บทที่ 57

ยกโทษให้ฉันเถอะนะ

ระหว่างที่ถงโยวโยวกำลังขึ้นรถ เธอก็หันมาบอกว่า

“พี่ซือซือ”

“อะไรเหรอ?”

“ฉันเข้าใจความรักที่พี่บอกแล้วว่าหมายถึงอะไร แล้วรู้ด้วยว่าต้องทำยังไงต่อ!”

พอก้าวขึ้นรถแล้วยังไม่วายพูดทิ้งท้ายว่า “ฉันไม่รบกวนพี่แล้ว! เดตต่อให้สนุกนะคะ!”

ถังซือซือยืนมองแท็กซี่ขับออกไป

ต่อไปก็ถึงตาเราแล้ว…

เปิดประตูรถรอแล้วด้วย…

เธอรีบเดินมาขึ้นรถเบนซ์อย่างรวดเร็ว ตัวสั่นมาก ๆ เมื่อขึ้นมานั่ง

ทันทีที่ขึ้นรถมา ถังซือซือรู้สึกว่าบรรยากาศในรถอึดอัดกว่าตอนที่มีโอกาสนั่งครั้งแรกมาก… จนรู้สึกว่าร่างตัวเองหดเล็กลง… ออร่าของเซียวเฉินเยวียนแผ่ปกคลุมไปทั้งรถ… รับรู้ได้ถึงความมาคุบางอย่าง…

กู่ชวนนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ เขาคาดเดาว่าเจ้านายของตัวเองต้องกำลังโกรธจัดแน่นอน และผลที่ตามมาก็จะร้ายแรงเช่นกัน เขาไม่กล้าพูดออะไร ก่อนขับรถออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย…

เหมือนพระเจ้ากลั่นแกล้ง เพราะตลอดทางต้องเจอไฟแดงหลายแยกทีเดียว ยิ่งเหมือนเพิ่มเวลาอยู่ในรถให้นานขึ้นไปอีก…

ปกติเซียวเฉินเยวียนไม่ใช่คนที่จะโกรธใครง่าย ๆ แต่เมื่อโกรธขึ้นมา… คนที่เป็นสาเหตุควรรีบหันหลังให้เขาแล้วรีบหายตัวไป

กู่ชวนไม่เข้าใจว่าอะไรคือสาเหตุให้เจ้านายของเขาโกรธ แต่เขาคิดว่าถ้าเจ้านายไม่โกรธถังซือซือเลย ตลอดคืนนี้ทั้งเขาและเฟยอวี่คงนอนหลับไม่สบายแน่ ๆ

เฟยอวี่ที่นั่งอยู่ข้างกันก็คิดในใจว่า ‘ไม่ชอบผู้หญิงน่าเกลียดคนนี้จริง ๆ ทุกครั้งที่มีเรื่องเกี่ยวกับเธอ ก็ต้องเสียเวลามาดูเกือบทุกครั้ง! ต้องทนอีกนานแค่ไหนถึงจะปล่อยวางเรื่องเธอได้ คืนนี้ก็อีก ฉันต้องมารับบทเป็น ’บอดี้การ์ด’ ไปจัดการพวกอันธพาลข้างถนนให้… น่าหงุดหงิดชะมัด… เบื่อที่ต้องมาดูแลเด็กจริง ๆ…’

ฉันไม่มีทางยอมรับเธอเด็ดขาด เดิมทีฉันก็มีความสุขอยู่แล้ว คอยปกป้องคุณผู้ชาย คอยดูแลท่านตั้งแต่ยังเด็ก แต่เมื่อเธอเข้ามา… แทนที่มีโอกาสแล้วจะอยู่เงียบ ๆ ซะ… ก็คงไม่ต้องมาเสียเวลาแบบนี้!

เขาสูดลมหายใจเสียงดัง! บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจ! เขาเป็นถึงบอดี้การ์ดระดับสูง… แต่กลับต้องมาเปลืองมือกับพวกข้างถนนแบบนี้!

เรื่องทั้งหมด มันเป็นความผิดของเธอ! ฮึ! เตรียมตัวรับบทลงโทษของคุณผู้ชายได้เลย!

นี่เป็นครั้งแรกเองถังซือซือที่ได้เห็นเซียวเฉินเยวียนน่ากลัวขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะไม่รู้สึกประหม่า

ก่อนมาเกิดใหม่บนโลกนี้ เธอเคยเป็นเด็กกำพร้าในดาวเคปเลอร์มาก่อนที่จะถูกรับมาเลี้ยง… เพื่อจะอยู่รอดในสังคมสลัม เธอจึงต้องเรียนรู้วิชาศิลปะการต่อสู้จนแตกฉาน แต่เมื่อได้รับโอกาสเธอจึงต้องพยายามมากกว่าใคร ถึงได้ผลักดันตัวเองจนสามารถเปิดร้านอาหารและประสบความสำเร็จในชีวิต

เผชิญปัญหา เดินหน้าด้วยตัวเอง ฝ่าฟันอันตราย และแก้ปัญหาด้วยตัวคนเดียว

ทั้งยังต้องกำจัดความกังวล และไม่กลัวที่จะสูญเสีย

ดังนั้น ถึงแม้เซียวเฉินเยวียนและคนอื่น ๆ จะไม่มาช่วย เธอก็สามารถจัดการอันธพาลเหล่านั้นได้ด้วยตัวเองอยู่ดี

แต่สุดท้ายเขาก็ปรากฏตัวขึ้นมาจัดการปัญหาแทนเธอเสียอย่างนั้น แถมสั่งห้ามไม่ให้เธอไปสร้างความวุ่นวายอีก

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนโกรธเพราะการเอาตัวรอดของเธอ และยังเป็นครั้งแรกที่เธอตระหนักได้ว่าตัวเองไม่สามารถแยกตัวไปทำอะไรด้วยตัวคนเดียวได้

เวลานี้ เซียวเฉินเยวียนแสดงสีหน้าบูดบึ้ง ดวงตาของเขามืดดำ เหมือนใจกลางหนองน้ำลึก เขาเอียงศีรษะก่อนยกมือเท้าคางเอาไว้

ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ผมโกรธคุณนะ” น้ำเสียงฟังดูเย็นชา

แต่ถึงอย่างนั้น เธอรู้ว่าตัวเองมีทักษะในการสรรหาคำพูดดี ๆ ในทุกเหตุคับขันได้ ‘ว่าจะต้องทำยังไงเมื่อคุณชายปีศาจเจ้ากรรมกำลังโกรธ’

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วใช้เสียงนุ่มนวลตอบกลับว่า

“นี่ ที่รักคะ ฉันรู้ตัวว่าทำผิด ยกโทษให้ฉันเถอะนะ!”

ถังซือซือเขยิบก้นไปทีละน้อย ค่อย ๆ เข้าไปใกล้ เซียวเฉินเยวียน จากนั้นก็เอียงศีรษะลงไปซบไหล่ของเขา แต่เขาทำเป็นไม่สนใจ ก่อนเชิดหน้าขึ้น แล้วหันออกไปมองวิวนอกหน้าต่าง

ถังซือซือขมวดคิ้วแล้วกะพริบตาอย่างสิ้นหวัง แต่ก็ไม่ลดละความพยายาม

สงสัยว่ามุกเดิมของฉันจะใช้ไม่ได้ผลซะแล้ว หันหน้าหนีไปเฉยเลย ตาบ้าเอ๊ย

นึกเร็ว ๆ สิซือซือ…

แต่ถ้าใช้วิธีเดิมแล้วปรับเปลี่ยนนิดหน่อย และก็ใส่ลูกอ้อนทั้งหมดที่มีแบบจัดเต็มไปเลย

ถังซือซือรู้สึกว่าต้องทำอะไรบางอย่างแม้จะเสี่ยงก็ตาม เธอเขยิบเข้าไปใกล้มากขึ้น “ตุบ” แล้ววางมือไว้บนตักของ เซียวเฉินเยวียน