บทที่ 32 วันเกิดสามี

เกาซูไม่ได้ยินประโยคนั้นของเขา เธอยังคงอยู่ในห้วงความฝัน

ในนั้น เธอเห็นมู่อวิ่นเฉิงยื่นมือมาหาเธอและพูดว่า “เกาซู กลับบ้านกันเถอะ”

ทันใดนั้น น้ำตาของเธอก็ไหลพรากออกมาราวกับสายน้ำ หญิงสาวพยักหน้าระรัว แล้ววิ่งไปหามู่อวิ่นเฉิง “อื้ม! มู่อวิ่นเฉิง พาฉันกลับบ้านที! พาฉันกลับบ้าน…”

ในความมืด มู่อวิ่นเฉิงที่กำลังกอดเธอไว้ ได้ยินเสียงพึมพำของเธอว่า ‘มู่อวิ่นเฉิง พาฉันกลับบ้านที’ แล้วชายหนุ่มก็ชะงักไป

ฟ้ายังไม่ทันสว่าง มู่อวิ่นเฉิงต้องตื่นนอนแล้ว

ทันทีที่ตื่นขึ้นมา ก็รู้ได้ทันทีว่า เกาซูไข้ลดลงแทบจะหายดีแล้; เพราะหน้าผากของเธอแนบชิดกับริมฝีปากของเขาพอดี

ชายหนุ่มไม่กล้าขยับตัว เพราะกลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน จึงได้แต่นิ่งค้างอยู่อย่างนั้นไปครู่ใหญ่

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ลุกขึ้น จัดผ้าห่มให้เธอจนเรียบร้อย แล้วล้างหน้าแปรงฟัน และออกไป

เกาซูหลับสบายมาก พอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าตัวเบาขึ้นมาก เธอก้มลงมองดูตัวเอง เห็นเสื้อผ้าถูกเปลี่ยนใหม่หมดแล้ว ร่างกายก็สะอาดสดชื่น ไม่มีความเหนียวเหนอะหนะหลังจากเหงื่อออกตอนมีไข้ ก็เป็นต้องตะลึงงันอยู่พักใหญ่ จากนั้นก็นอนลงไปอีกครั้ง

ในผ้าห่มยังมีความอบอุ่นของมู่อวิ่นเฉิงหลงเหลืออยู่ เป็นไออุ่นที่เขาทิ้งไว้…

ช่างน่าเสียดายที่ถูกขัดจังหวะเพราะพิษไข้ ไม่อย่างนั้นเธอจะมีโอกาสได้ไปไหนต่อไหนกับสามีแล้ว

เกาซูนอนเกียจคร้านอยู่อย่างนั้น คิดเรื่อยเปื่อยอยู่ในผ้าห่มสักพัก ก็รู้สึกว่าไม่ควรขี้เกียจต่อไป เธอลุกขึ้นเก็บที่นอนให้เรียบร้อย

แต่สายตากลับเหลือบไปเจอกระดาษแผ่นหนึ่งบนโต๊ะ ซึ่งมีตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนไว้อย่างชัดเจนและหนักแน่นว่า ‘อย่าลืมกินยา!’

ข้าง ๆ กันนั้น มีถุงกระดาษเล็ก ๆ ใส่ยาวางเรียงกันสองถุง แต่ละชนิดมีวิธีการกินเขียนไว้อย่างละเอียดด้วยว่าคือยาอะไรบ้าง

พอเห็นแบบนี้ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำขึ้นมาราวกับลูกมะเขือเทศ คงจะเป็นเหมือนคำพูดที่ว่า ‘เมื่อเรารักใคร ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็จะดูดีไปหมด’

ชาติก่อน มู่อวิ่นเฉิงในสายตาของเธอไม่มีข้อดีเลยสักอย่าง จดหมายที่เขาเขียนถึงเธอ เกาซูก็มักจะขี้เกียจอ่าน เธอเฉยเมยกับอวิ่นเฉิงมาก ถึงขั้นที่พ่อแม่สามียังต้องเอาจดหมายเหล่านั้นไปให้คนอื่นอ่านให้ฟัง แน่นอนว่าในจดหมายก็ไม่เคยพูดถึงเธอเลย

แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกว่ามู่อวิ่นเฉิงดีไปหมดทุกอย่าง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นลายมือของเขา แต่เธอกลับรู้สึกว่าทุกตัวอักษรช่างเขียนได้ดีเหลือเกิน! หรือไม่… เธอก็คงจะถูกความรักบังตาจนเห็นภาพเหล่านี้ดีกว่าที่ควรเป็น

เกาซูตกอยู่ในภวังค์นานเกือบสองนาที แต่เมื่อตั้งสติได้ เธอก็รีบส่ายหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป

ไม่ได้การแล้ว! นี่มันสายมากแล้ว เธอไม่ควรมาเสียเวลาอยู่แบบนี้ แต่ระหว่างที่กำลังลุกลี้ลุกลนอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะ

ตอนแรกเธอคิดว่ามู่อวิ่นเฉิงกลับมา หัวใจจึงพองโตด้วยความตื่นเต้น

หญิงสาวรีบไปเปิดประตูทันที แต่ปรากฏว่าเป็นเสี่ยวอวี้ที่อยู่ข้างนอก

เสี่ยวอวี้มาบอกเธอว่าโรงอาหารของหอพักญาติทหารอยู่ตรงไหน และจะพาเธอไปกินข้าวเที่ยงที่นั่น

เธอหลับไปจนถึงตอนนี้ ไม่เพียงแค่พลาดอาหารเช้า แต่เสี่ยวอวี้ยังมาดูเธอหลายรอบแล้ว แต่เกาซูไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เสี่ยวอวี้ก็ไม่กล้ารบกวน จนกระทั่งถึงตอนเที่ยง เสี่ยวอวี้กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปจึงมาเคาะประตู สบจังหวะกับที่เกาซูกำลังหาที่กินมื้อแรกอยู่พอดี

เสี่ยวอวี้ถือห่อผ้ามาด้วย จากนั้นก็ยื่นให้เธอ “ผู้กองมู่บอกว่าให้ผมเอามาให้พี่สะใภ้ครับ”

เธอเปิดดู พบว่าข้างในเป็นเสื้อนวมลายดอกไม้…

“ผู้กองมู่บอกว่าเป็นของใหม่ ดังนั้นไม่ต้องกลัวว่าสกปรกครับ” เสี่ยวอวี้เสริมอีกประโยค

“ดีเลย ขอบคุณนะเสี่ยวอวี้” เธอไม่รู้ว่ามู่อวิ่นเฉิงไปหามาจากไหน แต่เธอต้องการเสื้อผ้าดี ๆ ที่กันหนาวได้สักตัวจริง ๆ

เกาซูสวมมันทันทีโดยไม่พูดอะไร แล้วเดินตามเสี่ยวอวี้ไปที่โรงอาหาร

เกาซูกินมื้อเที่ยงด้วยหัวใจที่ไม่สงบ เพราะเธออยากรู้เหลือเกินว่ามื้ออวิ่นเฉิงจะกลับมาที่บ้านพักหรือไม่ แต่วันนี้เป็นวันเกิดของเขา เกาซูไม่อยากให้เขาต้องทิ้งเธอไว้แบบนี้คนเดียว

หญิงสาวลังเลอยู่สักพัก แต่ก็ตัดสินใจพูดกับเสี่ยวอวี้ว่า “เสี่ยวอวี้ ฉันมีเรื่องหนึ่งจะถามน่ะ ถ้าพูดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดนะ แต่ฉันอยากรู้อะไรนิดหน่อย”

“ครับ ถามมาเลย”

“เย็นนี้ ผู้กองมู่จะกลับมากินข้าวที่นี่ไหม?” เกาซูถามอย่างระมัดระวัง ความจริงแล้ว ในชาติก่อนเธอใส่ใจมู่อวิ่นเฉิงน้อยเกินไป และสนใจงานที่เขาทำน้อยเกินไปด้วย

เธอไม่รู้ว่าอะไรถามได้หรือถามไม่ได้ อะไรควรทำหรือไม่ควรทำ จึงค่อนข้างวางตัวลำบาก

ตอนแรกเสี่ยวอวี้ก็คิดว่าเธอจะถามอะไรสำคัญ จึงทำท่าจริงจังขึ้นมา แต่พอได้ยินคำถามนี้ก็ถอนหายใจแล้วตอบว่า “ตอนเย็นน่าจะกลับมานะครับ แต่ไม่รู้ว่ากี่โมง”

“ที่นี่มีไว้สำหรับรองรับคนในค่ายและผู้ที่ได้รับอนุญาต ต่อไปพี่สะใภ้มาทานอาหารที่นี่ได้ทุกมื้อเลยครับ ไม่ต้องรอผู้กองมู่” นี่เป็นสิ่งที่มู่อวิ่นเฉิงสั่งเขาไว้ ให้เกาซูไปทานอาหารเองโดยไม่ต้องรอเขา

“ได้ ขอบคุณนะเสี่ยวอวี้” เกาซูพูดพร้อมรอยยิ้ม

คำขอบคุณหลายประโยคติดต่อกัน ทำให้เสี่ยวอวี้รู้สึกเขินอาย เขาจึงกล่าวว่า “ลาก่อนพี่สะใภ้” แล้วก็จากไป

จุดประสงค์ที่เกาซูดูตื่นเต้นที่จะได้มาโรงอาหารไม่ใช่เพื่ออย่างอื่น แต่เพื่อต้องการทำเค้กวันเกิดให้มู่อวิ่นเฉิง

ที่จริงแล้ว เหตุผลที่เธอรีบอยากมาเยี่ยมญาติก็เพราะเรื่องนี้

ในชาติก่อน เธอไม่เคยจัดงานวันเกิดให้มู่อวิ่นเฉิงเลย

สิ่งที่ขาดไปในชาติก่อน ชาตินี้ต้องชดเชยทั้งหมด

แน่นอนว่าในยุคนี้ไม่มีเตาอบอย่างสมัยใหม่ แต่มีซึ้งนึ่ง และเค้กนึ่งก็อร่อยเหมือนกัน

เกาซูเดินไปหาคนครัวที่โรงอาหารและบอกความต้องการของตัวเองว่า จะขอยืมใช้ครัวในช่วงบ่าย และยังยืมวัตถุดิบบางอย่างจากครัวด้วย เธอจ่ายเงินให้โรงอาหารตามราคาที่ควรจะเป็น

แต่เดิมเธอตั้งใจจะนึ่งแค่แป้งเค้กก็พอ แต่โชคดีที่ของหลายอย่างพอจะสามารถใช้ทำครีมเค้กได้จึงทำครีมเพิ่มไปอีก

เธอทำขนมอบเก่งมาก แต่ด้วยข้อจำกัดของยุคสมัย ก็ยังรู้สึกเสียดายอยู่เล็กน้อย เลยไม่สามารถแสดงฝีมือได้เต็มที่ ได้แต่ทำดอกไม้ครีมสีแดงที่ได้จากดอกไม้แดง

แต่โดยรวมก็ถือว่าสวยมากเลยทีเดียว แม้แต่คนครัวเองก็ยังชื่นชมและขอให้เธอสอนทำอีกต่างหาก

ก่อนกลับ เกาซูแบ่งเค้กก้อนเล็กที่เหลือให้คนครัว แล้วเอาเค้กก้อนที่สมบูรณ์ที่สุดกลับมาที่พัก

แต่จนแล้วจนรอด มู่อวิ่นเฉิงก็ไม่ได้กลับมากินมื้อเย็นด้วยกัน เรื่องนี้เกาซูคาดไว้อยู่แล้ว จึงไม่ได้ผิดหวังอะไรมากมายนัก

เธอกินข้าวคนเดียว แล้วก็รอต่อไป แต่ฟ้ามืดสนิทแล้ว ก็ยังไร้วี่แววที่มู่อวิ่นเฉิงจะกลับมา

เธอคว่ำหน้าลงบนโต๊ะ ด้วยร่างกายที่ยังอ่อนเพลียอยู่ แม้ไข้จะลดลงแล้ว แต่ทั้งตัวก็ยังอ่อนเพลียมาก พอคว่ำหน้าลงได้ไม่นาน ก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะได้ยินเสียงซู่ซ่าดังมาจากข้างนอก เธอคิดว่าฝนตก จึงเดินไปที่หน้าต่าง แล้วเลิกม่านขึ้นดู ปรากฏว่าหิมะกำลังโปรยปรายลงมา…

ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะสิ้นเดือนตุลาคมเอง…

เธอพิงหน้าต่าง มองดูพื้นดินด้านนอกค่อย ๆ ถูกปกคลุมด้วยชั้นหิมะบาง ๆ จนเป็นสีขาว

ส่วนสามีที่เธอรออยู่ก็ยังไม่กลับมาอยู่ดี

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ในที่สุดก็มีไฟหน้ารถแล่นเข้ามาสว่างวาบขึ้นเรื่อย ๆ

หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำ เกาซูรีบเปิดหน้าต่างทันที จากนั้น สายลมอันหนาวเย็นก็พัดเข้ามา

เธอจ้องมองรถคันนั้นไม่วางตา มองดูมันจอดลงที่ลานจอดรถ ร่างสูงสง่าคนหนึ่งได้ก้าวลงมาอย่างน่ามอง

เป็นเขาจริง ๆ! เป็นมู่อวิ่นเฉิงจริง ๆ ด้วย!

“มู่อวิ่นเฉิง!” เธอตะโกนเสียงดังจากหน้าต่าง แล้วรีบวิ่งออกไปข้างนอกทันที