ในฝูงชน ดวงตาเป็ นประกาย “ฮิฮิ ไฉ่อี้ เจ้ามาเมื่อใด? เหตุใดเจ้า ไม่แจ้งให้ข้าทราบ ข้าจะได้ไปรับเจ้า?”

เมื่อมองไปที่เย่ฉิงซวนที่กระดิกหางอยู่ข้างหน้านาง ฮุ่ยไฉ่อี้ก็ กลอกตาไปที่เขาแล้วพูดว่า “ข้ามาถึงก่อน แต่เจ้าไม่ได้สังเกต” บาง ทีในใจของนาง นางถือว่าเย่ฉิงซวนเป็ นน้องชายมาโดยตลอดและไม่ มีความคิดอื่นใด

นางเป็ นคนหัวโบราณมากและไม่สามารถยอมรับการจัดการของ ตระกูลให้นางมีปฏิสัมพันธ ์กับเย่ฉิงซวนมากเกินไป ท้ายที่สุด นาง ควรจะเป็ นพี่สะใภ้ของเย่ฉิงซวน ดังนั้น ไม่ว่าเย่ฉิงซวนจะพยายาม มากเพียงใด นางก็มีทัศนคติเช่นนี้เสมอ

เย่ฉิงซวนไม่รู ้ว่านางกาลังคิดอะไรอยู่ เขาพูดเพียงว่า “งั้นรีบเข้า ไปกันเถอะ พ่อของข้าก็อยู่ข้างใน”

“อะไรนะ? ท่านลุงก็อยู่ข้างในด้วยงั้นรึ?” ทันทีที่เย่ฉิงซวนพูด เช่นนี้ สีหน้าของฮุ่ยไฉ่อี้ก็เปลี่ยนไปและนางก็เริ่มลังเล นางไม่กล้า เผชิญหน้ากับเย่อู๋เหินและรู ้สึกกลัวเล็กน้อย นางรู ้ว่าตระกูลต้องการ ให้นางสานต่อมิตรภาพกับเย่ฉิงซวนต่อไป

เย่อู๋เหินก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้โดยปริยาย นางค่อนข้างกลัวว่าถ้า เย่อู๋เหินจะบังคับให้นางเชื่อฟัง นางจะทาอย่างไร?

 

ในช่วงเวลานั้น ฮุ่ยไฉ่อี้ไม่กล้าเดินผ่านประตูนี้ หลังจากลังเลอยู่ นาน ฮุ่ยไฉ่อี้ก็กัดฟันและเดินผ่านประตูไป เมื่อลาแสงปรากฏขึ้น พวกเขาอยู่ในกระแสทวน มือใหญ่คู่หนึ่งดึงพวกเขาขึ้นไปที่เวทีเมฆ

“ท่านพ่อ” ทันทีที่เขาเข้าสู่เวทีเมฆ เย่ฉิงซวนก็เดินมาหาพ่อและ ทักทาย

ฮุ่ยไฉ่อี้สารวมท่าทีเล็กน้อย นางไม่กล้าเผชิญหน้ากับเย่อู๋เหิน แต่นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโค้งคานับและทักทายเขา หลังจาก ลังเลอยู่นาน นางยังคงเดินหน้าและโค้งคานับ “ไฉ่อี้คารวะท่านลุง”

เมื่อได้ยินเสียงที่ชัดเจนนี้ เย่อู๋เหินก็หันตัวกลับมองฮุ่ยไฉ่อี้ที่ สารวมท่าทีด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าฮ่า… สาวน้อย ไม่เจอกันนาน พ่อของเจ้า เป็ นอย่างไรบ้าง?”

เย่อู๋เหินเผยรอยยิ้มแห่งความรักที่หาได้ยากแก่ฮุ่ยไฉ่อี้ เขามอง ไปที่เด็กหญิงตัวเล็กที่อ่อนโยนและน่ารัก และนึกถึงลูกชายคนโตที่ น่าสงสาร ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ฮุ่ยไฉ่อี้คงจะเป็ น ลูกสะใภ้ของตระกูลเย่ในตอนนี้

ถ้าเขาคิดเรื่องนี้อย่างกล้าหาญ เขาคงจะได้กอดหลานแล้วในวัย นี้ น่าเสียดาย ที่สวรรค์ไม่ยุติธรรม ทาให้ลูกชายผู้น่าสงสารต้องตาย ในทะเลเพลิง จากนั้นเป็ นต้นมา ฮุ่ยไฉ่อี้กลายเป็ นหม้ายไร ้สถานะ

 

ในที่สุด เย่อู๋เหินก็ยิ่งรู ้สึกผิดต่อฮุ่ยไฉ่อี้มากขึ้น นางเป็ นโสดมา หลายปีโดยไม่มีเหตุผลและต้องทนทุกข์กับความคับแค้นใจนับครั้งไม่ ถ้วน

บางทีบุคลิกของนางอาจกลายเป็ นซึมเศร ้าเพราะปัจจัยเหล่านี้ มี ร่องรอยของความเศร ้าในดวงตาของนางเสมอ

“ท่านลุง พ่อของข้าสบายดี เมื่อไม่นานมานี้ เขาได้มาที่ดินแดน ศักดิ์สิทธิ์เยียวยาสวรรค์ แต่เขามีบางอย่างที่บ้านและอยู่นานไม่ได้ เขาจึงรีบกลับไป” เมื่อเจอคาถามของเย่อู๋เหิน ฮุ่ยไฉ่อี้ก็ตอบกลับ อย่างเชื่อฟัง

หัวใจของเย่อู๋เหินเจ็บปวดในขณะที่เขามองดูหญิงสาวที่หดหู่คน นี้ เขาไม่กล้าบังคับให้ฮุ่ยไฉ่อี้ทาอะไรเพราะตระกูลเป็ นหนี้ผู้หญิงคนนี้ เหตุผลที่เขาจัดให้เย่ฉิงซวนอยู่เคียงข้างนางไม่ใช่เพราะเขาต้องการ ให้ทั้งสองตระกูลสานต่อมิตรภาพ

กลับกัน เย่อู๋เหินต้องการชดเชยให้นาง หากพวกเขามีความรู ้สึก ต่อกันจริง ๆ มันอาจจะสามารถลบปมในใจของนางและลืมลูกชายคน โตที่ตายไปแล้วได้ หากพวกเขาเข้ากันไม่ได้จริง ๆ เย่อู๋เหินก็จะไม่ บังคับ เขาเคารพการตัดสินใจของฮุ่ยไฉ่อี้เป็ นอย่างมาก