บทที่ 148 จูเหล่าโถวโมโหแล้ว

จูซานพลันกังวลขึ้นมา “พี่สะใภ้ใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง?”

“พี่สะใภ้ใหญ่? น่าจะไม่เป็นไรกระมัง” จูอู่ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ “ท่านก็รู้ว่าพี่สะใภ้ใหญ่แต่ไหนมาก็เป็นแบบนั้น”

ช่วงหลังมานี้มุมมองที่จูซานมีต่อมารดาเกิดความเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ คิดว่ามารดาไม่น่าจะทำอะไรเลอะเลือนเช่นนั้น จึงตัดสินใจว่าจะคอยดูไปก่อน

เย่อวี๋หรานย่อมไม่ได้เจตนาทำพลาดเช่นนี้ นางแค่คิดไม่ถึงว่าการพักฟื้นหลังคลอดอย่างมีหลักการในสายตานาง กลับกลายเป็นความลำเอียงรักหลี่ซื่อในสายตาทุกคน

หลานคลอดออกมาแล้ว เย่อวี๋หรานจึงสังเกตว่าเวลานี้จูเหล่าโถวไม่อยู่ที่เรือน?

“เห็นพ่อของพวกเจ้าไหม?”

จูซานกับจูอู่ส่ายศีรษะ

เย่อวี๋หรานไปถามเหล่าลูกสะใภ้ “เห็นพ่อของพวกเจ้าไหม?”

เหล่าลูกสะใภ้ก็ส่ายศีรษะเช่นกัน

กลับเป็นจูปาเม่ยที่เอ่ยขึ้นมา “เมื่อครู่ ข้าเหมือนจะเห็นว่ามีคนมาหาท่านพ่อ คงออกไปข้างนอกแล้วเจ้าค่ะ”

“พ่อเจ้านี่ก็จริง ๆ เลย พวกเรากำลังง่วนกับการทำคลอด เขากลับไม่อยู่เฝ้าเรือนเอาไว้ ออกไปข้างนอกทำไม?” เย่อวี๋หรานบ่น

คลอดลูกเป็นเรื่องใหญ่ ในเรือนเกิดเรื่องเช่นนี้ เขาในฐานะหัวหน้าครอบครัวกลับไม่อยู่เฝ้าบ้าน วิ่งแจ้นออกไปข้างนอกทำไม?

ยังมีเรื่องอะไรสำคัญไปกว่าสตรีที่กำลังคลอดลูกอีกหรือ?

“ท่านแม่ ท่านหาท่านพ่อทำไม?”

“จะให้ตั้งชื่อให้ซาลาเปาน้อย”

จูปาเม่ยกะพริบตาเป็นเชิงไม่เข้าใจ “ซาลาเปาน้อย?”

“หมายถึงซานเป่า”

“ท่านแม่ตั้งชื่อเล่นให้เขาว่าซาลาเปาน้อยหรือเจ้าคะ?”

เย่อวี๋หรานอับจนถ้อยคำ “ซาลาเปาน้อยหมายถึงเด็กทารก ทั้งสองอย่างขาว ๆ อ้วน ๆ เหมือนกัน ต่างกันตรงไหน?”

“เอ่อ ท่านแม่ ซานเป่าดูไปแล้วตัวแดง ๆ ไม่เหมือนซาลาเปาสักนิด”

“อีกไม่กี่วันเดี๋ยวเจ้าก็รู้”

……

ขณะนั้นจูเหล่าโถวกำลังทำอะไรน่ะหรือ?

เดิมทีระหว่างที่คนทั้งครอบครัวกำลังง่วนอยู่กับการคลอดลูกของหลี่ซื่อ เขาก็กำลังเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายอยู่ในลานเรือน

แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขา คิดว่าไม่น่าจะคลอดเร็วขนาดนั้น จึงยืนอยู่บริเวณมุมกำแพง ผู้ใดจะคาดว่าในเวลาเช่นนี้ หญิงปากสว่างข้างบ้านกลับกวักมือเรียกเขาออกไปด้วยสีหน้าลึกลับ

เขาเห็นว่าคงอีกพักใหญ่จึงเดินออกไป

“มีธุระอะไรกับข้า? ในเรือนกำลังคลอดลูก จะขาดคนไม่ได้” จูเหล่าโถวออกมาได้ก็บอกหญิงปากสว่างไปเช่นนั้น

“ชู่ว…” หญิงปากสว่างรีบบอกให้เขาลดเสียงลง ให้เขาไปคุยกับนางบริเวณห่างออกไปสักหน่อย

“อย่ามาลากกันแบบนี้ คนอื่นเห็นเข้าจะคิดอย่างไร?” คราวก่อนเขาเพิ่งถูกลูกชายจับผิดเรื่องที่ไปหาแม่ม่ายฉิน จูเหล่าโถวไม่อยากถูกจับผิดอีกเป็นครั้งที่สองหรอกนะ

“มีเรื่องจริง ๆ เรื่องใหญ่เชียวล่ะ”

“เรื่องใหญ่อะไร?”

จูเหล่าโถวตามนางไปถึงบริเวณที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง

“เมียของเจ้าสามบ้านเจ้า เจ้ายังจำได้หรือไม่?”

“มีอะไรรึ?” จูเหล่าโถวสงสัย คนก็หย่าไปแล้วยังจะมาถามเรื่องนี้ทำไม?

“เมื่อวานข้าไปเห็นนางน่ะสิ” หญิงปากสว่างทำท่าทางประกอบ “อุ้มท้องโตเท่านี้ แค่เห็นก็รู้ว่าเป็นเมียเจ้าสามบ้านเจ้า แปลกแท้ ๆ ต่างก็เป็นคนท้องเหมือนกัน ทำไมเมียเจ้าสี่บ้านเจ้ากลับอยู่สบายในเรือน แต่เมียเจ้าสามกลับถูกหย่าเสียได้?”

“อะไรนะ?! เจ้าหมายความว่าเมียเจ้าสามท้องแล้วงั้นหรือ?!” จูเหล่าโถวไม่รู้ว่ามีเรื่องเช่นนี้ ดวงตาจึงเบิกกว้าง ท่าทางก็ตกตะลึง

“เจ้ายังไม่รู้?” หญิงปากสว่างมองเขาอย่างเห็นใจ “ดูท่าเมียเจ้าคงปิดบังเจ้าสินะ ข้าบอกเจ้าเลยว่าท้องใหญ่ขนาดนั้น เล็กกว่าเมียเจ้าสี่บ้านเจ้าหน่อยเดียว ต้องเป็นลูกของเจ้าสามบ้านเจ้าแน่นอน ตอนนั้นเมียเจ้าไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหย่าเมียลูกชายเจ้าให้ได้ ทำไมเจ้าไม่ถามให้รู้เรื่องรู้ราวก่อน? คิดว่ามีเรื่องซับซ้อนซ่อนเงื่อนอยู่หรือเปล่า?”

“ยังจะมีเรื่องอะไรได้ คงเพราะเมียเจ้าสามทำให้นางไม่พอใจน่ะสิ นางโมโหขึ้นมาก็เลยปลดคนไปทั้งอย่างนั้น” จูเหล่าโถวโมโหจนหายใจแรง

เขาไม่อยากจะเชื่อเลย เขารู้ว่าภรรยาผู้นี้เป็นจอมเผด็จการ แต่ไหนมาก็มักให้ความสำคัญกับลูกสาวมากกว่าลูกชาย ภรรยาเจ้าสามตั้งครรภ์แล้ว เรื่องใหญ่เพียงใดก็ไม่ควรปลดภรรยาลูกชายเวลานี้

“ไม่ได้การ ข้าต้องกลับไปคุยกับนางสักหน่อย” จูเหล่าโถวพูดพลางทำท่าจะกลับไป

แต่หญิงปากสว่างรีบรั้งเขาไว้ “นี่ อย่าเพิ่งรีบไปสิ ข้ายังพูดไม่จบเลยนะ”

“มีเรื่องอะไรอีก?”

“เจ้าไม่ถามข้าหน่อยหรือว่าไปเห็นเมียเจ้าสามบ้านเจ้าที่ไหน?”

“ที่ไหน?”

จูเหล่าโถวคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้าสามเด็กบ้านั่นจะกลัวมารดาขนาดนี้ ภรรยาตัวเองอุ้มท้องโตมาหา แต่กลับให้ไปอยู่ในกระท่อมร้าง?

เขาไม่กลัวว่าภรรยากับลูกของตัวเองจะเกิดเรื่องงั้นรึ?

จูเหล่าโถวโมโหอย่างมาก อยากจะกลับไปตีสั่งสอนเจ้าสามเสียเดี๋ยวนั้น

ลูกผู้ชายอกสามศอกกลับเติบใหญ่ขึ้นมาเป็นคนไร้น้ำยาแบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหนกัน?

มารดามันเถอะ ไม่เห็นจะเหมือนเขาเลยสักนิด!

หนนี้หญิงปากสว่างไม่ได้ห้ามจูเหล่าโถว แต่แสร้งทำเป็นรั้งไว้เล็กน้อยแล้วปล่อยคนไป และไม่วายร้องตามหลังมาแต่ไกล “อย่าทะเลาะกับเมียเจ้าล่ะ มีอะไรค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ จา”

แต่เมื่อหันกลับมา นางก็เริ่มครุ่นคิดว่าจะ ‘ล่อ’ คนในหมู่บ้านมาชมความครึกครื้นที่เรือนสกุลจูอย่างไร

จุ๊ ๆๆๆ…คนหนึ่งคลอด อีกคนตั้งท้อง ช่างน่าสนใจจริง ๆ

ผู้ใดใช้ให้หญิงเฒ่าเจ้าเล่ห์ไม่ช่วยนางย้อมสีผ้เล่า ดูเถอะว่าข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไร

จูเหล่าโถวไม่สนใจหญิงปากสว่างแม้แต่น้อย แต่ตรงไปยังทิศทางกระท่อมร้างที่นางพูดถึง

ก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าภูเขาฝั่งนี้มีกระท่อมร้างอยู่ด้วย ทำให้ต้องเสียเวลาอ้อมหาอยู่พักหนึ่ง

ภายในกระท่อม จางเยียนที่ใช้น้ำจากในแม่น้ำล้างหน้าเสร็จแล้วกำลังนอนอยู่บนเตียงหญ้าฟาง คาดเดาว่าอีกสักหน่อยจูซานจะเอาอะไรมาให้นางกิน ปลาแห้งที่ได้กินเมื่อเย็นวานก็ดี มันเทศก็ได้ ล้วนแต่อร่อยเลิศทั้งนั้น ถ้าได้กินอีกสักหลายครั้งก็ดีน่ะสิ

ระหว่างที่นางกำลังคิดไปเรื่อยอยู่นั้นเอง ข้างนอกพลันมีเสียงความเคลื่อนไหวดังออกมา

มาส่งอาหารเช้าเร็วปานนี้เชียว? จางเยียนรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปข้างนอก

แต่เมื่อนางออกไปเห็นว่าคนที่อยู่ข้างนอกเป็นใครก็สะดุ้งเฮือก ชักเท้าได้ก็คิดแต่จะหนีไปจากตรงนั้น

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” จูเหล่าโถวเห็นความเคลื่อนไหวของนางยังจะไม่รู้อีกหรือว่านางจะทำอะไร รีบร้องดักนางไว้ทันที

“ท่านพ่อ…ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ?” จางเยียนเห็นท่าทางดุดันของอีกฝ่ายก็ใจเต้นแรง

เรื่องที่นางสวมหมวกเขียวให้จูซาน พ่อสามีไม่น่ารู้เรื่องกระมัง?

จบสิ้นแล้ว ทางด้านจูซานยังไม่เรียบร้อย พ่อสามีกลับมาไล่นางแล้วหรือนี่ แล้วนาง…

“ทำไมข้าจะมาไม่ได้? ถ้าข้าไม่มา เจ้าก็คิดจะคลอดหลานข้าอยู่ที่นี่งั้นเรอะ?” จูเหล่าโถวมองนางด้วยสายตาแค้นใจที่เหล็กไม่เป็นเหล็กกล้า “เจ้าเด็กโง่ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ไม่รู้จักมาขอให้ข้าช่วย แม่สามีของเจ้าอารมณ์ร้ายมาแต่ไหนแต่ไร เจ้าก็ไม่รู้จักระวังตัวเสียบ้าง จนถึงเวลานี้แล้ว เจ้ายังกล้ายั่วโมโหนาง เจ้านี่หาเรื่องใส่ตัวชัด ๆ เลยไม่ใช่รึ?”

จางเยียนได้ยินวาจาเหล่านั้นก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนว่าคนที่พ่อสามีโกรธจะไม่ใช่นาง?

จูเหล่าโถวอบรมนางไปยกใหญ่ ยิ่งด่าก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองพูดถูก

ไม่ว่าภรรยาเจ้าสามจะทำอะไรเอาไว้ นางก็ยังเป็นภรรยาของเจ้าสามอยู่ดี ภรรยาเจ้าสามตั้งครรภ์แล้ว ต่อให้เป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนก็สมควรให้อภัยได้แล้ว ล้วนเป็นเพราะหญิงเฒ่าเจ้าเล่ห์คนนั้น อยู่ว่างไม่เป็น ทำเป็นแต่หาเรื่อง

“เอาล่ะ เก็บของเสร็จแล้วก็ตามข้ากลับไป”

จางเยียนลืมตาโต “ข้าตามท่านพ่อกลับไปได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ?”

นางร้อนตัวอยู่บ้าง ท่าทางพ่อสามีจะยังไม่รู้ว่านางทำอะไรเอาไว้ ถ้านางตามอีกฝ่ายกลับไปทั้งอย่างนี้ แม่สามีจะไม่คว้าไม้กวาดมาไล่ตีนางเลยหรือ?

“เจ้าไม่ตามข้ากลับไปหรือตั้งใจจะคลอดหลานข้าอยู่ที่นี่?” จูเหล่าโถวมองหญ้าฟางด้านหลังนางก็รู้สึกรังเกียจยิ่งนัก “ดูจากครรภ์ของเจ้า ไม่รู้จะคลอดเอาเวลาไหน เมียเจ้าสี่ยังรู้จักคลอดเด็กในเรือน แต่เจ้ากลับโง่งม ไม่เข้าใจอีกรึ? รีบตามข้ากลับไป เมียเจ้าสี่กำลังคลอดลูกอยู่พอดี สิ่งของล้วนมีครบ ไม่แน่ว่าเจ้าอาจคลอดเร็ว ๆ นี้ก็ได้…”

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

ZKFRDLE8

เจอโค๊ดแล้วอย่าเพิ่งเมินเฉย โค๊ดนี้สามารถนำมากรอกเพื่อรับเหรียญได้ที่เว็บไซต์ Enjoybook

ไปที่โปรไฟล์ >> รหัสแลกรับ >> ใส่โค๊ดที่ได้ (ตัวพิมพ์ใหญ่)

ลุ้นรับเหรียญสูงสุด 100 เหรียญ ตั้งแต่วันนี้ – 30 ตุลาคม

ด่วน! ใครใช้โค๊ดก่อน ได้เหรียญก่อนนะ