บทที่ 97

เตาผิงขนาดใหญ่ที่ดูอบอุ่น

นะ… นั่นมันผู้หญิงในตอนนั้นไม่ใช่เหรอ?

เซียวเฉินเยวียนรีบเดินเข้าไปในบ้าน ตามด้วยหมอซูที่เพิ่งมาถึงด้วยความเร่งรีบ สาวใช้ต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจและสงสัย

เซียวเฉินเยวียนอุ้มถังซือซือขึ้นไปบนชั้นสอง เขาเดินเข้าไปในห้องที่เคยพาถังซือซือมาที่นี่เป็นครั้งแรก

หลังจากนั้นเขาวางเธอลงอย่างนุ่มนวล ถังซือซือซึ่งยังคงนอนกระสับกระส่ายละเมอพึมพำออกมา เขาจึงรีบทำให้บรรยากาศภายในห้องอุ่นขึ้นด้วย ‘เตาผิงยักษ์’ ที่เซียวเฉินเยวียนชอบใช้เป็นประจำ

ขณะที่ร่างกายของหญิงสาวได้สัมผัสเตียงขนาดใหญ่สัมผัสนุ่มสบาย ถังซือซือกวาดมือของเธออย่างกระสับกระส่ายแล้วจับมือของเซียวเฉินเยวียนโดยไม่รู้ตัว

ปลายนิ้วเย็นชืด สิ่งนี้ทำให้คิ้วของเซียวเฉินเยวียนขมวดขึ้นด้วยความกังวล

ภาพตรงหน้านี้สร้างความประหลาดใจได้ไม่น้อย เพราะเขาไม่ได้พยายามดึงมือออกจากเธอเลย แล้วยังนั่งลงที่ขอบเตียงเพื่อเฝ้าดูเธอด้วยความห่วงใย

แม่บ้านซ่งซึ่งกำลังถือถ้วยบรรจุน้ำร้อนรออยู่ที่หน้าประตู หยุดชะงักด้วยความไม่เชื่อสายตาทันทีที่เห็นภาพนั้น

หมอซูรีบวางกล่องยาของเขาลงอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เซียวเฉินเยวียนสั่งให้เขานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เมื่อเห็นหญิงสาวดูมีอาการย่ำแย่ เขาจึงเริ่มตรวจและรักษาถังซือซือทันที

สาวใช้เดินขึ้นมาจากชั้นล่างกำลังขึ้นไปที่ชั้นสอง หลังจากที่ไม่เห็นเซียวเฉินเยวียนหรือหมอซูเดินออกมา พวกเธอแทบรอไม่ไหวที่จะเริ่มซุบซิบกันอย่างเงียบ ๆ

”ฉันจำไม่ผิดคนใช่ไหม? ผู้หญิงคนนั้น… ที่มาที่นี่เมื่อครั้งก่อน…”

“เธอจำถูกคนแล้ว ฉันเห็นก็คิดเหมือนกัน คนนี้แหละที่วิ่งกระโจนเข้าตัดหน้ารถคุณผู้ชาย!”

“อย่าบอกนะว่านังผู้หญิงคนนี้วิ่งเอาตัวเองยัดเยียดให้คุณผู้ชายอีกแล้ว?”

“ผู้หญิงแบบนี้ไม่มียางอายเลยจริง ๆ… แต่ครั้งที่แล้วนังนี่ไม่ได้เอาเช็คเงินล้านไปนี่นา? แล้วมันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น?”

“หรือว่า! นังนี่อาจหวังจับคุณผู้ชายของพวกเราที่ทั้งหล่อเหลาแล้วก็รวยล้นฟ้าแน่ ๆ ถึงได้เอาตัวเองเข้าแลกอีกครั้งไง เธอคิดเหมือนกันไหม?!”

สาวใช้อายุน้อยพากันคาดเดาทฤษฎีสมคบคิดมากมายเท่าที่จะเป็นไปได้ เมื่อต่างคนต่างเห็นด้วยกับข้อสรุปที่ได้ พวกเธอก็พยักหน้าให้กัน

“สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว! เดี๋ยวนี้พวกผู้หญิงที่ไม่ทำการทำงานก็เป็นแบบนี้กันไปซะหมด พอเห็นว่าคุณผู้ชายหล่อและรวยเข้าหน่อยก็เนื้อเต้นอยากได้อยากมี พวกนี้คงคิดใฝ่ฝันว่าสักวันคนรวย ๆ จะหันมาชอบสาวที่ยากจน คิดว่าชีวิตจริงเหมือนละครรึไง!? เป็นความคิดที่โง่มากเลยจริง ๆ…” สาวใช้รูปร่างสูงพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

“เธอคาดเดาและสรุปได้อย่างมีเหตุผลจริง ๆ! คุณผู้ชายคงไม่ชอบผู้หญิงแบบนังนั่นได้ลงคอหรอก!” สาวใช้อีกคนพูดขึ้นมาด้วยความไม่สบอารมณ์ ในใจคิดว่าถึงตัวเองจะสวยไม่มาก แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่เห็นว่าผู้หญิงหน้าตาน่าเกลียดคนนั้นจะดีไปกว่าเธอตรงไหน?

“นี่! เดี๋ยวก่อน! เราลืมคิดตรงนี้ไป! นังนั่นเคยสัมผัสมือของคุณผู้ชาย ซึ่งอาการของท่านก็ไม่กำเริบด้วย! เพราะเหตุผลนี้นังนั่นเลยรู้ว่าตัวเองต่างจากผู้หญิงคนอื่น เลยคิดสะกดรอยตามคุณผู้ชายตั้งแต่วันนั้นมา มันคงคิดว่าสักวันหนึ่งคงจะได้คุณผู้ชายไปครองแน่ ๆ เธอว่าไหม?”

ความจริงแล้ว เซียวเฉินเยวียนมี ‘โรคแพ้การสัมผัส’ มีเพียงไม่กี่คนในตระกูลรวมทั้งกู่ชวน เฟยอวี่ และบรรดาคนรับใช้ที่รู้ดีกันว่าห้ามใครเปิดเผยข้อมูลนี้ต่อคนภายนอก ทั้งยังต้องพยายามดูแลอย่างใกล้ชิดเพื่อไม่ให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวเซียวเฉินเยวียนโดยเด็ดขาด ด้วยอิทธิพลของตระกูลเซียวในเมืองหลวง จึงไม่มีใครกล้าละเมิดคำสั่งนี้ ทุกคนจึงพยายามรักษาระยะห่างกับเซียวเฉินเยวียนตลอดเวลา ระวังอย่างสูงไม่ให้เขาเกิดความไม่พอใจ

มีข่าวลือว่ามีคนที่ไม่รู้ความลับข้อนี้ บังเอิญไปสัมผัสปลายนิ้วของเซียวเฉินเยวียน ถึงแม้ว่าจะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะความไม่ตั้งใจ แต่คนคนนั้นยังต้องชดใช้ค่าเสียหายมหาศาล…

“ถ้าเป็นอย่างนั้น แสดงว่านังผู้หญิงน่าเกลียดนั่นต้องวางแผนร้ายอยู่แน่ ๆ! แค่สร้างสถานการณ์เหมือนเป็นอุบัติเหตุให้ฝ่ายเรารับผิดชอบ… ถ้าคุณเฟยอวี่เตะมันออกไปตั้งแต่วันนั้นได้ก็ดี! ปล่อยไว้แบบนี้เท่ากับเปิดโอกาสให้นังนั่นใกล้ชิดกับคุณผู้ชายมากกว่าเดิมยังไงไม่รู้!”

“ใช่ ๆ นั่นสิ! คนแบบนี้จะไปมีคุณสมบัติเพียบพร้อมอะไร! มันต้องคิดแผนร้ายหวังฮุบสมบัติคุณผู้ชายอยู่แน่! แต่… เมื่อกี้คุณผู้ชายอุ้มนังนี่ด้วยตัวเอง! จุดนี้ก็น่าแปลก อยู่!”

บทที่ 98

ความเงียบที่น่ากังวล

พอพูดแบบนั้นแล้ว บรรดาคนรับใช้ทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบ

ความเงียบที่ว่าหมายความว่าอย่างไร?

ปกติคุณผู้ชายถูกรายล้อมไปด้วยผู้ช่วยส่วนตัวสองคนอย่างเฟยอวี่และกู่ชวน ซึ่งติดตามเขาไปทุกที่ทุกเวลา รวมถึงทีมบอดี้การ์ดชุดดำอีกกลุ่มใหญ่ที่คอยเฝ้าคุ้มกันอีก ไม่ว่ายังไงก็เถอะ ทำไมท่านถึงต้องลงมือทำอะไรด้วยตัวเองแบบนี้ด้วย?

เป็นไปได้ไหม… ว่าอาจมีบางช่วงเวลาที่พวกเราไม่รู้ เธอคนนั้นสามารถเข้าถึงตัวคุณผู้ชายได้สำเร็จ แล้วเธอใช้วิธีไหนเข้าหาเขากันล่ะ?

คุณผู้ชายเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลม ไม่มีทางพลาดท่าเสียทีให้ผู้หญิงง่าย ๆ จึงพูดยากถ้าจะบอกว่าท่านแพ้กลอุบายของนังนั่นด้วยวิธีไหนสักวิธีหนึ่ง!

นี่มันเป็นอะไรที่ย่ำแย่มาก ๆ!

บรรดาสาวใช้อายุน้อยมองหน้ากัน ส่วนสาวใช้ที่แก่กว่าก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึมยิ่งขึ้น

พวกฉันดูแลคุณผู้ชายมานานเป็นสิบ ๆ ปี จะต้องมาคอยรับใช้ผู้หญิงแบบนั้นในฐานะคุณผู้หญิงอีกงั้นเหรอ?!

ถึงแม้ว่าพวกหล่อนจะเป็นเพียงคนรับใช้ แต่ก็รับใช้ตระกูลเซียวมาเป็นเวลาหลายปี พวกเขาไม่เคยมีสิทธิ์หรือกล้าที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการของตระกูลเซียวเลย หน้าที่เพียงอย่างเดียวคือเชื่อฟังคำสั่งอย่างบริสุทธิ์ใจ และคุณผู้ชายก็ปฏิบัติต่อพวกเธอเป็นอย่างดี เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ จึงทำอะไรไม่ได้นอกจากคาดเดาเหตุผลหรือแผนการที่ผู้หญิงคนนั้นมัดใจเขาได้อย่างอยู่หมัด!

คุณท่านฝางเสวี่ยหลานก็ชราลงและอ่อนแอขึ้นทุกวัน ไม่มีใครสามารถช่วยปกป้องคุณผู้ชายได้แล้ว หรือว่านี่จะเป็น…

“ฉันยอมรับไม่ได้! อีกเดี๋ยวคุณซ่งก็จะลงมาแล้ว ฉันจะไปบอกเธอเอง ให้ไปเตือนเรื่องนี้กับคุณผู้ชายผ่านคุณกู่ชวน!”

แม่บ้านซ่งเป็นสาวใช้ที่มีอายุมากที่สุดและมีประสบการณ์การทำงานมากที่สุดในคฤหาสน์ซินหยวน ภายในคฤหาสน์นี้ ไม่ใช่แค่บรรดาคนรับใช้ แม้แต่เซียวเฉินเยวียน เฟยอวี่ และกู่ชวนเองต่างก็เคารพเธอเหมือนเป็นแม่คนหนึ่ง

ขณะสนทนากัน ทันใดนั้นแม่บ้านซ่งก็เดินลงมาจากชั้นสองด้วยความเร่งรีบเล็กน้อย

กลุ่มสาวใช้บางส่วนรีบเดินเข้าไปหาแล้วพูดคุยกันทันที แต่ก่อนที่จะเริ่มพูดอะไร แม่บ้านซ่งก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า

“ต่อไปนี้ คุณหนูซือซือจะเป็นเจ้านายของพวกเราอีกคนหนึ่ง ทุกคนดูแลเธอให้ดีด้วย”

อะ… อะไรกัน?!

นี่… ล้อกันเล่นรึไงเนี่ย?

เมื่อกี้คุณซ่งพูดว่าอะไรนะ?

คุณซ่งหมายความว่า… นังสาวขี้เหร่คนนั้น… เป็นภรรยาของคุณผู้ชายงั้นเหรอ?

ดั่งสายฟ้าฟาดผ่าลงกลางใจของทุกคน!

บรรดาสาวใช้ทุกคนต่างตกตะลึง แล้วพร้อมใจกันแสดงสีหน้าและแววตาไม่น่าเชื่อ

หลังจากรับใช้เซียวเฉินเยวียนมานานหลายปี จนถึงวันนี้ เจ้านายหนุ่มรูปหล่อของพวกเขาเหมือนพานางร้ายเข้ามาในคฤหาสน์ หญิงสาวหน้าตาน่าเกลียด สภาพเหมือนสามัญชนทั่วไป แถมยังไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย พวกเธอจะทำใจรับใช้ลงได้ยังไง?

ท่าทางของพวกเธอนิ่งเงียบเหมือนตายจากโลกนี้ไปชั่วขณะ…

ปากของสาวใช้ที่อายุน้อยที่สุดขมุบขมิบ เหมือนว่าต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูดออกมา

เมื่อเห็นการแสดงออกที่ดูเหมือนยอมรับไม่ได้ของทุกคน ดวงตาของแม่บ้านซ่งพลันหรี่เล็กลง ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“พวกเราต่างรู้จักคุณผู้ชายกันเป็นอย่างดี เขาย่อมรู้ดีว่าตัวเองทำอะไรลงไปหรือต้องการอะไร ในฐานะคนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ เราต้องเชื่อฟังคำสั่ง อย่าพยายามสรรหาเหตุผลอะไรมากมายมาตัดสินเขา”

ประโยคนี้เพียงหนึ่งประโยคสามารถเตือนสติของทุกคนได้เป็นอย่างดี ถึงแม้บรรดาคนรับใช้ยังไม่หายจากอาการช็อก แต่พวกเขาก็พยักหน้าให้กันโดยไม่รู้ตัว แล้วแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง

แม่บ้านซ่งไม่ลืมคำสั่งของเซียวเฉินเยวียนที่ให้ไว้ รีบนำใบสั่งยาที่หมอซูเขียนไปตามหาเสี่ยวหลิน ที่เป็นผู้รับผิดชอบในการจัดซื้อสิ่งของต่าง ๆ

ห้องบนชั้นสอง

ถังซือซือยังคงจับมือเซียวเฉินเยวียนไว้แน่น หลับสนิทด้วยอาการอ่อนเพลีย

หลังจากที่หมอซูตรวจชีพจรของเธอแล้ว เขาเดาว่าก่อนหน้านี้เธอคงฝืนตัวเองโหมงานหนักเกินไป ทำให้ระบบอวัยวะในร่างกายทำงานหนัก บวกกับมีประจำเดือนด้วย จึงทำให้ทั้งอ่อนเพลียและเจ็บร้าวไปทั่วทั้งตัว

แม้แต่สิว ฝ้า และกระบนใบหน้าของเธอก็เกิดจากสาเหตุเหล่านี้ด้วยเช่นกัน

สำหรับหมอซู การรักษาอาการปวดประจำเดือนนี้ไม่ใช่เรื่องยาก ดังนั้นเขาจึงเปิดห่ออุปกรณ์สำหรับฝังเข็มสูตรพิเศษออกทันที แล้วหยิบเข็มเงินเรียวยาวแวววาวออกมาหลายเข็ม

เข็มหนึ่งแทงเฉียงลงบนจุดเฉิงเจียง*เป็นเวลาห้านาที ตามด้วยจุดต้าจุย*ที่เจาะเข้าไปภายใต้ผิวหนัง จุดอาซื่อเซวี่ย*เป็นเข็มต่อไป สุดท้าย ตามด้วยจุดเฉิงซานบริเวณน่องทั้งสองข้าง…

*จุดเฉิงเจียง = จุดฝังเข็มบริเวณคางช่วยลดอาการเจ็บปวด

*จุดต้าจุย = จุดฝังเข็มบริเวณโคนต้นคอช่วยบรรเทาอาการอ่อนเพลีย และลดไข้

*จุดอาซื่อเซวี่ย = เป็นจุดที่ไม่มีตำแหน่งตายตัว แต่จะฝังไปจุดเส้นเลือดเพื่อช่วยให้เลือดตรงจุดนั้นไหลเวียนได้ดีมากขึ้น

*จุดเฉิงซาน = จุดฝังเข็มบริเวณน่องขา ช่วยลดอาการเจ็บตามตัว และช่วยเรื่องแก้ปวดท้องด้วย

ท่าทีของหมอซูดูจริงจังขึ้นมาก การแทงเข็มลงบนจุดฝังเข็มต่าง ๆ ทำด้วยความชำนาญและเป็นระเบียบแบบแผน

เมื่อเข็มเงินเจาะเข้าไปตามจุดฝังเข็มตามร่างกาย ถังซือซือที่กำลังหลับอยู่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย กระชับมือ เซียวเฉินเยวียนแน่นขึ้นกว่าเดิม

เขาคอยสังเกตอาการของเธออย่างไม่ละสายตา เมื่อรู้สึกว่าเธอกำมือแน่นมากขึ้น เขาก็ค่อย ๆ เลื่อนอีกมือหนึ่งมากุมมือข้างที่ถังซือซือจับอยู่อย่างนุ่มนวล…

การกระทำของเขาเป็นการสนองตอบโดยสัญชาตญาณ เหมือนกับว่ามันผุดขึ้นมาจากจิตใต้สำนึก ดังนั้นเขาจึงไม่สงสัยตัวเองเลยว่าทำไมถึงได้แสดงท่าทีแบบนี้