บทที่ 26

คนในกระสอบ

เสียงสบถ ต่อย เตะ และโวยวายดังขึ้นในความมืด

“ฉันจะฆ่าแก! กล้าดียังไงมาโกงฉัน หา นังคางคก? ฉันจะสอนให้แกเป็นคนดีก็วันนี้แหละ!” พันหม่าลี่ใช้กำปั้นทุบลงไปอย่างรุนแรง

“ตายซะนังคางคก! ผู้หญิงที่แกโกงคือรุ่นพี่พวกฉัน จำใส่หัวเอาไว้! วันนี้ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้น ๆ!” เสียงสบถและโวยวายดังขึ้นเรื่อย ๆ

การทำร้ายร่างกายยังไม่หยุดง่าย ๆ

“นังบ้า! แกเป็นคนแรกที่กล้าทำให้ฉันรอนานขนาดนี้! นังคางคกสารเลว! วันนี้ฉันไม่ปล่อยแกไปหรอก!”

“ไม่กลับไปหาแม่แกล่ะ! หนีไปก็ได้นี่ จะกลับมาทำไม? รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าทำให้พี่หม่าลี่โกรธ แกต้องแลกด้วยเลือด!”

“สู้กลับสิ! ถ้าแกแน่จริงก็สู้ฉันกลับ! ไม่งั้นได้นอนตายสมใจแน่! หาเรื่องฉันดีนักนังคางคก! ไม่ชอบหน้าแกมานานแล้ว!”

“หน้าตาก็อัปลักษณ์ยังไม่คิดเจียมตัว ไม่อายบ้างเหรอที่มาสมัครเรียนหนานซาน? ถ้าเป็นฉัน ฉันลาออกไปนานแล้ว!”

เสียงคร่ำครวญครางดังมาจากกระสอบไม่ขาดสาย คนในกระสอบพยายามดิ้นรนที่จะหลบหนี

แต่ถึงอย่างนั้น ภายนอกกระสอบไม่มีใครสนใจจะหยุดฟัง เสียงสบถและเสียงโวยวายยังคงดังขึ้นเรื่อย ๆ

กำปั้น เตะ ถีบยังระดมเข้าไปนับครั้งไม่ถ้วน พวกเธอทำอย่างนี้กันมานานกว่าสิบนาทีแล้ว หลายคนเริ่มหายใจหอบ มีเหงื่อทั่วใบหน้า

พันหม่าลี่รู้สึกผ่อนคลายและสบายตัวมากขึ้นเมื่อได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“เฮ้อ ฉันเหนื่อยแล้วล่ะ ทุบมันดีจริง ๆ”

เสียงฟังดูคุ้นหูดังขึ้นมาจากหน้าประตู

“ออกหมัดสวยดีนี่ พันหม่าลี่”

“ไม่เท่าไหร่หรอก… ฉัน… เจ๋ง…”

เดี๋ยวนะ!

หยุดๆๆ!

“เปิดไฟเร็ว!”

เมื่อกี้ได้ยินเสียงคนพูดกับฉัน!

เหมือนร่างกายถูกไฟช็อตนับครั้งไม่ถ้วน เสียงของ พันหม่าลี่เริ่มสั่นเทา แสดงสีหน้าตกใจจนบิดเบี้ยว

หวงหมาวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นเธอจึงรีบเดินไปเปิดไฟทันที

“โอ๊ย…”

ภายใต้แสงไฟสว่างจ้า พันหม่าลี่ หวงหมาว และเป้าจ้า ทั้งสามต่างร้องตกใจเป็นเสียงเดียวกัน

“บ้าน่า!”

พวกเธอแทบไม่เชื่อสายตา ทั้งสามส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นพร้อม ๆ กัน

คนอื่น ๆ ในหอพักต่างตกใจเสียงกรี๊ดนั้นจนต้องหันไปกระซิบกระซาบกัน ได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นที่ห้องของพันหม่าลี่

ภายในห้อง 307 เพิ่งจะเปิดไฟสว่างจ้า ถังซือซือล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ก่อนหยิบถุงขนมรูปคลื่นทะเลสีรุ้งขึ้นมากิน ก่อนเดินเข้าไปยืนข้างร่างที่ถูกคลุมด้วยกระสอบเพื่อดูผลลัพธ์

คนอื่น ๆ ภายในห้อง ต่างมองมาที่พันหม่าลี่ด้วยความตกใจ ทุกคนสงสัยระคนตกใจว่าเรื่องมันเป็นมายังไงแน่ ถังซือซือมองดูเหตุการณ์อย่างพอใจแล้วพูดขึ้นว่า

“อ้าว หยุดแล้วเหรอ? กำลังดูเพลินเลย ต่อเลย ไม่ต้องอาย ทำไมไม่ให้พรรคพวกของเธอทำต่อล่ะ?”

“แก… กะ… แก…” พันหม่าลี่ชี้นิ้วออกไปอย่างสั่นเทา เธอตกใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น พูดได้แต่คำว่า “แก” แล้วพยายามคิดหาเหตุผล

“แกอะไรล่ะ?”

“แก… แก… แก… อยู่ตรงนั้นได้ยังไง?” ใบหน้าของ พันหม่าลี่ซีดเผือดลงทันที เหงื่อเริ่มไหลออกมาจากหน้าผากไม่หยุด ดูเหมือนว่าเธอกำลังคิดถึงความเป็นไปได้หนึ่งที่ฟังดูแย่ มาก ๆ

“แก… อยู่นี่… แล้วนั่น… ใคร… อยู่ในนั้น…” พันหม่าลี่พยายามข่มน้ำเสียงที่สั่นสะท้านนี้ แล้วชี้นิ้วไปที่ร่างในกระสอบอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

หวงหมาวและเป้าจ้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ดูเหมือนจะมีปฏิกิริยาตอบสนองในแบบเดียวกัน

“พระเจ้า กรี๊ดๆๆๆๆ! แล้วพี่จิ้งอี๋หายไปไหน?!”

พวกเธอต่างมองหน้ากันด้วยความตื่นตกใจ แม้จะรู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ แต่เพื่อคลายความสงสัยนี้ พวกเธอจำเป็นต้องรู้ให้ได้ว่าใครอยู่ในกระสอบ

พันหม่าลี่กับรุ่นน้องของเธอพยายามรวบรวมความกล้า ก่อนที่ทั้งสามจะย่อตัวเข้าไปเปิดปากกระสอบออกอย่างช้า ๆ

ถังซือซือยืนดูพวกเขาพร้อมกับเคี้ยวขนมของเธอต่อไป

“หรือว่า! คนที่ตัวเล็กพอจะอยู่ในกระสอบนี้ได้!”

“เป็นไปได้ยังไง! หลี่จิ้งอี๋น้องพี่!”