มีแค่เราที่เป็นเนโครแมนเซอร์ ตอนที่ 38 ผู้ที่ไม่ได้เลือกการ์ด(2)

 

“ฟู่ววว…”

 

จีซูใช้สกิลที่ได้จากการ์ดเชื่อมโยงมาอย่างเต็มที่

 

และสกิลของซองอูเองก็ได้ใช้งานเช่นกัน

 

-ออร่ามรณะส่งผลต่อสมุน

 

-ศัตรูที่สัมผัสกับสมุนจะติดสถานะ “อ่อนแอ”

 

ตามปกติแล้วออกโครงกระดูกจะล้มลงเพราะสู้พลังของแวมไพร์ไม่ได้ แต่ตอนนี้มีเพียงแค่ไหล่ที่หลุดไปเท่านั้น

 

และยังมีข้อความเตือนมากมายโผล่ขึ้นมาที่สายตาแวมไพร์อีก

 

-คุณติดสถานะอ่อนแอ

 

เขารู้สึกว่าทุกส่วนของร่างกายกําลังถูกบดขยี้ช้า ๆ เมื่อกล้ามเนื้อและกระดูกกําลังเดือดแห้ง เขายังยืนอยู่ได้เพราะพลังกายอันมหาศาล

 

“อาห์…แกเป็นใครกันแน่?”

 

“เจ้าโง่ที่พุ่งเข้าใส่พวกเราคิดอยากจะใช้ปากแล้วเหรอ?”

 

ซองอูถือหอกสองเล่มในมือเดียว

 

“ชั้นอยากรู้ว่าพวกแกเป็นใคร บอกมาก่อนสิ”

 

แวมไพร์ยื่นมือราวกับว่าไม่ได้ระวังตัวอีกแล้ว

 

เขาต้องยื้อพยายามยื้อเวลาเพื่อฟื้นฟูตัว เขาคิดจะตัดคอซองอูและหนีออกไปจากที่นี่เมื่อบาดแผลหายและยื่นออกมา

 

“เจ้านีควบคุมได้แค่โครงกระดูกแต่อ่อนแอ เราฆ่ามันได้”

 

แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ได้ทําตามแผนหนีนี้

 

หอกถูกขว้างไปที่ท้องของเขา

 

ฉัวะ!

 

หอกอีกเล่มแทงทะลุอก

 

“ตัดแขนขาก็พูดได้ใช่ไหม? เราไม่ต้องจับมือทักทายกันอยู่แล้ว บอกมาซะ”

 

“อ้ากกก…ไอ้สารเลว…”

 

ฉัวะ!

 

ครั้งนี้ต้นขาขวาของเขาถูกแทง

 

“ระวังคําพูดหน่อยก็ดีนะ เหลือหอกอีกเยอะเลยล่ะ”

 

ที่พื้นเต็มไปด้วยเลือดในเวลาไม่นาน

 

“อย่าเข้าใจผิด แกไม่ได้เหนือกว่าพวกเราเพราะแค่ฆ่าแวมไพร์ชั้นต่ำไปตัวเดียว…”

 

“เรา?”

 

“ตัวแทนของเราไม่ยอมเลิกแน่ และไอ้สารเลวอย่างแกก็จะ…อ๊ากกกก!”

 

แวมไพร์ตาแดงก่ำ เส้นเลือดปูดนูนมาจากคอ

 

นี่คือภาพที่ซองอูคุ้นตา หลังจากที่เปลี่ยนร่างเป็นร่างประหลาด มันจะบ้าคลั่งพร้อมกับสเตตัสที่เพิ่มขึ้นอย่างมาก มันเกิดขึ้นไปแล้วกับแวมไพร์ตัวที่แล้วที่เขาฆ่าในอพาร์ตเมนต์

 

“จีซู ฆ่ามันซะ”

 

จีซูคว้าดาบด้วยสองมือและฟันคอแวมไพร์ขาดสะบั้น หัวของเขากลิ้งไปที่กองเลือด

 

-คุณได้รับ 332 ทองจากการฆ่าผู้เล่น

 

เงินโบนัสนั้นจะแบ่งให้ตามผลงานของคนที่ต่อสู้

 

ซองอูหันไปมองแทซองที่ยืนอยู่ด้านหลัง

 

“นี่”

 

แทซองหน้าซีด เขาก้าวถอยหลังจากกระอักกระอ่วน

 

“ชั้นไม่เกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนั้น…”

 

แทซองพูด

 

“ยังไม่ได้ถาม”

 

“ถ้าอย่างนั้น”

 

“บอกไปแล้วไง เอาเงินทั้งหมดที่มีมาซะ พวกแกเคยพูดกับชั้นแบบนี้ ยังไม่เข้าใจอีกรึไง?”

 

-คุณได้รับ 984 ทอง

 

-คุณได้รับ 431 ทอง

 

-คุณได้รับ 891 ทอง

 

ทองจะได้รับผ่านการสัมผัสตัวเท่านั้น อย่างเช่นการจับมือ

 

ซองอูปล้นทองทั้งหมดมาจากพวกแก๊งเด็กวัยรุ่น

 

“ไม่ได้มากอย่างที่คิดแฮะ คิดว่าจะได้อย่างน้อยซัก 10,000 ทองซะอีก…”

 

ฮันโฮรับเงินส่วนแบ่ง

 

“มันก็แค่แก๊งวัยรุ่นชั้นต่ำล่ะนะ…”

 

พวกเด็กเหล่านี้เป็นแค่แก๊งระดับต่ำที่ไม่ได้มีพลังอํานาจอะไรอย่างที่ซองอูคาดเอาไว้

 

แต่เขาไม่รู้ว่าพวกเขาถูกแวมไพร์บังคับให้ต้องทําแบบนี้

 

แทซองบอกว่าแวมไพร์ที่เรียกว่า “ลุง” ที่ซองอูเพิ่งฆ่าไปนั้นจะมาที่นี่ทุกวันเพื่อเอาเงินไป และแวมไพร์ถึงกับชักชวนพวกเขาให้เข้ากลุ่มด้วยโดยการเปลี่ยนให้เป็นแวมไพร์

 

“ไม่รู้ว่า “บอส” หรือ “ตัวแทน” นั่นเป็นคนเดียวกันรึเปล่า…”

 

จีซูมองหัวแวมไพร์ที่ถูกฟันขาดบนพื้น

 

“ไม่รู้หรอก แต่เจ้าหมอนี่จงใจพยายามขยายอํานาจของตัวเองแค่ไม่กี่วันก็เกิดเรื่องมากมายแล้ว เจ้านั่นส่งคนมารวบรวมเงินที่ปล้นมา”

 

“จริงด้วย ชั้นที่งกับนายที่ปรับตัวได้เร็วมาก จนไม่เคยคิดว่าจะมีคนที่ทําเรื่องน่ากลัวแบบนี้”

 

ซองอูยักไหล่

 

“พวกนั้นไม่ต้องปรับตัวอีกแล้ว…พวกมันเหมาะที่จะอยู่กับโลกใบนี้ต่างหาก”

 

พวกแวมไพร์ไม่เพียงแค่ปรับตัวอย่างที่ผู้รอดชีวิตทํา แต่มันยังดีอกดีใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนกับคนที่ได้มาอยู่บนโลกที่เป็นของตัวเอง

 

“แวมไพร์ตัวนี้แข็งแกร่งกว่าที่ H อพาร์ตเมนต์ มันสร้างแวมไพร์ขึ้นเองได้และยังเดินทางได้โดยไม่มีขีดจํากัด มันน่าจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับแวมไพร์ตัวหลัก”

 

มีแวมไพร์ตัวหลักที่ควบคุมพื้นที่นี้อยู่ด้วยลูกน้องจํานวนมาก อย่างที่เจ้า “ลุง” คนนี้พูดว่า “พวกเรา”

 

“แต่เราไม่สนใจพวกมันได้ไหม?”

 

ซองอูคิด

 

แวมไพร์ตัวหลักจะต้องแข็งแกร่งมากอย่างแน่นอน ซองอูต้องใช้ทุกสิ่งที่มีเพื่อจัดการกับแวมไพร์ตัวเดียว แต่ถ้าหากมีแวมไพร์หลายสิบตัวมาสู้กับเขาล่ะ?

 

“เจ้าพวกนี้เป็นภัย”

 

และแวมไพร์ตัวหลักยังรู้แล้วด้วยว่าซองอูได้ฆ่าแวมไพร์ที่ H อพาร์ตเมนต์ไป และเขาจะต้องรู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่อีกแน่

 

ซองอูมองแทซองที่หดตัวในมุมหนึ่งเมื่อคิดว่าวันหนึ่งเขาจะต้องเผชิญหน้ากับแวมไพร์ตัวหลัก ซองอูจะต้องมีไอเทมที่แข็งแกร่งมากกว่านี้ในการต่อสู้

 

ซองอูพูด

 

“ได้ยินว่ามีร้านค้าที่นี่”

 

เมื่อเขาถาม แทซองรีบลุกขึ้นและนําทางเขา

 

“โอ้ ทางนี้!”

 

แทซองเดินนําไปเพราะรู้ว่าปาร์ตี้ของซองอูนั้นแข็งแกร่งกว่าแวมไพร์ที่ใช้งานเขาและพรรคพวก

 

แต่ทุกคนรวมถึงซองอูและแทซองต้องหยุดที่ทางเข้าออฟฟิสเมื่อเห็นจดหมายสีแดง

 

-พวกเขาได้เจอกับปัญหาแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนกล้าพอที่จะไม่เลือกการ์ดอาชีพแม้จะเป็นรอบที่สอง?

 

“เกิดอะไรขึ้น? พวกนายเห็นไหม?”

 

“…”

 

มันไม่น่าจะเกิดปัญหาอะไรในความคิดซองอู แต่มีข้อความสีแดงเขียนเอาไว้อย่างดุดัน

 

“มีบางอย่างกําลังจะเกิดขึ้น

 

ซองอูมองคนในออฟฟิส ทุกคนในปาร์ตี้ซองอูเลือกการ์ดอาชีพกันหมดแล้ว

 

“มินชิก?”

 

ทุกคนหันไปหาเด็กผู้ชายที่ชื่อมินชิกที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างร้อนรน

 

“มินชิก นายไม่ได้เลือกอาชีพเหรอ?”

 

แทซองถาม มินชิกพยักหน้าด้วยความไม่สบายใจ

 

“ชั้นไม่ได้เลือก…”

 

“ทําไมล่ะ?”

 

“เพราะมันแปลกน่ะสิ! ชั้นรู้สึกไม่ดีเลย!”

 

การที่เขาไม่เลือกอาชีพนั้นพอจะเข้าใจได้ ไม่มีใครอยากจะพาตัวเองลงไปสู่อนาคตที่ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร ถ้าหากเป็นผู้ชมที่อยู่รอดปลอดภัยได้ก็คงมีอีกหลายคนที่เลือกจะทําอย่างนั้น

 

“…”

 

แทซองไม่โทษมินชิกเพราะเขาไม่รู้ว่ากําลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

 

-คําตอบที่ถูกคืออะไร?

 

“อ.อะไรเนี่ย! นี่มันบ้าอะไรกัน!”

 

มินชิกตะโกนด้วยความกระวนกระวาย

 

-ถ้าคุณยังไม่ตื่นขึ้นสู่ความเป็นจริงหลังจากได้รับโอกาสสองครั้ง คุณจะได้รับโอกาสในการเป็นมอนสเตอร์ถ้าไม่เลือกเป็นผู้เล่น!

 

“…อะไรนะ?”

 

“มินชิก?”

 

ทุกคนถอยห่างจากมินชิก

 

“ชั้นไม่ใช่คนเดียวที่ไม่ได้เลือกการ์ดนะ แจฮีก็ด้วย!”

 

มินชิกชี้ไปหาเด็กผู้ชายที่ชื่อแจฮี เขาหน้าแดง

 

“อา…”

 

เส้นเลือดสีดําปูดขึ้นจากใบหน้า เขาใช้มือแตะหน้าตัวเองและล้มลงด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส

 

“อ้ากกกกกกกกก!”

 

เนื้อของเขาบวมขึ้น กระดูกหนาขึ้น ขนสีดําได้งอกออกมา

 

เด็กผู้ชายสองคนที่สูงราว 170 เซนติเมตรเริ่มสูงขึ้นเป็น 180,190 จนถึง 200 เซนติเมตรด้วยความรวดเร็ว พวกเขาไม่ใช่มอนสเตอร์ธรรมดา ๆ เลย

 

“ให้ตายเถอะ!”

 

“อ้า หนีเร็ว!”

 

พวกเด็กที่สับสนไม่รู้จะทําอย่างไรและรีบหนีออกจากออฟฟิส เด็กผู้ชายสองคนที่กําลังเปลี่ยนแปลงเป็นมอนสเตอร์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดพลางทุบกําแพงและพื้น

 

ปั้ง!