บทที่ 38

นี่แหละช่วงเวลาดี ๆ หลังจากได้ทำงานล่วงเวลา

รสชาติอร่อยเหลือเชื่อ อร่อยจนหยุดไม่ได้แล้ว!

รสชาติของซอสมะเขือเทศเข้มข้น แต่ไม่กลบรสสัมผัสของเนื้อ เป็นการจับคู่กันอย่างลงตัวที่สุด ทุกคนต่างหยุดมือตัวเองไม่ได้ ยังคงตักเข้าปากอย่างต่อเนื่อง รสชาติอาหารที่กลมกล่อมทำให้ทุกคนมีความสุข ผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้าที่ได้รับมาตลอดทั้งวัน!

อร่อยมาก!

ไม่คิดเลยว่าฝีมือลูกจะต่างจากฝีมือการทำอาหารที่ดำเป็นตอตะโกของแม่ได้ขนาดนี้!

เมื่อกู่ชวนได้ชิมอาหารจานอื่น ๆ บนโต๊ะ สีหน้าของเขาดูมีความสุขมากจนหุบยิ้มไม่ได้ เขาชมเชยไม่หยุดปากว่า

อร่อย… รสชาติอร่อยสุดยอด!

ทันทีที่เขากินเข้าไป เขาลิ้มรสถึงความสดของกุ้งอย่างที่ไม่เคยลิ้มลองมาก่อน ซึ่งเข้ากับความหวานจากผัดบวบได้ดีมาก ความนุ่มเด้งของกุ้งยิ่งกัดยิ่งสู้ฟัน รสชาติอร่อยเหลือเชื่อท่วมท้นเต็มปาก จนอดใจไม่ไหวที่จะเติมข้าวเพิ่มอีกจานหนึ่ง

นี่คือผัดบวบใส่กุ้งสดที่ไม่เคยมีในโลกนี้! ส่วนผสมดูเรียบง่ายและธรรมดา แต่ด้วยความเชี่ยวชาญในการปรุงรสและกรรมวิธีของถังซือซือได้ชูรสของวัตถุดิบจนถึงขีดสุด มันคือสัมผัสของรสชาติที่หาจากที่ไหนไม่ได้ง่าย ๆ!

“อร่อยมาก ๆ! คุณหนูซือซือ! นี่คือผัดบวบใส่กุ้งสดที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยกินมาเลยครับ!” กู่ชวนเอ่ยปากชื่นชมอย่างจริงใจ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ดวงตาสว่างสดใสทุกครั้งที่พูดคำว่า ‘อร่อยมาก’ ‘เหลือเชื่อ’ สีหน้าดูมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด

กู่ชวนอยู่กับการทำงานเต็มเวลาทุกวัน รวมถึงต้องทำงานล่วงเวลาเกือบทุกคืนเมื่อเจ้านายของเขาต้องการ เขาจึงไม่มีช่วงเวลาดี ๆ กับการกินอาหารในแต่ละมื้อมากนัก

เขาสามารถยืนยันด้วยหัวใจทั้งดวงของตัวเอง! ว่านี่คือรสชาติที่ดีกว่าอาหารของเชฟในเมืองหลวงเป็นร้อยเท่าพันเท่า!

คืนนี้คุ้มค่าจริง ๆ ที่มีโอกาสได้กินอาหารรสชาติดีขนาดนี้! ไม่เสียดายเวลาเลย!

นี่แหละช่วงเวลาดี ๆ หลังจากได้ทำงานล่วงเวลา!

คุณผู้ชาย! ผมรอลุ้นให้ท่านมาที่นี่บ่อย ๆนะ ได้โปรดมาเถอะ!

ถังซือซือสังเกตปฏิกิริยาของมู่ซูเสียนและกู่ชวน เธอมีความมั่นใจมากในทักษะการทำอาหาร แต่สิ่งที่เธออยากรู้มากที่สุดคือปฏิกิริยาของ…

ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่เซียวเฉินเยวียนอย่างตั้งใจ แต่เขาไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องอยู่ จึงก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อไป

เธอตกตะลึงจนตาค้าง ขณะที่เขากำลังหยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วยื่นไปคีบเนื้อปลากะพงขาวนึ่ง

แม้แต่ท่าจับตะเกียบยังดูสง่างามเหมือนกับรูปปั้นกรีก

เธอมองเขาคีบเนื้อปลากะพงนึ่งหนึ่งชิ้นเข้าปาก ก่อนเคี้ยวมันอย่างช้า ๆ

ดวงตาของเซียวเฉินเยวียนพลันสว่างขึ้นราวกับดวงดาวจักรราศีกำลังเปล่งประกาย สีหน้านิ่งงันไปครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นเขาก็หันไปมองถังซือซือด้วยสีหน้าที่แสดงความพอใจเป็นอย่างมาก ยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ซือซือ คราวหน้าทำอาหารให้ผมกินอีกนะ”

หืม?!

ต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ ๆ!

ฉันว่าเขาต้องวางแผนบ้าบออะไรไว้อีกแน่ ๆ!

ตอนนี้… ถังซือซือคิดว่านี่ต้องเป็นกับดักของเขาอย่างแน่นอน แต่เธอกลับมองสบตาเขา แล้วตอบตกลงไปโดยไม่รู้ตัว

“โอเคค่ะ”

นี่ฉันเผลอขายตัวเองอีกครั้งแล้ว!

ให้ตายเถอะ! หงุดหงิดตัวเองชะมัด! เหมือนหนีเข้าซอยแล้วเจอทางตันเลย! กี่ครั้งแล้วนะซือซือ ที่ต้องแพ้ให้กับความหล่อของเขาเนี่ย!

ฉันนี่บ้าผู้ชายจริง ๆ!

ขณะที่ก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ เธอก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงแอบถามกู่ชวนเบา ๆ ว่าปกติแล้วเซียวเฉินเยวียนชอบกินอะไร

มู่ซูเสียนมองถังซือซือด้วยสีหน้าสงสัย เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นบนหัวเธออีกครั้ง เมื่อคิดถึงสิ่งที่น่าเหลือเชื่อมากมายที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและอยากรู้อยากเห็น

ถังซือซือเหลือบไปเห็นท่าทางแปลก ๆ ของมู่ซูเสียน จึงพยายามเบี่ยงเบนบทสนทนาไปมั่วซั่วเพื่อทำให้เธอสับสน

“แม่คะ พอดีที่มหาวิทยาลัยมีคลาสสอนทำอาหารนะคะ หนูเลยลองไปเรียนดู อีกอย่าง แม่คงคิดว่าเมื่อกี้นี้หนูก้าวร้าวมากใช่ไหม? เป็นเพราะหนูเลือกคลาสการแสดงเป็นวิชาเสริมค่ะ! เยี่ยมไปเลย! หนูเก่งใช่ไหมล่ะ!”

ถังซือซือพยายามอย่างมากในการสร้างเรื่องชวนเชื่อ จนเห็นว่าท่าทางของมู่ซูเสียนเปลี่ยนไป จึงโล่งใจว่ามู่ซูเสียนสับสนและมึนงงไปตามแผน

เรียบร้อย ทำให้สับสนสำเร็จจนได้

ยังไงก็เถอะ เมื่อกี้หนูก้าวร้าวมากใช่ไหมคืออะไรกันแน่?

มู่ซูเสียนไม่ใส่ใจกับคำพูดของถังซือซืออีก ตอนนี้เธอคิดว่าคำถามนี้สำคัญกว่า จึงหันไปทางเซียวเฉินเยวียนแล้วถามเขาอย่างตรงไปตรงมา

“คุณเซียว กรุณาตอบฉันมาตามตรงเถอะค่ะ คุณกับ ซือซือรู้จักกันได้ยังไง?