บทที่ 11

หนูไม่ได้โกง

เริ่นเฉียงผู้คอยสนับสนุนพันหม่าลี่ เธอรีบเข้ามาพูดยกยอทันทีว่า

“หม่าลี่ ตอนนี้ไม่ว่าใครก็สู้เธอไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆ ยังไงซะเธอก็เหนือกว่าผู้หญิงทุกคน”

เฉินเมิ่งอวี่ชำเลืองตามองทั้งสองคนด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนจะหันกลับมามองถังซือซือที่กำลังนั่งนิ่งเงียบโดยไม่พูดจาอะไรสักคำ

แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็แอบขยิบตาให้กันอย่างลับ ๆ

เพราะสิ่งที่ทุกคนในมหาวิทยาลัยไม่รู้ก็คือ ถังซือซือกับเฉินเมิ่งอวี่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายมานานแล้ว

สมัยถังซือซือเรียนอยู่ชั้นมัธยม เธอมีผลการเรียนอยู่ในอันดับต้น ๆ ของโรงเรียน มีน้อยคนนักในแผนกวรรณกรรมของหนานซานที่รู้เรื่องนี้

ในตอนนี้ รองศาสตราจารย์หยานเจ๋อเดินเข้าห้องสอบมาพร้อมกับกองกระดาษหนาเป็นคอนโด นักศึกษารอบ ๆ ห้องต่างแยกย้ายกลับไปยังที่นั่งเหมือนมดแตกฝูง ก่อนจะเริ่มมีการอธิบายกฎการสอบแล้วจึงเริ่มต้นขึ้น

“เริ่มการสอบได้”

เมื่อกระดาษข้อสอบถูกแจกให้แต่ละคน ถังซือซือรีบอ่านข้อสอบอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็มีคำตอบผุดขึ้นมาในหัวของเธอ

เธอเริ่มลงมือทำข้อสอบอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับเสียงของปากกาที่กำลังเขียนกระดาษจากทั่วทั้งห้อง

ขณะเดียวกันถังซือซือสังเกตว่าหยานเจ๋อกำลังจับตาดูเธอจากมุมหนึ่งของห้อง แต่เธอก็ได้ไม่สนใจท่าทีของเขา แล้วหันกลับมาก้มหน้าทำข้อสอบต่อไป

เธอคิดคำตอบได้รวดเร็วมาก ดังนั้นเวลาในการทำข้อสอบแต่ละข้อเธอจึงใช้เวลาไม่นานมากนัก

หยานเจ๋อเริ่มเพ่งมองถังซือซือมากขึ้น ก่อนจะย้ายเก้าอี้มานั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะของเธอ

ในตอนนี้เหมือนเขากำลังให้ความสนใจในตัวเธอเป็นพิเศษ

นักศึกษาที่มักจะดึงดูดความสนใจของอาจารย์ได้นั้นมีอยู่สองประเภทด้วยกัน หนึ่ง… ดีเกิน และสอง… คือไม่ได้เรื่อง

แต่เขาสัมผัสได้เลยว่า ถังซือซือคนนี้ไม่เหมือนกับ ถังซือซือคนก่อน

ถังซือซือจดจ่อกับการทำข้อสอบต่อไป โดยไม่ได้สังเกตท่าทีของหยานเจ๋อเลยว่าเขาสงบนิ่งมาก แล้วมองไปที่กระดาษข้อสอบของเธออย่างไม่ละสายตา

“กริ่ง กริ่ง กริ่ง…” เสียงสัญญาณบอกหมดเวลาดังขึ้น ถังซือซือส่งกระดาษข้อสอบแล้วกำลังจะออกจากห้องสอบ

“นักศึกษา ไปกับอาจารย์เดี๋ยวนี้” หยานเจ๋อรีบเก็บข้อสอบของทุกคนแล้วพาถังซือซือไปห้องพักอาจารย์ทันที

ภายในห้อง หลายคนยืนมองสถานการณ์ด้วยความแปลกใจ

ถังซือซือไม่ปฏิเสธอะไร แล้วเดินตามหยานเจ๋อไปที่ห้องพักอาจารย์อย่างเงียบ ๆ

เธอเดินตามไปด้วยท่าทีที่มั่นใจ และไม่มีความกังวล

เมื่อทุกคนเห็นเหตุการณ์นี้ พวกเขาก็เริ่มกระจายข่าวออกไป

“นังคางคกนั่นถูกรองศาสตราจารย์หยานเรียกให้ตามไป! ตอนนี้มันกำลังไปที่ห้องพักอาจารย์!”

“ฮ่าๆๆๆ! หยานเจ๋อเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องเจ้าระเบียบ! นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลยนะถ้าถูกเขาเรียกตัวไป”

“น่าเสียดาย! ทำไมไม่ปล่อยให้นังคางคกโกง ๆ ไปล่ะ? จะได้เห็นวีรกรรมใหม่พันหม่าลี่ แต่ทุกคนคงรู้ว่านังคางคกจะสอบชิงทุนได้ยังไง? สมองแบบเธอคงมาได้เท่านี้แหละ”

“แต่การโกงก็คือการโกง ถูกจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้ เธอมันโง่จริง ๆ!”

ห้องพักอาจารย์

หยานเจ๋อหยิบกระดาษข้อสอบของถังซือซือออกมา แล้วพูดขึ้นว่า

“คุณมีอะไรจะพูดไหม?”

ถังซือซือคาดเดาได้ว่าหยานเจ๋อกำลังคิดอะไรอยู่ เธอจึงเลือกตอบกลับด้วยท่าทีถ่อมตนไม่หยิ่งผยอง

“อาจารย์คะ หนูไม่ได้โกง”

เมื่อหยานเจ๋อพาตัวถังซือซือข้ามา อาจารย์คนอื่น ๆ ภายในก็ต่างมองด้วยความสงสัย เวลานี้ เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของเธอ พวกเขาก็รีบเดินเข้ามาหาเพื่อขอดูกระดาษข้อสอบในมือหยานเจ๋อทันที

อาจารย์ทุกคนเมื่อได้ดูกระดาษข้อสอบก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น

“นี่คือกระดาษข้อสอบของถังซือซือจริง ๆ เหรอ?”

“ไม่อยากจะเชื่อเลย! ปกติกระดาษข้อสอบของเธอจะมีแต่คำตอบที่เว้นว่างไว้นี่ ใคร ๆ ในห้องนี้ก็รู้กันทั้งนั้น”

“ไม่ใช่แค่ไม่มีคำตอบที่เว้นว่างเท่านั้น แต่ฉันดูอย่างละเอียดแล้ว แต่ทำไมฉันถึงไม่เห็นข้อไหนที่เธอตอบผิดเลย?”

“นี่เธอเขียนบทกวีตามคำบอกได้ถูกต้องทั้งหมด แถมยังไม่มีจุดไหนผิดเลยด้วยซ้ำ! บทกวีนี้มันเป็นระดับยอดนักกวีได้เลยนะ!”

หยานเจ๋อและถังซือซือยืนฟังความคิดเห็นทุกคำทุกประโยคของอาจารย์ทุกคนภายในห้องอย่างไม่ขาดสาย