บทที่ 172 บ้านผีสิง

“ถ้าเธอสนใจเรื่องบ้าน ฉันพอจะมีเพื่อนที่ทำงานด้านอสังหาริมทรัพย์อยู่นะ”

“จริงเหรอ?” ดวงตาของเกาซูเป็นประกาย

“อืม เขาเป็นนายหน้าที่น่าเชื่อถือเลยล่ะ ทำงานกับบริษัทใหญ่ด้วย ถ้าเธอสนใจ ฉันจะลองติดต่อให้”

“อื้ม งั้นฝากด้วยนะจ๊ะ” เกาซูยิ้มกว้าง “ฉันอยากได้บ้านที่อยู่ใจกลางเมือง ใกล้โรงเรียนมัธยมหน่อย แล้วก็…” เธอชะงักไปครู่ “อยากได้บ้านที่มีสวนด้วย อยากปลูกต้นไม้เยอะ ๆ น่ะ”

“ได้เลย เดี๋ยวฉันจะบอกเขาให้” เมี่ยวเฟยหลินรับปาก “แต่ก่อนอื่น เธอชิมขนมของฉันก่อนสิ”

ทั้งสามสาวใช้เวลาที่เหลือของวันในการชิมคุกกี้และพูดคุยเรื่องสัพเพเหระกับเมี่ยวเฟยหลิน บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

ก่อนกลับ เมี่ยวเฟยหลินสัญญาว่าจะรีบติดต่อเพื่อนของเธอให้เร็วที่สุด “รับรองว่าจะได้บ้านถูกใจแน่นอน เธอวางใจได้เลยจ้ะ”

เกาซูมองตามแผ่นหลังของเพื่อนที่ค่อย ๆ ลับหายไป พลางนึกถึงบ้านในฝันของตนเองด้วยอารามตื่นเต้น

สองสัปดาห์ผ่านไป เมี่ยวเฟยหลินก็กลับมาพร้อมแฟ้มเอกสารหนาเตอะ

“เพื่อนฉันหาบ้านที่น่าสนใจมาให้เธอได้หลายหลังเลยล่ะ” เธอวางแฟ้มลงบนโต๊ะพลางเปิดให้เกาซูดู “แต่ละหลังมีจุดเด่นต่างกันไป เธอลองดูก่อนก็ได้”

เกาซูรีบเปิดดูภาพถ่ายและรายละเอียดของบ้านแต่ละหลังอย่างตื่นเต้น จนอดใจดูของจริงไม่ไหว

“พาฉันไปดูบ้านวันนี้เลยได้ไหม?” เธอหันไปถามเพื่อนด้วยแววตาเป็นประกาย

เมี่ยวเฟยหลินหัวเราะเบา ๆ “ฉันคิดแล้วว่าเธอต้องพูดแบบนี้ เลยนัดเพื่อนไว้แล้ว อีกครึ่งชั่วโมงเขาจะมารับเราที่นี่”

ทั้งสองเริ่มต้นการดูบ้านจากหลังที่อยู่ใกล้ที่สุดก่อน แต่ละหลังก็มีเสน่ห์แตกต่างกันไป บ้างก็สวยงามแต่พื้นที่คับแคบเกินไป บ้างก็กว้างขวางแต่อยู่ไกลจากใจกลางเมืองมากเกินไป

จนกระทั่งมาถึงบ้านหลังสุดท้าย เมื่อรถแล่นผ่านประตูรั้วเข้าไป เกาซูก็รู้สึกถึงความแตกต่างทันที

บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ในพื้นที่เงียบสงบ ด้านหน้ามีสวนกว้างปลูกต้นไม้ร่มรื่น ส่วนด้านข้างมีสระน้ำขนาดกำลังดี สะท้อนแสงแดดยามบ่ายวูบไหว ตัวบ้านเป็นสถาปัตยกรรมร่วมสมัยที่ผสมผสานความทันสมัยเข้ากับความคลาสสิกได้อย่างลงตัว

“สวยจัง…” เกาซูพึมพำอย่างตื่นตะลึง

นายหน้าเปิดประตูบ้านพาพวกเธอเข้าไปชมด้านใน ภายในบ้านโปร่งโล่ง มีหน้าต่างบานใหญ่ให้แสงธรรมชาติส่องผ่านเข้ามา พื้นไม้ขัดมันสะท้อนแสงเป็นประกาย ห้องครัวติดตั้งอุปกรณ์ครบครัน และที่สำคัญ มีห้องนอนเพียงพอสำหรับทุกคนในครอบครัว ถึง 8 ห้อง

“ราคาบ้านหลังนี้…” นายหน้าลังเลเล็กน้อย “…ถูกกว่าบ้านในละแวกนี้มากครับ”

เมี่ยวเฟยหลินสังเกตเห็นความผิดปกติ “ทำไมเหรอเสี่ยวหู?”

นายหน้ามองซ้ายมองขวา ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “จริง ๆ แล้ว… บ้านหลังนี้มีประวัติที่ไม่ค่อยดีนัก เมื่อสองปีก่อน เคยมีเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้น ถึงจะจับคนร้ายได้แล้ว แต่ชาวบ้านก็ยังหวาดกลัวความเฮี้ยนของเจ้าของบ้านเดิม บ้านข้างเคียงหลายหลังเลยทยอยขายและย้ายออกไป โชคดีที่มีคนใหม่ที่ไม่กลัวเรื่องพวกนี้เข้ามาอยู่แทน”

เกาซูนิ่งไป สีหน้าครุ่นคิด

“แต่ตอนนี้เรื่องราวก็เงียบหายไปแล้ว” นายหน้ารีบเสริม “มีแต่เจ้าของบ้านเก่ากับผู้ที่สนใจซื้อเท่านั้นที่จะรู้เรื่องนี้ครับคุณเกาซู”

“เอ่อ… เกาซู ฉันว่าไปดูหลังอื่นกันต่อดีไหม?” เมี่ยวเฟยหลินถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง ไม่ว่าใครก็ไม่อยากได้บ้านที่มีประวัตินองเลือดมาก่อนทั้งนั้น

เกาซูมองรอบบ้านอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ “ฉันว่า… มันเป็นบ้านที่สมบูรณ์แบบนะ ส่วนเรื่องในอดีต…” เธอหยุดคิดครู่หนึ่ง “บางทีมันอาจเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เริ่มต้นใหม่ ทั้งสำหรับบ้านหลังนี้และครอบครัวของฉันด้วย…”

“แต่ว่า…” เมี่ยวเฟยหลินยังลังเล

“ไม่เป็นไรหรอก” เกาซูจับมือเพื่อน “ฉันผ่านเรื่องร้าย ๆ มามากพอแล้ว คงไม่มีอะไรที่จะทำให้ฉันกลัวได้อีก อีกอย่าง…” เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงแดดส่องผ่านใบไม้เป็นประกาย “บ้านหลังนี้มันสวยเกินกว่าจะปล่อยให้เรื่องในอดีตมาทำลายความงดงามของมัน…”

“เกาซู…” เมี่ยวเฟยหลินจับมือเพื่อนแน่น “ฉันว่าเราไปดูบ้านหลังอื่นกันดีกว่านะ ยังมีอีกหลายที่ที่น่าสนใจและสวยกว่านี้ตั้งเยอะแหนะ ไม่จำเป็นต้องเป็นหลังนี้ก็ได้…”

แต่เกาซูกลับยิ้มรับบาง ๆ สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่สวนสวยและสระน้ำด้านนอก ความรู้สึกบางอย่างบอกเธอว่า นี่คือบ้านที่เธอตามหามาตลอด

“ฉันว่านี่เป็นโชคดีของฉันนะที่ได้เจอบ้านหลังนี้” เกาซูเอ่ยเสียงเบา

“โชคดี?” เมี่ยวเฟยหลินขมวดคิ้ว “บ้านผีสิงนี่เหรอที่เธอว่าโชคดี?”

เกาซูหัวเราะเบา ๆ “ก็ใช่ไงล่ะ ดูสิ นอกจากราคาจะถูกกว่าบ้านแถวนี้มากแล้ว รอบ ๆ ก็ยังสงบร่มรื่นดี”

เธอเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปยังบ้านข้างเคียงที่ปิดประตูเงียบงัน แต่สภาพภายนอกยังคงดูดี ราวกับเจ้าของยังคงดูแลเป็นอย่างดี

“เธอรู้ไหม…” เกาซูหันมาหาเพื่อน ดวงตาเป็นประกายด้วยความรู้สึกประทับใจ “อีกไม่นานที่นี่ต้องกลับมาคึกคักเหมือนเดิมแน่”

“ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นล่ะ?”

“ก็ดูสิ ทำเลใจกลางเมือง ใกล้โรงเรียน แถมยังเป็นหมู่บ้านที่วางผังได้สวยมาก ต่อให้มีข่าวลือยังไง สุดท้ายในอนาคตคนก็ลืมเรื่องผีสางและย้ายมาอยู่กันจนแน่นขนัด” เกาซูวิเคราะห์ “ฉันว่าอีกไม่นาน ราคาบ้านแถวนี้ต้องพุ่งขึ้นไปอีกหลายเท่าตัวแน่ ๆ”

เธอเดินสำรวจรอบบ้านอีกครั้ง สมองคำนวณถึงโอกาสที่กำลังอยู่ตรงหน้า หากรีบคว้าเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้ ก็จะได้บ้านในราคาที่ถูกกว่าท้องตลาดมาก แถมยังมีโอกาสที่ราคาจะเพิ่มขึ้นในอนาคตอีกด้วย

นี่มันโอกาสทองเชียวนะ!

เธอคิดในใจ พลางมองรอบบ้านด้วยแววตาเปี่ยมสุข แม้จะยังไม่ตัดสินใจซื้อในตอนนี้ แต่เธอก็รู้สึกว่าบ้านหลังนี้มีเสน่ห์บางอย่างที่ดึงดูดเธออย่างน่าประหลาด

ราวกับว่า… มันกำลังรอคอยให้เธอมาปลุกชีวิตใหม่ให้มันอีกครั้ง

เมื่อกลับมาถึงบ้าน เกาซูก็ยังคงนึกถึงภาพบ้านหลังนั้นไม่หาย เธอหันไปหาเมี่ยวเฟยหลินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

“ขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม ฉันอยากโทรหาอวิ่นเฉิงน่ะ”

เมี่ยวเฟยหลินส่งโทรศัพท์ให้ พลางส่ายหน้าน้อย ๆ ด้วยความเป็นห่วง

ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ยังยืนยันว่าไม่อยากให้เพื่อนซื้อบ้านที่มีประวัติ ต่อไปหากอยู่ไม่ได้ จะขายก็คงไม่มีใครซื้อ

ไม่นานนัก เสียงทุ้มของมู่อวิ่นเฉิงก็ดังขึ้นจากปลายสาย “ว่าไงครับ คุณเมี่ยว?”

“อวิ่นเฉิง นี่ฉันเองนะ” เกาซูรีบตอบ น้ำเสียงเธอดูตื่นเต้นกว่าปกติ “วันนี้ฉันไปดูบ้านมา มีหลังหนึ่งสวยมากเลย มีสวน มีสระน้ำ แถมยังกว้างขวาง…”

เธอเล่ารายละเอียดของบ้านให้สามีฟังอย่างครบถ้วน รวมถึงเรื่องราวในอดีตที่เคยมีเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้นมาก่อน

“เธอไม่กลัวเหรอ?” มู่อวิ่นเฉิงถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ลำพังตัวเขาเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องเหล่านี้ จะห่วงก็แต่เด็ก ๆ และเกาซูจะขวัญอ่อนกลัวไปเองเสียมากกว่า

“ไม่กลัวเลยสักนิด” เกาซูตอบอย่างหนักแน่น “ที่จริงฉันคิดว่ามันคุ้มค่ามากนะที่จะลงทุนกับบ้านหลังนี้ ราคาถูกกว่าบ้านแถวนั้นตั้งเยอะ แถมยังมีพื้นที่กว้างขวาง…” เธอหยุดไปครู่หนึ่ง “…ฉันคิดว่าถ้าเราซื้อไว้ตอนนี้ มันจะเป็นมรดกชิ้นสำคัญที่เราจะส่งต่อให้ลูก ๆ ในอนาคตได้”

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “ถ้าเธอคิดว่าดี ฉันก็ไม่ขัดหรอก ฉันเองก็ไม่ได้กลัวเรื่องผีสางอะไรพวกนี้” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง “แถมยังเชื่อว่าถ้าให้เธอจัดการ ไม่นานบ้านหลังนั้นก็คงสวยกว่าเดิมแน่ ๆ”

เกาซูยิ้มกว้าง รู้สึกโล่งอกที่สามีเข้าใจและสนับสนุนการตัดสินใจของเธอ

“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะรีบไปจัดการเรื่องสัญญาเลยนะ”

“อืม ทำตามที่เธอคิดว่าดีเลย” มู่อวิ่นเฉิงตอบ “แล้วฉันจะรีบกลับไปช่วยเธอจัดบ้านใหม่”