บทที่ 54

ถูกใครบางคนแกล้ง

ถังซือซือโน้มตัวไปใกล้ข้างหูของถงโยวโยว ก่อนกระซิบบอกอะไรบางอย่าง

ดวงตาของถงโยวโยวเปิดกว้างขึ้น และเห็นด้วยกับความคิดของถังซือซือ!

แต่… พี่ซือซืออยากจะไปจริง ๆ เหรอเนี่ย?

ใบหน้าของถงโยวโยวเกิดความลังเลใจขึ้นมา

“ใช่สิ ไม่เห็นด้วยหรอกเหรอ?” ธรรมชาติของมนุษย์ บางทีก็ต้องการสิ่งที่ปลอบประโลมใจนะ

“คือ… ก็เห็นด้วยอยู่หรอกค่ะ! แต่ฉันก็… แอบกังวลใจนิดหน่อยว่าเขาจะเห็น”

ถังซือซือยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ไอคิวของเราสองคนขึ้นอยู่กับสมองของเขา เป็นไปไม่ได้หรอก อย่ากังวลเลย!”

แค่มั่นใจในตัวเองก็พอ

ตกกลางคืน

ช่วงเวลาที่จะได้ไปผ่อนคลายกับถงโยวโยว ถังซือซือพาเธอไปที่ถนนย่านร้านอาหารละแวกประตูมหาวิทยาลัย

เนื้อแกะย่างหอมกรุ่นรมควันไปทั่วทั้งถนนแถวนั้น

จู่ ๆ เสียงแจ้งเตือน วีแชท จากเซียวเฉินเยวียนดังขึ้นมา

“อยู่ที่ไหน?”

มีส่งรูปมาให้ด้วยแฮะ เหมือนเขากำลังทำงานล่วงเวลาอยู่สินะ

ขนาดงานยุ่งมาก ๆ ยังมีเวลาส่ง วีแชท ได้อีกเหรอเนี่ย?

แต่ก็นะ การเป็นประธานบริษัทไม่ใช่เรื่องง่าย…

ถังซือซือรีบถ่ายรูปแผงบาร์บีคิวส่งกลับไปให้เขา

“ที่รัก ฉันมารอซื้อเนื้อแกะย่างเสียบไม้อยู่ คุณอยากกินไหม?”

เซียวเฉินเยวียนแสดงสีหน้าบูดบึ้งทันที

“มันสกปรก อย่าคิดที่จะกินดีกว่า”

ถังซือซือกะพริบตาตอบกลับ และกะพริบตาอีกครั้ง เมื่ออ่านคำว่า ‘อย่าคิดที่จะกิน’ ก่อนรู้สึกผิดเล็กน้อย

“นะๆๆ” เธอพยายามอ้อนวอน

“ฉันกินแค่สองไม้เอง ให้ฉันกินได้ไหม?” เธอส่งสติ๊กเกอร์อ้อนวอน “ได้โปรด”

“ก็ได้”

เมื่อเห็นว่าเขายอมอนุญาตให้กินได้ ถังซือซือก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ดูเหมือนว่าเธอต้องการให้เขาตามใจเธอบ้างรึเปล่า?

“ได้แล้วสองสาว เนื้อแกะย่างเสียบไม้ของพวกเธอเสร็จแล้ว!”

เจ้าของร้านนำเนื้อแกะย่างเสียบไม้ยื่นให้ด้วยความเป็นมิตร

“เฮ้ เอาเนื้อมาให้พวกฉันได้ไหม? ลูกพี่ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว!”

ห้าหนุ่มแต่งตัวสไตล์พังก์ ตามร่างกายมีรอยสัก สวมใส่โซ่สีทองปรากฏตัวขึ้น หวงหมาว*เป็นผู้นำกลุ่มนี้ เขาเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า แล้วใช้อีกมือหนึ่งขโมยเนื้อแกะย่างเสียบไม้ในมือของเจ้าของร้าน

*หวงหมาวคนนี้เป็นผู้ชาย คนละคนกันกับหวงหมาว (ผู้หญิง) อีกคนที่เคยยกพวกมารังแกถังซือซือก่อนหน้านี้

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะพวกแกน่ะ… ทุกคนเลย… นั่นเป็นออเดอร์ของลูกค้าที่มาก่อน ทำไมถึงได้กล้าขโมยไปหน้าด้าน ๆ แบบนี้?”

ถึงแม้เจ้าของร้านจะรู้ดีถึงวีรกรรมพวกเขา และรู้ว่าไม่ควรไปยุ่งหรือขัดใจ แต่เนื้อแกะย่างเสียบไม้นี้ถูกสั่งมาจากลูกค้าคนก่อนไว้แล้ว ใช้เวลานานกว่าจะย่างเสร็จ ลูกค้าสาวสองคนยืนรอกันมานานกว่า!

“กล้าดีนี่ที่พูดแบบนี้! ไม่รู้รึไงว่าคนที่พูดอยู่ด้วยเป็นใคร?! ลูกพี่พวกฉันอยากกินเนื้อแกะก็ต้องได้กิน! หรือว่าต้องการให้พวกเราพังร้านแผงลอยโง่ ๆ นี่ซะ?”

หนึ่งคนในกลุ่มพังก์ที่มีผมสีแดง ทุบขวดเบียร์ที่คว้ามาได้จากละแวกนั้น แล้วตั้งท่าเตรียมเข้าไปตีเจ้าของร้าน

เจ้าของร้านรีบถอยกลับไปที่เตาย่างบาร์บีคิว ก่อนจะรีบขอโทษออกไปว่า

“โอเค… ต้องขอโทษด้วย พวกแกกินกันก่อนเลย เชิญกินตามสบาย!”

ถงโยวโยวมองกลุ่มคนที่ไร้เหตุผลพวกนี้ ก่อนขมวดคิ้วแล้วกระซิบว่า

“คนพวกนี้เป็นใครกัน? คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหน?”

หวงหมาวบังเอิญได้ยินเสียงกระซิบอย่างไม่คาดคิด

เขาพาพรรคพวกเดินเข้าไปล้อมโต๊ะของทั้งสองไว้

คนที่มีผมสีแดงพูดขึ้นว่า

“เมื่อกี้พูดว่าไงนะ?! หาว่าพวกฉันเป็นพวกเก่งแต่ปากรึยังไง?”

หวงเหมาเห็นว่าทั้งสองคนเป็นแค่ผู้หญิงท่าทางอ่อนแอ และคิดว่าน่าจะเป็นนักศึกษาของหนานซาน เขาจึงเดินเข้าไปหาที่นั่งใกล้ ๆ ทั้งสองพร้อมแสดงท่าทางเหมือนพวกลามกอนาจาร

“อยากกินเนื้อเสียบกับพวกพี่ไหมจ๊ะ? งั้นให้พวกพี่นั่งด้วยคนสิ? เดี๋ยวพี่จะช่วยป้อนเนื้อแท่งใหญ่ ๆ ให้นะจ๊ะ!”

เมื่อพูดจบ หวงเหมาก็ลากเก้าอี้มาหนึ่งตัว แล้วค่อย ๆ หย่อนก้นนั่งลงข้างถังซือซืออย่างช้า ๆ

“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องเหมือนหมูถูกเชือดดังขึ้น!

ทันใดนั้นหวงหมาวก็ตกใจเสียงดัง เขาไม่ทันได้ทรงตัวด้วยซ้ำ ก็เสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น!

ก้นของเขาไปกระแทกเข้ากับหินแหลมเล็ก ๆ บนพื้นโดยบังเอิญ เขารู้ได้ทันทีเลยว่าต้องถูกใครบางคนแกล้ง!

นี่ฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย?!

หวงหมาวรู้สึกฉุนจัด เมื่อเหลือบไปเห็นเก้าอี้ในมือของถังซือซือ ก็รู้ทันทีว่าเธอต้องเป็นคนดึงเก้าอี้ออกไป นี่ยิ่งทำให้เขารู้สึกโกรธมากขึ้นไปอีก!

“เตรียมจัดการผู้หญิงสองคนนี้ได้เลย! ชักจะทำเป็นอวดดีแบบนี้ต้องสั่งสอนซะ!”