ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 71 ปะป๊าล่ะ?
เขาแค่อยากจะขอโทษเฉียวเหวยอีสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในสองคืนก่อน ช่วงสองวันมานี้เฉียวเหวยอีเย็นชากับคนอื่นๆ ในกองถ่าย โดยเฉพาะกับตัวเขา เขาคาดการณ์ว่าเป็นเพราะเรื่องที่ปาปารัสซี่แอบถ่าย ทำให้เธอโกรธเคือง
เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเดินตามเฉียวเหวยอีอยู่ห่างๆ และต้องการคุยกับเธอตามลำพังเพื่อไม่ให้เข้าใจผิดกันไปมากกว่านี้
เฉียวเหวยอีเดินเข้าไปใกล้รถเบนท์ลีย์ และตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขาก่อนที่จะเข้าไปในรถเพียงลำพัง
ไม่ทันที่เธอจะได้นั่งก็มีเงาดำเล็กๆ พุ่งตรงเข้ามาที่อ้อมแขนของเธอ
เฉียวเหวยอีโดนซุ่ยซุ่ยกระแทกใส่เต็มแรงจนล้มลงบนเบาะนั่ง ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัว ซุ่ยซุ่ยก็หอมแก้มเธอ
"ซุ่ยซุ่ย ! พวกเราคุยกันแล้วใช่ไหมว่าพยายามอย่ามาที่กองถ่าย "เฉียวเหวยอีที่โกรธและรู้สึกขบขันในเวลาเดียวกันถามเขาอย่างจริงจัง
"ซุ่ยซุ่ยมาหาพี่สาวครับ ! " ซุ่ยซุ่ยตอบอย่างจริงจังพลางนอนจ้องเฉียวเหวยอี
"ตอนนั้นที่ปะป๊าทำร้ายพี่สาว ซุ่ยซุ่ยเป็นห่วงมาก ! "
เมื่อเฉียวเหวยอีจะเอื้อมมือไปปิดปากของซุ่ยซุ่ย มันก็สายเกินไปแล้ว
อู๋โยวที่เบาะหน้าของรถและบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ปิดหูแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน แต่มันก็สายไปเสียแล้ว
"… "
เฉียวเหวยอีรู้สึกอยากจะแทรกแผ่นดินหนีตอนนี้เลย !
ซุ่ยซุ่ยยังคงตื๊อไม่หยุด พลางนอนมองดูคอเสื้อของเฉียวเหวยอีที่โดนพ่อของเขาทำร้ายในวันนั้น
เฉียวเหวยอีจงใจสวมเสื้อคอกลมเพราะเธอกลัวว่าจะเห็นรอยแดงที่ลี่เย่ถิงทิ้งไว้บนไหปลาร้าของเธอ
เมื่อเห็นเช่นนั้น อู๋โยวจึงกระแอมออกมาเล็กน้อยด้วยความอึดอัด และขยิบตาเป็นสัญญาณให้บอดี้การ์ด จากนั้นทั้งสองก็เดินลงไปโดยทิ้งให้ซุ่ยซุ่ยและเฉียวเหวยอีอยู่ในรถกันตามลำพัง
เมื่อซุ่ยซุ่ยเห็นว่ารอยแดงไม่ได้ชัดเท่าวันก่อน เขาจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
และเริ่มงอแงในอ้อนแขนของเฉียวเหวยอีกครั้ง "พี่สาว กำลังจะถึงวันเกิดซุ่ยซุ่ยแล้วนะ ! "
เฉียวเหวยอีเข้าใจสิ่งที่ซุ่ยซุ่ยต้องการจะสื่อกับเธอ เขาอยากให้เธอไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิด แต่ทว่าเธอไม่สามารถไปที่คฤหาสน์ตระกูลลี่ได้
หลังจากเงียบไปสองสามวินาทีจึงหัวเราะเบา ๆ และถามเขาว่า "แล้วซุ่ยซุ่ยอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดล่ะ?"
“ขอแค่พี่สาวไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดซุ่ยซุ่ยก็พอ ซุ่ยซุ่ยไม่ต้องการของขวัญ” ซุ่ยซุ่ยส่ายหัวจ้องมองเฉียวเหวยอีและตอบอย่างจริงจัง
หลังจากซุ่ยซุ่ยพูดจบก็ยกมือของเฉียวเหวยอีมานับนิ้ว "วันนี้ พรุ่งนี้ … คืนพรุ่งนี้พี่สาวต้องมานะ"
ซุ่ยซุ่ยมาหาเฉียวเหวยอีเพียงเพราะเรื่องงานเลี้ยงวันเกิด ใครจะไม่ไปร่วมงานก็ได้ ซุ่ยซุ่ยไม่ต้องการของขวัญจากใครทั้งนั้น วันเกิดเขาในปีนี้ขอเพียงแค่มีเฉียวเหวยอีอยู่ข้างๆ ก็พอ
นี่เป็นคำอธิษฐานในวันเกิดเพียงอย่างเดียวของเขา
เฉียวเหวยอีมองเขาแต่ไม่รู้จะตอบยังไง
โลกของเด็กนั้นเรียบง่ายใคร ชอบใครก็อยากจะอยู่ด้วย ไม่ชอบใครก็ไม่อยากสนใจ แต่ผู้ใหญ่นั้นไม่เหมือนกัน ตระกูลลี่เกลียดเธอเข้ากระดูก หากเธอไปร่วมงานก็เหมือนกับการแกว่งเท้าหาเสี้ยน
“โอเคนะครับ?” เมื่อเห็นว่าเฉียวเหวยอีเงียบมาเป็นเวลานาน ซุ่ยซุ่ยก็จับมือเฉียวเหวยอีเบา ๆ ด้วยความอ้อนวอน
"แค่หนึ่งนาทีก็ได้"
เฉียวเหวยอีได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม “รู้ไหมว่าหนึ่งนาทีนั้นนานแค่ไหน?”
"รู้สิครับ ! " ซุ่ยซุ่ยพยักหน้า "ปะป๊าบอกว่าให้นับหนึ่งถึงหกสิบ"
เฉียวเหวยอีมองซุ่ยซุ่ยที่ใจจดใจจ่อ เธอแอบถอนหายใจและตอบว่า "พรุ่งนี้พี่สาวมีธุระนิดหน่อยอาจจะไปช้า หลังจากพระจันทร์เต็มดวงออกมา ซุ่ยซุ่ยไปรอพี่ที่ประตูด้านหลังได้ไหม? นี่เป็นความลับระหว่างเราสองคนนะ "
"ปะป๊าล่ะ? " ซุ่ยซุ่ยเอียงศีรษะและถามเฉียวเหวยอีด้วยความสับสน