บรรยากาศในห้องส่วนตัวนั้น กดดันจนน่ากลัว ผ่านไปเนิ่นนาน ท่านเฮยอู่กวักมือ “เอาตามรสชาติปกติ เสิร์ฟอาหาร!”

ผู้จัดการห้องอาหารรู้สึกโล่งอก รีบถอยออกไป ไม่อย่างนั้น ต่อให้ไปยืมความกล้าหาญมาสามเท่า เขาก็ไม่กล้าเสิร์ฟน้ำตาลมาหกจาน!

ไม่นานนัก อาหารหรูหรานานาชนิดเสิร์ฟเต็มโต๊ะ ทั้งสามคนกินแบบใจเย็น แต่เซี่ยงเส้าหลงกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย

เหอเทียนหลงมองท่าทางของเขาที่กินอย่างตะกละตะกลาม สายตาเหยียดหยาม พึมพำว่า “คนบ้านนอกที่ไม่เห็นแสงสี!”

ฟึ่บ!

ทันทีที่สิ้นเสียง ขาปูข้างหนึ่งก็ตกลงมาตรงหน้าโต๊ะของเขา ระยะห่างกับขวามือเขา เพียงนิ้วเดียว โต๊ะกลมไม้สักที่แข็งแรง มีรอยร้าวแตกเป็นสามเส้น ใช้แรงหนักมาก หากพลาดเพียงนิดเดียว ก็สามารถตัดมือของเขาแบบเป็นๆได้!

เซี่ยงเส้าหลงกินเนื้อปูในมืออย่างละเอียดอ่อนให้หมดก่อน พูดอย่างเฉยเมยว่า “รำคาญ!”

เหอเทียนหลงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที มองไปที่ขาปูจักรพรรดิที่ยังสั่นสะเทือนอยู่ มือของเขา อดไม่ได้ที่จะสั่นตาม!

เซี่ยงเส้าหลงตอนนี้ ราวกับเป็นพระราชาที่สูงศักดิ์ เขาเชื่ออย่างไม่สงสัยเลยว่า หากเขากล้าพูดมากอีกสักคำเดียว ขาปูอีกข้าง ที่จะฝ่าทะลุไป ก็คือหัวของเขาแน่!

สีหน้าท่านเฮยอู่ในที่สุดก็เปลี่ยนไป รอยยิ้มค่อยๆจางหายไป มองเซี่ยงเส้าหลง แววตาสงสัย “น้องเซี่ยง ฉันให้เกียรตินาย แต่นายทีแล้วที่เล่า หักหน้าฉัน มันจะเกินไปหน่อยแล้วนะ!”

เซี่ยงเส้าหลงเงยหน้าขึ้นช้าๆ สายตาที่มองเขา อย่างกับยมบาลที่เย็นชา “ท่านเฮยอู่ คุณไม่ทานหน่อยแล้วเหรอ?”

“หนังท้องอิ่มแล้ว เราค่อยมาคิดบัญชีกัน ไม่อย่างนั้น ฉันเกรงว่า หากคิดบัญชีเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณจะไม่มีโอกาสได้กินอีกแล้ว!”

“เหอะเหอะ…..”

ท่านเฮยอู่หัวเราะ “หากฉันจำไม่ผิด กับน้องเซี่ยงเราเจอกันครั้งแรกใช่ไหม?”

“เมื่อเป็นเช่นนี้ เรามีบัญชีอะไรที่ต้องคิด?”

“เรามาคิดบัญชี เมื่อ5ปีก่อน คุณบุกรุกหมู่บ้านตระกูลต่งทำคนเสียชีวิตไป35ชีวิต เพียงเพราะอยากให้ที่นั่นมีการเวนคืนที่ดิน!”

สีหน้าของท่านเฮยอู่ แข็งทื่อจับกันเป็นก้อน!

ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงราวกับหลุมดำอันกว้างใหญ่ จ้องมองเขาอย่างไร้้เยื่อใย พูดต่อว่า “คุณรู้ไหม ผู้ชายในหมู่บ้านตระกูลต่งเป็นทหารเกินครึ่ง มีทั้งเด็กและสตรี ที่สามีและพ่อของพวกเขา ล้วนเป็นองครักษ์ปกป้องรักษาและจงรักภักดีต่อประเทศชาติ!”

“นายรู้ไหมว่าชีวิตทั้ง35ชีวิตนั้น ล้วนเป็นญาติพี่น้องของเหล่าทหาร นายรังแกสตรีและเด็ก โดยที่ไม่รู้ว่าพวกเขาคอยเฝ้ารักษาบ้าน ส่วนสามีอยู่ข้างนอกปกป้องรักษาประเทศชาติ!”

“แล้วมาคิดบัญชีที่ เมื่อสามปีก่อนนายขนยาเสพติดที่เขตชายแดน เพื่อไม่ให้ถูกตรวจสอบ คุณใจร้ายอย่างโหดเหี้ยม ที่ด่านชายแดนภูเขาชีพอมีทหาร15นาย พวกเขาคนที่อายุมากที่สุดคือ25ปี อายุเล็กสุดเพียง18ปี ถูกนายใช้ไฟเผาตายทั้งเป็น!”

“การเผาไฟในครั้งนี้ของนาย เผาตายพ่อของเด็กไป3คน สามีของสตรี7คน และพ่อแม่ของลูกๆอีก15คน และเป็นผู้ที่รักษาปกป้อง1.4พันล้านคนของประเทศ!”

เหมือนระฆังที่ถูกตี ดังกึกก้องผ่านเข้าหู!

ทุกคำที่เซี่ยงเส้าหลงพูด อุณหภูมิในห้อง ก็ลดลงหนึ่งส่วน สีหน้าท่านเฮยอู่ ก็ดำมืดเพิ่มขึ้น!

“สิ่งเหล่านี้ ยังไม่นับคนธรรมดาที่ถูกนายทำร้ายทารุณอย่างโหดเหี้ยม!”

“เฮยอู่!”

ทันใดนั้นเซี่ยงเส้าหลงตัดสินคดี “นายสมควรตาย!”

สีหน้าของท่านเฮยอู่มืดครึ้มแปรปรวน มองเซี่ยงเส้าหลงสูดลมหายใจเข้าลึก “ฉันคิดว่าเรื่องพวกนี้จัดการได้สะอาดเรียบร้อยดีมากแล้ว ไม่คิดว่านายจะรู้เรื่องทั้งหมดนี้!”

“นายเป็นใครกันแน่?”

“ผู้ไต่สวนคดีความของนาย!”

น้ำเสียงจองเซี่ยงเส้าหลงเยือกเย็นอย่างหาที่เปรียบมิได้!

“ฮ่าฮ่า….. ฉันล่องเหนือลงใต้มานับสิบๆปี ยังไม่มีใครกล้าที่จะพูดว่าจะไต่สวนฉัน!”

“ดี ไอ้หนุ่ม! ทีแรกวันนี้อยากทำบุญเพื่อไถ่โทษสักหน่อย แต่ในเมื่อนายไม่เต็มใจรับ งั้นฉันก็เก็บนายไว้ไม่ได้อีกต่อไป!”

“เสือดำ!”

เมื่อสิ้นเสียง เสือดำที่อยู่ด้านหลังท่านเฮยอู่แววตาทอประกาย ร่างกายราวเสือดำของจริง เพียงพริบตา ขยับตัวมา ดาบในเอว คมแหลมยิ่งนัก!

ฉิวหนิวที่อยู่ด้านหลังเซี่ยงเส้าหลงคำรามเสียงต่ำ กำลังจะลงมือ เซี่ยงเส้าหลงก็กดมือเขาไว้ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน พร้อมกับลงมือออกไปในทันที!

อะไรนะ?!

สีหน้าของเสือดำเปลี่ยนไปในพริบตา ข้อมือสั่นสะท้าน เขาเร็ว เซี่ยงเส้าหลงเร็วยิ่งกว่า แขนที่แข็งแรงของเขาเสมือนงูพิษ รัดกุมแล้วจับหัวไหล่ของเสือดำไว้ จากนั้นปล่อยมือ มีเสียงของกรอบของกระดูกดังก๊อกแก๊ก เสือดำพ่นลมออกจมูก เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงมา อดทนกับความเจ็บปวดที่แขนหัก และโจมตีต่อด้วยดาบในมือ เซี่ยงเส้าหลงไม่กลัวเลยสักนิด ใช้นิ้วทั้งสองกลายเป็นดาบ โจมเข้าไปที่ใต้รักแร้ของเสือดำอย่างหนัก!

“อ๊าก!”

เสือดำร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และดาบในมือของเขาก็หล่นลง เซี่ยงเส้าหลงบีบคอเขาไว้ พูดอย่างเย็นชาว่า “ใช้ชีวิตของนาย เพื่อสังเวยให้กับทหารที่จากไปก่อน!”

แกร๊บๆ!

เขาหักคอของเสือดำโดยไม่ลังเลใดๆ!

เร็ว!

เร็วเกินไป!

เร็วเพียงพริบตาเดียว เสือดำลูกน้องยอดฝีมืออันดับหนึ่งของท่านเฮยอู่ ตาย!

ในห้องส่วนตัว กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

ตึ่ง!

เสียงที่หลงรอย ทำลายความเงียบสงบ เหอเทียนหลงลื่นไหลตกจากเก้าอี้ และนั่งกองกับพื้น เขาในตอนนี้ ไม่เหลือความเป็นนายน้อยของตระกูลเหอที่ยิ่งยโสอีกต่อไป เขามองไปที่เซี่ยงเส้าหลง ด้วยสายตาที่หวาดกลัว!

“ฉันขึ้นเหนือล่องใต้มาชั่วชีวิต ครั้งแรกที่มองผิดพลาดไป!”

“ไอ้หนุ่ม นายเก่งมาก!แต่ว่าวันนี้ ถึงแม้นายเป็นเทวดา ก็อย่าหวังที่จะมีชีวิตออกจากที่นี่ไปได้!”

ท่านเฮยอู่สีหน้ามืดครึ้ม ทันใดนั้นก็โยนแก้วเหล้าในมือจนแตกเป็นเสี่ยงๆ!

ปังปังปัง!

ประตูห้องส่วนตัวและหน้าต่างทั้งหมดถูกเปิดออก ปืนนับสิบกระบอก ชี้ตรงมาในห้องส่วนตัว!

“โชคดีที่ฉันได้เตรียมการไว้แล้ว รู้ไหมว่าทำไมวันนี้ภัตตาคารเทียนหลานไห่เก๋อถึงว่างเปล่าไร้ผู้คน? มันถูกเตรียมการไว้เพื่อพวกนายโดยเฉพาะ!”

“ท่านเฮยอู่!”

ซ่งจื้อตงโมโหพูดว่า “นายก็อยากให้ฉันจบอยู่ที่นี่เหมือนกันใช่ไหม?”

ท่านเฮยอู่ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ประธานซ่ง ขอโทษด้วยจริงๆ ตอนแรกฉันอยากจะจัดการด้วยวิธีที่สงบสุข แน่ใครจะไปคิด เพื่อนไอ้หนุ่มนี้ของนายมันรู้เยอะมากเกินไป ความลับพวกนั้นของฉัน ทแต่ละคน ก็สามารถฆ่าฉันตายได้เป็นสิบสิบครั้ง!”

“เพราะฉะนั้น ต้องรบกวนประธานซ่งกับเพื่อนไอ้หนุ่มนี่ ไปลงนรกเป็นเพื่อนกันต่อเถอะ!”

“ฮึ่ม! ท่านเฮยอู่ อยากได้ชีวิตฉัน นายเลยคิดถึงผลที่จะตามมาหรือเปล่า?”

ซ่งจื้อตงสมกับที่เป็นมหาเศรษฐีผู้ยิ่งใหญ่ มีปืนนับสิบกระบอกอยู่ตรงหน้า สีหน้าก็ยังคงเป็นปกติ

“แม้ว่าการฆ่าหาเศรษฐีแห่งเมืองเทียนไห่จะยุ่งยากบ้างเล็กน้อย เต็มที่ฉันกลับไปใช้ชีวิตปั้นปลายที่เมืองตี้ตู ทั้งชีวิตไม่ก้าวออกจากบ้านสักก้าว ดีกว่า ตายไป!”

ท่านเฮยอู่ได้ใจ เสมือนว่ายังไงพวกเขาก็ไม่รอดแน่

“ท่านเฮยอู่ นายนึกว่า พวกนี้สามารถช่วยเหลือนายได้?”

“ฮึ่ม ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร ยิ่งใหญ่มาจากไหน แต่นายดูให้ชัดเจน ว่าคนถูกปืนจ่ออยู่ตรงหน้านี้ คือนาย!”

“เพียงแค่ฉันออกคำสั่ง นายก็จะกลายเป็นรวงผึ้งทันที!”

ใบหน้าของท่านเฮยอู่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ “ตอนแรกที่ฉันใช้ชีวิตดุจดั่งพระราชา แต่จำต้องใช้ชีวิตเหมือนหนูที่ต้องหลบซ่อนอยู่ในมุมมืด ทั้งหมดนี้ ก็เป็นเพราะนาย!”

“นายมีตราบาปที่หนักหนา ยังอยากมีชีวิตเหมือนหนู? ท่านเฮยอู่ นายคิดมากเกินไปหรือเปล่า!”

เซี่ยงเส้าหลงขยับมุมปาก ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ดื้อรั้น!

“ถ้าไม่ทำให้นายตายแยกชิ้นส่วน ฉันเซี่ยงเส้าหลงรู้สึกผิดต่อเหล่าทหารที่สวมชุดเครื่องแบบทุกคน!”

“ฉันว่านายนี่มันบ้าไปแล้ว! นายนึกว่ายังสามารถวิ่งหนีออกไปได้เหรอ? นอกจากปืนพวกนี้ ทั้งภัตตาคารเทียนหลานไห่เก๋อ ยังมีมือปืนนับร้อยซ่อนตัวอยู่ แต่ละคนนั้นเคยมือล้วนเคยเปื่อยเลือดมาแล้ว!”

ท่านเฮยอู่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ใช้แล้ว พวกเขาก็คือพี่น้องที่ช่วยฉันเผาล้างหมู่บ้านตระกูลต่งและภูเขาชีพอไป!”

“แล้วยังไง? ฉันฆ่าพวกเขาได้ ฉันก็ฆ่านายได้!”

สายตาของเซี่ยงเส้าหลงเต็มไปด้วยความอาฆาต “ในเมื่อมาพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว งั้นก็ ไปชดใช้ชีวิตที่นรกพร้อมกันซะ!”

“งั้นนายก็ลืมตาโตๆดูให้ดี ว่าระหว่างเรา ใครจะลงนรกก่อนกัน!”

“ยิง!”

ท่านเฮยอู่ตะโกนสั่ง

ปังปังปัง!

เสียงปืนดังขึ้น ไม่มีฉากที่เลือดไหลสาดเต็มไปทั่ว ท่านเฮยอู่มองเซี่ยงเส้าหลงที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อย่าเหลือเชื่อ แล้วเสียงปืนที่ดังสนั่นนั้น สามารถทำให้เซี่ยงเส้าหลงกลายเป็นรวงผึ้งได้ แต่ทำไมเซี่ยงเส้าหลงถึงไม่เป็นไรเลย?

หรือว่ากระสุนพวกนั้น จะยิงพลาดไป?

ตึงตึงตึง!

ราวกับตอบคำถามคาใจของท่านเฮยอู่ เงาร่างแต่ละคนร่วงลงกับพื้น มือปืนที่อยู่หน้าประตู ยังคงอยู่ในท่าถือปืน ฟาดลงพื้นอย่างตัวตรง หลังศีรษะของแต่ละคน น้ำเลือดไหลอาบ

เสียงปืน12นัด กระสุน12นัด 12ชีวิต!

มีเสียงคำรามดังผ่านลำโพง แล้วพูดว่า “เรียนท่านจอมพล!กองกำลังที่หนึ่งภารกิจสำเร็จ คำสั่ง ให้กองกำลังที่หนึ่งกวาดล้างศาลทะเลเทียนไห่ในภารกิจนี้ จับตายไป15คน จับเป็น91คน ศาลทะเลเทียนไห่ถูกกระผมควบคุมไว้ได้ทั้งหมด เอายังไงต่อครับท่านจอมพล!”

อะไรนะ?!

ท่านเฮยอู่สะดุ้ง ใบหน้าแข็งทื่อ มุมปากเซี่ยงเส้าหลงยกขึ้นเล็กน้อย วาดเป็นเส้นโค้ง!

เขาเดินตรงมาหาท่านเฮยอู่ทีละก้าวทีละก้าว ทุกฝีก้าว ราวกับค้อนยักษ์ ที่เคาะอยู่ไปที่หัวใจของเขา

ห่างกันสองเก้า เขาหยุดเดิน คำพูดแบบเดียวกัน พูดกลับคืนไปให้ท่านเฮยอู่ “ลืมตาโตๆของนายดูให้ชัดๆ ระหว่างเรา ใครจะลงนรกก่อนกัน?”

พรูด!

ท่านเฮยอู่ที่วางแผนการอย่างดีมาตลอด จนมีสีหน้าเปลี่ยนไป!