บทที่ 36

ลูกเขยในอนาคตของแม่

เด็กผู้หญิงสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จู่ ๆ เธอก็ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น

“ปะป๊า! ผ้ากันเปื้อน HelloKitty! น่ารักมากเลย! HelloKitty น่ารักอะไรอย่างนี้! แถมเป็นสีชมพูที่หนูชอบด้วย! ปะป๊าใส่ให้ดูหน่อยได้ไหมคะ?”

ถังซือซือฟังคำขอของเด็กผู้หญิงก็คิดในใจว่า เธอคงไม่รู้หรอกว่าพ่อของเธออายแค่ไหนเวลาใส่มัน

กู่ชวนได้ยิน เขาตอบกลับทันทีว่า “ห๊ะ!”

เอาจริงเหรอ?!

ต้องใส่มันอีกครั้งเนี่ยนะ น่าอายเป็นบ้าเลย!

“ก็ได้” คงต้องใส่จริง ๆ สินะ?

ถังซือซือยืนมองกู่ชวนใส่ผ้ากันเปื้อน HelloKitty สีชมพูอีกครั้ง หลังจากวางโทรศัพท์มือถือไว้ไกล ๆ เพื่อให้ลูกสาวของเขามองเห็นภาพมุมกว้างได้ชัดเจน และดูครอบคลุมมากที่สุด

“โอ้โฮ น่ารักมาก ๆ เลย! ปะป๊าของหนูน่ารักที่สุด! ปะป๊าคะ! เต้นกระต่ายน้อยให้ดูอีกได้ไหมคะ?”

เต้นกระต่ายน้อย?

ลูกรักแน่ใจเหรอว่าอยากให้ปะป๊า… เต้นกระต่ายน้อยเนี่ยนะ?

ลองคิดอีกที อยากให้ปะป๊า… เต้นกระต่ายน้อยตอนนี้จริง ๆ เหรอ?

เดิมทีกู่ชวนตั้งใจมาหาถังซือซือวันนี้เพื่อเอาคืนเธอเรื่องเมื่อเช้า แต่ตรงกันข้าม เขากลับต้องมาใส่ผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนเต้นเพลงกระต่ายน้อยต่อหน้าลูกสาว แถมยังต้องเต้นต่อหน้าคนอื่นอีกด้วย เด็กผู้หญิงเอามือเท้าแก้มของตัวเอง มองดูพ่อของเธอเต้นเพลงกระต่ายน้อย เธอตั้งใจดูมากแทบไม่กะพริบตา

กู่ชวนเต้นเพลงกระต่ายน้อยด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก…

เขาเต้นอย่างตะกุกตะกัก พร้อมกับร้องเพลงกระต่ายน้อยไปด้วย…

ดวงตาของเขาร้อนผ่าว สีหน้าแดงเป็นลูกเชอร์รี่..

ถังซือซือรู้สึกเห็นอกเห็นใจทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของเขา

ไม่น่าเชื่อนะว่าจะมีมุมแบบนี้ด้วย ต่อหน้าลูกสาวดูเป็นละคน ดูจะตามใจและรักลูกสาวมาก ๆ เลยสินะ

แต่ว่า มาเต้นแร้งเต้นกาอะไรแบบนี้ ต่อหน้าเจ้านายตัวเองมันจะดีเหรอ?

ถังซือซือแอบชะเง้อหน้าไปมองเซียวเฉินเยวียนทันที

ดูเหมือนคุณชายปีศาจจะดูอารมณ์ดีแฮะ แถมไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าผู้ช่วยส่วนตัวของตัวเองกำลังทำอะไรน่าอายแบบนั้น

หลังจากนั้นถังซือซือรีบหันกลับมาช่วยงานในครัวต่อ

แต่ก็นะ น่าอิจฉาลูกสาวเขาจริง ๆ เลยที่ได้มีความสุขกับครอบครัวแบบนั้น

ภายในครัว มู่ซูเสียนกำลังเทน้ำมันลงในหม้อ ขณะที่อีกมือหนึ่งถือไม้พาย แต่เธอกลับหยุดชะงักไปครู่หนึ่่ง

เธอหันมาหาถังซือซือ ก่อนแอบกระซิบเธอเบา ๆ ว่า

“ซือซือ จะว่าไป ลูกไม่ไปดูแลอำนวยความสะดวกเพื่อนของลูกหน่อยเหรอ? แม่เห็นเขาแล้วก็คิดว่า… น่าจะมีภูมิหลังครอบครัวไม่ธรรมดาแน่นอน… แม่ก็พอจะเดาได้อยู่ งั้นตรงนี้ให้แม่ลุยเอง ลูกไปเถอะ…”

จะปล่อยให้แม่ลุยเองดีไหมนะ?

ถังซือซือยืนครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะมีความรู้สึกบางอย่างเตือนขึ้นมาในหัวของเธอ

เธอรีบคว้าไม้พายจากมือแม่ทันที

“แม่ ไม่เป็นไรค่ะ ให้หนูช่วยเถอะ!”

มู่ซูเสียนดูไม่ค่อยไว้วางใจเท่าไหร่ “ลูกจะลุยเองเนี่ยนะ? ทักษะการทำอาหารของหนูก็ไม่ได้ต่างจากแม่สักเท่าไหร่เลยนี่”

ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ผุดขึ้นมาย้ำเตือน ถังซือซือ

ความทรงจำทำให้เห็นภาพตอนที่เจ้าของร่างเดิมย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองหลวงครั้งแรก มู่ซูเสียนระเบิดครัวไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน และทุกครั้งอาหารที่ทำเสร็จก็มักจะไหม้ทุกที ซึ่งทำให้เจ้าของร่างเดิมรู้สึกเหมือนได้กินยาพิษทุกมื้อ

ถังซือซือรับรู้ถึงความหลังของเจ้าของร่างเดิมได้ในทันที เธอจึงตัดสินใจทำอาหารด้วยตัวเองในมื้อนี้ เพราะถึงยังไงสมัยอยู่ในร่างเดิมเธอก็เคยเป็นเชฟ

มู่ซูเสียนยืนนิ่งเงียบไปพักใหญ่ เธอคิดในใจว่าถังซือซือไม่น่าจะทำอาหารได้ เพราะไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง

ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็เข้ามาชะเง้อดู อีกสักพักก็เดินมาดูด้วยความสงสัย

ท้ายที่สุดถังซือซือก็ดันหลังมู่ซูเสียนให้ออกไปจากห้องครัวก่อนกลับเข้าไปทำอาหารต่อ

ฮ่าๆๆ การทำอาหารเป็นเรื่องง่าย ๆ สำหรับฉันอยู่แล้ว เรื่องเค้กนี่ยิ่งมือโปรเลย

“ลูกแม่ทำอาหารไฟลุกแบบในทีวีได้ด้วย? ไม่น่าเชื่อเลย”

มู่ซูเสียนแอบเข้ามาอย่างเงียบ ๆ อีกครั้ง ก่อนจะเผลอพูดออกมาด้วยความตกตะลึง

“ซือซือ แม่ถามตามตรง ผู้ชายดูภูมิฐานร่ำรวยคนนั้นเป็นใคร แล้วเขามีความสัมพันธ์ยังไงกับลูก?” เพียงชายตามองแค่ครั้งเดียว ก็รู้แล้วว่าเขาต้องเป็นคนในตระกูลเซียวที่ร่ำรวยของเมือง F แน่ ๆ เธอไม่คิดว่าลูกสาวของตัวเองจะมีโอกาสผูกมิตรกับเขาได้

เธอนึกขึ้นได้ว่าอยากถามเรื่องนี้มานานแล้ว

ถังซือซือกวักมือเรียกมู่ซูเสียน ก่อนกระซิบข้างหูเบา ๆ ว่า

“แม่คะ นั่นแหละคือลูกเขยในอนาคตของแม่”