บทที่ 1

คิดจะฆ่าปิดปาก?

“ทำไมเธอถึงยังไม่ฟื้นอีก? เฟยอวี่บอกว่าเธอไม่เป็นอะไรมากไม่ใช่เหรอ?”

“ที่วิ่งตัดหน้าให้รถชนเพราะหวังเรียกร้องค่าเสียหายแน่ ๆ แต่ทำไมคุณผู้ชายถึงได้พาเธอกลับมาล่ะ?”

“ชู่ว! คุณผู้ชายมาแล้ว!”

เสียงดังชะมัด!

ถังซือซือหลับตาแน่น พยายามยกแขนขึ้น แต่ร่างกายกลับหนักอึ้งเหมือนถูกรถเหยียบทับ ความเจ็บปวดรุนแรงเหมือนร่างจะแหลกเสียให้ได้

ในฐานะเชฟระดับแถวหน้าของดาวเคปเลอร์*อย่าง ถังซือซือ เธอรักคุณค่าในชีวิตของตัวเองยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด กล้าคิด และกล้าทำในสิ่งที่คิด ก่อนหน้านี้เธอกำลังฉลองการเปิดร้านอาหารใหม่สาขาที่สองร้อยของตัวเอง แต่แล้วอุกกาบาตยักษ์กลับพุ่งตกลงมาจากท้องฟ้าโดยที่ไม่มีใครคาดคิด

*ดาวเคปเลอร์ = ดาวเคราะห์นอกระบบสุริยะดวงใหม่ มีขนาดและอุณหภูมิใกล้เคียงกับโลกมากที่สุด และอยู่ในเขตที่เอื้อต่อการอยู่อาศัยของสิ่งมีชีวิต โคจรรอบดาวแคระแดงที่ห่างจากโลกประมาณ 300 ปีแสง

อุกกาบาตเชียวนะ!

แต่เธอยังไม่ตาย!

ถังซือซือลืมตาขึ้นทันที ก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่งอย่างกะทันหัน อยากระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเหลือเกินให้กับความโชคดีของตัวเอง แต่ก็ต้องตกใจกับสภาพแวดล้อมตรงหน้าที่ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด!

ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย?

ดีไซน์การตกแต่งภายในที่หรูหราสะดุดตา รวมถึงภาพวาดสีน้ำมันสวยงามขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนัง นี่… นี่ไม่ใช่ดาวเคปเลอร์!

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณผู้ชาย!”

ประตูถูกเปิดเข้ามาจากด้านนอก ถังซือซือรีบหันมองไปตามเสียง

นอกประตู มีสาวใช้ในชุดยูนิฟอร์มยืนเรียงแถวขนาบข้างสองฝั่งอย่างเป็นระเบียบ พร้อมกับผู้ชายรูปหล่อคนหนึ่งที่ปรากฏตัวขึ้นหน้าประตู

ใบหน้าเรียวยาวได้รูปนั้นหล่อเหลาราวกับเทพบุตรในตำนานเทพกรีก ยิ่งดูยิ่งเหมือนรูปปั้นที่ถูกสลักเสลาอย่างประณีตไร้ที่ติ ดวงตาทั้งสองข้างเหมือนมีทะเลดวงดาวเปล่งประกายลึกล้ำอยู่ภายใน

และตอนนี้ เขากำลังเดินตรงมาหาถังซือซือด้วยท่วงท่าที่สง่างามและสงบนิ่ง

ละ… หล่อเป็นบ้า หล่อจนสองขาแทบหุบเข้าหากันไม่ได้!

ถังซือซือยืดตัวขึ้นทันที มองตรงไปยังพ่อหนุ่มรูปงามตรงหน้าที่ไม่ต่างจากทวยเทพกำลังเสด็จลงมาจากสวรรค์

ว่าแต่ เขาเป็นใครกันล่ะ? เธอไม่เคยพบเห็นคนคนนี้มาก่อนเลย แถมเสื้อผ้าที่คนเหล่านี้สวมใส่… ดูยังไงก็ไม่เหมือนเสื้อผ้าของผู้คนบนดาวเคปเลอร์

แป๊บเดียวเท่านั้น ความทรงจำมากมายพลันหลั่งไหลเข้ามาในสมองของเธอ

หลายสิบวินาทีต่อมา ในที่สุดเธอก็รับรู้ถึงเหตุและผล

ที่นี่คือโลก!

เจ้าของร่างเดิมนี้ แต่เดิมเคยเป็นลูกสาวของผู้รากมากดี มีฐานะมั่งคั่ง แต่มีนิสัยอ่อนแอไม่สู้คน

วันหนึ่ง เสี่ยวซานซึ่งพ่อของเธอเคยรับอุปการะไว้ ได้เข้ามาที่คฤหาสน์เพื่อบีบบังคับให้ครอบครัวของเธอยอมสละสมบัติตระกูล โชคดีที่ผู้เป็นพ่อเคยมีพระคุณต่อเขา แต่แม่ของเธอซึ่งไม่เคยเป็นที่ชื่นชอบของบรรดาญาติทางฝั่งสามีกลับถูกขับไล่ออกจากคฤหาสน์ การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นกับครอบครัว รวมถึงคุณภาพชีวิตที่พลิกผันสู่จุดต่ำสุดอย่างรวดเร็ว ทำให้เธอยิ่งมั่นใจในตัวเองน้อยลง และเริ่มป่วยด้วยภาวะซึมเศร้า

ตอนเกิดเรื่องเป็นช่วงระหว่างถังซือซือกำลังสอบเข้ามหาวิทยาลัย เธอหวังว่าตัวเองจะสอบติดมหาวิทยาลัย หนานซานที่ตั้งอยู่ในปักกิ่ง สองแม่ลูกจึงตัดสินใจเดินทางออกจากถิ่นฐานบ้านเกิด เข้ามาที่ปักกิ่งเพื่อทำงานหาเลี้ยงชีพ มู่ซูเสียนได้งานทำที่บริษัทแม่บ้านแห่งหนึ่ง เงินเดือนที่น้อยนิดทำให้ทั้งแม่และลูกสาวแทบไม่พอยาไส้

เมื่อเช้านี้เอง พอเธอรู้เข้าว่าแม่ของตัวเองทำงานหนักให้กับบริษัทแม่บ้านของตระกูลเซียวมาหลายเดือนแล้ว แต่ยังไม่ได้รับเงินเดือนเลยแม้แต่หยวนเดียว ถังซือซือจึงรวบรวมความกล้า วิ่งออกไปขวางหน้ารถของเซียวเทียนอวี่ที่กำลังแล่นอยู่บนถนนสายหลัก ทำให้ถูกคนขับที่เบรกไม่ทันชนเข้าจนเธอเสียชีวิตคาที่ นอกเหนือจากอะไรทั้งหมด เธอกลับข้ามมายังโลกใบนี้ และเกิดใหม่ในร่างที่ว่า!

ข้อมูลมากมายหลั่งไหลเข้าสู่สมองของเธอจนเกินรับไหว ถังซือซือขมวดคิ้วมุ่น ความทรงจำจากร่างเดิมของเธอผสานเข้ากับความทรงจำของร่างใหม่นี้อย่างต่อเนื่อง อุปนิสัยที่ยึดมั่นในความยุติธรรมมาตั้งแต่เดิม รู้สึกเสียใจไม่น้อยกับการตายของหญิงสาวที่มีชื่อเดียวกับตัวเอง

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินเข้ามา ทันใดนั้นเธอจำได้ว่าสาเหตุที่เจ้าของร่างเดิมเสียชีวิตก็เพราะยอมเสี่ยงชีวิตแลกกับค่าจ้างที่ค้างชำระเพราะฝีมือของคนสารเลวคนนี้ เธอจึงเอื้อมไปคว้าข้อมือของชายหนุ่มไว้อย่างรวดเร็ว

“เซียวเทียนอวี่! คุณติดหนี้ไม่ยอมจ่ายเงินเดือนให้แม่ฉัน เมื่อไหร่จะยอมจ่ายซะที?!”

ทันใดนั้น บรรยากาศโดยรอบพลันตกอยู่ในความเงียบงัน

วินาทีต่อมา ชายฉกรรจ์ในชุดสีดำรีบพุ่งตัวเข้ามาทันที ก่อนจะเข้าไปช้อนร่างเธอขึ้นจากพื้น กระทั่งขาทั้งสองข้างลอยอยู่กลางอากาศ

“ท่านครับ! ให้ผมโยนเธอออกไปนอกหน้าต่างตอนนี้เลยดีไหมครับ?”

ทุกคนในตระกูลเซียวรู้กฎเหล็กข้อนี้ดี ไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้องมือของคุณผู้ชายทั้งนั้น!

แม่สาวหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่คนนี้ใจกล้ามาก!

จะทำอะไรน่ะ?

ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!

ถังซือซือพยายามดิ้นรนขัดขืนโดยสัญชาตญาณทันที เธอใช้ชีวิตอย่างอิสระมาตั้งแต่เด็ก กล้าหาญอยู่เสมอ และฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ทุกแขนงจนชำนาญ เพียงแต่…

ร่างกายที่เธอถูกอะไรบางอย่างพามาเกิดใหม่ผอมบางเกินไป จนเธอไม่สามารถสลัดหลุดได้

พอทำอะไรไม่ได้เลยหันกลับมาจ้องหน้าผู้มีความผิดติดตัวตรงหน้าอย่างดุเดือด อยากรู้นักว่าใบหน้าหล่อเหลาแบบนั้นจะหนาทนจนไร้ยางอายสักแค่ไหน?

นอกจากจะติดหนี้ไม่ยอมจ่ายเงินเดือนให้พนักงานของตัวเอง พอมีคนมาทวงถึงหน้าประตูก็คิดจะฆ่าปิดปากกันเชียวเหรอเนี่ย?

แต่คนอย่างถังซือซือไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้น

ชายคนนั้นมองใบหน้าผอมซูบของหญิงสาวซึ่งปกคลุมไปด้วยสิว ฝ้า และกระจนทั่ว ดวงตาคู่นั้นเหมือนจ้องจะกินเลือดกินเนื้อเขาให้ได้ ก่อนที่เขาจะดึงมือตัวเองออกอย่างใจเย็น

“ฉันชื่อเซียวเฉินเยวียน” ริมฝีปากบางของชายหนุ่มขยับเบา ๆ ตอบเธอด้วยน้ำเสียงอันทรงเสน่ห์ชวนดึงดูด