บทที่ 24

แผนขั้นแรก

ย่านธุรกิจเมืองหนานซาน

ย่านนี้มีผู้คนพลุกพล่านเต็มท้องถนน เป็นแหล่งท่องเที่ยวของหนุ่มสาว ร้านอาหารชั้นนำจำนวนมาก และบริษัทของนักธุรกิจอีกมากมาย

ถังซือซือเดินตรงเข้าไปที่ตึกแถวในละแวกที่ไม่มีผู้คนเดินผ่าน

ด้านหน้าตึกแถวเป็นร้านค้าเล็ก ๆ กับประตูเก่า ๆ มีพื้นที่ใช้สอยไม่เกินห้าตารางวา

ภายในมีป้ายชื่อร้านค้าเก่าว่า Little Fat Quick Print ที่เจ้าของคนก่อนทิ้งเอาไว้ กับป้ายที่เขียนไว้ว่า ‘ให้เช่า หมื่นสามต่อเดือน’ อยู่ข้าง ๆ กับป้ายชื่อร้านค้า

ถังซือซือหยิบกุญแจร้านออกมา แล้วเปิดประตูเข้าไปข้างในทันที

กลิ่นเหม็นอับภายในร้านรุนแรงมากจนกระแทกจมูก

เธอเปิดฟังก์ชันไฟฉายของโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะส่องดูข้าวของภายในร้าน แล้วพบว่ามีสิ่งของมากมายที่เก่าจนไม่สามารถนำไปทำความสะอาดแล้วเอากลับมาใช้ได้อีก

ผนังทุกที่มีแต่คราบสกปรกฝังแน่น ดูทรุดโทรมมาก

ถังซือซือนึกถึงประโยคหนึ่งขึ้นมา ‘ครอบครัวคือกำแพงของความรัก’

อย่างน้อย โชคดีที่ร้านนี้มีไม้กวาดกับไม้ถูพื้นอันเก่าเหลือทิ้งไว้อยู่

หลังจากหาสวิตช์ไฟเจอแล้ว เธอจึงเริ่มทำความสะอาดอย่างขันแข็ง

ที่เธอตั้งใจมาที่นี่ คือแผนขั้นแรกในการหนีออกมาจากผู้ชายคนนั้น…

เมื่อเธอได้รับทุนจากการสอบเป็นเงินหนึ่งหมื่นหยวน เธอรีบนำเงินมาเช่าร้านนี้ทันที

สำหรับเธอ ความจนและความขี้เหร่ไม่ใช่เรื่องที่น่าทุกข์ร้อนอะไร เพราะทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งชั่วคราวเท่านั้น…

เชฟระดับแนวหน้าของเคปเลอร์ ต้องกลับมาอยู่ในร่างที่ไม่มีอะไรเลย แต่ภายในใจเธอยังคงส่องแสงระยิบระยับถึงความมุ่งมั่น สักวันหนึ่งเธอจะกลับคืนสู่จุดสูงสุดอีกครั้ง…

เธอยังคงเชื่อว่าทุกอย่างต้องปล่อยให้เวลาขับเคลื่อนด้วยตัวของมันเอง…

ช่วงที่เธอกำลังยุ่งอยู่กับการทำความสะอาด เสียงฟังดูขี้อายดังขึ้นจากนอกประตูร้าน

“ขอโทษนะ… มีใครอยู่ไหม?”

ถังซือซือเดินไปตามเสียง ด้านนอกประตูมีหญิงสาวที่มัดผมหางม้าและไม่ได้แต่งหน้ากำลังยืนอยู่ เธอสวมแว่นหนากรอบดำแบบสมัยก่อน แต่งกายด้วยชุดสุภาพเรียบร้อย

เมื่อเธอเห็นถังซือซือมองมา เธอเผยรอยยิ้มกว้างอันบ่งบอกถึงความสดใสและเข้มแข็ง

“สวัสดีค่ะรุ่นพี่ หนูเห็นข้อความเปิดรับสมัครของรุ่นพี่ทางอินเทอร์เน็ต หนูเลยมาที่นี่เพื่อสมัครงานค่ะ”

ก่อนหน้านี้ ถังซือซือได้โพสต์เปิดรับสมัครงานในกลุ่มโซเชียลของมหาวิทยาลัย เธอไม่คิดเลยว่าจะมีคนสนใจแล้วมาสมัครเร็วขนาดนี้

“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นรุ่นพี่?”

“หนูเช็กข้อมูลของรุ่นพี่ในเว็บไซต์ของมหาลัยแล้ว รุ่นพี่เข้าเรียนเร็วกว่าหนูหนึ่งปี ฮิฮิ”

เรียกรุ่นพี่ถูกแล้ว เพราะเธอเองก็กำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่สาม

“แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ?”

“ถงโยวโยวค่ะ”

เดี๋ยวนะ? เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหน…

ถังซือซือพยายามนึกชื่อในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมอยู่นาน แต่ก็นึกไม่ออก

“เรียนด้านไหนมาล่ะ?”

“หนูเรียนเอกคอมพิวเตอร์ค่ะรุ่นพี่”

เป็นเรื่องที่น่าทึ่งสำหรับเธอพอสมควร นี่เป็นสาขาวิชาที่ส่วนใหญ่ผู้ชายจะเลือกเรียน มีผู้หญิงแค่ไม่กี่คนที่สามารถทนต่อการเรียนแล้วต้องรับมือกับดีบักโค้ดต่าง ๆ แถมยังต้องวุ่นวายกับแผงวงจรทุกวี่ทุกวัน

“ก็ดี…” ถังซือซือยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“งั้นพร้อมเริ่มงานเลยไหม มาช่วยพี่ทำความสะอาดหน่อยสิ?”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันไรก็มืดค่ำแล้ว

ระหว่างทางเดินกลับไปหอพักที่ 17

ถังซือซือเดินทอดน่องพร้อมกับฮัมเพลงเล็กน้อย ก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสาม วันนี้การทำความสะอาดร้านเล็ก ๆ ได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

ถึงแม้เงินหนึ่งหมื่นหยวนจะใช้เป็นต้นทุนได้ไม่มากนัก แต่เธอยังสามารถแบ่งไปใช้จ่ายกับของตกแต่งตามสไตล์ของเธอได้

‘ฉันเชื่อว่าตัวเองมาถูกทางแล้วแหละ’

‘แผนขั้นต่อไปคือทำงานอย่างหนักเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น’

‘แค่นี้ก็ตื่นเต้นจนทนไม่ไหวแล้ว ฮิฮิ’

ถังซือซือเดินขึ้นมาถึงชั้นที่มีห้อง 307 ทันใดนั้นเธอสัมผัสได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ตามโถงทางเดินมืดสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงของใครเลย ถึงแม้ว่าช่วงนี้จะดึกมากแล้ว แต่นี่ก็ยังไม่ใช่เวลาที่นักศึกษาส่วนใหญ่จะเข้านอนกัน

ถังซือซือยืนอยู่กลางโถงทางเดิน แสงไฟมืดสนิท ไม่ว่าจะเพ่งมองมากแค่ไหนก็ไม่เห็นอะไรเลย

ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงเบา ๆ ชวนให้ขนลุกลอยแว่วเข้ามา ‘กรอบแกรบ ๆ’ ก่อนจะเหลือบไปเห็นบางสิ่งที่มีสีขาวปรากฏตัวออกมาจากเงามืด

ถังซือซือรู้สึกกลัวจนหัวใจสั่นระรัวอย่างบอกไม่ถูก