บทที่ 134 มีอะไรที่คุณทำไม่เป็นบ้างไหม?

“คุณ… คุณทำแบบนี้เป็นด้วยเหรอ?” เกาซูแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาทำได้ทุกอย่างเลยหรือนี่! “มู่อวิ่นเฉิง มีอะไรที่คุณทำไม่เป็นบ้างไหม?”

มู่อวิ่นเฉิงคิดอย่างจริงจัง “ที่จริงก็มีนะ”

“อะไรล่ะ?” เธอคิดว่าคงเป็นการสร้างเครื่องบินหรือปืนใหญ่ พวกนี้เขาคงทำไม่เป็น

มู่อวิ่นเฉิงเหลือบมองเธอ “ไว้ฉันจะบอกทีหลัง”

จากนั้น เขาก็เริ่มลงมือแก้ไขตู้หนังสือในทันที

การถอดบานประตูออกนั้นง่ายมาก แต่รูที่เกิดจากการถอดประตูนั้นดูไม่สวยงามนัก เขาต้องหาทางแก้ไข

ระยะห่างระหว่างชั้นวางก็ไม่เหมาะกับการวางหนังสือ ต้องแก้ไขด้วยเช่นกัน

มู่อวิ่นเฉิงครุ่นคิด แล้วตัดสินใจว่าการรื้อตู้แล้วประกอบใหม่น่าจะดีกว่า

แต่นั่นไม่ใช่งานเล็ก ๆ เลย คงต้องใช้เวลาหลายวันถึงจะเสร็จ

ตกเย็น มู่อวิ่นเฉิงยังคงง่วนอยู่กับกองไม้

ห้องที่เคยสะอาดเอี่ยมกลับเต็มไปด้วยฝุ่นผงอีกครั้ง

โชคดีที่บ้านมีสองชั้น ชั้นบนจึงยังสะอาดสะอ้านอยู่

มู่อวิ่นเฉิงใช้เวลาสองวันเต็ม ๆ ในการสร้างตู้ ในที่สุดก็สำเร็จลุล่วงในบ่ายวันรุ่งขึ้น

เกาซูได้เห็นตู้ที่ตรงกับความต้องการของเธอค่อย ๆ ปรากฏขึ้นมาด้วยตาตัวเอง ในระหว่างกระบวนการนี้ เธอก็คอยอยู่ข้าง ๆ มู่อวิ่นเฉิง บางครั้งช่วยส่งเครื่องมือให้เขา ตอนนี้ เธอยืนอยู่ท่ามกลางเศษไม้ที่เต็มพื้น รู้สึกว่าตู้นี้ช่างเปล่งประกายวิบวับจริง ๆ!

มู่อวิ่นเฉิงก็ดูดีไม่แพ้กัน!

“แบบนี้หรือเปล่าที่เธออยากได้?” มู่อวิ่นเฉิงถาม

เกาซูพยักหน้ารัว ๆ “ใช่เลย! เหมือนเป๊ะเลย! อวิ่นเฉิง คุณเก่งที่สุด!”

มู่อวิ่นเฉิง ชินกับคำชมเกินจริงของเธอไปเสียแล้ว เรื่องแค่นี้สำหรับเขาไม่ได้แปลกใหม่เลยแม้แต่น้อย

“เธอออกไปก่อน ฉันจะทำความสะอาดตรงนี้”

เกาซูคิดอยู่คู่หนึ่ง จึงตอบว่า “อื้ม” แล้วเดินเข้าครัวไป

ในที่สุด วันนี้ก็ได้กินข้าวที่บ้านใหม่สักที!

เกาซูและเกาผิงอันช่วยกันทำอาหารง่าย ๆ สามสี่อย่าง

เธอลงมือทำไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์

อาหารจานนี้ มู่อวิ่นเฉิงชอบกินมาก เธอเคยไปกินโรงอาหารกับเขาไม่กี่ครั้ง เขาก็สั่งอาหารจานนี้ทุกครั้งไป แม้แต่จงอี้ก็ยังชอบเหมือนกัน

นอกจากนี้เธอยังทำผัดเครื่องในหมูด้วย

เครื่องในที่เธอทำไม่มีกลิ่นคาวเลย เพราะใส่เต้าเจี้ยว ต้นหอม ขิง กระเทียม และพริกลงไปผัดด้วยกัน แค่ได้กลิ่นก็น้ำลายสอขึ้นมา

จากนั้นเธอก็ผัดกวางตุ้ง ผัดโป๊ยเซียน และทำซุปไข่

อาหารสี่อย่างกับซุปหนึ่งถ้วยเสร็จเรียบร้อย ทางฝั่งมู่อวิ่นเฉิงก็ทำความสะอาดเสร็จแล้วเช่นกัน

ภายในบ้านกลับมาสะอาดเรียบร้อยอีกครั้ง ถึงแม้ตู้หนังสือจะยังว่างเปล่า แต่อนาคตมันจะค่อย ๆ เพิ่มจำนวนขึ้นมาจนเต็มได้แน่นอน

“มากินข้าวกันก่อนเถอะ!” เกาซูเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เกาผิงอันที่กำลังตัดเย็บผ้าม่านห้องหนังใหญ่ชั้นบน มู่อวิ่นเฉิงที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยขี้เลื่อยและกำลังจะไปอาบน้ำ รวมถึงจงอี้ที่ไม่รู้ว่ากำลังวุ่นอยู่กับอะไร ต่างก็พากันลงมาด้านล่าง

บ้านหลังนี้มีโต๊ะอาหารอยู่แล้ว แต่ตัวเล็กมาก แถมตรงกลางยังมีรอยดำไหม้อีกด้วย

เมื่อมู่อวิ่นเฉิงเห็นก็เอ่ยขึ้นว่า “ถ้ารู้ว่านั่นคือโต๊ะทำงานของเธอ พวกเราน่าจะซื้อโต๊ะอาหารตัวใหม่ ตัวนี้มันเก่าเกินไปแล้ว”

“ไม่จำเป็นหรอก! มันดีอยู่แล้ว!” เกาซูรับผ้าฝ้ายที่เพิ่งเย็บขอบเสร็จจากมือเกาผิงอัน แล้วนำมาคลุมลงบนโต๊ะอาหารทันที แม้มันจะเก่า แต่ก็ดูออกว่าราคาสูง เพราะฉะนั้นเธอไม่อยากทิ้งให้เสียของ จึงทำผ้าปูโต๊ะมาคลุมแทน “แบบนี้ก็ดูดี แถมยังเข้ากับสีผ้าม่านชั้นล่างด้วย สวยจะตายไป!”

มู่อวิ่นเฉิงมองดูแล้วก็ต้องยอมรับว่ามันใช้ได้จริง

“มานั่งกันเถอะ วันนี้ถือเป็นการฉลองขึ้นบ้านใหม่ของพวกเรา! ในที่สุดเราก็ย้ายเข้าบ้านใหม่กันอย่างเป็นทางการแล้ว!” เกาซูยื่นน้ำอัดลมสี่ขวดให้มู่อวิ่นเฉิง “เปิดเลย!”

ค่ำคืนนี้เป็นคืนแรกที่เกาซูได้ย้ายเข้าบ้านใหม่

นับเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอและมู่อวิ่นเฉิงได้ใช้เวลาร่วมกันในบ้านของตัวเอง ฉันสามีภรรยาจริง ๆ

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ บรรยากาศภายในบ้านก็เริ่มแปลกไปเล็กน้อย

เกาผิงอันรีบขอตัวออกไปก่อน โดยพาจงอี้ติดสอยห้อยตามไปด้วย

โต๊ะอาหารที่เคยครึกครื้นอยู่เมื่อครู่ บัดนี้เหลือเพียงมู่อวิ่นเฉิงกับเกาซูเพียงสองคน บรรยากาศโดยรอบพลันอบอวลไปด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด

“ฉัน… ฉันไปล้างจานก่อนนะ” เกาซูเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก

“ไม่เป็นไร ฉันจัดการเอง เธอไปพักผ่อนเถอะ” มู่อวิ่นเฉิงเริ่มลงมือเก็บกวาดจานชามด้วยท่าทีกระตือรือร้น

ส่วนเกาซูก็พยักหน้า

เธอรู้ดีว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ชอบรอให้คนอื่นมาปรนนิบัติรับใช้

ชาติที่แล้ว ไม่ว่าเธอจะออกปากให้เขาทำอะไร อีกฝ่ายก็จะทำให้อย่างไม่อิดออด บางทีอาจเป็นเพราะความเอาใจใส่และความตามใจของเขาในครั้งนั้น ทำให้ชาติที่แล้วเธอเหลิงไปจนกล้าล่วงเกินตระกูลมู่มากขึ้นเรื่อย ๆ

บางทีเธอก็อดสงสัยไม่ได้ ทำไมเขาต้องยอมตามใจเธอมากถึงขนาดนี้?

เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว นั่นก็คือปิงหว่าน เธอเป็นเพียงลูกสะใภ้ที่แม่ของเขาหามาให้ ทำไมต้องซื่อตรงกับเธอขนาดนี้ด้วย?

ขณะที่เธอกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่นั้น เขาก็ล้างชามเสร็จและจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

“คิดอะไรอยู่เหรอ?”

เสียงทุ้มนุ่มหูดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าคมคายที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มพลางตอบว่า “ฉันกำลังคิดว่าจะจัดบ้านยังไงดีน่ะ!”

“คิดออกแล้วหรือยัง? เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ” เขาทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามเธอ

เกาซูชี้ไปที่พื้นที่ว่างขนาดใหญ่ด้านหลังโต๊ะทำงานยาวเหยียด “ตรงนี้ ฉันว่าเราวางโซฟานุ่ม ๆ สักตัวดีไหม? แบบที่นั่งสบาย ๆ แล้วก็วางทีวีไว้ข้างหน้า ต่อไปเราจะได้นั่งดูทีวีด้วยกันทั้งครอบครัว”

พูดจบเกาซูก็รู้สึกเสียดายขึ้นมา ที่เเอบเรียกว่าครอบครัว ทั้งที่ในความเป็นจริงเขาคงเป็นคนที่ไม่ได้อยู่ด้วยบ่อย ๆ ตัวเธอและเกาผิงอันอาจจะกลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ทุกวัน แต่สำหรับเขาคงไม่ใช่

มู่อวิ่นเฉิงกลับหัวเราะออกมาเบา ๆ “เธออยากได้ทีวีด้วยเหรอ?”

เกาซูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าทีวียุคนี้ยังเป็นของหายากอยู่เลย!

“แล้วมีอะไรอีกไหม?” มู่อวิ่นเฉิงถามต่อ “โต๊ะทำงานใหญ่ขนาดนี้ เธอจะวางอะไรนักหนา?”

“ไม่ได้วางแค่ของของฉันคนเดียวสักหน่อย!” เกาซูอธิบายให้เขาฟัง “ฉัน ผิงอัน และจงอี้ กลับจากเรียนแล้ว ก็จะมานั่งเรียนที่โต๊ะนี้ บรรยากาศจะดีแค่ไหน อนาคตพวกเราก็จะมีลูกด้วยนะ! ตอนนั้นทุกคนก็จะมานั่งล้อมวงทำการบ้านตรงนี้ ฉันจะเตรียมผลไม้และขนมอะไรไว้ให้ จะได้กินไปเรียนไป ดีจะตาย!”

มู่อวิ่นเฉิงมองเธอ แล้วจู่ ๆ ก็เงียบไป

“ฉัน… ฉันหมายถึง… สมมติน่ะ… สมมติ…” เกาซูรู้สึกเขินอายเล็กน้อย พอเห็นสีหน้าของเขา เธอจึงตัดสินใจพูดไปตรง ๆ ว่า “แล้วอยากมีลูกมันผิดตรงไหนเหรอ ในเมื่อเราเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่งงานกันอย่างเป็นทางการ การมีลูกก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง?”

เกาซูมองไปที่เขา “เว้นแต่ว่า… คุณจะเป็นฝ่ายที่ทำแบบนั้นไม่ได้…”

“…”

มู่อวิ่นเฉิงนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะกระแอมไอสองสามครั้ง

เกาซูได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง จึงหันไปมอง เห็นจงอี้กำลังวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว

เกาซูตกใจไม่น้อย เด็กคนนี้คงจะฟังไม่รู้เรื่องหรอกใช่ไหม?

“เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปอาบน้ำนอนเถอะ” มู่อวิ่นเฉิงลุกขึ้นยืน แล้วเดินขึ้นบันไดไป