บทที่ 40 ได้คุยเรื่องลูกกับเสี่ยวเฉิงหรือเปล่า

เกาซูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทั้งชาติก่อนและชาตินี้ มู่อวิ่นเฉิงไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องให้เธอติดตามเข้ามากองทัพเลย มีเพียงแม่สามีที่เคยพูดถึงเรื่องนี้อยู่ครั้งหนึ่งในชาติก่อน ท่านอยากให้เธอมีลูกเพื่อสืบสกุลมู่ แต่เธอก็โต้แย้งจนเรื่องมันซาไป

แต่ทำไมมู่อวิ่นเฉิงไม่พูดถึงเลยล่ะ?

ในอดีต เธอเคยคิดว่ามู่อวิ่นเฉิงเองก็คงไม่ได้สนใจเธอเช่นกัน

ตอนนั้น เธอรู้สึกว่าการที่ต่างคนต่างไม่สนใจกัน ไม่มีพันธะผูกพันใด ๆ ก็นับเป็นเรื่องดี

แต่ในตอนนี้ เมื่อถูกถามเช่นนี้ เธอกลับรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง

เกาซูฝืนยิ้ม “ที่บ้านมีเรื่องวุ่นวาย ฉันคงต้องดูแลที่บ้านก่อนจะดีกว่าค่ะ”

“ก็จริง” หวางเฟยอวี้พยักหน้าอย่างเข้าใจ “พวกเราที่แต่งงานกับทหารก็เป็นแบบนี้ อยากจะดูแลบ้าน ก็ดูแลไม่ได้เต็มที่ อยากจะอยู่เคียงข้างสามี ก็ทิ้งบ้านไม่ได้ เสี่ยวซู เธออย่ากังวลไปเลย พวกเขาจะต้องปลอดภัย”

“ค่ะ ฉันก็ภาวนาให้เป็นแบบนั้น” เกาซูพยักหน้ารับ ก่อนจะตั้งใจอบเค้กออกมาสองก้อน

เค้กที่อบเสร็จใหม่ ๆ ได้รับความนิยมจากบรรดาภรรยาทหารและเด็ก ๆ โดยเฉพาะหวังผิงเหยา ภรรยาทหารที่มาจากเมืองใหญ่ ถึงกับเอ่ยปากชมไม่หยุด “อร่อยเหมือนเค้กที่ขายในโรงแรมใหญ่ ๆ เลยนะเนี่ย!”

ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘น่าเสียดาย’ ถ้าเกาซูย้ายมาอยู่ในค่ายด้วยกัน พวกเธอก็จะได้เรียนรู้วิธีทำเค้กแสนอร่อยนี้

ช่างน่าเสียดายเหลือเกินที่พรุ่งนี้เกาซูต้องกลับบ้านแล้ว

ค่ำคืนนั้น เกาซูนอนไม่หลับ ผ้าห่มก็เย็นเยียบ ต่างจากอ้อมกอดที่อบอุ่นของสามี

เช้าวันรุ่งขึ้น มู่อวิ่นเฉิงได้บอกไว้ว่า จะมีคนมารับเธอ แต่ไม่ใช่เสี่ยวอวี้

“เสี่ยวอวี้ไปกับผู้กองแล้วครับ ผมมารับพี่สะใภ้เอง ผมชื่อสวี่หยาน” ชายหนุ่มแนะนำตัวอย่างเป็นมิตร

“ขอบคุณนะ เสี่ยวหยาน” สัมภาระของเกาซูมีไม่มาก ตอนมา เธอนำเสื้อผ้ามาเพียงไม่กี่ชุด และของฝากสำหรับครอบครัวของมู่อวิ่นเฉิง เมื่อมอบของฝากเรียบร้อยแล้ว กระเป๋าเดินทางของเธอก็เบาลงมาก

แต่ยังเหลือเสื้อไหมพรมตัวนั้นอีก

เกาซูเปิดตู้เสื้อผ้า พบว่าเสื้อไหมพรมที่เธอถักยังคงอยู่ในนั้น

“เสี่ยวหยาน ของของผู้กองมู่…”

“อ้อ พี่สะใภ้เก็บของให้เรียบร้อยก่อนครับ เดี๋ยวผมจะนำไปส่งให้ผู้กองมู่ที่บ้านพักเอง”

เกาซูพยักหน้า “ขอบคุณนะ แล้วก็ขอโทษที่รบกวนเธอ”

และแล้ว เกาซูก็ต้องจำใจจากไป โดยทิ้งเสื้อไหมพรมไว้เบื้องหลังเป็นของต่างหน้า…

ระหว่างนั่งรถกลับเข้าเมือง เกาซูมองทิวทัศน์ขุนเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะบาง ๆ อย่างอาลัยอาวรณ์

ไม่รู้ว่า จะได้กลับมาพบกันอีกเมื่อไหร่…

การเดินทางกลับบ้านเป็นไปอย่างราบรื่นกว่าตอนมามาก เธอโชคดีได้ตั๋วรถนอน สวี่หยานส่งเธอถึงสถานีรถไฟก่อนจะจากไปอย่างวางใจ

หญิงสาวหลับตลอดทาง ยิ่งใกล้บ้านอากาศก็ยิ่งอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ พอถึงตัวอำเภอก็เป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่อากาศสดชื่นพอดี

เกาซูไม่รอช้า รีบกลับหมู่บ้านทันที ไม่คิดว่ามู่เยี่ยนฟางและตู้เหลียงจะอยู่บ้านด้วย พอเธอมาถึง ทุกคนก็รีบออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มสดใส “โอ้โฮ! ในที่สุดก็กลับมาสักที พวกเรารอเธอมานานแล้วนะ!”

ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น!

“ไม่ต้องรีบไป! ให้เธอพักก่อน!” มู่เฟินแทรกตัวเข้ามา ส่งน้ำร้อนให้เกาซูแก้วหนึ่ง

“ขอบคุณค่ะ” เธอรับน้ำมาพลางยิ้มพูดว่า “ไม่ต้องรีบ ค่อย ๆ เล่ามา”

ที่แท้ สินค้าที่เกาซูส่งไปร้านเป่าเป้ยนั้นขายดีเกินคาด เพียงแค่วางขายวันแรก ก็ถูกเหมาไปกว่าร้อยชิ้น แถมยังมีคนจากเมืองข้างเคียงเดินทางมาซื้อด้วยตัวเองอีกด้วย!

เห็นได้ชัดว่า 300 กว่าชิ้นที่เตรียมไว้ไม่เพียงพอต่อความต้องการ ผู้จัดการร้านเป่าเป้ยจึงรีบติดต่อเพื่อนของตู้เหลียงที่ตัวอำเภอ แล้วส่งข่าวมาขอสินค้าเพิ่มอย่างเร่งด่วน

“อย่างนั้นเองเหรอ” ทุกอย่างเป็นไปตามที่เกาซูคาดการณ์ไว้ “พรุ่งนี้ เราจะออกเดินทางกัน”

ตอนนี้ก็เย็นย่ำแล้ว คงทำอะไรไม่ทัน เธอจึงตัดสินใจพักผ่อน เตรียมพร้อมสำหรับการทำงานหนักในวันพรุ่งนี้แทน

ทุกคนในครอบครัวต่างตื่นเต้นดีใจ มู่เฟินและมู่เยี่ยนฟางรีบจัดเตรียมอาหารเย็น ทั้งครอบครัวทานข้าวพร้อมกับพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

เกาซูใช้โอกาสนี้บอกความคิดของตัวเอง “ต่อจากนี้ไป หนทางของเราจะกว้างขึ้นเรื่อย ๆ แต่ความเสี่ยงและผลกำไรก็มาควบคู่กัน อาจจะได้เงิน หรืออาจจะขาดทุนจนหมดตัว แต่ฉันตัดสินใจที่จะเดินบนเส้นทางนี้แล้ว พี่เยี่ยน พวกคุณจะไปกับฉันหรือไม่ ก็คิดให้ดี ๆ นะ”

มู่เยี่ยนฟางยังคงลังเล แต่ตู้เหลียงกลับตอบอย่างชัดเจนว่า “ไปสิ! ต้องไปอยู่แล้ว!”

“ไม่ต้องรีบตัดสินใจหรอกค่ะ พรุ่งนี้ไปดูสถานการณ์กันก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที”

“พี่ ฉันไปด้วย!” เกาผิงอันร้องขอด้วยสีหน้าอยากมีส่วนร่วม

“ไม่ได้!” เกาซูปฏิเสธทันควัน “ลืมงานที่พี่ให้เธอทำไปแล้วหรือไง แล้วก็จงอี้ ทำการบ้านเสร็จหรือยัง กินข้าวเสร็จแล้ว เอามาให้ฉันตรวจเลยนะ”

จงอี้ถึงกับทำหน้าเลิ่กลั่ก

กินข้าวอยู่ดี ๆ เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ ทำไมจู่ ๆ ก็โดนลูกหลงไปด้วย?

เกาซูเห็นเสี่ยวเปาที่กำลังกินข้าวอยู่เงียบ ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “เสี่ยวเปาก็เหมือนกัน ปีหน้าก็ต้องเข้าโรงเรียนแล้ว พอดีเลย ไปพร้อมกับจงอี้ซะ จะได้เริ่มเรียนรู้ไปด้วยกัน”

มู่เยี่ยนฟางได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องเคร่งครัดมากก็ได้ เด็กผู้หญิงเข้าโรงเรียนช้าหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไรเลย…”

“เด็กผู้หญิงแล้วยังไง? เด็กผู้หญิงก็ต้องเพิ่มพูนความรู้ให้ตัวเอง ต้องออกจากชนบทไปดูโลกภายนอกบ้าง ต้องเข้ามหาวิทยาลัย และทำงานดี ๆ ไม่อย่างนั้นจะโดนเอาเปรียบได้” เกาซูที่เคยเป็นประธานบริษัทมาหลายปีในชาติก่อน พูดจาฉะฉานและมีความมั่นใจที่ไม่อาจโต้แย้งได้ เมื่อพูดจบ มู่เยี่ยนฟางและคนอื่น ๆ ก็เงียบกันหมด ยังไงก็เห็นความสามารถของน้องสะใภ้คนนี้แล้ว ให้เข้าโรงเรียนก็เข้าเถอะ ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรสักหน่อย

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ เกาซูก็ตรวจการบ้านของเกาผิงอันและจงอี้อย่างจริงจัง

ส่วนของจงอี้นั้นยังไม่เสร็จ

“เจ้าคนคนนี้นี่จริง ๆ เลย! ทำไมขี้เกียจตัวเป็นขนแบบนี้” น้ำเสียงของเกาซูเคร่งขรึม จนผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ด้วยยังรู้สึกเกร็ง

มู่เฟินเห็นท่าไม่ดี จึงรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “เขายังเด็ก เด็กคนไหนบ้างที่ไม่ชอบเล่น ค่อย ๆ สอนไปก็ได้…”

“แม่คะ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลย เด็กต้องถูกอบรมสั่งสอนตั้งแต่ยังเล็ก ถ้าปล่อยให้ติดเป็นนิสัย โตขึ้นจะแก้ยาก” เกาซูจ้องมองจงอี้ “ลูกผู้ชาย พูดแล้วต้องรับผิดชอบ พูดแล้วไม่ทำ แบบนี้จะเรียกว่าลูกผู้ชายได้ยังไง”

มู่เฟินได้ฟังก็เงียบเสียงลง

จงอี้ก้มหน้ามองพื้น หยิบสมุดการบ้านขึ้นมา “ผมจะคัดใหม่สิบรอบครับ”

“ทำให้มันดี ๆ ด้วยล่ะ” เกาซูพิจารณาแล้ว การบ้านที่เธอสั่งมีไม่มาก เขียนสิบรอบก็คงไม่นานนัก จุดประสงค์ไม่ได้ต้องการลงโทษ แต่ต้องการให้จงอี้เรียนรู้ที่จะรับผิดชอบต่อคำพูดของตัวเอง และไม่ทำตัวเหมือนดินพอกหางหมูอีก

มู่เยี่ยนฟางเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ก็อดรู้สึกเกรง ๆ น้องสะใภ้คนนี้ไม่ได้ จึงพาตู้เหลียงและเสี่ยวเปากลับไปพักผ่อนก่อน แล้วค่อยกลับมาคุยกันใหม่ในเช้าวันรุ่งขึ้น

มู่เฟินมองเกาซูอยู่ครู่หนึ่ง แม้จะรู้สึกเกรง ๆ เช่นกัน แต่ก็ตัดสินใจดึงเกาซูไปคุยกันเป็นการส่วนตัว

“คราวนี้ได้คุยเรื่องลูกกับเสี่ยวเฉิงหรือเปล่า” มู่เฟินถาม

เกาซูที่ถูกแม่สามีเริ่มเร่งให้มีลูกแบบนี้ ก็อดกังวลไม่ได้…

ถ้าเป็นชาติก่อน เธอคงรู้สึกหงุดหงิดและต่อว่ากลับไปแล้ว แต่ในชาตินี้ เธอก็อยากมีลูกกับมู่อวิ่นเฉิงเช่นกัน

แต่แม่สามีคงไม่รู้สถานการณ์ของมู่อวิ่นเฉิงสินะ ถึงได้เอาแต่คะยั้นคะยออยู่แบบนี้

มีช่องทางอ่านสุดคุ้มที่ Bookfet.com