บทที่ 9

ข่าวใหญ่

“อย่าไปว่าอะไรเธอเลย ถึงเธอจะทำให้มาตรฐานหน้าตาเด็กแผนกวรรณกรรมต่ำลงก็เถอะ! ฉันชื่นชมเธอนะ!”

ถังซือซือไม่สนใจคำพูดของทุกคนที่ด่าทอเธอ ก่อนจะลากเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง โดยอันดับที่นั่งของเธอคือคนแรกของแถวที่สาม ซึ่งอยู่ตรงกับโต๊ะของอาจารย์คุมสอบ

ในสายตาของคนอื่น พวกเขายังคงเห็นว่าถังซือซือเป็นคนขี้ขลาดและไม่กล้ามีปากมีเสียง ดังนั้นด่าทอหรือพูดจาเยาะเย้ยจึงรุนแรงแบบนี้มาตลอดสามปี

ช่วงเช้า อาคารที่ 17 ห้อง 307

“นังคางคกนั่นไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ให้เราด้วยล่ะ!?”

พันหม่าลี่สะดุ้งตื่นตามเสียงโวยวาย เธอค่อย ๆ ลุกจากเตียงตอนเกือบแปดโมงแล้วพบว่าไม่มีอาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะซึ่งทำให้เธอรู้สึกโกรธจัดขึ้นมาทันที

“เดี๋ยวก่อน! แล้วเช้านี้พวกเราจะกินอะไรกันดี?” เริ่นเฉียงถามอย่างเร่งรีบ

“ถามให้ได้อะไรล่ะ! นี่เริ่นเฉียง! รีบไปเข้าแถวซื้ออาหารก่อนค่อยว่ากัน! นังคางคก! ดูเหมือนมันชักจะลืมหน้าที่ของตัวเองควรทำอะไร!”

สีหน้าของพันหม่าลี่เปลี่ยนไปทันที ถึงแม้จะรู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแต่ก็ไม่ลืมที่จะพกเครื่องสำอางติดไปด้วย

“โอเค! เอาตามที่เธอว่า!” เริ่นเฉียงเป็นผู้ติดตาม พันหม่าลี่และรู้ดีว่าไม่ควรสร้างปัญหาให้ตัวเองกับกลุ่มนี้ ดังนั้นเธอจึงรีบแต่งตัวแล้ววิ่งไปโรงอาหารทันที พร้อมกับด่าทอถังซือซือหลายพันครั้งในใจ

ห้องเรียน 201

นักศึกษาคลาส E ของภาควิชาวรรณคดีทยอยเข้าห้องเรียนมาทีละคน เพื่อเตรียมตัวสอบ

ผ่านไปไม่นานพันหม่าลี่และเริ่นเฉียงมาถึงห้องเรียน เมื่อพวกเขาเห็นถังซือซือนั่งอยู่ พวกเขาขยิบตาให้กันแล้วส่งสายตากับคนอื่น ๆ ภายในห้อง หลังจากนั้นเริ่นเฉียงก็พูดขึ้นเสียงดังว่า

“ข่าวใหญ่ ข่าวใหญ่ ฟังฉันนะทุกคน! อยากรู้ไหมว่าฉันมีข่าวใหญ่อะไรจะเล่า?”

เมื่อเพื่อนร่วมชั้นในห้องเรียนได้ยิน จิตวิญญาณแห่งการนินทาของทุกคนก็ลุกเป็นไฟขึ้นมา จนมีแต่เสียงฮือฮาดังไปทั่วห้อง

ถังซือซือพยายามทำเป็นไม่ได้ยินแล้วนั่งยืดตัวตรงอย่างเย้ยหยันใส่ทุกเสียงนินทา

“เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อคืนนี้ มีคนบางคนจากห้อง 307 ของเราที่หายหน้าหายตาไปนาน เพิ่งจะเสนอหน้ากลับมาเมื่อตอนเที่ยงคืน! แต่ไม่จบเพียงเท่านี้นะจ๊ะ ทันทีที่นางกลับมา จู่ ๆ ก็ขยันอ่านหนังสือขึ้นมาซะงั้น!”

พันหม่าลี่มองดูสถานการณ์ด้วยความสะใจ

ทุกคนภายในห้อง ตอนนี้ทุกสายตานั้นต่างพร้อมใจกันมองไปที่ถังซือซืออย่างไม่ได้นัดหมาย

“ฉันคิดแค่ว่าอยากปรับปรุงตัวเองใหม่ ก็เท่านั้นแหละ”

ถังซือซือยิ้มมุมปากหลังพูดเสร็จ

หลังจากทุกคนได้ฟังข่าวของเริ่นเฉียง ทุกคนต่างรู้ดีว่าคะแนนของถังซือซือต่ำสุดในคลาสเสมอ ยิ่งไปกว่านั้น ในการสอบชิงทุนครั้งนี้ ผู้ที่มีวินัยและมีความขยันอย่างหนักทั้งวันทั้งคืนเท่านั้นที่มีโอกาสได้ทุน แต่ส่วนคนที่ไม่มีวินัยและความขยันรวมถึงไม่มีการเตรียมตัวนั้นแทบไม่มีสิทธิ์อยู่แล้ว ดังนั้น ความสำเร็จของถังซือซือที่จะสอบชิงทุนได้ในครั้งนี้หมายความว่า เธอต้องสอบให้ได้คะแนนสูงสุด ซึ่งทำให้ทุกคนต่างหัวเราะออกมาเพราะรู้ว่าไม่มีทางแน่นอน

“จะสอบได้จริงเหรอ? นางคางคกถูกอะไรกระตุ้นมาวะ?”

“ใช่ไหมล่ะ! มีพนันกันด้วยนะ เทพธิดาหม่าลี่ของเราบอกว่าถ้ายัยคางคกสอบได้ทุนในครั้งนี้ เธอจะไปที่บอร์ดประชาสัมพันธ์ของมหาลัยเพื่อไลฟ์สดการกินเครื่องในล่ะ! ฮ่าๆๆๆ!”

“นังบ้าเฉียง! เบา ๆ ปากหน่อย! บอกเรื่องที่ฉันพนันแบบนี้มันน่าอายจะตาย!”

เมื่อทุกคนเริ่มรุมล้อมด่าทอและเยาะเย้ยถังซือซือมากขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาจากกระเป๋าแล้วแอบส่งข้อความอย่างเงียบ ๆ ไปว่า “ถ้าเธอต้องการแก้แค้น ให้มาที่ห้อง 201 ตอนนี้เลย”

หลังจากส่งข้อความได้สำเร็จ ถังซือซือเริ่มนับถอยหลังในใจ ‘สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า…’

“พันหม่าลี่ นี่เธอพูดจริงเหรอ?” เสียงที่ดูจะไม่ลงรอยกับพันหม่าลี่นี้ดังแทรกขึ้นมา

ถังซือซือกำลังรอการมาของเธอคนนี้ เฉินเมิ่งอวี่จากคลาส A

วงจรชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยนั้นค่อนข้างแคบอยู่บ้าง ซึ่งไม่แปลกที่จะมีการรู้ข่าวข้ามคลาสกัน

ดังนั้นทุกคนในแผนกวรรณกรรมจึงรู้ดีกันว่าเฉินเมิ่งอวี่มีแฟนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ทั้งสองถูกทาบทามจากหนานซานให้เข้ามาเรียนที่นี่ด้วยกัน พวกเขาเป็นคู่รักที่ทุกคนต่างชื่นชม แต่เพราะพันหม่าลี่ได้เข้าไปยุ่งเรื่องของคู่รักจนเฉินเมิ่งอวี่มีปัญหากับแฟนหนุ่ม หลังจากนั้นทั้งสองจึงกลายมาเป็นศัตรูระหว่างกันตั้งแต่นั้นมา