บทที่ 148 เอาใจคนแก่

“นั่นสินะ ภรรยาทหารมักจะมีจิตสัมผัสเรื่องพวกนี้ แม่บ้านที่ดีก็คือคนช่างสังเกต เธอเป็นแบบนั้นนั่นแหละ น่าภูมิใจจริง ๆ” หลู่หวางจวงเอ่ย พร้อมกับมองเกาซูด้วยสายตาเอ็นดู

เกาซูยิ้มอย่างเข้าใจ “ใช่ค่ะ! คุณลุงหลู่ ฉันภูมิใจที่ได้เป็นภรรยาของทหาร!”

หลู่หวางจวงหัวเราะแล้วพูดว่า “ทหารก็คงภูมิใจที่มีภรรยาแบบเธอเหมือนกัน!”

คุณลุงหลู่ ผู้ซึ่งดูจะถูกปากถูกคอกับเกาซูเป็นพิเศษ เอ่ยถามขึ้นว่า “เธอเล่นหมากรุกเป็นไหม?”

“ค่ะ หนูเล่นได้นิดหน่อยค่ะ” เกาซูตอบ

คำตอบนั้นทำให้หลู่หวางจวง ถึงกับยิ้มกว้าง “งั้นรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวลุงขึ้นไปเอาชุดหมากรุกลงมาก่อน” พูดจบก็รีบเดินขึ้นชั้นบนไปทันที

“แหม พอพูดถึงเรื่องเล่นหมากรุกเป็นไม่ได้ รีบร้อนทุกที พวกเด็ก ๆ เห็นแล้วก็ได้แต่ขำกันใหญ่” คุณนายหลู่ส่ายหน้าอย่างเอ็นดู แล้วหันไปพูดกับเกาซู “เธอนั่งรอตรงนี้นะ ป้าขอตัวไปดูในครัวสักครู่นะจ๊ะ” แม้ที่บ้านจะมีแม่บ้านอยู่แล้ว แต่คุณนายหลู่ก็ยังคงดูแลเรื่องอาหารการกินด้วยตัวเอง นั่นเพราะเธอใส่ใจความสะอาด และรสชาติที่ถูกปากตัวเองมากกว่า

“ฉันไปช่วยแม่ข้างในนะ เดี๋ยวมาคุยเป็นเพื่อน” หลู่เหยาหลี่บอกเกาซู ก่อนจะวิ่งตามไป

“ผมไปช่วยด้วยคนครับ ผมแข็งแรง พร้อมทำงานหนักอยู่แล้ว” หลู่เฟิงก็อาสาอีกแรง

ในห้องรับแขกอันแสนกว้างขวาง จึงเหลือเพียงหลี่จวิ้นและเกาซูนั่งอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

หลี่จวิ้นจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเกาซู “เมื่อกี้ เธอไม่กลัวบ้างเหรอ ถ้าคุณลุงไม่ชอบของขวัญขึ้นมา จะทำยังไง?”

แม้จะพยายามปกปิด แต่คำพูดนั้นก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยอยู่ลึก ๆ

เกาซูไม่ได้สนใจคำพูดของหลี่จวิ้นนัก เธอรู้ดีว่าหลู่เหยาหลี่ต้องเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว ไม่ว่าคุณลุงหลู่จะชอบภาพวาดนั้นจริง ๆ หรือไม่ หลู่เหยาหลี่ก็ต้องหาทางให้เขาเอ่ยปากชมให้ได้ ซึ่งก็เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด

หลี่จวิ้นเห็นเกาซูนิ่งเฉย ยิ่งรู้สึกปั่นป่วนในใจ ความรู้สึกผิดปะปนไปกับความอิจฉา ถ้าตอนนั้นเขารู้ว่า เด็กสาวบ้านนอกที่เขาทิ้งขว้างไป จะมีวันนี้ เขาคงไม่ยอมปล่อยมือเธอไปอย่างแน่นอน

แต่โชคชะตาก็เป็นเสียอย่างนี้ หากทุกคนรู้อนาคต จะมีใครรู้สึกเสียดายกับอดีตบ้าง?

เสียงพูดคุยจากชั้นล่างก็ดังขึ้นอีกครั้ง

หลี่จวิ้นมองลงไปด้านล่าง พบว่า คราวนี้เป็นสามีบ้านนอกของเกาซูที่มาถึงบ้านตระกูลหลู่

เขามองมู่อวิ่นเฉิงแล้ว ในใจยิ่งรู้สึกอิจฉาริษยามากขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นเขาทิ้งเกาซูไปก่อน ทุกอย่างที่นี่จะตกเป็นของชายคนนี้ได้อย่างไร บางทีผู้ชายบ้านนอกแบบนี้อาจจะไม่มีโอกาสได้แตะขอบประตูบ้านหลังใหญ่แห่งนี้เสียด้วยซ้ำ!

เขาหัวเราะเยาะในใจ

แต่ภายนอกแสร้งทำเป็นห่วงใยเกาซู “เธอพาสามีมาด้วยเหรอ? เธอต้องระวังไว้นะ เขาไม่เคยเจอสถานการณ์ที่ต้องพบคนใหญ่คนโตแบบนี้มาก่อน มาบ้านคนมีฐานะแบบนี้ อย่าให้เขาทำให้เธอขายหน้าล่ะ ควรระวังอย่าให้เขาพูด ไม่อย่างนั้นสำเนียงเหน่อ ๆ อาจจะเล็ดลอดออกมาได้”

เกาซูทนทุกอย่างได้ แต่การว่าร้ายมู่อวิ่นเฉิงนั้นเธอทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!

เธอหน้าบึ้ง แล้วเอ่ยอย่างเหลืออด “นายควรพูดให้น้อยลงนะ! นายก็น่าจะเห็นแล้วว่า ตอนนี้ฉันสนิทกับครอบครัวนี้มากแค่ไหน ถ้ายังหาเรื่องดูถูกไม่เลิกแบบนี้ ระวังจะต้องคลานออกไปซะล่ะ”

สีหน้าของหลี่จวิ้นเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

เกาซูไม่สนใจเขาอีกต่อไป เธอเปิดประตูแล้ววิ่งลงบันไดไปรับมู่อวิ่นเฉิงในทันที

มู่อวิ่นเฉิงมาถึงบันไดพร้อมถุงผลไม้ในมือ เธอวิ่งเข้าหาเขาอย่างร่าเริง พลางเรียกเขาว่า “มู่อวิ่นเฉิง!”

ชายหนุ่มเงยหน้ามองภรรยา รอยยิ้มของเธอสดใสเป็นประกายเหมือนดอกไม้ภายใต้แสงอาทิตย์ แววตาของเธอเปล่งประกายยิ่งกว่าแสงตะวันในวันนี้เสียอีก

มู่อวิ่นเฉิงยิ้มตอบ แล้วถามว่า “เธอรอนานหรือเปล่า?”

“ไม่นานเลย ฉันเพิ่งมาถึงไม่นานนี้เอง! ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ คุณลุงจะเล่นหมากรุกกับฉัน ไปด้วยกันสิ!” เธอจูงมือเขา พาเดินขึ้นบันได

ทั้งสองเดินตามกันไปยังห้องรับแขกของตระกูลหลู่ และได้พบกับหลี่จวิ้นเข้าพอดี

หลี่จวิ้นสังเกตการแต่งกายธรรมดาของมู่อวิ่นเฉิงแล้วแอบหัวเราะเยาะอยู่ในใจ เขาตั้งใจรอดูอีกฝ่ายทำเรื่องน่าอาย หากวันนี้มู่อวิ่นเฉิงไม่ทำ เขาก็จะหาวิธีทำให้อีกฝ่ายอับอายให้ได้

มู่อวิ่นเฉิงไม่คาดคิดว่าจะเจอหลี่จวิ้นที่นี่ แต่เขาแค่มองอีกฝ่ายแล้วไม่พูดอะไร

ในขณะนั้น หลู่เหยาหลี่ได้ถือจานผลไม้ที่เพิ่งหั่นออกมาจากครัว เมื่อเห็นมู่อวิ่นเฉิงก็ยิ้มอย่างยินดี “ผู้พันมู่ พอดีเลย มากินผลไม้กันเร็ว!”

หลู่หวางจวงที่เพิ่งลงมาจากชั้นบนพร้อมกระดานหมากรุก เมื่อเห็นเกาซูกับมู่อวิ่นเฉิงมาด้วยกัน ก็ยิ้มพร้อมพูดว่า “เอาล่ะ ตกลงกันเองเถอะ ว่าจะให้เกาซูมาเล่นกับฉันหรือนายจะเล่นกับฉัน”

หลู่เหยาหลี่พูดแซวเล่นอย่างสนุกสนาน “พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน ทำไมไม่ให้เล่นช่วยกันไปเลยล่ะคะ?”

“เด็กคนนี้ช่างสอดปากจริง ๆ ไปนั่งกินผลไม้ตรงโน้นเลย!” หลู่หวางจวงตาเขียว พอเป็นเรื่องเล่นหมากรุก ก็จริงจังเหมือนเด็ก ๆ เลยทีเดียว

มู่อวิ่นเฉิงหันไปถามเกาซู “เธอเล่นหมากรุกเป็นไหม?”

หลู่หวางจวงที่ได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิ “นี่นายยังไม่รู้เลยเหรอว่าเมียตัวเองเล่นหมากรุกเป็นหรือเปล่า? เป็นสามีภาษาอะไร สมควรโดนดุจริง ๆ!”

มู่อวิ่นเฉิงยิ้มอย่างใจเย็นและตอบกลับ “ครับ ลุงพูดถูกแล้ว”

“ไปเลย ๆ ฉันจะเล่นกับเกาซูเอง!” หลู่หวางจวงเอ่ยพร้อมส่ายหัว แล้วหันมาทางเกาซูพลางพูดว่า “มาเถอะเกาซู เรามาเล่นกัน!”

“ได้ค่ะ!” เกาซูนั่งลงอย่างร่าเริง และเริ่มเล่นหมากรุกกับคุณลุงหลู่อย่างสนุกสนาน

หลี่จวิ้นที่ยืนดูอยู่รู้สึกสะใจ คิดกับตัวเองว่า ‘สองสามีภรรยาได้โดนดุอีกแน่ คนอย่างเกาซูจะเล่นหมากรุกเป็นที่ไหน ไปโกหกว่าเล่นได้แบบนี้ เธอต้องโดนไล่ตะเพิดเอาแน่!’

แต่ความจริงแล้ว เกาซูเล่นหมากรุกได้ดีทีเดียว ซ้ำยังเล่นกับหลู่หวางจวงอย่างตั้งอกตั้งใจอีกต่างหาก

ตาแรก เกาซูแพ้

พอถึงตาต่อมา เธอไม่ประมาท จึงวางแผนอย่างรอบคอบมากขึ้น ผลออกมาคือเธอสามารถพลิกกลับมาชนะได้

“หืม?” หลู่หวางจวงแสดงความประหลาดใจ “สาวสวยอายุน้อยแต่เล่นหมากรุกได้เก่งและใจเย็นขนาดนี้เชียวเหรอ?”

ตาที่สาม การเล่นยิ่งทวีความดุเดือดขึ้นเรื่อย ๆ

สุดท้าย หลู่หวางจวงก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป

หลู่เหยาหลี่เห็นแล้วก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน

หลู่หวางจวงมองไปที่ลูกสาวอย่างขุ่นเคืองเล็กน้อย “หัวเราะอะไร แกสะใจที่พ่อแพ้เหรอ?”

หลู่เหยาหลี่แสดงสีหน้าล้อเลียนผู้เป็นพ่ออย่างชัดเจน “ใครใช้ให้พ่อเล่นหมากรุกกับทุกคนที่เจอล่ะ? พ่อต้องเตรียมไม้เด็ดไว้สู้บ้างสิคะ!”

หลู่หวางจวงส่งเสียงฮึดฮัด แล้วเดินขึ้นบันไดไปด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

“คุณลุงโกรธแล้วนะพี่เหยาหลี่!” เกาซูแกล้งอำหลู่เหยาหลี่ แต่ก็รู้ดีว่าหลู่หวางจวงไม่ได้โกรธจริง ๆ ตรงกันข้าม เขาเป็นคนแก่ที่แสดงอารมณ์ตรงไปตรงมา ซึ่งทำให้ดูน่ารักเป็นพิเศษในสายตาเธอ

ตอนนั้นเอง หลี่จวิ้นก็เริ่มพูดยุแหย่ “เกาซู จริง ๆ แล้วเวลาที่เราเล่นหมากรุกกับผู้ใหญ่ ควรจะถนอมน้ำใจกันหน่อยนะ ให้ท่านชนะไปจะได้รู้สึกดี โดยเฉพาะกับคนที่มีเกียรติอย่างคุณลุงหลู่หวางจวง”