บทที่ 35

ปีศาจนี่อีกแล้ว

เมื่อทุกคนมองไปที่โทรศัพท์มือถือในมือของเด็กผู้ชาย คลิปวิดีโอนั้นมีความคมชัดมาก สามารถมองเห็นภาพรวมได้อย่างชัดเจน จนอดไม่ไหวที่จะตบมือฉาดใหญ่ด้วยความสะใจ

เมื่อทุกคนได้เห็นหลักฐาน คุณป้าถึงกับตกใจจนตาค้าง แล้วยอมรับความผิดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

คอนโดเฟิงตัน หน้าห้อง 802 อาคารที่สิบ

“แม่คะ หนูกลับมาแล้ว”

เธอเปิดประตูเข้าไป

ถังซือซือได้กลิ่นดอกไม้จาง ๆ ลอยออกมาจากห้องนั่งเล่น กลิ่นหอมหวานมากจนทำให้รู้สึกสดชื่น

จากความทรงจำเจ้าของร่างเดิม มู่ซูเสียนไม่เคยจัดดอกไม้ไว้ในบ้านเลยสักครั้ง

เดินเข้ามาเพียงไม่กี่ก้าว ถังซือซือก็เห็นคุณชายปีศาจเจ้ากรรมของเธอนั่งอยู่บนโซฟาริมหน้าต่าง กำลังเอนหลังอ่านหนังสือพิมพ์ ท่าทางและสีหน้าของเขาช่างดูสง่างามไปทั้งหมดไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม

หัวใจของถังซือซือเต้นแรงอีกครั้ง ใบหน้าด้านข้างของเขาดูมีเสน่ห์เหลือล้น

นอกจากนี้ เมื่อเธอเหลือบไปมองไปด้านข้างโซฟา เห็นกล่องของขวัญขนาดต่าง ๆ หลายกล่องวางซ้อนกัน บนโต๊ะกลมหน้าโซฟามีแจกันรูปทรงสวยงาม พร้อมกับมีดอกไฮเดรนเยียบานสะพรั่งประดับอยู่ข้างใน

ถึงแม้ห้องพักนี้จะดูไม่ใหญ่โตและหรูหราสมกับฐานะของเซียวเฉินเยวียน แต่แค่เขานั่งอยู่เฉย ๆ ก็ทำให้ห้องนี้ดูสว่างไสวสวยงามขึ้นมา ถังซือซือเห็นแบบนั้นก็นึกถึงคำว่า ‘หล่อเหลาอย่างหาใดเปรียบ’

คุณชายปีศาจนี่อีกแล้ว… มาที่นี่ทำไมกัน?

พอได้ยินเสียงเปิดประตู เซียวเฉินเยวียนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเป็นประกายก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความห่วงใย

“ทำไมกลับมาช้าจังล่ะ?”

เฮ้อ…

ขอร้องล่ะ ได้โปรดใช้น้ำเสียงเหมือนเป็นห่วงเราเต็มประดาแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่?

รู้สึกเหมือนเวลากลับบ้านหลังเลิกเรียนแล้วมีพ่อมารอรับเลยแฮะ…

“นี่… คุณมาทำอะไร?”

“ผมหิว”

คิดว่าฉันเชื่อเหรอ? ตัวเองเป็นถึงประธานบริษัทตระกูลเซียว อยากจะกินอะไรตอนไหน แค่สะบัดมือไปมาก็มีคนหามาประเคนให้แล้วไม่ใช่รึไง?

“ตอนบ่ายผมส่งข้อความไปหา คุณไม่ได้อ่านเหรอ? ไม่เห็นตอบกลับก็นึกว่าอ่านแล้ว” เซียวเฉินเยวียนยังคงบ่นต่อไป

ตอนไหน?

เมื่อถังซือซือเปิดดู WeChat ก็เห็นประโยคหนึ่งเพิ่งเด้งขึ้นมา “ผมจะไปทานอาหารเย็นที่บ้านคุณตอนห้าโมงเย็น”

มือถือซังกะบ๊วยเอ๊ย เน็ตหลุดเป็นว่าเล่นอะไรขนาดนั้น!

“สัญญาข้อที่สิบ ต้องตรงต่อเวลา ข้อสิบเอ็ด ทั้งข้อความแล้วก็โทรศัพท์ คุณต้องตอบกลับหรือรับสายทันที” เขาบ่นขึ้นมาอีกครั้ง

ความจำดียิ่งกว่าอะไรซะอีก! เห็นทีเธอคงต้องหาเวลาสักหน่อยแล้วไปนั่งท่องจำสัญญาให้ขึ้นใจ!

“ไม่ ๆ… ฟังก่อนสิ ก็มือถือมัน… สัญญาณไม่ดีแล้วค้างบ่อย หยวนให้ฉันหน่อยเถอะน่า เรื่องแค่นี้เอง”

เธอกลัวว่าเขาจะเอาเรื่องค่าเช่ามาขู่เมื่อเธอทำผิดกฎ จึงรีบอธิบายทันที

เซียวเฉินเยวียนเลิกคิ้วขึ้น ก่อนก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ

มีเสียงของคนสองคนดังออกมาจากในครัว

ถังซือซือเดินเข้าไปดู ก่อนจะหลุดขำออกมาเบา ๆ

กู่ชวนเงยหน้าขึ้นมาทักทายถังซือซือ แต่ภาพลักษณ์ของเขาในตอนนี้ดูแปลกตาไปมาก

เธอเห็นเขาใส่ผ้ากันเปื้อนลาย HelloKitty สีชมพู และกำลังช่วยแม่ของเธอทำอาหาร

มู่ซูเสียนสอนเขาทำอาหารด้วยสีหน้าที่ดูอ่อนโยน “คุณกู่คะ คุณควรทำตรงนี้ก่อน แล้วถัดไปก็…”

สีหน้าของกู่ชวนดูประหม่ามาก ๆ ท่าทีลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูก ราวกับกลัวตัวเองจะเปียกหรือเปื้อนคราบซอส ผ้ากันเปื้อนลายน่ารักสะบัดปลิวไปมา

มู่ซูเสียนเห็นถังซือซือแล้วพูดว่า “ลูกกลับมาทันเวลาพอดีเลย” จากนั้นเธอก็หันไปบอกกู่ชวนว่า “คุณกู่ไปพักก่อนนะคะ ตรงนี้ฉันกับลูกจะทำต่อเอง!”

กู่ชวนรอประโยคนี้ของเธอมานานแล้ว ก่อนจะรักษาฟอร์มของตัวเองให้กลับมาดูดี ขณะที่เขากำลังจะส่งผ้ากันเปื้อนให้ถังซือซือ จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

เขาชะงักมือของตัวเองไว้ทันที แล้วรีบกดรับสายวิดีโอคอลทันที

ใบหน้าของตุ๊กตาผู้หญิงสีชมพูจิ้มลิ้มปรากฏขึ้น พร้อมกับเด็กหญิงอายุประมาณสี่หรือห้าขวบ

“ป่าป๊า! เมื่อไหร่จะกลับบ้านเหรอคะ?”

สีหน้าเรียบนิ่งของกู่ชวนก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน น้ำเสียงที่เคยเคร่งขรึมก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นแปลกหู เขาตอบกลับเบา ๆ ว่า “ลูกรัก”