ตอนที่ 3 – “นี่… ให้เธอนะ…”

 

“งั้น… เรามาโหวตเลือกจากตัวเลือกพวกนี้กันเถอะ!”

 

คาบหกของวันถัดจากการรดน้ำต้นไม้—คาบโฮมรูมในวันนั้น คานาคาวะซังซึ่งเป็นกรรมการวัฒนธรรมของห้องพูดขึ้น พลางมองไปยังตัวเลือกกิจกรรมงานวัฒนธรรมที่กรรมการชายฝ่ายเขียนบอร์ดเพิ่งเขียนลงบนกระดานดำยาวเหยียด

 

ตามที่ทาเคอุจิซังบอกไว้ ตัวเลือกก็มีทั้งบ้านผีสิง รถไฟเหาะจำลอง ท้องฟ้าจำลอง แล้วก็มีงานศิลป์จากกระดาษลัง ศิลปะจากขวดน้ำ ศิลปะแบบโมเสก และยังมีเนบูตะกับงานประดับไฟอีกด้วย

 

“จะให้คุยกันก่อนเลือกตั้งรอบตัดสินมั้ย?”

 

“รถไฟเหาะไม่มีทางเวิร์กแน่นอน”

 

กลุ่มหนุ่มป็อปของห้องรีบค้านทันที ตัวเลือกอย่างรถไฟเหาะจำลองมาจากข้อเสนอของกลุ่มผู้ชายในชมรมวิทยาศาสตร์ประดิษฐ์

 

หนึ่งในพวกเขาพึมพำเบา ๆ “ถ้า… ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ…” เสียงนั้นช่างน่าสงสาร คงอยากทำมากเลยล่ะสิ…

 

“ศิลปะแบบโมเสกมันก็แค่ภาพแบน ๆ เอง น่าเบื่อจะตาย แล้วศิลปะขวดน้ำก็ดูสกปรกนะ เหมือนจะเอาขยะที่คนดื่มแล้วมาทำใช่มะ?”

 

คราวนี้เป็นเสียงของกลุ่มสาวป็อปบ้าง ซึ่งรวมถึงทาเคอุจิซังกับคานาคาวะซังด้วย

 

“เอ๋~ แต่มันดูทำง่ายดีออก”

 

พวกผู้ชายส่วนมากก็ไม่ค่อยมีไฟเท่าไหร่

 

ระหว่างนั้น มีใครบางคนถามคุณครูว่า “ศิลปะจากกระดาษลังนี่ทำอะไรเหรอครับ?”

 

“ส่วนมากก็จะทำไดโนเสาร์ตัวใหญ่ ๆ หุ่นยนต์ หรือปราสาทค่ะ ไม่ค่อยเปลืองงบดี ครูแนะนำเลย”

 

กลุ่มผู้ชายเริ่มแสดงความสนใจ “เห~ ทำอะไรแบบนั้นได้ด้วยเหรอ” และหนึ่งในหนุ่มป็อปที่อยู่ตรงกลางของกลุ่มก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ต่างจากตอนรถไฟเหาะอย่างเห็นได้ชัด

 

“ไม่ยากด้วย ถ้าทำให้มันใหญ่หน่อยก็คงดูอลังดีนะ? น่าจะโอเคเลยล่ะ?”

 

“เอ๋~ แต่เราอยากทำอะไรที่ใช้ห้องทั้งห้อง อย่างบ้านผีสิงมากกว่า~”

 

พอได้ยินเสียงค้านจากสาวในกลุ่มนั้น คานาคาวะซังก็ร้อง “อ๊ะ!” ขึ้นมาเหมือนนึกอะไรออก

 

“ถ้างั้นลองจับคู่กับงานประดับไฟดูมั้ย? อย่างสร้างปราสาทจากกระดาษลัง แล้วก็ประดับไฟทั่วเลย ปิดไฟห้องให้มืด ๆ แล้วก็ทำให้มันระยิบระยับแบบสุด ๆ เหมือนปราสาทซินเดอเรลล่าของดิสนีย์!”

 

“เอ๊ะ! ฟังดูมีฟีลดีจัง!”

 

“อันนั้นก็ดูเจ๋งดีนะ!”

 

พอคานาคาวะซังเสนอความคิดนี้ ทุกคนในห้องก็เริ่มหันมามองในทิศทางเดียวกัน สมกับเป็นผู้นำเลยจริง ๆ เธอเก่งเรื่องรวบรวมความเห็นมาก

 

…แต่ถึงอย่างนั้น…

 

“งั้นเราก็มาโหวตกันโดยอิงจากที่พูดกันเมื่อกี้เลยละกัน! เผื่อยังมีใครอยากเสนออะไรอีก แล้วก็ให้โหวตแบบลับ เอาโต๊ะคว่ำไว้”

 

——แล้วก็

 

“โอเค! ตัดสินแล้ว!”

 

กิจกรรมของห้องเราคือ ‘ปราสาทกระดาษลัง’ ที่จะสร้างขึ้นมาอย่างอลังการ

 

หลังจากนั้น ทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้าน สำหรับผมเอง กิจกรรมของห้องจะเป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น

 

ที่ผมรู้สึกค้างคา… ก็คือข้อเสนออย่าง ‘ท้องฟ้าจำลอง’ ที่ทาเคอุจิซังเสนอไป กลับได้คะแนนแค่หนึ่งเสียงเท่านั้น…

 

—

 

◇

 

หลังจากคาบโฮมรูมที่ใช้ตัดสินกิจกรรมจบลง ระหว่างการประชุมกรรมการช่วงหลังเลิกเรียน ทาเคอุจิซังดูแปลกไปเล็กน้อย ต่อให้ผมลองทัก เธอก็เหมือนใจลอยไปไหน แล้วบางครั้งก็เหมือนแอบมองผมด้วยสายตาประหลาด ๆ

 

ตอนนี้เรากำลังเปลี่ยนรองเท้าที่ล็อกเกอร์กันสองคน หลังประชุมเสร็จ พอผมหันไปมอง เธอก็สบตากับผมเข้าเต็ม ๆ แล้วรีบหลบตาแบบลนลาน

 

“ทะ…ทาเคอุจิซัง เป็นอะไรหรือเปล่า?”

 

“เอ๊ะ⁉ อะ…อะ…อะไรเหรอ?”

 

“ไม่รู้สิ… รู้สึกเธอดูแปลก ๆ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน่ะ”

 

“แป…แปลก⁉ ตรงไหนกันยะ⁉”

 

…ไม่ใช่แค่ “ตรงไหน” แล้วล่ะ มันทั้งคนเลยเถอะ…

 

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องฝืน”

 

ผมไม่ใช่คนประเภทที่จะไปจี้ถามอะไรใคร โดยเฉพาะกับคนที่ดูไม่อยากพูดด้วยอยู่แล้ว… แถมทาเคอุจิซังจะมาปรึกษาอะไรกับคนบ๊องแบ๊วอย่างผมก็คงดูแปลก ๆ แหละนะ

 

“…เอ่อ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ ทาเคอุจิซังรอคานาคาวะซังใช่มั้ย?”

 

“อ๊ะ อืม…”

 

“อ๊ะ ยุซุริน ทานากะคุง!”

 

พอดีตอนนั้น คานาคาวะซังก็เดินมาถึงที่ล็อกเกอร์พอดี คงเพิ่งประชุมเสร็จ งั้นแปลว่าเราก็แยกย้ายได้แล้วสินะ

 

“ว่าแต่ยุซุริน ถามทานากะคุงเรื่องนั้นหรือยัง?”

 

…เรื่องนั้น? เรื่องอะไรกัน? เรื่องที่ต้องถามผม?

 

“อะ เอ่อ… ยังเลย…”

 

“เอー เดี๋ยวไม่มีโอกาสถามอีกแล้วนะ? จะถามไม่ใช่เหรอ?”

 

“แต่… ถ้าเป็นแค่เราคิดมากไปเองล่ะก็ แอบอายแฮะ…”

 

หาาา เรื่องเกี่ยวกับผมเหรอ!? มีอะไรน่ากังวล!? ซิปกางเกงผมก็รูดเรียบร้อยนะ… หรือว่า… ขนจมูก!?

 

เดี๋ยวๆ อย่าบอกนะว่าเป็นเรื่องเล็กขนาดนั้นจริงน่ะ? ถ้ามันเล็กแค่นั้น ทาเคอุจิซังคงไม่ถึงกับหลุกหลิกขนาดนี้หรอก…

 

อ๊ากกก สรุปผมไปทำอะไรพลาดมาแน่เลย แถมต่อหน้าทาเคอุจิซัง—คนเดียวในห้องที่ใจดีกับผมแท้ ๆ นี่แหละผมเลย เป็นคนแบบนี้ตลอด

 

…เป็นไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพชจริง ๆ

 

ในขณะที่ผมพยายามถูจมูกปิดขนจมูกด้วยความสิ้นหวัง ทาเคอุจิซังก็พูดออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

 

“อะ…เอ่อ…”

 

“หะ…ครับ!?”

 

“ตะ ตอนโหวตกิจกรรม… คนที่เลือก ‘ท้องฟ้าจำลอง’… ไม่ใช่ทานากะคุง… ใช่มั้ย?”

 

“………………เอ๊ะ อ๋อ…”

 

โล่งใจสุด ๆ โอ้ยยย แค่นี้เองเหรออออออ ผมนี่เตรียมใจไว้ถึงขั้นเธอจะบอกว่า “ของนายโผล่ออกมานะ!” แล้วนะเนี่ย!

 

หลังจากถอนหายใจ ผมก็เริ่มนึกย้อนไปว่า…

 

“อ๊ะ อืม ใช่เรอะ… เพราะ… ทาเคอุจิซังบอกว่าอยากทำท้องฟ้าจำลองนี่นา… แต่พอมีแค่คะแนนเดียว ผมก็คิดว่าเธออาจเปลี่ยนใจไปแล้ว…”

 

แววตาที่ทาเคอุจิซังใช้มองผมนั้นสั่นไหว แต่เธอก็มองตรงมาที่ผมไม่วางตา

 

“…ทาเคอุจิซัง?”

 

“อะ…อะริ…อะริ…อะริゃโต…”

 

“อ๊ะ อะ…ครับ…? ไม่เป็นไรหรอก”

 

“ดีใจด้วยนะ ยุซุริน”

 

“มะ ไม่เอานะ มันน่าอายอ่ะ! ชิโยะจัง เรากลับกันเถอะ!”

 

“เอ๋! จะกลับแล้วเหรอ? ไม่คุยกับทานากะคุงอีกหน่อยเหรอ?”

 

ทาเคอุจิซังนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบของบางอย่างจากในเป้สีชมพูตรงหน้าผม

 

“…นี่… ให้เธอนะ…”

 

น้ำเสียงของทาเคอุจิซังฟังดูนุ่มนิ่มผิดปกติ เธอยื่น ขนม ‘ทาเคโนะโคะ โนะ ซาโตะ’ ทั้งกล่องให้ผม

 

“จ…จริงเหรอ!? ให้หมดกล่องเลยเหรอ!?”

 

ทาเคอุจิซังก็พยักหน้าหงึก ๆ ผมลังเลว่าจะรับดีไหม แต่คานาคาวะซังก็ยิ้มแล้วพูดว่า “รับไว้เถอะน่า” เลยทำให้ผมยื่นมือไปรับ

 

“ขะ ขอบคุณครับ…!”

 

หลังจากนั้น ทาเคอุจิซังก็รีบลากคานาคาวะซังกลับทันที พลางโดนเพื่อนหัวเราะแซวเสียงใส

 

…ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นแน่ แต่ที่แน่ ๆ คือ ทาเคอุจิซังอยู่ทีมทาเคโนะโคะโนะซาโตะ

 

…เหมือนกันเลย (หน้าแดง)

 

และแล้ว… เหตุการณ์ครั้งแรกก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้น…