บทที่ 6 ลูกชายของภรรยาทหารทั้งหมด

เกาซูได้ยินเสียงแม่สามีตอบรับอย่างฝืนกลั้น

“อะไรกัน? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

มู่เฟินเป็นคนใจดี ไม่อย่างนั้น ชาติที่แล้วคงไม่ยอมให้เกาซูเอาแต่ใจได้ แต่คนใจดีแบบนี้ จะไปสู้รบตบมือกับพวกปากร้ายได้อย่างไร

คิดได้ดังนั้น เกาซูจึงต้องพักเรื่องของจงอี้เอาไว้ก่อน เธอเปิดประตูออกไป โดยมีเสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายไล่ตามหลัง “อย่าไปนะ…”

ทว่าเธอกลับปิดประตูเสียงดังลั่น ตัดบทสนทนาของจงอี้ เรื่องทะเลาะวิวาทต้องมีมูลเหตุ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะซักถามเรื่องนั้น เธอต้องจัดการกับพวกคนพวกนี้เสียก่อน!

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นยิ่งกว่าเดิม บรรดาญาติ ๆ ของคู่กรณีต่างรุมล้อมมู่เฟิน และต่อว่าเธอไม่หยุดหย่อน

“มู่เฟิน! แกคิดว่าตัวเองมีลูกชายเป็นทหารแล้วเรื่องจะจบง่าย ๆ เหรอ! ไปเรียกไอ้ลูกหมาของแกออกมาซะ!”

“ออกมาเดี๋ยวนี้! มาคุกเข่าขอโทษซะดี ๆ!”

“ใจเย็น ๆ กันก่อนนะ” มู่เฟินพยายามพูดอย่างใจเย็น “เด็กมันรู้ว่าตัวเองผิดแล้ว และตอนนี้ก็กำลังสำนึกผิดอยู่ เดี๋ยวมู่อวิ่นเฉิงกลับมา ฉันจะให้เขาสั่งสอนเอง”

ทว่าฝ่ายตรงข้ามกลับไม่ยอมรามือไปง่าย ๆ เอาแต่ยืนกรานจะให้จงอี้ออกมาขอโทษอยู่ท่าเดียว

เกาซูจึงแทรกเข้าไปในกลุ่มคน ดึงแม่สามีออกมาจากวงล้อม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “มีอะไรก็พูดกันดี ๆ เถอะ เราจะรับผิดชอบทุกอย่าง ไม่หนีไปไหนหรอก แม่สามีฉันก็บอกไปแล้วว่าจะชดใช้ให้ จะสั่งสอนเด็กเอง เราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน เจอหน้ากันทุกวัน จะเอาให้มองหน้ากันไม่ติดเลยหรือไงล่ะ”

“ใครอยากจะมองหน้าพวกแก” แม่ของหลิวชงตวาดลั่น “ลูกฉันสะอาดบริสุทธิ์ ไม่คบกับลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่แบบนั้นหร…!”

เพี๊ยะ!

ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยค เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าก็ดังสนั่น ทำเอาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างทำหน้าเหวอไปตาม ๆ กัน

คนที่ลงมือก็คือเกาซู!

ที่จริงแล้ว เธอตั้งใจจะพูดคุยกันดี ๆ ก่อน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล จึงจำเป็นต้องลงไม้ลงมือ

คำว่า ‘ลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่’

ในชาติที่แล้ว คำคำนี้คือคำพูดต้องห้ามของจงอี้ ถึงแม้ตอนนี้เขาจะอายุเพียง 5 ขวบ แต่เขาก็เป็นเด็กฉลาดและอ่อนไหวมาก คำพูดเหล่านี้ มันคือการตอกย้ำปมด้อยในใจของเด็กกำพร้าตัวน้อยอย่างสาหัสเลยทีเดียว

“ลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่?” เกาซูเหยียดตัวตรง นัยน์ตาวาวโรจน์ ยืนกอดอก เลียนแบบท่าทางของมู่อวิ่นเฉิง

“ฟังให้ดีนะ! พ่อของจงอี้ เขาสละชีพเพื่อชาติ! ตายในสนามรบ! ที่พวกคุณอยู่บ้านอย่างสุขสบาย นินทาว่าร้ายคนอื่นไปทั่วได้แบบนี้ ก็เพราะมีทหารกล้าหาญอย่างพ่อของเขายอมสละชีวิตปกป้องประเทศชาติ ปกป้องความสงบสุขให้กับพวกคุณยังไงล่ะ! แล้วคุณกล้ามาด่าจงอี้ว่าเป็นลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่งั้นเหรอ ไม่ละอายใจกันบ้างหรือไง ที่ดูถูกเหยียดหยามทายาทของวีรบุรุษแบบนี้? ฉันจะบอกอะไรให้นะ! จงอี้ไม่ใช่ลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่! แต่เขาเป็นลูกของวีรบุรุษ! ทหารทุกคนในกองร้อยของมู่อวิ่นเฉิงคือพ่อของเขา! ภรรยาทหารทุกคนคือแม่ของเขา!”

คำพูดของเกาซู ทำเอาแม่ของหลิวชงถึงกับหน้าซีดปากสั่น พูดอะไรไม่ออก

ที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครพูดถึงเรื่องที่จงอี้เป็นลูกของทหารที่สละชีพมาก่อน ตอนนี้ เมื่อรู้ความจริงแล้ว ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก แต่ก็ยังไม่หายแค้น จึงพ่นคำด่ามาที่เกาซูแทน “เธอเป็นแม่ของเขางั้นเหรอ? นังผู้หญิงมั่วผู้ชายแบบเธอ ไม่มีสิทธิ์เป็นแม่ของลูกวีรบุรุษหรอก!”

มู่เฟินหน้าซีดเผือด รีบดึงแขนเกาซู พร้อมกับหันไปพูดกับแม่ของหลิวชงเสียงสั่นว่า “พอเเเล้ว ๆ! ฉันขอโทษ เดี๋ยวฉันจะไปขอโทษที่บ้านเอง ตอนนี้พอเถอะนะ…”

เกาซูรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า คำว่า ‘มั่วผู้ชาย’ มันรุนแรงเกินไปสำหรับผู้หญิงในชนบทแบบเธอ แต่ฟังจากน้ำเสียงของแม่สามีแล้ว เธอคงจะถูกสั่นคลอนจิตใจด้วยคำพูดเหล่านั้นจนมองลูกสะใภ้อย่างเกาซูว่าเป็นอย่างที่คนเหล่านี้ตีตรา

“ไม่ต้องขอโทษหรอก!” จู่ ๆ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายดังขึ้นจากด้านหลัง “ผมไม่ได้ทำอะไรผิด!”

จงอี้วิ่งออกมาจากในบ้าน และเผชิญหน้ากับคู่กรณีอย่างองอาจ

เกาซูรีบดึงจงอี้เข้ามากอดไว้แน่น ไม่ให้ใครทำร้าย แต่เด็กน้อยกลับโมโห และตะโกนลั่นว่า “อย่ามารังแกย่าของผมนะ!”

“อยากจะฆ่าจะแกงกันก็เชิญ! แต่ผมยังยืนยันคำเดิมว่าผมไม่ผิด!”

ถึงแม้ปากจะพูดเสียงแข็ง ทำท่าทางขึงขัง แต่สุดท้ายก็ถูกขัดตั้งแต่ยังออกรบไปได้ไม่ถึงไหน เพราะมู่อวิ่นเฉิงกลับมาถึงบ้านพอดี เขาเดินเข้ามาอุ้มจงอี้ขึ้นเพื่อหยุดการกระทำอันจะก่อให้เกิดเรื่องวุ่นวายในอนาคต

“ปล่อยผมนะ! คนขี้ขลาด! พ่อไม่ถามพวกนั้นหน่อยเหรอว่า พวกมันด่าแม่ผมว่าอะไรบ้าง! พ่อไม่ปกป้องภรรยาตัวเอง! แบบนี้ยังกล้าเรียกตัวเองว่าลูกผู้ชายอีกเหรอ!”

เกาซูตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่จงอี้เอ่ย

‘แม่ของเขา?’ หมายถึงเธอเหรอ? เด็กคนนี้เริ่มเรียกเธอว่าแม่แล้วอย่างนั้นเหรอ? ชาติก่อน กว่าเด็กคนนี้จะเรียกเธอว่า ‘แม่’ ก็หลังจากที่มู่อวิ่นเฉิงตายแล้วต่างหาก

มู่อวิ่นเฉิงวางจงอี้ลง แล้วเดินเข้ามาบังเกาซู และมู่เฟินไว้ด้านหลัง

“เธอกับแม่เข้าบ้านไปซะ” เขาออกคำสั่งเสียงต่ำ แต่แฝงไปด้วยอำนาจดุดัน เสียงของชายหนุ่มดังก้องในหูของเกาซู

ทว่ามันกลับไร้ความหมาย หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธอย่างท้าทาย “ไม่… “ เธออยากรู้ว่าแม่ของหลิวชงจะพูดอะไรต่อ คำว่า ‘มั่วผู้ชาย’ เมื่อเอ่ยออกมาจากปากใครแล้ว มันย่อมหมายถึงการประกาศสงครามดี ๆ นี่เอง

“เข้าบ้านเดี๋ยวนี้!” มู่อวิ่นเฉิงออกคำสั่งอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ เขาเพิ่มอารมณ์คุกรุ่นไว้ในแววตาของตนเอง ทำให้เกาซูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มู่อวิ่นเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “อยากให้ฉันโยนเข้าไปหรือไง?”

“…”

สุดท้ายแล้ว เกาซูก็ยอมเดินเข้าบ้านแต่โดยดี มู่อวิ่นเฉิงจึงปิดประตู ขังเกาซู มู่เฟิน และจงอี้ไว้ในนั้น เพื่อสะสางเรื่องราวทั้งหมดด้วยตนเอง

จงอี้ยังคงตะโกนออกมาจากในบ้านว่า “ไม่ต้องขอโทษพวกมันนะพ่อ! ห้ามขอโทษพวกนั้น! ใครมาพูดจาไร้สาระอีก ผมจะต่อยพวกมันให้ฟันร่วง!”

ตอนนี้ จงอี้ที่มักจะขี้อาย และเงียบขรึม แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว กล้าหาญ และกล้าพูด ราวกับว่าได้ปลดปล่อยสิงโตที่อยู่ในกรงออกมา

มู่อวิ่นเฉิงยืนกอดอก กวาดสายตาไปรอบ ๆ

ทุกคนต่างพากันถอยห่าง

สายตาของเขาน่าเกรงขามเกินไป…

ทว่าแม่ของหลิวชงกลับยังไม่ยอมแพ้ เธอเชิดหน้าขึ้น ตะโกนด่ามู่อวิ่นเฉิงบ้าง “มู่อวิ่นเฉิง รู้สึกเจ็บที่โดนพูดแทงใจดำเหรอ? ถึงจะมาทำร้ายผู้หญิงแบบนี้? หรือนายเป็นพวกใช้อำนาจบาตรใหญ่ คิดจะห้ามไม่ให้คนอื่นต่อว่าเมียตัวเอง?”

ตามกฎของหมู่บ้าน เวลาผู้หญิงทะเลาะกัน ผู้ชายจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว ไม่อย่างนั้น จะถูกคนนินทาว่าร้ายเอาได้

นี่จึงเป็นเหตุผลที่พวกเขากล้ามาหาเรื่องถึงบ้าน ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่า มู่อวิ่นเฉิงอยู่บ้านหลังนี้

ตอนแรก ญาติ ๆ ของหลิวชงก็รู้สึกกลัวมู่อวิ่นเฉิงอยู่บ้าง แต่เมื่อได้ยินการยั่วยุแบบนั้นก็ไม่กลัวอีกต่อไป แต่ละคนต่างพากันพูดจาดูถูกเกาซูกันชนิดที่ว่าไม่ได้มองเธอเป็นคนอย่างคนอื่น

“นั่นสิ! ยอมรับมาเถอะ! เกาซูน่ะ เคยคบกับหวงเทามาก่อน เธอก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองไม่บริสุทธิ์แล้ว!”

“หวงเทาบอกว่า เกาซูมีปานที่หน้าอก กล้าเปิดพิสูจน์ให้ดูไหมล่ะ!”

“มู่อวิ่นเฉิง อย่ามาอ้างว่าเป็นทหารแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ! เมียนายทำตัวแบบนี้ คนอื่นเขาก็มีสิทธิ์พูด!”

“มู่อวิ่นเฉิงถูกสวมหมวกเขียว*[1] แบบนี้ รู้สึกยังไงบ้างล่ะ?”

เกาซูได้แต่ยืนโกรธตัวแข็งทื่อ เธอแทบอยากจะกระโจนออกไปถีบยอดหน้าคนเหล่านี้เสียจริง!

แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกโมโหเจ้าหวงเทาเสียมากกว่า

หวงเทาคืออันธพาลประจำหมู่บ้าน

สวมหมวกเขียว*[1] 绿帽子 หมายถึง ผู้ชายที่ผู้หญิงของตัวเองไปลักลอบมีชู้ มีใจให้กับชายอื่น