหมดแล้ว” มู่เฟินที่ฟังอยู่นานก็เริ่มทนไม่ไหว จึงเอ่ยถามเข้าประเด็น

“คือ… ตอนนั้นแม่สามีเอาแต่ถามเรื่องลูก เราสองคนก็ตอบไปว่า มัวแต่ทำงานจนไม่มีเวลาจะทำลูกให้หรอก เธอเลยดูถูกว่าเราไปเสียแรงเปล่าได้เงินมาแค่หยิบมือ ฉันโมโหเลยเอาเงินในสมุดบัญชีให้ดู แต่ถึงจะรู้ว่าเรามีเงินแล้ว เธอก็เอาแต่กดดันเรื่องลูกชาย ฉันก็เลย… ยกสมุดเล่มนั้นให้ เพราะรำคาญ และอยากจะปิดปากเธอให้เงียบสักที… แต่ก็ไม่คิดว่า… เธอจะเอามันไปหมดจริง ๆ…”

เกาซูถึงกับละเหี่ยใจ แบบนี้จะเอาคืนมาได้อย่างไร ในเมื่อเธอเป็นคนยกมันให้อีกฝ่ายด้วยตัวเอง