บทที่ 77

เป็นตัวน่ารำคาญรึยังไง

ถนนย่านเมืองธุรกิจ โซนร้านอาหารที่ซือเปาต่าตั้งอยู่

เวลาผ่านไปจนถึงแปดโมงสี่สิบห้าโดยไม่รู้ตัว

ถังซือซือนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีคลาสเรียนตอนเก้าโมง เธอหันไปมองบรรดาลูกค้าที่ยังคงแห่แหนเข้ามาซื้อขนมปังอย่างไม่ขาดสาย ถงโยวโยวและจ้าวเทียนหนิวก็ดูเหนื่อยมากแล้ว แต่ยังคงมุ่งมั่นอบขนมปังและขายต่อไป

จู่ ๆ มีเสียงอุทานหนึ่งดังขึ้นมาแล้วดึงความสนใจของเธอ

“อะไรเนี่ย? ทำไมคนถึงได้เยอะแบบนี้?”

“เดี๋ยวนะ! คราวที่แล้ว… นี่มันร้านที่ผู้ชายสุดหล่อมาวันนั้นนี่ กรี๊ดๆๆ!”

“ฉันจำได้เหมือนกันเลยพอเธอพูดขึ้นมา! กรี๊ดๆๆ! เธอคิดอย่างที่ฉันคิดไหม?”

“ถ้าวันนี้มีขนมปังหอม ๆ น่ากินมาขาย แล้วจะมีหนุ่มสุดหล่อคนนั้นให้ทานด้วยไหมนะ?”

ถังซือซือเหลือบไปเห็นขบวนรถเบนซ์สุดหรูกลุ่มหนึ่ง รถกลุ่มนั้นขับเข้ามาจอดที่ริมถนนย่านนี้อย่างเป็นระเบียบ ด้วยเหตุการณ์นี้ คงดูน่าประหลาดใจจนดึงดูดคนมากมายแถวนั้นให้หยุดดู

เมื่อรถทั้งหมดขับมาจอดจนครบ กลุ่มคนสวมชุดสูทสีดำก้าวลงจากรถมาทีละคน

บรรดาลูกค้ายืนดูกลุ่มคนนี้อย่างตั้งใจ ก่อนเห็นว่าหลังจากพวกเขาลงจากรถกันหมดแล้ว ก็เดินตรงไปที่ร้าน ซือเปาต่าทันที

แน่นอนว่าหัวแถวที่เดินนำกลุ่มคนเข้ามาก็คือกู่ชวนและเฟยอวี่

“คุณผู้ชายต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ? เข้าใจว่าอยากช่วยธุรกิจของสาวขี้เหร่คนนี้ แต่จะดีกว่าไหมถ้าซื้อทั้งหมดด้วยการโทรเพียงกริ๊งเดียว ทำไมต้องให้หัวหน้าแต่ละแผนกของบริษัทมาด้วยตนเอง?”

เฟยอวี่มีอารมณ์ขุ่นเคืองเล็กน้อยบนใบหน้า ส่วนกู่ชวนซึ่งอยู่ข้าง ๆ ก็ไม่พูดอะไรและเอาแต่ยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ

“น่าหงุดหงิดจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้เป็นตัวน่ารำคาญประจำตัวผมรึยังไง? ตั้งแต่รู้จักเธอมา เราก็มีงานแปลก ๆ ผุดขึ้นมาให้ทำเป็นว่าเล่น”

ในความคิดของกู่ชวนตอนนี้ กำลังคิดถึงสิ่งที่ถังซือซือเคยพูดไว้ว่า

‘ขนมปังที่ฉันทำรสชาติดีกว่านี้’

เขาอดใจรอไม่ไหวที่จะได้ลองลิ้มชิมรส

หัวหน้าแผนกต่าง ๆ ที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาต่างมองหน้ากันระหว่างเดินไปที่ร้าน ทุกคนไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายของพวกเขาถึงสั่งให้มาซื้อขนมปังร้านนี้

แทนที่จะได้ไปนั่งจิบกาแฟที่บริษัทแต่เช้าตรู่ แต่กลับได้รับมอบหมายให้มาซื้อขนมปังที่ร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ ดูไม่น่าสนใจ

โดยสิ่งที่ได้รับมอบหมายนี้ถือเป็นงานที่ทำให้พวกเขาอ้าปากค้างเมื่อได้ยิน…

เพราะเป็นแค่ร้านขายขนมปัง พวกเขาจึงคิดว่ามันจะมันคุ้มค่าที่จะซื้อรึเปล่า?

หรืออาจเป็นเพราะขนมปังที่นี่แย่เกินไปจนขายไม่ได้ เพื่อไม่ให้ร้านเบเกอรี่นี้ปิดตัวลง เจ้านายของพวกเขาถึงต้องทำขนาดนี้

ซึ่งเหตุผลนี้ดูสมเหตุสมผลที่สุดเมื่อพวกเขาคิดเกี่ยวกับมัน

งั้น…คงต้องซื้อไปกินตามคำสั่งสินะ…

สาบานกับตัวเองเลย หลังเลิกงาน จะไปหากินเนื้อย่างอร่อย ๆ ล้างปาก แค่ขนมปังมันจะไปอร่อยอะไร?!

ต้องซื้อจริง ๆ เหรอเนี่ย?

ไม่ ๆ… ไม่ซื้อก็ไม่ได้อีก…

ไร้สาระมาก! แค่เงินไม่กี่หยวนของท่านประธาน เพียงไม่กี่นาทีก็จ้างให้ร้านเบเกอรี่กว่าหมื่นแห่งทั่วประเทศปิดตัวได้แล้ว แค่จะช่วยร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ แบบนี้ จะให้พวกเรามาซื้อทำไม?

แล้วเจ้าของร้านนี้อยู่ไหน…

อยากรู้จริง ๆ ว่าเจ้าของร้านเป็นใคร

หัวหน้าแผนกทุกคนแทบนึกหน้าเจ้าของและร้านเบเกอรี่ว่าเป็นยังไง และร้านเบเกอรี่นี้มีข้อดีอะไรถึงขนาดที่เจ้านายของพวกเขายินดีให้ความช่วยเหลือ…

เมื่อทุกคนเดินมาเห็นร้านเบเกอร์รี่ที่อยู่ตรงหน้า ก็ต่างพากันอ้าปากค้าง

ร้านเบเกอรี่ธรรมดามีคนมารอต่อแถวขนาดนี้เลยเหรอ?!

การตกแต่งร้านก็ดีมาก! ดูทันสมัยและเรียบง่าย! บรรยากาศชวนให้น่าเข้าไปลองกินจริง ๆ!

พวกเขายืนมองบรรดาลูกค้าที่แห่กันมาเรื่อย ๆ ภาพนี้ทำให้พวกเขาตกตะลึงและประหลาดใจไปพร้อมกัน

ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทุกคนพร้อมใจกันเดินตามกู่ชวนเข้าไปที่หน้าร้านทันที

“เฮ้ๆๆ! นี่ตาลุง! พวกเรามาก่อนนะ! คุณไม่เห็นเหรอว่าทุกคนเข้าแถวรอกัน!”

“ใช่แล้ว! อย่าคิดจะมาแซงแถวกันดื้อ ๆ แบบนี้นะ! คุณไม่มีสิทธิ์มาแซงคิวทุกคนแบบนี้!”

บรรดาลูกค้าที่เข้าคิวอยู่ช่วงท้าย ๆ แถวเป็นเวลานานก็รู้สึกไม่พอใจ เพราะคิดว่าคนกลุ่มนี้ต้องการแซงคิว

ทางด้านสาว ๆ ในวันที่ร้านยังปรับปรุงอยู่ก็ยังคาดหวังว่าจะได้เห็นหนุ่มหล่ออีกครั้ง แต่ดันมีกลุ่มคุณลุงเดินเข้ามาแทน แต่พวกเธอรู้สึกคุ้นหน้าชายสองคนเล็กน้อยที่เดินอยู่ข้างหน้าสุด…

ไม่ใช่พ่อหนุ่มรูปหล่อคนนั้นก็แล้วไป! แต่อย่าได้คิดจะแย่งขนมปังของพวกเรานะ!