ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 427 ฉันชอบเธอมาสิบกว่าปี
ลี่เย่ถิงได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอยิ่งไกลออกไป เงยหน้าขึ้น มองไปทางลู่เจ๋อที่ยืนอยู่ตรงข้าม
สายตาเขาเย็นชา ลู่เจ๋อสายตากะพริบความพอใจ ก็เปิดปากพูดก่อน“เย่ถิง เธอเพียงแค่ต้องการความยุติธรรม นาย…”
“ดังนั้น พี่ทำไมต้องเข้ามายุ่ง?”ลี่เย่ถิงไม่รอให้เขาพูดจบ ก็ถามเสียงเบา
“เพราะอะไร เวลาที่เธอไม่ได้ติดต่อนายเป็นการส่วนตัว ก็โทรศัพท์มาหาฉัน?”
ยังเป็นเวลาที่ถังหยวนเป่าโทรศัพท์เข้าไป ลี่เย่ถิงจึงรู้ว่าเฉียวเหวยอีหายไปอย่างไร้ร่องรอย เฉียวเจิ้งกั๋วพูดว่าเฉียวเหวยอีพาเฉียวอีเหรินออกไป ระหว่างทางเขาก็ดูกล้องวงจรปิดและรีบตามเข้ามา!
เขาไม่รอให้ลู่เจ๋อตอบ ก็พูดประโยคต่อไป“พี่ เฉียวเหวยอีเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันชอบเธอมาสิบกว่าปีแล้ว เธอกับฉันกำลังจะเป็นคู่สามีตาม
กฎหมาย พี่รู้ไหม?”
“รู้”ลู่เจ๋อเงียบไม่พูดจาสักพัก พยักหน้าเล็กน้อย พูดตอบ
เขาไม่ต้องการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างลี่เย่ถิงและเฉียวเหวยอี เขาไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลย ดูเหมือนว่าลี่เย่ถิงจะเข้าใจผิดแล้ว
แต่ว่าระหว่างผู้ชาย ไม่ต้องอธิบายมาก ก็เข้าใจความหมายของกันและกัน
“ดังนั้น ฉันไม่ต้องการที่จะพูดมากเกี่ยวกับส่วนที่เหลือ”ลี่เย่ถิงจ้องมองเขา พูดเสียงต่ำ
เขารู้ก็ดี เขาเข้าใจความหมายที่ลึกซึ้งของเขาก็ดี เขาไม่อยากเลือกทำลาย
ฟู่ฉิงกับฟู่จยามีลูกชายเพียงคนเดียว เขามีแค่ลู่เจ๋อเป็นพี่ชาย
เขาไม่ต้องการเพียงเพราะว่าเฉียวเหวยอี เดิมทีมีความสัมพันธ์ที่ดีฉับพลันก็กลายเป็นคู่อริต่อกันต่อสู้กับลู่เจ๋อ
บนโลกนี้คนที่เขาเชื่อใจที่สุด ก็คือลู่เจ๋อ
แต่ว่าไม่เพียงลู่เจ๋อต้องการที่จะได้ผู้หญิงของเขา แม่ที่ให้กำเนิดลูกของเขา ยังแอบช่วยเหลือเฉียวเหวยอีเป็นการส่วนตัว ให้เป็นบุญคุณกับเธอ!
ถ้าหากเขาเป็นลู่เจ๋อ เขาคงจะโกรธเขาไปแล้ว!
เฉียวอีเหรินที่อยู่ในอาการไม่ได้สติ ร้องไห้ไม่ออก แผลบนศีรษะค่อยๆมีเลือดไหลออกมา
ลี่เย่ถิงชำเลืองมองเธอ ก็มองเป้าฝั่งตรงข้าม ขมวดคิ้วแน่นพูดกับอู๋โยว“ส่งเธอกลับไปที่โรงพยาบาล”
“ครับ!”
ตอนนี้เขาไม่อยากจะมองลู่เจ๋ออีก หมุนตัวเดินออกไป
……
เวลาที่เฉียวเหวยอีกลับมาถึงตี้หวงอีเฮ่า แม่บ้านเฉินก็ประหลาดใจ
“คุณนาย ทำไมคุณ…”
แม่บ้านเฉินเปลี่ยนชื่อเรียกกะทันหัน ทำให้เฉียวเหวยอีชะงักไปเล็กน้อย
ทั้งสองคนสบตากัน เฉียวเหวยอีพูดตอบ“ฉันกลับมาเก็บของ”
พูดจบ ก็ขึ้นไปบนห้องตัวเอง แม่บ้านเฉินเดินตามหลังเธอ ถามเธอ“คุณนายจะเก็บอะไร ดิฉันทำให้ก็ได้”
“ไม่ต้อง ฉันเก็บเอง ป้าไปทำงานเถอะ”เฉียวเหวยอีพูดตอบเสียงเบา
หันหน้ากลับมา เห็นแม่บ้านเฉินยังยืนอยู่ที่หน้าประตู เฉียวเหวยอีคิดไปคิดมา ก็พูด“ฉันกับลี่เย่ถิงยังไม่ได้แต่งงานกัน ชื่อเรียกก็คงต้องเปลี่ยนเถอะ”
“ค่ะ คุณว่ายังไงก็ว่าอย่างงั้น”แม่บ้านเฉินรีบพยักหน้าทันที
เฉียวเหวยอีให้แม่บ้านเฉินออกไป ปิดประตูเก็บของเอง เดิมทีของที่เธอพามาอยู่ที่ตี้หวงอีเฮ่าไม่เยอะ กระเป๋าเดินทางใบเดียวสามารถใส่ได้
เวลาที่เปิดลิ้นชัก มองเห็นสมุดทะเบียนบ้านที่ทำเสร็จแล้ว ยังมีครั้งที่แล้วที่เธอเซ็นชื่อข้อตกลงโอนสิทธิ์อสังหาริมทรัพย์เป็นชื่อเธอ เฉียวเหวยอีไตร่ตรองเล็กน้อย หยิบกุญแจรถเบนซ์ออกมาจากกระเป๋า ยังมีบัตรเครดิตที่ลี่เย่ถิงให้
เธอนำของทั้งหมดที่ลี่เย่ถิงให้ หยิบออกมา วางไว้บนโต๊ะ
หลังจากนั้น ก็ถือกระเป๋าเดินทางของตัวเองอย่างไม่ลังเล ออกจากห้อง ลงชั้นล่าง
แม่บ้านเฉินเห็นเฉียวเหวยอีถือกระเป๋าเดินทางจะไปแล้ว รีบเดินตามหลังเธอทันที ถามด้วยความร้อนใจ“คุณผู้หญิง ทำไมคุณพาของทั้งหมดไปแล้ว?ไม่กลับมาแล้ว?”