บทที่ 89 ฝันเช่นนี้ได้อย่างไร?!

หลังกินอาหารเสร็จเย่อวี๋หรานก็มอบหมายให้ลูกสะใภ้หลายคนทำงาน ส่วนตัวเองจ้องมองไปยังหลี่ซื่อที่นำเนื้อกระต่ายไปดอง

เมื่อคืนยามที่นางหลับ จูปาเม่ยกระซิบถามนางว่า “ท่านแม่? คุณชายกาน แท้จริงภูมิหลังเป็นเช่นไรกันแน่เจ้าคะ?”

“ไม่ว่าภูมิหลังเขาจะเป็นเช่นไร ข้าไม่ได้พูดแล้วหรือว่าให้ปิดปากไว้ให้สนิท” เย่อวี๋หรานหลับตากล่าว

ยามค่ำคืนจิตใจที่เต็มไปด้วยความสงสัยของจูปาเม่ยถูกปิดบังไว้ ทว่านางทนแล้วทนอีก ในที่สุดก็ถามออกมา “ท่านแม่ ท่านคิดว่าคุณชายกานมาจากตระกูลที่ร่ำรวยอย่างที่ท่านกล่าวหรือไม่เจ้าคะ?”

“อาจจะ”

“เช่นนั้น…ท่านแม่เจ้าคะ ท่านไม่ใช่ว่าพูดเองหรือว่าจะส่งข้าไปเป็นสาวใช้ของตระกูลใหญ่?” จูปาเม่ยกล่าวเตือนความจำอย่างสุภาพ ตนอายุสิบปีแล้ว ถ้ารอต่อไปไม่ใช่ว่าจะอายุมากเกินไปแล้วหรือ?

เย่อวี๋หรานนึกไม่ถึงว่าจูปาเม่ยจะมีความคิดที่คาดไม่ถึงเช่นนี้ต่อคุณชายกาน

คราแรกที่พบกัน จูปาเม่ยถูกความเย็นชาของกานอี้เซียนตะปบเข้า ตามหลักแล้วควรจะหยุดความคิดเช่นนี้ แล้วเหตุใดยังเป็นเช่นนี้อีก?

“เจ้าไม่อยากไปกินเนื้อกับพวกนั้นแล้วรึ?” เย่อวี๋หรานนึกถึงความเป็นไปได้ข้อหนึ่ง

“ท่านแม่…” จูปาเม่ยเขินอายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะแสดงท่าทีออดอ้อน “ถ้ามีเนื้อพอให้ข้ากิน เช่นนั้นมิใช่ว่าพวกเราทุกคนล้วนได้กินเนื้อไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”

เย่อวี๋หรานหมดคำพูดไปครู่หนึ่ง “…”

เจ้าของร่างเดิมสอนหญิงสาวของตระกูลนางให้มีความทะเยอทะยานขนาดนี้เชียวหรือ?

มิใช่ว่าต้องให้จูปาเม่ย ‘ล้าง’ สมองเสียหน่อยหรือ? ไม่เช่นนั้นปณิธานเช่นนี้ของจูปาเม่ยจะสร้างปัญหาให้นางเข้าสักวัน

“นอกจากกินเนื้อ เจ้าไม่มีความคิดอื่นหรือ?”

“มีเจ้าค่ะ” จูปาเม่ยกล่าว “ชุดที่คุณชายกานสวมงดงามมาก ท่านแม่ นั่นคือผ้าไหมใช่หรือไม่? ข้าไม่รู้เลยเจ้าค่ะว่าถ้าสวมมันแล้วจะรู้สึกอย่างไร…”

“อืม ยังมีอีกหรือไม่?”

“มือของคุณชายกานขาวและละเอียดอ่อนมากเจ้าค่ะ ขาวกว่ามือของหญิงสาวเสียอีก”

มุมปากของเย่อวี๋หรานกระตุก มือของกานอี้เซียนเป็นเช่นไรนางยังไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำ

จูปาเม่ยพูดพล่ามไม่รู้จบถึงรายละเอียดมากมายที่เย่อวี๋หรานไม่ทันสังเกต และไม่รู้ด้วยว่าแม่ลูกทั้งสองผล็อยหลับไปเมื่อใด

จนกระทั่งนางผล็อยหลับไป ภายในจิตใจของเย่อวี๋หรานราวกับมีเพียงมืออัน ‘ขาวละเอียดอ่อน’ อยู่เบื้องหน้า

มือคู่นั้นเป็นเช่นไรกัน?

นิ้วมือเรียวยาวขาวผ่องราวต้นหอม มีรากชัดเจนราวกับส่องประกาย

มันโบกไปมาต่อหน้านาง เสียงอันไพเราะกระซิบข้างหู “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

เย่อวี๋หรานเงยหน้าขึ้น เจ้าของมือที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าคือกานอี้เซียนที่คลี่ยิ้มอยู่ตรงหน้านาง

เขามีลักยิ้มคู่หนึ่งที่มุมปาก ยามที่ยิ้มดูราวกับเด็กน้อย ไร้เดียงสา ทั้งยังบริสุทธิ์ ทำให้ใจคนรู้สึกดีขึ้น

เป็นครั้งแรกที่เย่อวี๋หรานพบว่าวันหนึ่งนางจะหลงใหลรอยยิ้มของใครสักคน นี่นางเป็นพวกบ้าลักยิ้มงั้นหรือ?

“หือ?” เย่อวี๋หรานไม่ค่อยเข้าใจนักว่าเขากำลังพูดอะไร

นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่คิดไม่ออกว่ามีตรงไหนที่ไม่ถูกต้อง

“ข้าพูดว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่?” กานอี้เซียนถามซ้ำอีกครั้ง

“ทำอะไร? ข้าหรือ?” เย่อวี๋หรานชี้นิ้วมาที่ตัวเอง นางหันไปมองรอบด้านก็พบกับพื้นที่ที่เต็มไปด้วยสีขาวอันไกลสุดลูกหูลูกตาผืนหนึ่ง

ศาลาเพียงหนึ่งเดียวที่ทั้งคู่ยืนอยู่ไม่ได้ถูกหมอกขาวปกคลุมไปเสียหมด และยังมีเสาสีหยกขาวปรากฏออกมา และดอกซานฉาฮวาสีชมพูอ่อนเล็ดลอดเข้ามาจากภายนอก ดูงดงามยิ่งนัก

“ที่นี่คือที่ใด?”

เย่อวี๋หรานรู้สึกว่าตัวเองไม่รู้จักที่แห่งนี้

แต่หากไม่รู้จักแล้วทำไมนางถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

“เจ้าพาข้ามาที่นี่หรือ?”

คำถามสามข้อติด ๆ กันเช่นนี้ทำให้กานอี้เซียนมีสีหน้าแปลกใจ “เจ้าถามข้าหรือ? เป็นเจ้าที่พาข้ามา”

“ข้าพาเจ้ามา?” เย่อวี๋หรานงุนงง “เจ้าแน่ใจรึ? ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือที่ไหน”

“ข้าแน่ใจ ข้าก็ไม่รู้เช่นกันว่าที่นี่คือที่ใด ข้าเพิ่งถามเรื่องนั้นกับเจ้า”

“เช่นนั้น…ทำไมข้าถึงเรียกเจ้ามาที่นี่?” เย่อวี๋หรานรู้สึกว่านางต้องการเบาะแสบางอย่าง

กานอี้เซียนส่ายหัว “ข้าไม่รู้ ดูเหมือนเจ้าเรียกข้ามาดูหนังสือภาพบางอย่าง”

“หนังสือภาพ?” ทันทีที่สามคำนี้ถูกเปล่งออกมา เย่อวี๋หรานก็พบว่ามีหนังสือเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นบนโต๊ะหินเบื้องหน้าพวกเขา บนปกเขียนไว้ว่า ‘เรื่องราวของหิน’

รู้สึกราวกับเคยเห็นชื่อนี้ที่ไหนสักแห่ง?

เย่อวี๋หรานหยิบมันขึ้นมา แต่คาดไม่ถึงว่าชื่อหนังสือที่ดูจริงจังขนาดนี้ ภายในหนังสือกลับเป็นภาพอีโรติก?!

นางเบิกตากว้าง “นี่…นี่มันอะไรกัน?!”

“อะไรรึ?” กานอี้เซียนได้ยินเสียงร้องของนางก็มองมาก่อนจะยิ้ม “หึ ๆๆๆ…ที่แท้ ภรรยาที่รักของข้าก็เรียกข้ามาที่นี่เพื่อดูสิ่งนี้~”

น้ำเสียงนั้นลดต่ำลง และเต็มไปด้วยแรงดึงดูดแสนเย้ายวน ใบหน้าของเย่อวี๋หรานแดงก่ำ รีบโบกมือทันที “ไม่ใช่ ๆ…ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น”

“ภรรยาข้า เจ้ายอมรับเถิด กล้าทำต้องกล้ารับ นี่เป็นสิ่งที่เจ้าพูดเอง!” ใครบางคนหยิบหนังสือออกจากมือนาง พลิกเปิดไปหน้าหนึ่งก่อนจะชี้ให้นางดู “เจ้าคิดว่าท่านี้เป็นอย่างไร?”

เห็นได้ชัดว่าเย่อวี๋หรานไม่อยากมอง แต่ดวงตาก็ยังอดไม่ได้ที่จะแอบมอง

แม้นางจะไม่ได้ดูอย่างละเอียด แต่ก็กวาดตามองรอบหนึ่ง ซึ่งนั่นเต็มไปด้วยคำอุปมาของการแอบรัก ทันใดนั้นความคิดทั้งหมดของนางก็ถูกปกคลุม ในสมองล้วนเต็มไปด้วยภาพฉากนั้น

ถึงขนาดคิดว่าทั้งหมดนั้นขัดกับโครงสร้างทางกายภาพอย่างรุนแรง จะไปทำได้อย่างไร?!

อ๊า ๆๆๆ ทำไมนางถึงต้องคิดคำถามแบบนี้?!

นางต้องเสียสติไปแล้วแน่ ๆ!

กานอี้เซียนคว้าเอวของนางพลางถามด้วยรอยยิ้ม “พวกเรามาลองกันดีหรือไม่?”

“ไม่เอา! ไปให้พ้น!” เย่อวี๋หรานตกใจรีบแกะมือของเขาออก ไม่ให้เขาทำตัวรุ่มร่ามกับนางอีก

แต่นางกลับพบว่าพละกำลังของชายผู้นี้ไม่ใช่สิ่งที่นางจะสามารถต้านทานได้ ไม่ว่านางจะแกะมือออกอย่างไร ล้วนไม่สามารถขยับนิ้วของเขาได้สักนิ้วเดียว

ในทางกลับกัน นางจ้องมองนิ้วมือที่ถูกตัดแต่งอย่างเกลี้ยงเกลา และยังส่องแสงอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับเพ้อฝัน นิ้วมือของเขาละเอียดอ่อนและงดงามมาก!

“ไม่เอาอะไร? ภรรยา เจ้าอย่าปากไม่ตรงกับใจได้หรือไม่? เห็น ๆ อยู่ว่าเจ้านัดข้าออกมาแล้วเหตุใดจึงกลับคำเล่า? พวกเราเป็นสามีภรรยาที่แต่งงานกันมาตั้งหลายปีแล้ว เจ้ายังจะเขินอายอะไรอีก?” กานอี้เซียนพูดพลางรวบตัวนางขึ้นมา

“กรี๊ด!…” เย่อวี๋หรานร้องเสียงแหลม ทั้งร่างถูกแขวนไว้กลางอากาศก่อนจะวางลงบนโต๊ะหิน

กระโปรงผ้าไหมบางเบาของเธอถูกปลดลงพื้น

ดอกซานฉาฮวาราวกับใบหน้าสีแดงระเรื่อ มันถูกแต่งแต้มไปด้วยสีแดงขับให้โดดเด่น

หมอกสีขาวรอบ ๆ กระจายตัวลึกลงไป ราวกับต้องการซ่อนทั้งหมดไว้

เย่อวี๋หรานหอบหายใจขณะตื่นขึ้นมา นางเช็ดหงื่อเย็น ๆ บนหน้าผาก

ตกใจแทบตาย นางไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมถึงฝันเช่นนั้นได้?!

ข้ากำลังจะบ้าอยู่แล้ว นึกไม่ถึงว่าข้าจะ ‘เพ้อฝัน’ ถึงกานอี้เซียน

เมื่อนึกถึงคุณชายคนนั้นที่ได้พบหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้ง นางพลันพูดไม่ออกอยู่นาน

หากเป็นนางในชีวิตก่อน ครั้นเห็นผู้ชายหล่อเหลาเช่นนี้ ไม่แน่อาจเหลือบมองสักสองสามครั้ง

ของสวย ๆ งาม ๆ ใครบ้างที่จะไม่ชอบ?

เพียงแต่สถานะปัจจุบันของนางตอนนี้คือหญิงแก่ชาวไร่คนหนึ่งที่มีลูกเจ็ดแปดคน อีกทั้งชายเฒ่าที่เป็นสามีก็ยังไม่ตายจาก แล้วนางกล้าคิดเช่นนั้นได้อย่างไร?